Jason Isbell and the 400 Unit speelden op Maandag 11 November 2024 in SPOT Groningen, support-act S.G. Goodman. Een verslag van Ria Pronk met foto’s van Gerrie van Barneveld.
Niet helemaal uitverkocht, maar wel zo goed als vol, zo oogt de grote zaal van SPOT op deze maandagavond in november. Een gemêleerd publiek heeft post gevat voor het podium, jong en oud komt hier bij elkaar. Het gaat er gemoedelijk aan toe in Groningen. “Kun je nog wat zien?”, vraagt een lange kerel, die voor mij schuift. Hij is niet breed, dus ik kan mooi langs hem heen kijken.
Aan S.G. Goodman de eer om te openen. De singer-songwriter uit Kentucky begint haar optreden met een intrigerende vocale uithaal. Het publiek moet er een beetje om lachen. Het is even wennen, die wonderlijke stem. Goodman is sowieso een bijzondere verschijning. Haar haren hangen als gordijntjes rond het hoofd en het lijkt of ze de, iets te ruime, jas van iemand anders aan heeft.
Zij begeleidt zichzelf op elektrische gitaar, brengt sfeervolle, slepende Americana en praat de songs aan elkaar in plat Amerikaans. “Ik ben hier, maar jullie komen natuurlijk niet voor mij. Dit is mijn werk, dus jullie doen het er maar mee en voor mij is deze tour een mooie mogelijkheid om me te oriënteren op een nieuwe woonplek, na wat er vorige week is gebeurd”, grapt Goodman. Jason Isbell prijst zich gelukkig met de meereizende singer-songwriter. Dat zullen we later op de avond nog van hem vernemen. Het publiek kan deze opener ook wel waarderen, maar lijkt er niet helemaal goed raad mee te weten. Of ben ik de enige die dat heeft?
Jason Isbell werd geboren in Alabama en heeft een behoorlijke staat van dienst in de muziek. Hij speelde gitaar bij de southern-rockband Drive-By Truckers waar hij in 2007 uit werd gezet, vanwege een drank- en drugsprobleem. Zijn huidige vrouw heeft ervoor gezorgd dat hij afkickte en daarna kwam zijn muziek-carrière in een stroomversnelling. Met zijn band de 400 Unit toert hij door Europa.
Na Groningen zal hij verdergaan naar Utrecht, Wangels (Duitsland), Antwerpen en naar verschillende Britse steden. De 400 Unit bestaat uit: Sadler Vaden, gitaar; Anna Butterss, elektrische- en contrabas; Chad Gamble, drums; Derry deBorja, toetsen en Will Johnson, gitaar en drums.
De lichten gaan uit, de band betreedt het podium, het publiek juicht en wij zijn er klaar voor. ‘Save the World’ is, gezien de situatie in de wereld, een uiterst passende start. ‘King of Oklahoma’ volgt. We zijn nog geen tien minuten onderweg of we worden al getrakteerd op muzikaal vuurwerk, dat ook net zo goed de toegift zou kunnen zijn. We zijn getuige van het eerste gitaarduel tussen Isbell en Sadler Vaden. Deze mannen weten wat samenwerken is: uitdagen, ruimte geven, ruimte delen.
De weg van groots en meeslepend gaat geruisloos over in het akoestische ‘Strawberry Woman’ en ‘Last of my Kind’. Isbell hanteert nu de akoestische gitaar, Anna Butterss de contrabas en Derry deBorja neemt de accordeon ter hand.
Zo zal het vanavond gaan, reizend door de wereld van rock, country en folk, van flink uitpakken naar subtiel en gevoelig, van ingetogen naar krachtige muzikale uitbarstingen. Dit alles gepassioneerd uitgevoerd door een band van grote klasse. Links op het podium zien we de energieke driehoek Vaden, Butterss en Johnson, die zo hun onderonsjes hebben en elkaar zoeken en vinden. Johnson leeft op zijn eigen machtige drumeiland, DeBorja zit verstopt achter allerhande toetsen, waarmee hij in- en aanvult en soms een bodem legt onder het steviger werk.
Isbell staat erom bekend dat hij schrijft en zingt over zware onderwerpen. De beschrijving van een lijdensweg van een vriendin met kanker in “Elephant” of een ervaring met abortus in ‘White Berretta’ laten niemand onberoerd. ‘If We Were Vampires’ is een prachtig gelaagd liefdeslied. Wat een schrijver is die man! Na anderhalf uur eindigt Isbell akoestisch, een man, een stem, een gitaar met ‘Cover Me Up’. Beeldschoon!
Maar het is nog niet voorbij. Er volgt een toegift waarin niets aan energie, passie en muzikaliteit wordt ingeboet. ’24 Frames’, ‘Cast Iron Skillet’, zijn zowel tekstueel als muzikaal juweeltjes. Isbell schittert en de band schittert mee. Er wordt nog een keer uitgepakt in This Ain’t It voordat de rust weerkeert en wij vervuld huiswaarts keren.
Set-list:
01. Save the World
02. King of Oklahoma
03. Strawberry Woman
04. Last of My Kind
05. Hope the High Road
06. Something More Than Free
07. Live Oak (Acoustic)
08. Alabama Pines
09. Elephant
10. Super 8
11. Volunteer
12. White Beretta
13. Overseas
14. If We Were Vampires
15. Miles
16. Cover Me Up
Encore:
Enc. 01. 24 Frames
Enc. 02. Cast Iron Skillet
Enc. 03. This Ain’t It
