Dr. John & the Nite Trippers speelde in de North Sea Jazz Club, Amsterdam op donderdag 20 november 2014. Tekst & snapshots door Giel van der Hoeven met foto’s © van: nitetripper.com [K.U.]
Alleen al vanwege zijn huidige band The Night Trippers was het de moeite waard om het concert van Malcolm John Rebennack Jr. alias Dr. John (1940) in Amsterdam te bezoeken. Want zesvoudig Grammy Award Winnaar en Rock & Roll Hall of Famer Dr. John had uitsluitend topmusici meegenomen naar de North Sea Jazz Club. Onder leiding van tromboniste Sarah Morrow werd de ene na de andere mind-blowing blazers- en toetsensolo gegeven door deze heren én door de dame in kwestie zelf. Met veel genoegen hebben we ernaar geluisterd en gekeken. Maar (bewegende) beelden van dichtbij vastleggen duldde de oude voodoo-baas dit keer niet. Het viel te verwachten, want net als zijn ‘soortgenoten’ Van Morrison, Tom Waits, Mick Jagger en Willy DeVille vertoont (de vandaag jarige!) Dr. John soms nukken. Niet geheel toevallig werkte hij sinds de jaren zeventig ook met genoemde heren samen, live of als sessiemuzikant.
Maar ach, met wie heeft de eigenaardige dokter nou niet samengewerkt? Teveel om op te noemen! Eind 2012 nog, stuurde hij zo’n beetje zijn complete begeleidingsband The Lower 911 de laan uit. Alleen bassist Dwight Bailey mocht toen blijven. Samen met New Orleans jazz drummer ”The King of Treme” Shannon Powell vormt hij nu dus de groovy ritmesectie van de Trippers. En waarvan gitarist Dave Yoke eigenlijk ook deel uitmaakt. Als regelmatige bezoekers van bluesconcerten zijn wij het niet gewend; maar deze avond klonken er uitsluitend ritmepartijen uit de elektrische gitaren. Want ook het spaarzame gitaarwerk van Dr. John zelf mocht solistisch verder geen naam hebben. En toch (of ondanks dat?) swingde het donderdagavond allemaal weer als een tierelier in de NSJC.
“Does anybody need a doctor?” waren de eerste woorden die bandleidster Sarah Morrow onder de klanken van ‘Doctor Iz In’ in de microfoon riep. Waarna Dr. John met zijn versierde wandelstok het podium kwam opstrompelen. Ja, de jaren van de nachtbraker gaan tellen. De dokter is niet meer helemaal gezond van lijf en leden, maar die geweldige stem…
Als groot liefhebber van Willy DeVille kon ik destijds ook niet om deze New Orleans grootheid heen. Hun stemgeluid toonde enige gelijkenis en hun repertoirekeuze zeker ook. Mooie herinneringen bewaren we aan de New Orleans Revue in Jazz Port Hamburg 1992. Waar o.a. beide heren acte de présence gaven. Het eerste vocale nummer van vanavond, de Dixie Cups cover ‘Iko Iko’, werd daar toen ook al gespeeld. DeVille heeft het eveneens enige tijd als openingsnummer voor zijn concerten met de Willy DeVille Band gebruikt.
Alweer 44 jaar geleden kon Nederland in het Rotterdamse Kralingse bos voor het eerst kennis maken met Dr. John Creaux, die zich later Dr. John the Night Tripper ging noemen. De psychedelica en de extravagante verkleedpartijen door de voodoo-priester zijn verdwenen. Slechts een schedel op de piano, de schelpen- en kralenkettingen en wat andere versierselen herinneren nog aan die voodoo-fratsen. Wat natuurlijk wel onmiskenbaar zijn mystieke image blijft. Maar tegenwoordig komt de dokter op huisbezoek in een paars of lila New Orleans maatkostuum met bijpassende hoed, waaronder een lange gevlochten paardenstaart dartelt op de tonen van zijn vitale pianoklanken. Een gesoigneerde grijze sik, donkere zonnebril en gouden oorring maken zijn 20th century-look af.
Al snel wordt duidelijk dat juffrouw Sarah Morrow als bandleider de wind er flink onder heeft. Fanatiek deelt ze de muzikale lakens uit en ook zelf soleert ze strak (‘Big Shot’) en met grote regelmaat. Daarbij beweegt ze soms alsof ze nodig moet plassen, maar in haar glimmende jurkje met daaronder witte lieslaarzen ziet ze er wel uitdagend uit. De blazers fills zijn voorzien van passende arrangementen. Zowel het 24-jarige jazz-talent Lluc Casares uit Barcelona op de tenorsax als oude rot Ronnie Cuber op de bariton sax stalen beurtelings de show. Cuber is een veelzijdig saxofonist die eerder met zijn R&B, Latin jazz en hard bop stijl artiesten als de J. Geils Band, Frank Zappa, B.B.King, Paul Simon en Eric Clapton van het betere blaaswerk voorzag.
Ook de inkleuringen van de toetsenpartijen waren helder en werden gedreven gespeeld. Behalve Dr. John zelf, die de vleugel en de elektrische piano bespeelde, mocht Bobby Floyd (o.a. Ray Charles) zich uitleven op het Hammond B-3 orgel. En dat deed hij zelfs letterlijk in het hilarische lied ‘How Come My Dog Don’t Bark (When You Come Around)’, dat eindigde met braaf blaffende bandleden. Een enkele keer stond Dr. John met behulp van een roadie en zijn wandelstok op om gitaar te spelen of om met de kralen-percussie te rammelen. Hij is een virtuoos pianist en een redelijk gitarist. De gitaar gaf hij ooit op als hoofdinstrument nadat zijn linker ringvinger geraakt was door een verdwaalde kogel. Maar sindsdien kunnen we wel genieten van zijn kleurrijke mengsel van swingende pianoblues, boogie woogie, zydeco, jazz, rock-‘n-roll en lekker rammelende voodoo-funk.
Tijdens het bescheiden hitje ‘Right Place, Wrong Time’ uit 1973 en vooral met ‘What a Wonderful World’ werd het overwegend zittende NSJ Club publiek ook wat rumoeriger. De bekende poptraditional staat op Dr. John zijn recente album Ske-Dat-De-Dat (The Spirit Of Satch – 2014). The Night Tripper’s eerbiedige tribute aan New Orleans trompetist Louis ‘Satchmo’ Armstrong, en waarop het repertoire een complete transformatie volgens het bekende doktersrecept heeft ondergaan. Hetzelfde gold donderdag live voor de Lead Belly cover ‘Goodnight, Irene’. Dat door de up-tempo versie met achtergrondzang van Sarah een soulful meeklap-gehalte kreeg. ‘Motherless Child’ van het Ske-Dat-De-Dat album was daarentegen juist een spaarzaam rustpuntje in deze typische New Orleans show in een broeierige sfeer. “Komt een man bij de dokter…”, kent u die al? Hij blijft steengoed!
Vrijdag 21 november zal het hele gezelschap nogmaals optreden in Tivoli Vredenburg tijdens het avant-gardistische Le Guess Who?-festival.
VPRO Vrije Geluiden neemt dit concert op; het resultaat is a.s. zondagavond op Radio 6 te horen.
SETLIST: The Doctor Iz; In Iko Iko (The Dixie Cups cover); Renegade; Locked Down; How Come My Dog Don’t Bark (When You Come ’round); Goin’ Back To New Orleans (Joe Liggins cover); I Walk on Guilded Splinters; Right Place, Wrong Time; Let The Good Times Roll; Get Away; Old Settlers; What a Wonderful World (Louis Armstrong cover); Do You Call That a Buddy?; Big Shot; Goodnight, Irene (Lead Belly cover); Sometimes I Feel Like a Motherless Child; Big Chief (Professor Longhair cover); band introduction; Croaker Countbullion; Such a Night.
