De zevende editie van het Holland International Blues Festival te Grolloo vond plaats op 13, 14 en 15 Juni 2024 jl.. Hieronder de reportage dat TBA? maakte van de laatste festivaldag, zaterdag 15 Juni. Een verslag van Nicolette Johns met foto’s van José Gallois. Klik HIER om het gehele fotoalbum te kunnen bekijken.
Wat gaat zo’n week-end in fijn gezelschap en met heerlijke muziek toch snel, het is alweer de laatste festivaldag van het drie-daagse Holland International Blues Festival. Ondanks de tegenvallende kaartverkoop door naar eigen zeggen van Mojo té weinig headliners wat mij betreft toch een succesvolle zevende editie. Naar verluidt wordt het festivalterrein in de toekomst verplaatst naar het huidige parkeerveld én er zullen ook Americana en country acts geprogrammeerd worden. Geen verkeerd plan want er is zoveel meer moois om ons te enthousiasmeren meer live muziek te bezoeken.
Na alweer een nieuwe outfit van MC Erwin Nyhoff te hebben bewonderd horen we dat het vandaag hoog tijd is voor nieuw aanstormend bluestalent bij ons als bezoekers te introduceren. Een van die nieuwe bluestalenten die steeds meer voet aan wal krijgen heet Ally Venable. Nog maar vijfentwintig is ze deze “female blues-rock sensation” Ally Venable, zoals zovele appetijtelijke jonge dames met een gitaar naar Europa gehaald door Thomas Ruf van het Duitse Ruf Records. Hij begreep al jaren geleden dat de blues ten gehore brengen in een glitterjurk en kniehoge laarzen een ‘selling point’ is. Maar wie nu denkt het bij dat deze Ally Venable om de looks gaat, heeft het mis. Deze gitaarspelende boerendochter uit Kilgore-Texas is inmiddels gekend door haar energieke liveshows.
Ally begon al jong te musiceren; zoals vaak bij Amerikaanse musici lag het gospelkoor van de kerk aan de basis, waarna ze op haar twaalfde de gitaar oppakte. Haar eerste bandje vormde ze al op haar dertiende en slechts een jaar later bracht ze al haar eerste EP-tje (Wise Man) uit. Wij van TBA? waren in 2019 getuige van haar optreden met de Blues Caravan in Café De Gouden Leeuw van Dongen. Ze wist niemand minder dan Buddy Guy en Joe Bonamassa over te halen om als gasten op haar vijfde en meest recente full size album Real Gone uit 2023 mee te doen, nadat ze op haar album Heart Of Fire uit 2021 al mocht opnemen met haar mentor Kenny Wayne Shepherd Devon Allman én Cody Dickinson.
De Ally Venable band is eigenlijk maar een trio dat wordt gevormd door EJ Bedford op de 6-snarige bass en drummer Isaac Pulido, drie jonge gedreven mensen die we graag de spotlight gunnen. Ally Venable heeft al als support-act voor Buddy Guy op mogen treden en dan ben je goed op weg zoals we gisteren in de afsluiting van Buddy Guy’s set zelf hebben mogen meemaken. Er wordt geopend met de titeltrack van haar laatste album uit 2023 ‘Real Gone’. Meteen kan het publiek kennismaken met de vingervlugheid van de hoog gelaarsde kitten; de gitaar klinkt goed en ook vocaal is ze aangenaam om naar te luisteren.
De kersrode Gibson Les Paul krijgt op z’n flikker van deze ‘power girl’ Venable als we ‘Don’t Lose Me’ horen vertolken. Ally adresseert het publiek alsof ze al 25 jaar op de bühne staat maar ze telt nog maar even zoveel lentes; deze dame komt er wel. En passant tussen de songs door vertelt Venable haar toehoorders dat ze Texas Louisiana samen met Buddy Guy opnam onder de bezielende leiding van Grammy Award winnaar producer Tom Hambridge. De volgende song werd ook met een grootheid uit de blues opgenomen n.l. met blue-rock icoon Joe Bonamassa. We horen een slow-blues onder de titel ‘Broken And Blue’ en ook hiervoor krijgt de bevallige Ally grif de handen van het publiek op elkaar.
Ook met Devon Allman werd een nummer geschreven dat uitkwam in 2021 op Heart Of Fire, we horen een lang uitgesponnen versie van ‘Road To Nowhere’ en ook al is blues-rock niet mijn ‘cup of tea’ ik zie wel dat we nog heel lang van deze dame zullen gaan horen. Ze kan haar songs zelf schrijven en componeren en is niet wars van een commerciële kruiwagen.
Veel pedaalwerk is deel van Ally’s manier van gitaarspelen zo horen we ook tijdens ‘Comfort In My Sorrows’ dat komt van haar 2018 album Puppet Show. Toch lijkt het hier op het HIBF 2024 van Grolloo allerminst op een puppet show, deze dame lijkt me haar hoofd op haar schouders te hebben en zal zelf aan de touwtjes willen én blijven trekken. Toegegeven de aaneengeregen solo’s beginnen wat meer beweging door het halen van drankjes e.d. op de tribunes te veroorzaken maar het is wel heel knap. Ally Venable valt zelfs op de knieën om het geheel dramatischer te doen lijken.
De oplettende lezers weten dat ik graag een goede bassist aan het werk zie, en ja ook hier zie ik een fan-tas-tisch jong talent aan het werk. Deze EJ Bedford geeft de toeschouwers een fabuleuze bass solo op de zes dikke snaren van de blonde bass-gitaar.
Om ook Ally’s drummer te eren gunt ze ook Isaac Pulido een uitgebreide solo; ook deze jonge man kan op veel bijval van het publiek rekenen.
Een van haar invloeden invloeden is de veel te jong overleden Stevie Ray Vaughn, voor hem schreef ze het ‘Tribute To SRV’, ondanks dat ik nog steeds geen aanhanger van blues-rock ben geworden in deze 60 minuten lange Ally Venable show kan ik met gemak aannemen dat SRV vereerd zou zijn bij het aanhoren van al deze souplesse op de zes dunnen snaren van haar ‘axe’.
Ally Venable geeft met haar jeugdige elan een nieuwe draai aan de Texas blues. Ally Venable heeft met dit optreden bewezen haar nickname ‘Texas Fire’ eer aan te doen. Een heerlijk begin van een mooie laatste festivaldag.
De tweede act is voor de bezoeker van de kleinere venues en festivals geen onbekende want Joe Louis Walker uit San Francisco – CA is sinds 1987 een regelmatige gast in de Low Lands van Nederland en België. Walker is graag gezien en wordt geroemd om zijn professionaliteit. Zelf zagen we JLW vorig jaar nog op Swing Wespelaar.
Gitarist/zanger en bovendien componist Joe Louis Walker is gepokt en gemazeld in het blues-genre. Ook hij begon al op jonge leeftijd – op z’n achtste – gitaar te spelen en op de leeftijd van vierenzeventig doet hij dat nog altijd met veel plezier. Al tijdens zijn tiener jaren pikte de grote bluesmannen zoals Jimi Hendrix, John Mayall, Muddy Waters en John Lee Hooker hem op en nodigden hem uit mee te spelen. Echter pas in 1986 bracht hij zijn eerste album Cold Is The Night uit. Joe Louis Walker werd onderscheiden met meerdere awards zoals de W.C. Handy Awards en de Blues Music Awards en in 2014 werd Walker opgenomen in de Blues Hall of Fame. ‘JLW’ zoals intimi hem plegen te noemen, z’n laatste wapenfeit is het meest recente album Weight Of The World uit 2023 en hier op het HIBF zal hij er ongetwijfeld een paar tracks van gaan spelen.
Dit setje van TBA? heeft de inmiddels 74 jarige Joe Louis Walker al diverse keren mogen zien optreden en weten dat hij een vakman is. Hij is een veel gevraagd artiest over de hele wereld maar ook een bekwaam producer. De man heeft een tweetal jaren geleden een andere band om zich heen verzameld. Joe Louis en z’n mannen genieten zichtbaar van de performance, hoewel er ook een zekere spanning is waar te nemen.
We zien op de bass Geoff Murfitt en zien we John Medeiros Jr. op de drums, Scott Milici schittert op de keys. We worden getrakteerd op ‘You Got To Run Me Down’ dat van het album Journeys To The Heart Of The Blues (2018) komt dat hij maakte met toetsenist Bruce Katz en blues-harpist Giles Robson. Een lekkere swingende up-tempo opener maar wat echter gelijk opvalt zijn de schelle vocalen, alsof JLW moeite heeft met ademen.
Als ik het NOLA drumm intro hoor dan weet ik dat de toeschouwers ‘Waking Up The Dead’ van het nieuwste schijf gaan horen, het zet de toon voor het vervolg van deze set. De song is lekker funky en huist een gillende gitaarsolo op de met parelmoer ingelegde Zemaitis gitaar die het publiek al bij het tweede nummer wild enthousiast maakt. Toch kan ik me niet van de gedachte onttrekken dat er iets niet helemaal lekker loopt vandaag.
De toehoorders deinen op het ritme van de band heen en weer; de ‘middelbare’ dames laten zich charmeren door de inmiddels aan de vergrijzing toegegeven JLW. De jarige Scott Milici op de toetsen kijkt of hij dit soort performances al jàren mee maakt maar ondertussen legt hij de ene na de andere vette solo neer. Het tempo wordt nog eens opgeschroefd met ‘Is It A Matter Of Time?’ dat ook van het nieuwe album komt, hierin zien we de jarige Milici de bezoekers uitlokken tot luidkeels de waardering voor het gebodene te laten blijken.
Inmiddels heb ik op het grote scherm kunnen waarnemen dat het snot Joe Louis Walker uit de neus loopt, dàt zal de verklaring zijn waarom ik zijn stemgeluid anders ervaar dan normaal. Hulde aan de man die ondanks een fikse verkoudheid en/of allergie hier in Grolloo toch een top performance pleegt neer te zetten. ‘Young Girls Blues’ (2015 Everybody Wants A Piece) is een blues volgens het traditionele schema maar dat smaakt dit publiek van het HIBF 2024 maar al te graag.
‘Blues Comin’ On’ is de titeltrack van het 2020 album dat hij met niemand minder dan Eric Gales en Dion opnam, die samenwerking alleen bewijst al dat JLW een zéér gerespecteerd artiest is onder zijn vakgenoten. Ook hier op dit podium zien we de bewonderende blikken van zijn bandleden richting hun frontman. “Just tell them you can dance. Tell them you can sing” is voor het publiek hét teken om de heupen los te gooien en mee te galmen met een hele lekkere vertolking van ‘Blues Mirror’ dat ook op het nieuwe album is te vinden; de gitaar solo en de piano solo krijgen de handen grif op elkaar.
Alweer heeft deze inmiddels vierenzeventig jarige JLW een vitaal optreden weggeven met de voor hem zo bijtende timing, zijn niet te vergeten tot perfectie neigende slide techniek en zijn vandaag getormenteerd stemgeluid.
Een van de nieuwe aanwinsten onder het Ruf Records label heet Eric Johanson, een uit Louisiana afkomstige gitarist/zanger die zich in het blues-rock segment het beste thuis voelt. De, na wat omzwervingen, in New Orleans wonende Johanson is voor mij geheel onbekend en ik moest vooraf heel wat googelen om meer over de man te weten te komen. Johanson ontdekte al jong bluesmannen zoals Robert Johnson en Freddie King.
De jong ogende Eric – nérgens is zijn leeftijd te vinden en ook tijdens mijn gesprekje met hem de ‘morning after’ is hij zijn leeftijd “vergeten” – kreeg zijn eerste gitaartje al op vijf jarige leeftijd. Hij leerde zichzelf spelen en bleek al rap een groot talent te zijn. Als teenager beklom hij veelvuldig de lokale podia van New Orleans tot die van Beale Street in Memphis, waar hij de finesses leerde van de oude rotten in het vak. Zijn stiel is hardrock maar Eric gebruikt blues als een kruiwagen naar het oorverdovende genre.
Toch werd zijn laatste album The Deep And The Dirty uit 2023 goed door de ‘bluespolice’ ontvangen want het omvat genres als bluezy American tot rocky roots. Het album kwam zelfs op nummer één binnen in de Amerikaanse Billboard Blues Charts. Inmiddels stond Eric met o.a. Tab Benoit, Mike Zito, JJ Grey én The Neville Brothers op het podium en vandaag op dit prestigieuze HIBF.
De blonde gitaarslinger uit NOLA staat als trio op het podium van blues village Grolloo. Zijn drummer is een dame, het is de uit Duitsland afkomstige Christin Neddens en ook de bassist komt uit Duitsland deze stapt over de globe als Tom Germann.
De krachtige opener ‘Nowhere To Go’ komt van Below Sea Level uit 2020, het album dat overigens in samenwerking met Luther Dickinson van de North Mississippi All Stars werd geproduceerd. Meteen zien we een showcase van vingervlugheid op de zes snaren van de crème Duesenberg gitaar. Ook al is blues-rock niet mijn favoriete genre dit is wel een overdonderende kennismaking met deze blonde gitaargod.
Van datzelfde album komt het, hoe kan het ook anders, swampy ‘Hammer To The Stone’ en ook vind ik dat zijn stemgeluid nog wat rijpen moet kan ik niet anders vermelden dat het een voortreffelijke performance is. Of Eric Johanson ook wat blues voor ons spelen mag vraagt hij het inmiddels aan zijn klanken gekluisterde publiek, yeahhhhhh wordt er gescandeerd. Wat volgt is een wel zeer goede cover van B.B. King’s ‘Sweet Little Angel’, kijk dat hij nog een aantal flessen whiskey moet meester maken voordat z’n stem maar ergens in de buurt komt van King of Buddy die ook deze song opnam is slechts een detail. Vanaf nu kan de stem alleen maar groeien toch?
Opzwepend drummersritme van Christin Neddens in het van het meest recente album The Deep And The Dirty (2023) afkomstige ‘Undertow’. Eirc’s ‘onderstroom’ in deze bijtende blues-rock song is meeslepende als een duivelachtige draaiende kolk in de zee van muzieknoten. In ‘Open Hearted Woman’ (Below Sea Level – 2020) horen toch weer de samenwerking met de Dickinson broertjes terug, ja ik luister graag naar deze sonische gumbo van Johanson.
Verrassing alom als Eric Johanson kiest om een cover te brengen van Chuck Berry’s ‘Oh Louisiana’; hij vertelt ons dat hij het nummer uit 1971 ter nagedachtenis aan Berry en ter ere aan zijn geboortestaat uitbracht op zijn debuutalbum ‘Burn It Down’ uit 2017. Ondanks dat Johanson in mijn ogen ver na 1971 werd geboren doet hij de ‘father of the rock ‘n roll’ Chuck Berry eer aan! Ja deze Johanson gaat het bekende notitieboekje in als de ontdekking van HIBF 2024, zéker na het beleven van een heerlijke slide partij op de resonator. We zijn nog getuige van het rocky up-tempo ‘Galaxy Girl’ en de prachtige performance van de slow blues ‘Changes The Universe’ met een wel heel mooie solo!
De afsluiter van deze zeer prettige kennismaking met Eric Johanson is gek genoeg de opener van het prilste album ‘Don’t Hold Back’; sodeflikkers wàt een fuzzy geluid in deze song, nee Johanson heeft zich deze show in het geheel niet in gehouden. Dit album (The Deep And Dirty) werd geproduceerd door Jesse Dayton en ja ook dat komt in deze afsluiter naar voren. Al met al een zinderende show van alweer een tóptalent uit de stal van de heer Thomas Ruf! Later dit jaar zal Eric Johanson met Ruf’s Blues Caravan nogmaals de Europese podia aandoen, dus ‘keep your eyes peeled’!
De voorlaatste artiest ken ik beter van zijn samenwerking met een van mijn grote idolen Miles Davis, ik heb het hier over Robben Ford, maar ook van The Yellowjackets en Little Feat dan van de bijgewoonde optredens op ditzelfde HIBF (als solist in Supersonic Blues Machine) en op Blues Peer van 2016. Met deze uitspraak is het voor u als lezer direct duidelijk dat deze gitarist zich niet in een hokje laat stoppen, de inmiddels 72-jarige uit California afkomstige man is een zeer veelzijdig en alom door vakgenoten gerespecteerd muzikant.
Robben Ford – ooit begonnen met saxofoon – is autodidact en werd in het muzikale gezin met veel muziek groot gebracht. Toen hij de gitaarpartijen op een van de albums van The Paul Butterfield Blues Band hoorde wist hij dat hij zich wilde bekwamen om ook tot artiest uit te groeien. Robben toerde zoals hierboven aangegeven met Miles Davis, Bob Dylan maar ook met bluesmusici zoals Bonnie Raitt, Jimmy Witherspoon en Charlie Musselwhite. Tóch is het bluesgenre nog altijd de essentie van zijn virtuoze gitaarspel. Net als veel van zijn generatiegenoten mocht Robben Ford diverse nominaties voor een Grammy aan zijn c.v. toevoegen maar het meest overtuigende wapenfeit is toch wel dat de man ooit door Musican magazine werd genoemd als een van de ‘100 beste gitaristen van de 20e eeuw’. Zijn meest recente album Night In The City zag net voor de jaarwisseling het levenslicht.
Er wordt geopend met ‘Good Times’, alsof het een wens is voor de komende vijf kwartier. Ik veer op van mijn tribunezitting als ik op het grote scherm de bandleden voorbij zie komen want ik herken de Britse toetsenist Jonny Henderson.
Ik geef het toe, ik heb een zwak voor deze kerel, eerste keer dat ik met zijn magistrale beroering van het orgel mocht kennismaken dateert alweer van 2005 alwaar hij in de Statenhal Ian Siegal begeleidde. Inmiddels werd Jonny Henderson op vele Nederlandse podia gespot in uiteenlopende samenwerkingen. De drummer is de Welshman Ianto Thomas die in zijn carrière speelde in kleine kelder jazz clubs tot in Madison Square Garden.
De saxofonist speelt naar verluidt voor het eerst mee en heet Paul Booth en is ook een Brit afkomstig uit Durham. Ook deze muzikant laat een mooie staat van dienst zien want hij speelt/speelde o.m. bij Steve Winwood maar ook bij het nog steeds over de globe tourende Incognito van Bluey een van de persoonlijke favorieten uit het verleden.
“Straight forward blues” gaan we horen vertelt Ford ons in ‘White Rock Beer 8 Cents’ dat van het 2021 album Pure komt, nou inderdaad dit is regelrechte blues uit eerste hand, de blues van Ford snijdt dwars door de ziel. Waarom ben ik na Blues Peer van 2016 nooit meer naar een concert van deze man geweest vraag ik mezelf af.
De slow blues ‘Rose Of Sharon’ zag op Into The Sun van 2015 het levenslicht maar staat na bijna tien jaar nog altijd als een huis; persoonlijk geniet ik van het ‘orgeltje’ van Jonny Henderson, wat kan die kerel toch spelen!
Dezelfde Jonny Henderson moet Robben Ford herinneren hoe ‘I Make My Own Weather’ ook alweer begint; het blijkt een song te zijn met een lekkere groove waar de manier van zingen soms een beetje rappy aanhoort.
Ford’s handelsmerk is zijn loepzuivere toon en zijn jazzy sound die hij naar mijn smaak naadloos in de blues weet te mixen, z’n solo’s zijn indrukwekkend, knap gefraseerd en zeer melodieus. Ik heb samen met dit respectvolle publiek genoten van een zeer engagerende show van deze Robben Ford.
Ook voor de afsluiter van dit matig bezochte Holland International Blues Festival editie 2024 is de gang naar het podium geen geheim want ook Warren Haynes was al eerder te gast in Grolloo. In 2017 stond Haynes hier al eerder met Gov’t Mule, toen door Johan Derksen geïntroduceerd met “van hobby bandje tot wereld band” dat hij samen met bassist Allen Woody oprichtte als hobbyproject toen ze allebei onderdeel uitmaakten van the Allman Brothers Band.
Voordien maakte Haynes ook al deel uit van de Dickey Betts Band maar ook al tourt Gov’t Mule nog regelmatig over de aardkloot en brengen zij nog albums uit Haynes heeft blijkbaar ook behoefte aan zijn eigen carrière. Haynes is een graag geziene gast bij velerlei artiesten en wordt regelmatig gevraagd bij opnames getuige zijn meest recente samenwerking op Rockstar met de ‘queen of country’ Dolly Parton. Een veelzijdige man dus deze Warren Haynes!
Bij de aanvang van dit laatste optreden mag ik getuige zijn van een aangename kakafonie van Haynes op gitaar, mede bandleden saxofonist Greg Osby, ritme-sectie bestaande uit bassist Kevin Scott en op drumms Terence Higgins. Toetsenist John Medeski sluit de rijen van dit kwintet.
De band opent met een song van Gov’t Mule ‘Tear Me Down’ dat bijna een kwart eeuw oud is maar de fans die al vroeg een plaatsje aan het hek hebben weten zeker te stellen zijn al zeker net zo lang fan dat ze deze funky song met gemak meezingen. Wat een opener zeg; het valt me nu al moeilijk stil te blijven zitten.
Op Man In Motion in 2011 kwam ‘Your Wildest Dreams’ uit, indien onze trouwe lezers de song kennen dat weten zij dat ik hierbij de vingers aflik mede door de vette, vette bassline van Kevin Scott en de sappige saxofoon solo van Greg Osby. Dit wordt een afsluiter van drie dagen blues die z’n weerga niet kent dat noteer ik alvast bij deze tweede song van deze Warren Haynes Band.
We krijgen een nieuw nummer te horen ‘Back In Love’ dat nog niet eens op de plaat is gezet maar naast dat Warren Haynes heel blij wordt van de synergie met de bandleden op zijn podium zo worden de toehoorders dat ook. Het publiek is werkelijk uitzinnig van deze zeer fijne, professionele Warren Haynes Band. Ik word met name heel blij van John Medeski op de Leslie en de saxofonist Greg die hier z’n eigen feestje viert.
Ook weer van Man In Motion horen we ‘Hattiesburg Hustle’ dat de hoofdrol geeft aan de inmiddels omgehangen kersrode Gibson, met deze song keert even de rust terug. Samen met de Haynes fans geniet ik van deze wereldse uitvoering. Dertig (!) jaar oud is ‘Invisible’ (Tales Of Ordinary Madness) maar de song die Haynes op zijn debuutalbum uitbracht is nog net zo funky als nooit tevoren; Terence Higgins’ drummsolo is ‘hors catégorie’ zo een hebben we nog niet eerder mee gemaakt dit weekend in bluescounty Drenthe.
Natuurlijk volgt er nog een Gov’t Mule song; we horen een gedreven uitvoering van ‘Bank Of The Deep End’ dat in 2001 werd uitgebracht. Het publiek kan er geen genoeg van krijgen en blijft na afloop van deze waardige afsluiter van de zevende editie van dit HIBF de Warren Haynes Band scanderen.
Als een van de weinige bands dit jaar geeft ook deze sympathieke Warren Haynes een toegift. Het nummer laat zich raden…..natuurlijk is het ‘Soulshine’ van The Allman Brothers, de song die door velen in de negentiger jaren werd omarmd en nu men een jaartje ouder is voor de nostalgische noot zorgt. Warren Haynes Band, ik ben blijkbaar een laatkomer maar ik ben hier op HIBF fan geworden.
Zoals in de inleiding aangegeven zal Mojo het Holland International Blues Festival anders op gaan zetten door ook Americana en country acts te gaan programmeren en op een nabijgelegen locatie maar of dit al in 2025 zal zijn blijft nog een verrassing. Wél kunnen we 20 en 21 Juni 2025 alvast blokken in de agenda want ook dan wordt Grolloo getransformeerd tot Blues Village, hopelijk is The Blues Alone? dan weer vertegenwoordigd, tot dan!
Lees het verslag en bekijk de foto’s van Dag 1 van het Holland International Blues Festival 2024 HIER en van Dag 2 HIER.
