Zaterdag 30 November 2024 jl. stond ‘Ian Siegal Meets Johnny Mastro’ op het podium van Heyhoef Backstage in Tilburg. Het voorprogramma werd verzorgd door Doctor Velvet. Tekst Nicolette Johns, de foto’s zijn gemaakt door José Gallois. Klik HIER om het gehele album te kunnen bekijken. De stills van de concertregistratie – om aanvankelijk de verloren foto’s van de fotograaf van dienst op te vangen – werden gemaakt door de cameraman Corné Biekens (waarvoor mijn onmetelijke dank).
Ondergetekende heeft door ‘n blessure sinds een aantal maanden geen live optredens meer kunnen bezoeken maar voor het optreden van Johnny Mastro en Ian Siegal bleef het kriebelen. Gelukkig bleken vrienden zo lief een lift heen en terug naar Tilburg te willen verschaffen om zo deze bijzondere show ter promotie van de gezamenlijke CD ‘Easy Tiger’ voor The Blues Alone? te kunnen bijwonen. Voorafgegaan door een heerlijk ‘diner for four’ arriveren we ruim op tijd op de Kerkebosplaats (gratis en ruime parkeergelegenheid); gelukkig is het voorportaal bij de zaal al open zodat we de laatste twintig minuten wachttijd uit de wind staan. Na een uiterst vriendelijke ontvangst en de bijbehorende wegwijs vinden we de door m’n lieve, attente vriendin gereserveerde stoel. We waren zelf nog niet eerder bij Heyhoef Backstage maar het is een middelgrote zaal die middels flex-wanden vergroot/verkleind kan worden. De bar bevindt zich nét buiten de zaal zodat er geen overlast valt waar te nemen. Ook zijn er voor de oudere jongeren statafels mét barkrukken, een bank en een stamtafel. Dit jaar viert Heyhoef-Backstage haar tienjarig bestaan, ooit in 2014 begonnen met vijftien vrijwilligers en een maandelijks concert inmiddels programmeert men drie keer per maand en heeft men de beschikking over 32 vrijwilligers. We lazen zelfs tijdens de voorbereiding van dit artikel dat voor het derde jaar achtereen Heyhoef-Backstage op positie #1 staat van de locaties bij de Dutch Bluesfoundation!!
Als opwarmer/openers/support act zien we deze zaterdag Doctor Velvet rond half negen het podium betreden. Hun reputatie is hen vooruit gesneld want na een concertreeks in ons kikkerlandje – ze stonden ze al in de grote zaal van poptempel Paradiso – verkende deze Amsterdamse formatie ook Frankrijk en BrazilIë.
Doctor Velvet founders zijn frontman/toetsenist/zanger David Grutter en gitarist (Fender Jazzmaster) Jerome de Vijlder, deze twintigers zaten samen in de schoolbanken. De vrienden deelden een passionele interesse voor muziek die gaat van Robert Johnson, via Little Richard tot Link Wray en dat is te horen!
Doctor Velvet mixt blues, soul, latin met onvervalste rock’n roll tot een voortvarende ‘eigen’ sound. Met ‘Put The Hurt On Me’ maakte Doctor Velvet een vette, in de media zéér goed ontvangen, debuutsingle wat recentelijk nog eens dunnetjes werd overgedaan met ‘Road To Nowhere’.
Inmiddels is er een volledig album afgeleverd – ‘New Breed’ – dat vier oktober jl. werd uitgebracht bij Wap Shoo Wap Records. Vandaag in Tilburg staat Doctor Velvet in de XXL formatie op het podium wat betekent dat de band is uitgebreid met Kian Tofft op de Guild bass, Arend Bouwmeester op tenor-, bariton saxofoon én percussie, Diego Cañada op de alt saxofoon en goede bekende in de blueswereld Paolo de Stigter (o.a. Thomas Toussaint Band en Little Hat) op drumms.
Al van meet af aan is het duidelijk deze jonge gasten nú al indruk maken; net als bij eerdere optredens veroveren ze ook hier bij Heyhoef Backstage moeiteloos het uit ‘oudere jongeren’ bestaande publiek. Na de intro (Night Train) horen we hoe de nog maar 28 jaar oude gitarist Jerome de Vijlder speelt alsof hij al een leven vol low down dirty blues achter de rug heeft, wat een baas!
Bij de vertolking van ‘Snake Pit’ valt m’n mond open van verbazing, zanger David Grutter zet hier een knap staaltje rock ‘n roll à la Little Richard neer, wat een lekkere stem heeft die kerel. Opvallend is ook de styling van band, goeie retro look.
Ik ben niet de enige aanwezige die prettig verrast is door deze Doctor Velvet, het publiek is bij ‘Messed Up’ snel fan want hierin horen we ook de blazerssectie – Diego en Arend – een wel heel fijn sfeertje creëren. De opvolgende slow blues heet ‘Fool’s Desire’ en staat ook op het kersverse album, alle songs zijn meeslepend en goed geschreven.
De lekkere groove in ‘Put The Hurt On Me’ wordt gerealiseerd door drummer Paolo die menige blues-liefhebber herkent van Little Hat, de grote man achterin – Kian – beheerst de dikke snaren van de bass als geen ander.
Maar steeds word ik weer bij de lurven gegrepen door die gitarist Jerome die een sardonische solo ten gehore brengt waar Link Wray bij om de hoek komt piepen maar ook David’s klasse op de toetsen, zijn het stemgeluid en vooral stemberéik van deze frontman is impressionant voor zo’n jonge gast.
Al snel noteer ik in het bekende notitieboekje “blijvertjes en tip voor Ribs & Blues/Swing Wespelaar 2025”. Wanneer Diego op de alt-sax de spotlight op zich gericht ziet krijgt ook hij voldoende de gelegenheid te soleren en dat doet hij op een muzikaal welbespraakte wijze, heerlijk!
We horen van de charismatische David Grutter dat er nóg een album zit aan te komen want we krijgen de primeur met ‘Walked All Night’ een nummer met een lekkere bluesgroove dat op die volgende schijf zal verschijnen.
Naast de eigen songs horen de enthousiast geworden toeschouwers ook een cover van Sam & Dave’s ‘Hold On, I’m Coming’ waarmee Doctor Velvet hun inspiratie voor muziek uit de sixties lijkt te willen benadrukken.
Er wordt afgesloten met ‘City Jungle’ wat de openingstrack van New Breed is. Pure rock ‘n roll maakt voor de laatste keer meester van de aanwezige toehoorders. David’s vuige verdienstelijke vocalen en onbaatzuchtige orgelwerk, Jerome’s genadeloze gitaar, de schalkse sexy saxofoons van de hornsection, de batige bass en deugdoende drumms kwamen, zagen en overwonnen Heyhoef Backstage. Ja, deze band staat in het rijtje van jonge getalenteerde bands zoals Gumbo Kings, Marlon Pichel, La Ratte en Dawn Brothers die stilaan de oudere garde zullen vervangen……Goed vooruitzicht!
In de korte ombouwpauze na deze verschroeiend goede openingsact genieten we van de muziek van James Hunter Six, praten we wat bij en zijn we opgewekt opgewonden over de main act die hier in Tilburg hun een-na-laatste optreden van deze korte Easy Tiger promotour komt geven. We hebben het over de samenwerking van twee oud-Nugene Records artiesten Johnny Mastro en Ian Siegal; twee mannen die allebei al decennia een vaste aanhang weten te boeien met hun rauwe ongepolijste vertolking van de blues.
Er wordt geopend met de voor blues-adepten welbekende beat van Bo Diddley’s ‘Hey Bo Diddley’; drummer Darryl Ciggaar wordt al snel vergezeld door broer Dusty Ciggaar op de bass beiden zijn al jaren zeer graag gezien in het circuit. Voor velen een nieuw gezicht is dat van Nick Croes, hij is de gitarist op deze tour.
Nick vormt samen met de broers Ciggaar en Tammo Deuling het steeds succesvollere en naamsbekendheid vergarende Minko maar voorheen speelde hij al bij Ntjam Rosie, Sabrina Starke en Jett Rebel. Het publiek heeft er zin en hopelijk de band ook!
De menigte schuift dichterbij het podium om niets te missen van deze performance, want negen jaar geleden beleefden zij hier volgens eigen zeggen ook al een inmiddels legendarisch genoemd optreden van Ian Siegal. Kerkenbosplaats maak u klaar voor een ruige tuimelsessie!
New Orleans ingezetene Johnny Mastro, ook dit keer weer gekleed in zwart waaronder de voor hem kenmerkende zwarte leren jas, pet en zijn grote zwarte zonnebril, stemt nog even zijn bullet microfoon als ook Ian hetzelfde met zijn gitaar doet. Ik voel me alsof er een justitiële enkelband is verwijderd, ik beleef de muziek weer eens live, ik ben klaar voor blueswarriors Johnny Mastro en Ian Siegal!
M’n hart maakt een sprongetje als ik van mijn plekje achterin de twee Harmony gitaren herken, ik houd van hun geluid. Als deze stevig in de houders staan horen we voor het eerst Ian’s dragende krachtige stem door de microfoon schallen.
Zo te zien en te horen heeft ook de Brit er zin in, de tamboerijn wordt in ieder geval niet ontzien die krijgt op z’n donder, Johnny’s vette Rich Parrish blues-harp vult in en het publiek wordt nú al aangespoord mee te zingen.
Dan is het tijd voor de Harmony acte de présence te geven in de boogie ‘Four On The Floor’ wat de opener van het album Easy Tiger is. Deze uptempo song huist Siegal’s eerste gitaarslide, Mastro’s krachtige blaas- en zuigtechniek, maar er is ook een solo voor Nick Croes weggelegd En wat voor één, het publiek raakt nu al gebiologeerd door zijn talenten op de gitaar.
Bijna naadloos gaat het over in ‘Balling The Jack’ wat velen nog maar drie weken na de release van het album met gemak mee kunnen zingen. De uitdrukking zegt zoveel als going at full speed en dat doen Siegal en Mastro dan ook, de ketel van het Heyhoef wordt flink opgestookt. Ook dit nummer staat bol van de distortion blues-harp, gillende gitaarslides en solide solo’s. We zouden bij al dit lekkers bijna de ritme-sectie vergeten te vermelden maar ook de Dordtenaren zijn weer in topvorm!
Vooraf ‘Baby You Can Get Your Gun’ worden de bezoekers verwelkomd en zien we Ian de Harmony’s verwisselen. De danseurs in het publiek hebben helaas vooraan het podium weinig plaats want Heyhoef is goed gevuld “een volle bak” hoorde ik een van de organisatoren zeggen, ze zullen het ermee moeten doen. Nick Croes toont nogmaals zijn virtuositeit tijdens deze cover van Earl King en Siegal doet een fabuleuze outro slidepartij.
Door merg en been gaat Siegal’s onmiskenbare slide gitaar in ‘No Mercy’; tijden van Muddy Waters en Howlin’ Wolf herleven hier in Tilburg. Ian’s rauwe stem laten de rillingen over je lijf lopen. De solo van Johnny Mastro op de Mississippi saxofoon is zó meeslepend dat de toeschouwers er stil van zijn.
‘Dog Won’t Hunt’ is voor Ian de uitgelezen gelegenheid Johnny Mastro aan te sporen tot nog een solo, zelf weet hij ver van de microfoon zijn bekende uithaal te verwezenlijken. Wàt een set is dit zeg, brrrr! Dit is blues zoals blues bedoeld is, dreigend en zinderend!
Dat Johnny Mastro ook niet schuwt om een duit in het vocale zakje te doen horen we tijdens de vertolking van ‘Tall & Tight’ waar hij Ian terzijde staat. De inmiddels in Tilburgse harten gesloten Nick Croes laat nog maar eens horen waarom hij gevraagd is de gitaar solo’s voor z’n rekening te nemen.
Zó knap hoe deze gast staat te spelen, Johnny Mastro lijkt net als het publiek intens te genieten van deze jonge kerel! En Ian Siegal? Die doet wat hij al decennia wereldwijd doet; hij pakt z’n publiek met zijn rauwe stem, hij pakt z’n publiek met zijn ongepolijste gitaarskills en zijn onnavolgbare timing!
We horen dat ‘Miss Your Cadillac’ in D gespeeld dient te worden, het nummer in de stijl van The Fabulous Thunderbirds wordt gezongen door Johnny Mastro, de “greasy guitar” zoals hij het zelf tijdens een interview becommentarieerde komt voor rekening van de ‘Nederlandse’ Brit. Nóg een nummer dat Johnny Mastro zelf schreef en zingt is ‘Quick To The Gun’.
De song is een lekkere laid back blues waarbij de vocals door de distortion bullet mic klinken. De ritme-sectie van Darryl en Dusty zorgen voor het onheilspellende sinistere geluid. Inmiddels heeft Siegal het podium galant gelaten aan Maestro Mastro en horen we Nick Croes weer schitteren met een sacrale solo. Niet zo gek dat de bezoekers van Heyhoef Backstage hen alweer beloont met een ovationeel applaus.
Als Ian terug op het podium verschijnt voor de opvolger ‘Wineheaded’ pakt Nick Croes de crème Fender Stratocaster erbij om een nóg vuiger geluid te kunnen creëren, het publiek zingt gewillig het refrein mee. Gestoeld op een uitdrukking die Ian’s kompaan – Mississippi artiest én producer van Buddy Guy’s ‘Sweet Tea’ – Jimbo Mathus gebruikt om de hitte (op een podium) mee te beschrijven is de track ‘Who’re In Church’.
Ondanks dat de monitoren vol liggen met de teksten van de nieuwe songs is het aflezen niet hinderlijk en blijkt Siegal zich toch vrij genoeg te voelen om zijn overbekende yell te brengen. De afsluiter van de reguliere set blijkt de cover van ‘I Won’t Cry No More’ te zijn maar daar is het publiek niet mee eens dus wordt er luid gescandeerd voor een bis-nummer.
Deze toegift ‘Oedipuss’ werd in de trein op weg naar de opnamestudio van DeWolff geschreven door Siegal en NMA’s Luther Dickinson. Dit is een ondeugend nummer aldus Siegal en ik kan als advies geven de titel in fonetisch Engels uit te spreken om de strekking van de song mee te krijgen.
Op verzoek van onze bevriende vrouwelijke chauffeur maak ik nog even een speciale vermelding voor het bijzonder mooie hemd van drummer Darryl Ciggaar, want het oog wil ook wat hè dames?
Heyhoef Backstage heeft met de uitnodiging van ‘Ian Siegal Meets Johnny Mastro’ alwéér een memorabele avond om in de boeken te schrijven, de band heeft geëxcelleerd in performance! Deze laatste zaterdag van november was, vooral voor mij persoonlijk, een topavond en zéker een die zal belanden in het bekende top drie lijstje van beste optredens van het jaar! Ga deze band zien tijdens hun voorjaarstour, ik beloof dat u er geen spijt van zult krijgen….
Grote pluim voor Heyhoef Backstage, het geluid, de belichting en al die vriendelijke vrijwilligers die zich inzetten om de concertbeleving zeer aangenaam te maken. Dank voor jullie gastvrijheid en alle hulp rondom de “lost pics”. Hopelijk tot een snel ziens na mijn revalidatie!
