An Evening With The Blues vond plaats op zaterdag 22 Maart 2025 jl. in LantarenVenster – Rotterdam. Een verslag in woord en beeld van Dick van der Wilt. Klik HIER om zijn gehele album te kunnen bekijken.
Zaterdagavond 22-03-2025 is het weer zover; ik ben onderweg naar LantarenVenster waar de Stichting Betuws Blues & Jazz de 33e editie van An Evening With The Blues presenteren.
Een mooie avond in een fijn theater met een goed geluid en mooi licht. Hier gaan vanavond drie bands optreden; Sean ‘Mack’ McDonald, SaRon Crenshaw en JJ Thames.
De aankondiging van de opener Sean ‘Mack’ McDonald belooft wat…..Deze sensationele jonge (22 jr) zanger en gitarist uit Augusta, Georgia, draagt de toekomst van de blues in zich. Al vroeg was Sean achter het drumstel en de piano te vinden. De gitaar volgde op zijn zevende. Zijn eerste held was Robert Johnson, T-Bone Walker en de drie Kings, Muddy Waters en Little Walter zouden volgen.
Zoals bij zoveel muzikanten ligt de kiem van zijn carrière in een muzikale familie en in de kerk. “My father played jazz music around the house to keep me calm as a baby, so I always had an affinity for music”. Op zijn vijftiende werd hij opgemerkt toen hij een gitaar uittestte in de plaatselijk muziekwinkel. Hij speelde er een adembenemende versie van Robert Johnson’s ‘Dust My Broom’. Intussen heeft Mack zijn eigen stijl en sound ontwikkeld, duidelijk beïnvloed door de oude bluesmeesters. Hij is gezegend met een prachtige stem en wordt nu al gezien als één van de beste bluesmuzikanten van de nieuwe generatie.
Sean komt met zijn band bestaande uit ritme-sectie Fabrice Bessouat (drums) en Julien Dubois (bas) en Sylvain Tejerizo op saxofoon op tijd het podium op en begint voor mijn idee wat jazz beïnvloede muziek te spelen. Niet wat ik eigenlijk eerste instantie had verwacht maar als ik YouTube kijk zie ik gelijke muziekstukken voorbij komen. Prettige muziek die lekker in het gehoor ligt.
Wat me wel gelijk opvalt is dat de saxofonist een belangrijke rol gaat spelen in zijn optreden als dit zo door gaat. Ik sta aan de rechterkant van McDonald en eigenlijk heeft hij vanaf het begin meer oog voor de saxofoon voor hem rechts op het podium dan voor het publiek. Er komen diversen mooie stukken muziek voorbij met hier en daar wat gitaarsolo’s die er wel mogen zijn. Ook de solo’s van de saxofoon zijn smakelijk om te horen en die stelen af en toe de show.
Het optreden krijgt wel een eigen sfeer, samen met de saxofoon worden er mooie dingen gecreëerd die bij het publiek goed vallen, het is namelijk opmerkelijk rustig. Er komen een aantal lekkere blues nummers voorbij die er in gaan als koek, een heerlijk gitaargeluid en hier is wel te horen dat deze jonge man een grote naam gaat worden.
Spelen kan hij echt geweldig maar af en toe wordt het gras voor zijn voeten weggemaaid door de saxofonist. Dit is waarschijnlijk de manier hoe hij zich het prettigst voelt en gezien zijn leeftijd snap ik best dat je dan graag een stevig persoon naast je hebt staan.
Het hoogtepunt van zijn optreden is wel dat hij met zijn saxofonist een rondje zaal gaat doen. De mensen smullen hier van het is altijd leuk om een spelende artiest naast je op een stoel te hebben zitten. Je ziet de mobieltjes uit de zakken van bezoekers komen en men filmt er lustig op los. Ik zie dit zelf vanaf beneden gebeuren en probeer daar nog iets van vast te leggen.
Het is wel een verassing om te zien dat McDonald op deze manier dan toch de aandacht weet te trekken en er is behoorlijk wat reuring in de zaal; iedereen wil zijn filmpje maken. En terecht natuurlijk misschien is het inderdaad over tien jaar een enorm grote naam, waar je nooit meer dichtbij kan komen. Ik hoop hem later toch nog eens in een andere bezetting te ontmoeten en dan meer werk van hem persoonlijk te zien. Ik ben er van overtuigd dat dit een goede muzikant is. Sean ‘Mack’ McDonald was een mooie opening van het festival.
Om negen uur is het tijd voor de opvolger SaRon Crenshaw (64 jr), hij is een Amerikaanse gitarist/zanger en een ras-entertainer uit New York City, die nooit bang is om zich in het publiek te mengen. Hij leerde op tienjarige leeftijd gitaar spelen en is inmiddels een zeer begenadigd gitarist. In de jaren zeventig en tachtig was hij bassist bij diverse bands in New Jersey, New York en South Carolina. SaRon deelde het podium met bekende artiesten als Lee Fields, Roy Roberts, Denise Lasalle, Bobby Rush, Jessie James, Tyrone Davis en Chuck Roberson. Zijn liefde voor de blues is geïnspireerd door B.B. King, Albert King, Albert Collins, Stevie Ray Vaughan en Buddy Guy. SaRon Crenshaw speelt op een Gibson Lucille gitaar, die eigenhandig door B.B. King gesigneerd is.
SaRon komt het podium op en wordt daar aangekondigd met “ja eigenlijk is dit niet nodig veel van de bezoekers kennen deze geweldige gitarist al”. Ik heb hem zelf al een aantal keren mogen zien en beluisteren en of het nu met een band is op gewoon zittend op een stoel met een gitaar in zijn handen deze man is een geweldenaar. Een super gezellige kerel en altijd vriendelijk en bekend bij heel veel blues aanhangers.
De band bestaat eigenlijk alleen maar uit bekende gezichten – Frank Duindam – drums, Bart Kamp – bas en Edwin Risbourg – Hammond en piano – en dat geeft het wel een apart sfeertje “het ons kent ons gevoel”.
Wanneer de band gaat spelen hoor je meteen dat de klasse er vanaf druipt; strak slagwerk, een geweldige bassist en niet te vergeten de man van de BluesBones achter de toetsen. Er komen veel bekende stukken blues voorbij.
SaRon pakt het publiek in, laat dat maar aan hem over, zijn spel en zijn relaxte houding op het podium is prettig om te zien.
Crenshaw geeft iedereen lekker de ruimte om zijn ding te doen en ik sta er af en toe echt met een grote smile op mijn gezicht mee te maken wat er hier gebeurt. Je krijgt bij deze band het idee dat ze dagelijks met elkaar spelen zo goed en verbonden is de muziek met elkaar.
Mooie baslijnen met rag fijn gitaarwerk er tussendoor en als deze man dan een stukje muziek staat te maken ziet hij ook nog kans een dolletje naar me te maken en het publiek te bespelen.
Kortom dit is een band om te bezoeken en te blijven volgen. Ik heb echt van het eerste tot het laatste nummer staan genieten van deze band wat een geweldige muzikanten.
De volgende en tevens laatste band is JJ Thames. Zangeres JJ Thames is geboren en getogen in een buitenwijk van Detroit, waar ze vertrouwd raakte met de Motown sound, maar ook met het geluid van de stadse blues. Op haar zeventiende verhuisde haar familie naar Jackson, Mississippi, waar ze volledig ondergedompeld werd in de diepe, soulvolle Southern Blues. Ze vond haar weg in de lokale muziekgemeenschap en ontwikkelde haar eigen geluid. Zonder baan of geld trok ze naar New York City en woonde een tijd in opvangtehuizen in The Bronx. Wat JJ Thames wél bezat, was een buitengewoon talent als zangeres. Terug in Mississippi hervond ze haar thuisbasis en zette ze haar levenservaring om in muziek. Inmiddels is Thames een bekende diva in de soul- en bluesscene. Ze heeft diverse albums uitgebracht en verspreidt met haar muziek en optredens een boodschap van doorzettingsvermogen.
JJ Thames wordt tijdens deze tour begeleid door The Luca Giordano Band uit Italië. We zien Luca Giordano op gitaar, Fabio Colella achter de drums en Walter Monini op de bas, Abramo Riti bespeelt de toetsen.
Ik heb deze band al eens aan het werk gezien in De Gouden Leeuw van Dongen, daar was ik toen op uitnodiging samen met TBA?-reporter Ton kok, Helaas is hij er niet meer en ben ik gevraagd zelf wat tekst te gaan schrijven. Ik herinner me dat ik toen eigenlijk niet écht wist wat ik kon verwachten van deze dame. Uiteraard kon mijn maat me al het een en ander vertellen over de band en de gitarist en vertelde me gelijk “dat is een gitarist die jou gaat aan spreken qua stijl”. Dus ik was toen heel erg benieuwd.
Dus deze zaterdag mag ik deze band voor de tweede keer zien en horen. Ik kreeg wel het idee dat een aantal mensen om me heen niet wisten wie ze was en hadden haar ook nog nooit gezien. De band komt op en dan wordt JJ Thames aangekondigd door de gitarist er gaat een groot applaus op voor deze aanwezige dame. JJ Thames is een dame die zich graag laat zien en doet dat meestal in uitdagende kleding en zware make-up.
Ze weet wat mooi is op de foto en ik kon daar ook een aantal mooie beelden van schieten. Maar we gaan voor het geluid wat ze voortbrengt, haar stem heeft zoveel power en souplesse dat of het nu hard moet of zacht haar stem komt er altijd goed uit.
Er komen diverse bekende nummers voorbij en ze weet het publiek te overtuigen van haar kunsten. Want laten we wel zijn deze dame heeft een gouden keeltje. Ook de gitarist die laat me daar topstukjes horen en de band leden zijn zo geweldig op elkaar ingespeeld.
Iedereen krijgt ook hier zijn momentje en laat horen wat een klassebak hij ook is, de toetsen zijn ook geweldig om te horen ook en liggen lekker in het geluid. Het slagwerk en de bas vormen een geweldige basis waardoor de rest van de bandleden een uitstapje kunnen doen, de basis blijft strak overeind.
Het één na laatste nummer ‘I’d Rather Go Blind’ wordt ingezet en hier wordt een nummer van vijftien minuten van gemaakt met het geweldige stemgeluid van JJ Thames komt wordt hier aan een uitvoering gewerkt waar je kippenvel van krijgt.
De gitarist gaat hier ook helemaal los in het nummer, net als de toetsenist, het publiek smult van dit nummer. Zelf heb ik ook een opname met mijn telefoon gemaakt deze is te zien op mijn fb-site. Hier is ook te horen hoe deze band een eenheid is. Tijdens het laatste nummer moet ik helaas er vandoor, mijn taxi wacht en ik ben wel toe aan een beetje nachtrust. Het was een mooie avond!!
LantarenVenster bedankt voor de gastvrijheid en Bert Lek hopelijk tot een volgende keer.
