De 25e editie van Blues On The River vond plaats op vrijdag 21 en zaterdag 22 Juni 2024 jl. Een verslag van Ton Kok met foto’s van Dick van der Wilt klik HIER.
Op 21 en 22 juni 1014 vond de laatste editie plaats van Blues On The River. Voor het eerst georganiseerd in 1998 was met deze 25e editie was het moment aangebroken dat er een eind aan dit fantastische evenement kwam. Na een bescheiden start was het evenement de laatste jaren uitgegroeid tot een fantastische tweedaagse gebeurtenis met vrijwel allemaal uitverkochte avonden. De familie Wijs wist elke keer weer een dijk van een, deels internationaal, programma neer te zetten met vaak bijzondere verassingen in de programmering. En ook dit laatste jaar stond het weer als een huis.
Zelf was ik wegens wat gezondheidsproblemen ruim twee maanden uit de roulatie geweest, maar ik had als doelstelling bepaald om bij Blues On The River weer de ring in te gaan. Bijtijds van huis om alle filestress te ontlopen kwam ik na een probleemloze reis aan op de Parkhaven in Rotterdam en zat de stemming er al goed in. Langzaam maar zeker liep het vol met mensen die wilden aanmonsteren en in totaal kwamen op de vrijdagavond ruim vijfhonderd mensen aan boord. Kars van Nus had met zijn band Detonics al eerder gespeeld aan boord, nu mocht hij solo op het aankomstplatform het publiek muzikaal welkom heten. Hij startte zeer toepasselijk met “(Sitting On) The Dock Of The Bay”, terwijl De Ameland langzaam volstroomde (gelukkig niet met Maas-water).
Veel bekenden, die ik al een tijdje niet gezien had, de blues familie wilde deze bijzondere gebeurtenis niet missen. Maar het draait naast de gezelligheid en prima sfeer natuurlijk in de eerste plaats om de muziek en het was het Veldman Vintage Project dat benedendeks de aftrap mocht verrichten.
Laat ik nu de Veldman Brothers en later Veldman altijd een van de topbands uit de vaderlandse blues-scene gevonden hebben. Een band met duidelijk toegevoegde waarde, die aan de Nederblues geschiedenis klassiekers als “One More Chance”, “Leavin” en een aantal andere nummers hebben toegevoegd.
De band, bestaat uit Gerrit Veldman (gitaar/zang), Tenny Tahamata (bas), Mathieu van Uden (drums) en Roland Bakker (toetsen), ervaren rasmuzikanten, die hun sporen inmiddels wel verdiend hebben.
Maar nu een (weliswaar muzikaal sterkte) coverband is, heeft het gezelschap in mijn ogen toch wel een beetje aan glans verloren. Voor het grootste deel van het publiek was het een feest der herkenning en lag het meezinggehalte hoog. De mannen wisten met twee uitstekende sets de sfeer er goed in te brengen.
Voor Dave Chavez was het niet zijn eerste optreden hier. Zijn enige vaste bandlid deze avond was bassist Peter Offerman.
Mathieu van Uden was elders aan boord actief en de band werd aangevuld met de huurlingen Jody van Ooijen (drums) en Patrick Cuyvers (toetsen). Huurlingen of niet: de beide invallers zorgen voor de perfecte aanvulling en de band was ‘on fire’.
Met het nodige eigen materiaal, bekend van Dave’s drie CD’s, aangevuld met wat prima covers in een eigen jasje, zoals de aloude Bobby ‘Blue’ Bland klassieker “I Smell Trouble”.
De heren wisten op het bloedhete tussendek de toeschouwers naar adem te laten happen en bleken nog niets aan kracht te hebben ingeboet.
Helaas bleek de spierkracht in mijn rechtenbeen nog niet op het oude niveau te zitten en bleek ook mijn timing niet optimaal. Zo kwam ik net aan het einde van hun eerste set met de nodige krachtinspanning het vervaarlijke draaitrapje op om te ontdekken dat de eerste set van Bill & the Burners net afgelopen was en het nog een klein uurtje zou duren tot de volgende set. Dat was even net iets teveel van het goede voor me. Van mijn Ridderkerkse/Rotterdamse bluesvrienden begreep ik dat de eerste set top was. Ik kreeg later nog een enthousiast mailtje van een van mijn mede Dutch Blues Foundation collega’s dat het oude Howlin’ Bill niveau helemaal geëvenaard werd. De CD omzet in de pauze liep ook prima en gezien mijn eerdere ervaringen met de band twijfel ik niet aan hun woorden. Toch wil ik binnenkort deze gemiste kans inhalen. Naast Wim de Vos (zang/harmonica) zat Steve Wouters achter de drums en als ik goed geïnformeerd ben waren verder Johan de Laat (gitaar) en Niels Timmermans (bas) actief.
Maar … de publiekstrekkers waren toch de Cinelli Brothers, omschreven als een Britse band met naast één Engelsman, twee Italianen en een Fransman in de gelederen. Het geluid was dit keer niet 100% perfect en moesten de mannen flink opboksen het het geluid van de scheepsmotoren.
Dat ging echter niet ten koste van de inzet en het enthousiasme van Marco Cinelli (zang/toetsen/gitaar), Alessandro Cinelli (drums/zang), Tom Julian-Jones (gitaar/zang/harmonica) en Stephen Giry (bas/zang/gitaar).
Dat de band inmiddels aardig ingeburgerd is bleek uit het feit dat velen de vele hoofdzakelijk eigen nummers kenden en prima meezongen. Twee enthousiaste sets met nog enkele kersen op de spreekwoordelijke taart: Richard van Bergen, zo’n beetje vast bemanningslid bij Blues On The River speelde in beide sets een nummer mee.
Een bekende regiomuzikant, de momenteel in Dordrecht woonachtige Ian Siegal, kwam in de tweede set een paar nummers meedoen, inclusief een nieuw nummer dat de heren samen geschreven hadden. Met het aloude “Chew Ma Gum” werd de set afgesloten. Klasse!
Al met al een nagenoeg perfecte afsluiting van dit evenement, een enkele irritante dronken medepassagier daargelaten, maar ook dat mocht de pret niet drukken. De complete familie Wijs heeft wat mij betreft definitief een plaats verdiend in onze bluesgeschiedenis. Nogmaals mijn complimenten voor het handhaven van de jarenlange hoge standaard op gebied van muziek, organisatie, catering en sfeer aan boord.
