Mike Zito @ De Amer: Een gitarist die weet wat blues is!

Dinsdag 08 Oktober 2024 jl. kwam Mike Zito voor een concert naar De Amer van Amen. Een verslag van Ria Pronk met foto’s van Gerrie van Barneveld.

Het is een doodgewone dinsdagavond waarop Café De Amer in Amen de deur opent voor Mike Zito en zijn mannen. Mike Zito, de redder van het bluesfestival in Grolloo toen Beth Hart niet kwam opdagen, drie jaar geleden. Mike Zito, die morgen live op de duitse televisie bij RockPalast te zien is en optreedt in Londen, New York en op festivals met 14.000 bezoekers of meer. Vanavond dus in de sfeervolle boerderij in Amen voor 95 man/vrouw publiek, “the happy few”. De meeste bezoekers zijn Vriend van De Amer, dat levert je buitenkansjes op als deze. Je snapt het, voor deze mensen kan de avond niet meer stuk.

Mike Zito werd geboren in 1970 in St. Louis (Missouri). Naast gitarist is hij zanger, songwriter en producer. Een bescheiden man, met weinig sterallures. Hij omschrijft zichzelf als volgt: “I am a traveling blues man, door to door selling my songs. I’m trying to follow the path of the righteous and still light my fire along the way.” In De Amer wordt Zito vergezeld door Steven Collins (bass) en Matthew Johnson (drums).

Het meest recente album van Zito, Life Is Hard, werd geproduceerd door Joe Bonamassa en Josh Smith. Zito’s vrouw, Laura, opperde het idee voor dit album toen bij haar in 2022 kanker werd geconstateerd. Laura overleed in de zomer van 2023. Het album Life Is Hard, werd een eerbetoon aan haar en helpend om het verlies een plek te geven. Vanavond is dat verdriet soms ook voel- en hoorbaar in de muziek. Deze man wist al wat blues was, maar dit is blues van een andere orde, diep verdriet, oerblues.

Rockend en steady gaat het van start, met Mississippi Nights. De toon van de avond is gezet. In ‘I’ll Make Love’ scheurt de gitaar hartstochtelijk verder, ondersteund door een ritmesectie waar je volledig op kunt vertrouwen. Van het album Life is Hard, raakt het titelnummer keihard en snijdt ‘Forever My Love’, door merg en been. Gelukkig is er ook ruimte voor een swingende shuffle als ‘Dying Day’. Dat brengt, ondanks de titel, wat lucht en licht in het optreden en toont een andere kant van de fantastische ritmesectie.

Er valt bijzonder weinig aan te merken op deze band. De solo’s van Zito zijn dynamisch, afwisselend, emotioneel en krachtig. Zijn geluid varieert van heldere klanken tot rauwe, krachtige overdrive. Zijn spel is geworteld in de blues, met herkenbare riffs en licks die doen denken aan grootheden als B.B. King en Stevie Ray Vaughan. Zijn zang past naadloos bij het gitaarspel en zingen lijkt Mike Zito heel gemakkelijk af te gaan. Als ervaren live performer speelt Zito vaak, al improviserend, verschillende variaties op hetzelfde thema, wat het optreden spannend maakt. Zito en de zijnen lijken het naar de zin te hebben.

De toegift volgt na een bedankje van iemand uit het publiek, die de essentie goed weet te raken. Een standaard slow-blues wordt door Mike Zito gelijktijdig gespeeld op piano en gitaar. Ja, dat kan echt. Zo ingetogen was het vanavond nog niet eerder.