Braindogs speelde Zaterdag 22 Maart 2025 jl. in de Pandorazaal van TivoliVredenburg – Utrecht. Tekst Keimpe Sliep en foto’s Paul de Vries. Klik HIER om zijn gehele album te kunnen bekijken.
– Er is niemand zoals Tom Waits en zo zijn de Braindogs! –
Als muziekliefhebber en fan van het tweede uur bevond ik mij in november 2004 in de gelukkige omstandigheid om Tom Waits live in concert te mogen aanschouwen. Destijds speelde hij met zijn band in het kader van de ‘Real Gone’ tour in 2004 in Carré in Amsterdam. Met acht shows in vier steden (Antwerpen, Berlijn, Amsterdam en Londen) was die tour een zeer exclusieve.
Tom Waits behoeft amper introductie. Als muzikant, componist, schrijver en acteur begon hij in de vroege jaren zeventig als kroegzanger met een voorliefde voor beatdichters en de jazz van de West Coast. Aan het einde van de jaren tachtig had Waits zich geleidelijk ontwikkeld tot een even briljante als avontuurlijke muzikant wiens stijl het midden hield tussen Howlin’ Wolf, Kurt Weill en Captain Beefheart. Het theatrale podiumdier speelde tevens succesvol in enkele speelfilms. Tom Waits wordt beschouwd als een echte cultartiest maar artistiek hij staat alweer aardig wat jaartjes droog. ‘Bad As Me’ dateert uit 2011 en voor de laatste echte optredens moeten we terug naar 2008.
Dus om alsnog voor een podium te kunnen genieten van ‘s mans indrukwekkende muziek zijn we aangewezen op alternatieven. De Europese band Braindogs, een verwijzing naar Waits’ album Rain Dogs uit 1985, is zo’n alternatief. En meteen ook een hele bijzondere.
Braindogs is een muzikaal eerbetoon aan Tom Waits. Hun oorsprong ligt naast de liefde voor de Amerikaanse muzikant op de A38, een tot cultureel centrum omgebouwd vrachtschip liggend aan de westelijke oever van de rivier de Donau. De grote broer van de V11 in de Wijnhaven van Rotterdam, zou je kunnen zeggen.
Braindogs is Ian Siegal gitaar/vocals, onze eigen Mischa den Haring op gitaar en vocals, Ripoff Raskolnikov op gitaar en vocals, Livius Varga op percussie en vocals, Frenk op de drums, gitaar en vocals en Nagy Szabolcs op piano. Jaarlijks brengt deze groep muziekvrienden in Boedapest onder de naam Braindogs een waardig en muzikaal hoogstaand eerbetoon aan de excentrieke zanger.
Zes jaar geleden speelde Braindogs voor het eerst buiten Boedapest en wel in de Q-Factory in Amsterdam. Dit toen ter ere van Waits’ 70ste verjaardag. Ik bewaar zeer goede herinneringen aan dit concert en het doet me deugd dat deze fantastische band weer hier in de buurt komt spelen voor zo’n prachtig mooi eerbetoon aan Tom Waits.
De eerlijkheid gebied te zeggen dat ik zelden met zoveel verlangen heb toegeleefd naar een optreden van een band. Zaterdag 22 maart was het zover. Het verslagleggingsgilde van The Blues Alone? staat al ruim voor aanvang in de Pandora paraat om ‘front of stage’ al dit moois gade te slaan en te verslaan.
Onder een warm welkom van het publiek betreden de bandleden èèn voor èèn het podium. Partners in crime Ripoff Raskolnikov en Ian Siegal, gewapend met zijn twee gele sambaballen, als laatste. Er wordt zoals bij alle optredens door The Braindogs stipt om kwart over acht afgetrapt met ‘Goin’ Out West’.
Mischa Den Haring, als altijd in zijn karakteristieke pak met hoed, zet al solerend met ‘Jockey Full of Bourbon’ een sfeertje neer dat voor de rest van de avond bepalend zal zijn.
Voor ‘Underground’ verlaat Livius Varga voor het eerst z’n percussieparadijs om een onvervalst clowneske Waits-act op te voeren. Later in de set doet ie er met ‘Big In Japan’ nog eens een manakiale schep bovenop. Ian Siegal neemt eenmalig en wat onwennig lijkend de percussie over van Varga.
De Tom Waits klassiekers razen in een moordend tempo voorbij. Voor ‘Hold On’ hangt Mr. Siegal voor het eerst zijn gitaar om.
Hij laat de zang aan de rasperige stem van Raskolnikov. ‘Union Square’ is de ruige rock and roller en de pianosolo van Nagy Scabolsz in ‘Dirt In The Ground’ is ronduit adembenemend.
Met ’16 Shells From A 30.6′ is het geweldadige stuk van de show voor Ian Siegal. Hij is zeer goed gestemd en uiteraard zijn we met een dikke vette knipoog hun favoriete publiek so far!
En in èèn zin zadelt hij ons op met de brainstormer: “stop not having a good time!”
Mischa Den Haring laat vervolgens een ingetogen siddering door de zaal gaan met zijn versie van ‘Chocolate Jesus’!
Ian Siegal komt na een korte verkleedpauze terug de bühne op in zijn nieuwe jazzjasje. Of we het mooi vinden? Een krokodillelerenjasje, mooi matchend bij zijn krokodilleleren laarzen. Dat wel!
‘Straight To The Top’ wordt aangekondigd, een klassieke Tom Waits jazzer. Jazz in het algemeen is niet echt aan mij besteed maar deze uitvoering is wel echt vermakelijk.
‘Lowdown’ doet Ripoff Raskolnikov denken aan Keith Richards. Ian Siegal zet met al z’n Engelse humor een haast gelijkende imitatie van Keith neer. Tom Waits’ collaboratie met Keith Richards en andersom, is algemeen bekend.
Hoewel ‘Lowdown’ een typisch Keith song is, was hij niet bij de totstandkoming ervan betrokken. Wèl bij de ook vanavond gespeelde nummers als de onvervalst harde rocker ‘Union Square’, het rustige ‘Train Song’ en het nogal duistere ‘Big Black Mariah’.
Braindogs is een band met enkel en alleen gelouterde muzikanten die nergens suggereren dat je met een imitatie van Tom Waits van doen hebt. De excentrieke alleskunner Frenk, levert hiervoor met een intrigerende soloversie van ‘Yesterday Is Here’ het onomstotelijke bewijs.
Mr. Siegal weet met die gekscherende ondertoon te vertellen dat de hele Braindogs show draait om zijn persoon. Het lijdt sowieso geen twijfel dat hij de aanvoerder van het stel is. Maar, weerlegt hij, Braindogs is een project van hun allemaal. Ze zijn net als wij, het publiek, allemaal fan van de man en zijn muziek.
Met ‘Down in the Hole’ is het tijd om naar de kerk te gaan. Ian Siegal neemt ons mee alvorens in een politiek statement wereldleiders als Trump en Vance en nationaal gedrocht Geert Wilders nog even ongenadig hard op het schavot te plaatsen. De soulkreten “can I get an a-mèn?” en “can I have a halleluja?” zijn niet van de lucht en zwepen voor zover nodig het publiek nog maar eens op.
Als Ian Siegal z’n jazzjasje uitgooit en de polka ‘Rain Dogs’ wordt ingezet dan zijn mijn goosebumps ook niet meer te weerhouden. Ondanks zijn eigen opmerking dat niemand zich zelf meer naar de kloten heeft geholpen dan hijzelf heb ik Ian Siegal zelden zo superfit gezien! Hij springt, hij danst en de bluesman pur sang is enorm goed bij stem.
Met ‘2:19’ en ‘The House Where Nobody Lives’ wordt er toegewerkt naar de grande finale. Ripoff Raskolnikov neemt ‘2:19’ voor zijn rekening en de sfeer is nu dusdanig dat zelfs de doorgaans koele en berekenende bijna 70-jarige Oostenrijker staat te zingen op een stoel.
In de wandelgangen steken nog wel eens geluiden de kop op als zou Braindogs een coverband zijn. Maar, die prachtige authentieke Tom Waits liedjes worden door deze groep topmuzikanten volledig naar eigen hand gezet. Het wonderschone ‘The House Where Nobody Lives’ had zomaar door deze band zelf geschreven kunnen zijn. Let wel, hier wordt echte muziek gemaakt, hoor! Met heel veel respect voor de meester zelf!
De Waits klassiekers ‘Clap Hands’, ‘Telephone Call From Istanbul’ en ‘Jersey Girl’ zijn de toegift waar de Braindogs nog eenmaal uitleggen waarom ze zo goed zijn in het eren van hun grote held, Tom Waits. Je zou bijna denken dat er stukjes Tom Waits dna in dat van de Braindogs terecht gekomen zijn.
Tijdens persoonlijke favoriet ‘Telephone Call From Istanbul’ gaan de remmen volledig los. En mocht er nog iets van dak zitten op verdieping 7 van het immense TivoliVredenburg, het gaat er nu in zijn geheel van af.
Het ingetogen ‘Jersey Girl’ is opgedragen aan Siegal’s toekomstige ex-vrouw, wie dat ook moge zijn. Het maakt hem niet uit, als ze maar een gitaar kan stemmen.
‘Jersey Girl’ is ook een machtige afsluiter. Het nummer is verworden tot een klassieke meezinger waar het publiek de onvoorwaardelijke waardering laat blijken voor de Braindogs. Op hun beurt laten de Braindogs de onvoorwaardelijke liefde blijken voor hun publiek en evenzozeer voor de liedjes van Tom Waits. Die prachtliedjes, die vanavond met zo ongelofelijk veel passie en plezier gespeeld zijn. En zingen we voor de laatste keer, tot het uitdooft, nog maar eens luidkeels, “Sha-la laa, sha-la-la”!
Uit de grond van m’n hart, ook namens The Blues Alone?, Braindogs bedankt! De zaterdagavond is een feest geworden wat het op voorhand al beloofde te zijn. Wie weet tot ‘Boedapest’ maar zeker en vast tot de volgende keer.
Zou de grote Tom Waits uit Pomona, California weet hebben van de capriolen van het Europese Braindogs? Hij zou zonder meer zijn goedkeuring geven voor deze kwalitatief op eenzame hoogte staand eerbetoon aan hemzelf.
De muziek van Tom Waits is live het domein van de Braindogs en zolang de oude meester het podium links laat liggen is het heel geen straf deze band zijn liedjes te zien en te horen spelen.
(De cd Braindogs: Real Live Brains [Celebration of Tom Waits] is vooralsnog het enige fysieke wapenfeit van de band. Als je op de site van The Blues Alone? even terugscrollt naar 2019 dan lees je er HIER de zeer onderhoudende cd-recensie van de hand van Nicolette.)
