Zondag 06 Oktober 2024 jl. vond in TivoliVredenburg, Utrecht de Finale Dutch Blues Challenge 2024 plaats. Een verslag van Ton Kok met foto’s van Dick van der Wilt. Klik HIER om nog véél meer mooie foto’s te kunnen bekijken.
Dit jaar werd voor de 11e keer de Dutch Blues Challenge gehouden, voor het eerst niet in De Rustende Jager te Nieuw-Vennep, maar in TivoliVredenburg in Utrecht. Lekker centraal in het land en goed bereikbaar, althans normaal gesproken. Aan fileleed op diverse plaatsen in Nederland, problemen met het openbaar vervoer en de Singelloop in het centrum van de stad kon de organisatie niets doen, maar had er wel mee te dealen. De timekeeper, een van de award winners en een jurylid wisten uiteindelijk met veel vertraging de locatie bereiken.
Nu is TivoliVredenburg voor mensen, die wat minder goed te been zijn ook iets minder vriendelijk. Liftpasjes waren niet voorhanden dit keer en dan was het toch een zware klim naar de Pandora Zaal. Maar goed, eenmaal ter plaatse was het allemaal weer piekfijn in orde.
De presentatie op het hoofdpodium was wederom in handen van ‘good old’ Rob van Elst (Blues Moose Radio) en de uitreiking van de awards kwam voor rekening van Tonio Aa (Bluesworld). Van Rob zijn we het wel gewend, maar ook Tonio ging het prima af.
Aan de challenge deden vier bands en twee solisten mee, die zich aan een goed gevulde zaal en professionele jury konden presenteren om een uitzending naar de Intentional Blues Challenge in Memphis en/of naar de European Blues Challenge in Split (Kroatië).
Maar iedereen kwam natuurlijk voor de muziek en het spits werd afgebeten door Mojo Hand, die eerder van de partij waren in 2017 en toen de publieksprijs wonnen. Gezegd moet worden dat wat betreft de bands hier toch de meeste blues inzat.
De band, bestaande uit Frank Reemers (gitaar/zang), Joep de Greef (toetsen/harmonica/zang), Jules van Bussel (bas) en Johan van Lanen (drums) zetten een degelijke set neer met uitsluitend eigen werd. Slotnummer was ‘No Good Reason’ dat normaal gesproken een langere versie krijgt, maar door de twintig minuten speeltijd drastisch werd ingekort. Maar de heren wisten de challenge op uitstekende wijze op gang te zetten ondanks dat er wellicht sprake was van wat vermoeidheid na een druk weekend.
Zangeres Emily Hill (Emmelien Hilbers) maakte vorig jaar een prima indruk en was dit jaar terug voor een herkansing. De Amersfoortse zette een fraaie set neer. Ze werd begeleid door een strakke band. Samen met haar gitarist Martin Koch deed ze een fraaie versie van Robert Johnson’s ‘Malted Milk’ en Howard Tate’s ‘Get It While You Can’ was ook niet verkeerd.
Een sterke set met meer blues dan vorig jaar, aangevuld met wat eigen soul/rock nummers. Ik miste alleen wat power in Emily’s stem, maar dat gaat ongetwijfeld goedkomen in de toekomst.
Five Dollar Shake speelde een thuiswedstrijd. Ik had de band vorig jaar al eens in Culemborg aan het werk gezien en het publiek van de Zwarte Cross had ook al kennis met ze gemaakt. De band bestaat normaal gesproken uit vijf personen met als frontvrouwe Lucinda Lefaspi. De band had alles uit de kast gehaald en voor deze middag drie achtergrondvocalisten en drie blazers aan het gezelschap toegevoegd.
Het stond wat verder van de blues af, maar hun combinatie van rock ‘n’ soul stond wel als een stevig gebouwd huis. Of de zes extra muzikanten het verschil gemaakt hebben weet ik niet, maar met de accenten die ze in de muziek stopten klonk het wel af.
De Meryn Bevelander Band draait al weer een tijdje mee. Ik zag hem tien jaar geleden toen hij voor het eerst als klein manneke het publiek mocht vermaken op Rosblues. Dat deed hij toen met verve en ‘t leverde me een zelf gebrand CD-tje op. Inmiddels is het uitgegroeid tot een stevige rockband met naast Meryn (zang/gitaar) Florian Bevelander achter de drums, Kevin Clerence op bas en Sander Poleij achter de toetsen. Het begon en eindigde met stevig rockwerk. Daar tussen in zat een lekkere slow blues, waarbij de eerste helft van de solo er een goedkeurende glimlach op mijn gezicht verscheen.
Vervolgens gooide hij de remmen los en sprong hij in de ‘kijk eens wat ik allemaal kan-modus’. Met deze houding vergooide Bas Paardekooper naar mijn idee enkele jaren terug zijn overwinning op de challenge. Maar…. uiteindelijk is het bij Bas ook helemaal goed gekomen en kreeg hij dit jaar een verdiende Award.
In de categorie solisten was het een beetje een ongelijke strijd. Een geroutineerde grootmeester als John F. Klaver tegenover Merel van de Keer, een enthousiaste jonge one-woman band. Muzikaal gezien stak John boven alle andere deelnemers uit (ja ook boven de bands).
Hij wist het publiek bezig te houden met sprankelend gitaarwerk en zijn stem is voor dit akoestische werk ook uitstekend geschikt. Na twee keer eerder de challenge gewonnen te hebben met zijn band won hij nu dus als solist. Wellicht tijd om een speciale John F. Klaver-award in het leven te roepen.
Merel van de Keer is een groeibriljantje, dat ongetwijfeld zal uitgroeien tot een stralende diamant. Haar set begon slecht met geluidsproblemen in het eerste nummer, maar de dame liet zich hierdoor niet van de wijs brengen.
Ze wist zich na het eerste nummer krachtig te herstellen en zette een prima set neer waarvoor ze na afloop een daverend applaus kreeg van de mensen in de Pandorazaal.
Dan was het tijd voor de jury om in overleg te gaan.
De jury bestond uit de muzikanten Robbert Duijf en Ian Siegal, Bert Pijpers (platenbaas en programmer Tivoli), Bertus de Blaauw (boeker Mojo) en Wim Verbei (journalist en schrijver). Aan hen de zware taak de winnaars aan te wijzen.
Aan Five Dollar Shake – de thuisband – en aan John F. Klaver om Nederland in Memphis op de International Blues Challenge te vertegenwoordigen.
Five Dollar Shake zal ook Nederland vertegenwoordigen op de European Blues Challenge (3 tot 5 April 2025) in Split, Kroatië plaats zal vinden.
Tussen de acts door werd door Tonio Aa ook nog eens een aantal Blues Awards uitgereikt aan: United by Music (voor bijzondere prestatie), Brielle Blues (Keeping The Blues Alive).
Ook Bas Paardekooper mocht een award in ontvangst nemen voor best (bluesmuzikant).
Andere winnaars waren The Damned & Dirty (bluesact), Robbert Duijf met ‘Change Myself’ (blues CD) en de publiekprijs voor Merel van de Keer. Luca Holkenborg werd onderscheiden als jong talent.
Magic Frankie werd tenslotte opgenomen in de Dutch Blues Hall Of Fame, waar hij zeker in thuishoort.
We kregen nog een paar leuke jams te horen met Magic Frankie & the Blues Disease met speciale gast Luca Holkenborg.
Magic Frankie is nog steeds scherp en weet de zaal prima in te pakken en Luca groeit elke keer als ik hem zie weer op muzikaal gebied.
Kevin de Harde en Micha Sprenger van The Damned & Dirty, van wie binnenkort de nieuwe alweer zesde CD, uitkomt betraden ook nog het podium.
Samen met de mannen van de Bas Paardekooper Band sloten zij de avond met een paar nummers af.
Ja, het was na 11 jaar Nieuw-Vennep even wennen, maar achteraf kan ik alleen maar concluderen dat het weer prima georganiseerd was en er nog steeds jong talent in Nederland rondloopt, hoewel het wel een beetje afdrijft van de blues, misschien is men daar na twee jaar met meer traditionele winnaars wel aan toe.
Een elf-koppige band als winnaar? Ik denk dat je het dan niet redt met één fundrasing event. Doortrekken van de roltrap naar de bovenste verdieping zal iets teveel gevraagd zijn, maar we gaan ervoor de volgende editie present te zijn, ondertussen blijven we natuurlijk de winnaars volgen op de internationale challenges.
