Mojo Man - Love & Revolution - The Blues Alone?

Album: Love & Revolution
Artist: Mojo Man
Record Label: Continental Record Services
Release Date: 18/10/2024

Recensie: Nicolette Johns

Photocredits: promoshots, José Gallois

Het is alweer acht jaar geleden dat ik op Ribs & Blues 2016 omver werd geblazen door de blues-, rock en soul revue van Mojo Man, met name de stem van frontman/zanger/gitarist Marcel Duprix wist mij meteen bij de lurven te pakken. De reguliere speeltijd bleek niet genoeg voor zijn onmetelijke energie en gedrevenheid om Mojo Man’s vertolking van soulvolle ‘Big Band Blues’ aan de man te brengen en leidde er zelfs toe dat een kleine duizend man de afsluiter op het Main Stage pas een kwartier na aanvang ging bekijken. Niet lang daarna zag ik de band het nog eens dunnetjes over doen voor een veel groter publiek op Blues Peer van 2016 maar ze stonden ook op Parkpop, Rhythm & Blues Night en verschillende radio-shows. Gek genoeg werd het daarna stil rond de band maar nu is de Mojo Man weer terug en hoe!

De band draait om zanger/gitarist Marcel Duprix en Reinier Zervaas (tenorsax), zij zijn ‘the founders’ van Mojo Man. Voor dit album heeft Marcel alle teksten geschreven, de muziek gecomponeerd en in een passende jas voor de big band band gehesen. En dat heeft hij goed gedaan, héél goed. Naast Zervaas maken ook de volgende mannen deel uit van de Mojo blazerssectie: Emiel van der Heide (lead tenorsax), Robin Bogert (trompet), Marco Muusz (trombone/trompet), Henk Brüggeman (baritonsax) en op de schijf horen we ook nog Robin van der Laarse op tenorsax. De andere mannen die het motto van de band “Balls & Horns” waarmaken zijn: lead gitarist Bas van der Wal, het ritme duo Dennis Hemstra (bass) en Mark Eshuis (drumms). Arjan Muusz zorgt op Love & Revolution – hun tweede album – voor de percussie en Co Vergouwen horen we op toetsen die tijdens de live optredens wordt/worden vervangen/gecompleteerd met – daar is ‘ie weer….- toetsenist Patrick Cuyvers. Op het album zijn ook maar liefst ‘twee special guests’ te horen t.w. Theo van Niel Jr. en Pieter ‘Big Pete’van der Pluijm.

Het album wordt geopend met de titeltrack ‘Love Revolution’ waarbij ik terug gekatapulteerd word naar het ooit bijgewoonde optreden van Wilson Pickett. Sixties soul met een hoofdletter S, wàt een sound weten dit 10-koppige Mojo Man te creëren! Luister u zelf naar onderstaand voorproefje….

In ‘Happiness’ stelt Marcel Duprix zich de maatschappij kritische vraag of de wereld wel eerlijk verdeeld is en het leven wel waard is om van te genieten. Wellicht is de tekst ingegeven door zijn verblijf op de Filipijnen nu alweer zo’n kleine vijftien jaar geleden. De song is een goed in het gehoor liggende funky up-tempo blues nummer waarin Bas van der Wal een lekker gitaarsolootje presenteert gelardeerd met die heerlijk bulderende blazerssectie.

Het eigen werk ‘Jealousy’ etaleert de fijne soulish, groovy stem van Marcel Duprix tel daarbij een Hammond en een Wurlitzer bij op en u weet dat dit live het spotlight voor Patrick Cuyvers op zal gaan leveren. Naast dat het nummer een échte soulballad is met smaalvolle koperpartijen heeft het nummer ook nog eens een volwaardige tekst.

Het heupwiegen wordt aangemoedigd bij ‘Some People’ – een radio-hit voorspel ik – ook een nummer met een kritische sneer naar deze “fucked-up business” die de muziekindustrie soms kan zijn voor een creative geest als Duprix. Gelukkig voor ons dat hij niet zoals hij mijmert in het nummer z’n hoed aan de kapstok heeft gehangen. Ook hier weer veel ruimte voor de blazers maar ook voor het ‘ebony & ivory’.

Rocky is de gitaar intro van ‘Sexy Lady’ wat vaardig omgebogen wordt naar een funky, bluezy song onder de aanvoering van een vakbekwaam kwintet blazers. Ook hier krijgt gitarist Bas van der Wal weer de lengte voor een snerpende solo maar steeds weer die vakkundige vocalen van Marcel Duprix!

De blues-adept zal met name genieten van de eerste van de twee slow bluessongs die het album herbergt ‘Losing Blues’. Zervaas en Duprix kunnen trots zijn op dit werk, sodeflikkers dit is kippenvel! De opvolger heet ‘R.I.P.’ en heeft in tegenstelling tot wat de titel doet vermoeden een luchtige, vrolijke melodie. Ook hierin weer een attractieve gitaarsolo maar altijd weer die dragende stem van Duprix. Wie had dat in 2012 kunnen denken toen hij deelnam aan SBS6’s The Winner Is?

Gruizig wordt het als we track acht ‘Utopia’ beluisteren, het nummer lijkt geïnspireerd op materiaal van U2 alsof het een cross-over is tussen Bono, Cobain en Duprix. Ja dit smaakt mij wel, mede door de huilende zes snaren van Bas.

Met Marcel op de akoestische gitaar opent het ‘Before We Forget’, de met Mississippi-feel geschreven song waarop de eerste ‘special guest’ Pieter ‘Big Pete’ van der Pluijm zijn entree maakt. Het nummer raakt me diep, ik voel de tranen opwellen als ik de schreeuw van Duprix beluister. Top!

In het schitterende ‘Seventeen’ horen we niet alleen raspige vocalen, smaakvolle koperpartijen maar ook poëtische pianoklanken. Het gast-optreden van voormalig Mojo Man-lid gitarist Theo v Niel Jr. in de spitse slide-solo is de kers op de muzikale taart van deze song. De afsluiter ‘Revolution’ is branievolle rock van zowel zanger Marcel als van gitarist Bas, deze song is als een omverwerping van het eerdere subtiele soulish werk op deze plaat. Intens, rauw en zelfverzekerd!

Love & Revolution is een wel héél lekker album geworden. Een plaat waar de synergie tussen ongebreidelde passionele vocalen, gruizige gitaarriffs en de krachtig kopersectie op de solide basis van de retestrakke ritmesectie maakt dat de luisteraar van de ene muzikale verbazing in de andere valt. Dit album is met name zeer beklijvend door de variatie aan stijlen; scrupuleuze soul, beminnelijke blues en rebelse rock. Een grenzen verleggend, branievol album. Kan niet wachten om dit live te mogen mee maken, voorlopig nog even op hoog volume door de luidsprekers.!

Tracklist: