De zevende editie van het Holland International Blues Festival te Grolloo vond plaats op 13, 14 en 15 Juni 2024 jl.. Hieronder de reportage dat TBA? maakte van de tweede festivaldag, vrijdag 14 Juni. Een verslag van Nicolette Johns met foto’s van José Gallois. Klik HIER om het gehele fotoalbum te kunnen bekijken.
Als we begroet worden door onze MC Erwin Nyhoff zien we dat hij wederom een mooie outfit uit de garderobe heeft weten te trekken. Nyhoff introduceert de eerste band het uit Denemarken afkomstige Thorbjørn Risager & Black Tornado als de “Viking Of The Blues”.
Naamgever van deze band, de Deen Risager, komt uit een muzikaal nest zijn ouders waren beide muziekleraar; als hij in zijn latere tienerjaren de muziek van B.B. King en Ray Charles ontdekt weet hij dat dit de muziek is die hij wil maken na het afronden van zijn opleiding aan het conservatorium van Kopenhagen. In 2003 is het dan eindelijk zover en wordt zijn eigen band Thorbjørn Risager & Black Tornado een feit.
Met inmiddels acht albums op zijn conto – waarvan de meest recente Navigation Blues in 2022 werd uitgebracht – is Risager een veel gedraaide artiest op de diverse blues radiostations. De band, die ook al heel wat prijzen mee naar huis mocht nemen, opende voor Bonnie Raitt en Tedeschi Trucks Band en toerde door maar liefst 24 landen met hun mix van soul, Chicago blues, boogie en rock ‘n’ roll.
Dit acht man tellende collectief bestaat naast frontman/gitarist/zanger Thorbjørn Risager uit Emil Balsgaard op toetsen, gitarist Peter Skjerning is in 2018 vervangen door Joachim Svensmark en Kasper Wagner, Peter Kehl en Hans Nybo vormen samen de blazerssectie. De ritme-sectie bestaat uit bassist Søren Bøjgaard en Martin Seidelin op drumms.
Risager heeft een warme soulvolle blues stem, soms rauw, soms smooth, zo eentje die je met gemak in een juke-joint van de VS zou kunnen horen. Thorbjørn Risager’s set zal ook dit keer ondergedompeld zijn in de blues maar Thorbjørn kennende flirt hij ook met soul, boogie, rock ‘n roll en zélfs swing. Zijn afwisselende sound is zijn keurmerk, dat heeft dit setje al diverse keren op verschillende festivals mogen en kunnen meemaken.
Geopend wordt er met ‘If You Wanna Leave’ dat van Many Roads (2021) komt. De song begint met alleen de vocals, gitaar en de bassdrumm van Martin Seidelin waarna de rest van de band invalt. Meteen lekkere ‘in your face blues’, een tweede gitarist waar je zelfs niet met een boog omheen kan. Dat Risager al dertig jaar samen met pianist Emil Balsgaard musiceert kunnen we goed horen in ‘Insomniac Boogie’ dat op Taking The Good With The Bad te vinden is.
Nou als deze band zo doorgaat ben ik bang dat ik van de adrenaline ook een slapeloze nacht zal krijgen. Wàt een feestje maak Risager weer, natuurlijk mede mogelijk gemaakt door zijn geweldige band. Risager en de hornsectie wagen er zelfs een dansje aan tijdens de piano solo.
De laatste buiten vertoevende bezoekers hebben ook de weg naar het podium weten te vinden om daar Joachim’s gitaarsolo in ‘Navigation Blues’ mee te beleven want een belevenis is dit oprecht. Hij steelt hier in Grolloo met uiterste souplesse de show!
‘Never Givin’ In’ begint wat sinister doordat Joachim de gitaar met een vioolstrijkstok bespeelt, heel bijzonder maar tegelijk heel fraai! Nu Joachim met de slide vervolgt houdt het nummer het midden tussen de Hill Country sound en de Desert Blues sound. De monotone vocals van frontman Risager doen het nummer eer aan.
Thorbjørn is weliswaar de frontman van de band toch krijgt ieder bandlid sinds jaar en dag de ruimte om soleren. Niet alleen de Chicagosound wordt door deze band voortreffelijk beheerst maar ook de Memphis-soul sijpelt tussen de zes snaren van de Gibson van de frontman/zanger door.
Lang geleden (2008) zagen we Thorbjørn Risager & Black Tornado als een van de openers op Peer, de man is sindsdien geweldig gegroeid in zijn performance. Wat een dijk van een stem heeft deze man, de band met de blazerssectie staat ook vandaag in Grolloo weer als een huis!
De toeschouwers zijn door de koele Deen Thorbjørn Risager en zijn band mee op reis genomen door het landschap van blues, soul die reikt van Chicago tot Mississippi en daarvoor ontvangt de band een ovationeel applaus, sterker nog op de tribunes wordt de Deen met een staande ovatie bedankt voor deze heerlijke opening van de tweede festivaldag.
Van Scandinavië verhuizen we met gemak naar Texas om de volgende band – The Devon Allman Project – te verwelkomen. Al eerder zag ik deze man optreden in verschillende formaties maar iedere keer weet Devon Allman me te verrassen én te overdonderen. Van MC Erwin Nyhoff horen we dat Devon Allman gewoon heel graag op een podium staat zò graag dat hij vorig jaar een wereldrecord vestigde met vijftig optredens in even zoveel verschillende Amerikaanse staten in slechts negenveertig dagen!
Devon Allman is de tweede zoon van Gregg Allman die met broer Duane The Allman Brothers vormde. Hoewel hij zijn beroemde vader pas ontmoette als tiener, vormden ze alsnog een warme band en speelden ze regelmatig samen. TBA? deed al eerder verslag van andere Devon-performances van bijvoorbeeld The Royal Southern Brotherhood, met daarin Cyrill Neville maar ook Mike Zito en het Project met Duane Betts (i.d.d. de zoon van).
Vandaag speelt toetsenist Mark Harris voor het eerst mee maar hij zal ongetwijfeld goed worden opgevangen door bassist Justin Corgan, drummer John Lum, gitarist Jackson Stokes en percussionist/saxofonist David Gomez en natuurlijk Devon Allman zelf.
De 51 jarige Devon opent met het toepasselijk ‘Fired Up’ dat in 2012 door The Royal Southern Brotherhood op de plaat werd gezet. De bezoekers zijn op dit uur ook ‘fired up’ voor een fijn potje southern rock met een latin sausje.
Dat ook deze Allman muziek maken in het bloed zit horen we meteen, zijn speelplezier is aanstekelijk. Er gaat een golf van herkenning door de tent als Sonny Boy Williamson’s ‘One Way Out’ wordt ingezet.
De menigte smult van dit Devon Allman Project of ze nu instrumentale nummers spelen zoals ‘Sahara’ met een waaaanzinnige percussie solo of als de participatie van het publiek gevraagd wordt, men is als was in de handen van deze Allman. Het is dat ik een koude dopneus heb anders waande ik me in Latijns-Amerika, wat is dit een lekkere sound zeg!
Er komen vele mooie goede songs voorbij zoals ‘Down To The River’, ‘Dreams’, ‘Midnight Rider’ en zelfs een cover van The Spinners (I’ll Be Around’) staat op de set-list. De toehoorders krijgen ook nog een primeur met de allereerste live opvoering door dit Devon Allman Project van ‘White Horse’.
Een uur speeltijd is met dit Devon Allman Project voorbij voor je er erg in hebt. We hebben Devon nu in diverse projecten aan het werk gezien maar nooit en te nimmer heeft hij teleurgesteld ook hier HIBF was het optreden weer van grote klasse!
Om kwart over zes ben ik helemaal geïnstalleerd om een van mijn persoonlijke favorieten voor de tweede keer (2016) op dit prestigieuze Holland International Blues Festival te mogen zien optreden. JJ Grey & Mofro bemannen de eerste vijf kwartier het podium. Na maar liefst negen jaar zijn ze terug met een gloednieuw tiende album, Olustee. De band rond John Higginbotham komt uit Jacksonville, Florida US. Mofro is de term die hij gebruikt om zijn muziek en zijn sound mee te omschrijven toen hij nog gewoon een ‘day job’ had vertelde hij me ooit in een (zoekgeraakt) interview wat ik met hem had vooraf een optreden in De Melkweg.
Dat deze term de perfecte naam voor zijn band bleek is inmiddels bekend. JJ richtte al in de jaren tachtig van de vorige eeuw een bandje op maar het duurde tot het millennium eer het eerste album het levenslicht mocht zien. Sinds het eerste meegemaakte live optreden van 2012 in People’s Place van Amsterdam zijn de fotograaf en ik de band trouw blijven volgen maar het nam zes jaar van thuis de geluidsdragers afspelen en clips van optreden in de US bekijken in beslag eer de band weer eens de grote plas overstak. Woensdag in Noord-Holland, gisteren in Gelderland, vandaag in Drenthe!
De band brengt een mix van blues, rock, soul en funk dit alles tezamen ondergedompeld in een Southern Florida Style maakt dat de frontman, multi-instrumentalist, schrijver en componist JJ Grey & Mofro zalen waar zij optreden plat walsen. Frontman Grey heeft een rauwe en soulvolle stem, een stem waar hij zonder te merken zoveel bezieling in legt dat hij ook tijdens deze Olustee promo tour weer heel veel trouwe fans voor zijn podia heeft mogen begroeten.
Mofro vertoont voor mij slechts één vertrouwd gezicht en dat is bassist Todd ‘Smiley’ Smallie zijn ritme kompaan op de drumms heet Craig Barnette.
Toetsenist is nog steeds Eric Brigmond, de rest van de band – gitarist, percussionist, hornsection en achtergrond zangeressen – blijft helaas onbekend voor mij.
De bezwerende blues-harp is de opmaat naar de titeltrack van het nieuwe vinyl ‘Olustee’, een nummer wat een beetje aan je moet groeien heb ik gemerkt na aanschaf van het album. ‘A Woman’ komt van Country Ghetto uit 2007 en is gelukkig bekender bij de gemiddelde toeschouwer zodat er zachtjes wordt meegezongen. Toch merkt ik dat JJ’s stem wat minder bereik heeft dan zes jaar geleden, heeft het extensieve touren door de US zijn tol geëist of is het simpel de jet-lag waar hij over klaagt die hem parten speelt?
Als ik de band de song ‘Rooster’ – naar eigen zeggen geschreven over en voor “bad ass men like my pa and some of my uncles” – hoor inzetten betrap ik mezelf erop dat ik me af begin te vragen wat er eerder was; de song en de lyrics of de JJ Grey’s Bourbon whiskey Rolling Rooster die via zijn website is te bestellen? Feit is dat ik het nummer lekker in het gehoor vind liggen; hierin ligt ook een grote rol voor de achtergrondzangeressen.
Inmiddels heeft Grey de blauwe vintage Spectrum omgehangen gekregen en horen we ‘Starry Night’ dat net als z’n voorganger op Olustee te vinden is. Alweer een goede song maar op een of andere manier lijken de nieuwe nummers minder impact te hebben, minder bombastisch maar ook lyrical lijken ze minder krachtig dan zijn eerdere werk. Mooi is wel de harmony met de achtergrondzangeressen en de blazerspartijen.
Voor de fans die voor een ‘sing-along’ met de oudere songs gekomen zijn lijkt het lang wachten maar JJ Grey & Mofro zijn natuurlijk wél op promo tour voor Olustee. Toch doet ‘Top Of The World’ oudere tijden herleven, het heeft een wat swingende brug en het rap-achtige gedeelte is herkenbaar, het refrein is ook snel en makkelijk mee te zingen. Ook hier blinkt de blazerssectie weer uit met speciale vermelding voor de trompettist.
Na deze makkelijke meezinger staan gelukkig ook de oude vertrouwde meezingers op de set-list; ’99 Shades Of Crazy’ dat in 2013 op This River uitkwam is natuurlijk de meest dansbare van JJ’s hits. Zelf heb ik moeite niet te bewegen want momenteel mag dat écht even niet, jammer!
Bij het funky ‘Jookhouse’ dat alweer uit 2001 (Blackwater) dateert vertelt de frontman het verhaal van de clandestiene bezoeken aan juke joints, de steeds uitgelichte en invallende muziekinstrumenten maakt het optreden intiemer dan ooit voor mogelijk werd gehouden in deze grote tent in Grolloo. Zelf vervoegt multi-instrumentalist JJ Grey zich nu bij de toetsenist om daar samen een wer-ke-lij-ke ‘smoking hot’ orgelduel weg te geven.
Natuurlijk mag in een show van JJ Grey – zéker na zoveel jaren afwezigheid – zijn signature song ‘Lochloosa’ (2004) niet ontbreken. De fans zijn opgelucht maar ikzelf bespeur minder beleving bij de frontman, het is minder gemeend, minder authentiek dan ooit beleefd. Ook laat hij de song afmaken door een van de dames naar front stage te halen, ondanks dat de dame een gouden keeltje heeft blijft het jammer, heel jammer.
Ik kijk op m’n horloge, hoe lang hebben we nog want ik wil dat JJ Grey net als vroeger uit gaat pakken. ‘Seminole Wind’ is prachtig maar is wat braaf, ik wil oncontroleerbare emotie zien van deze man, ik wil van de sokken geblazen worden net als in the ol’ days! Het intro van ‘Lo Fo Acre’ (2001 Blackwater) wordt meteen omarmd door de fans door mee te wiegen. Deze sexy song heeft het nog altijd, je ziet meteen beelden van transpireerde hunks in tanktops en mooie southern belles in hotpants in de zinderende hitte van Florida. Om ons jaloers te maken proost Grey ook nog even met een mooi glas bourbon, zou het ook in Grolloo werkelijk z’n eigen merk zijn? Wie het weet mag het zeggen…..
Niet alleen heeft Grey een blauwe vintage Spectrum meegebracht maar hij krijgt nu ook een rood exemplaar omgehangen voor ‘On Fire’ dat van Orange Blossoms uit 2008 komt. Is het omdat ik zo lang heb moeten genieten van het oudere repertoire voordat er nieuw materiaal werd uitgebracht dat ik Grey’s oudere oeuvre superieur vind aan het nieuwe werk? Ook vond ik de wisselwerking met de bandleden, AC Cole, Andrew Trube en Anthony Farrell spannender.
Met ‘The Sun Is Shining Down’ (Country Ghetto 2007) wordt deze JJ Grey & Mofro show afgesloten, de man geeft nog een gitaarsolo weg maar net als de vocalen komt deze ook niet helemaal goed uit de verf….Desalniettemin vond ik het een fijn weerzien met JJ Grey & Mofro die als dank van de vele, vele fans een ovationeel applaus ontvangt voor vijf kwartier southern soul muziek.
De een na laatste muzikale act komt van Matt Andersen & The Big Bottle Of Joy. Ik moest het hier op het HIBF vernemen dat de volgende imposante muzikant uit Canada ooit als eerste de tuba oppakte, als u Matt Andersen ooit eerder zag optreden dan ligt deze keuze inderdaad voor de hand. Gelukkig voor de muziekliefhebbers viel de uiteindelijke keuze als tiener op de gitaar voeg daarbij zijn on-ge-lo-fe-lij-ke warme soulvolle stem en u weet dat er hier in Grolloo heel wat fans voor het podium staan opgesteld. Een dikke twintig jaar geleden begon zijn muzikale carrière vorm te krijgen en mocht hij mee op toer met artiesten zoals de Tedeschi Trucks Band, Beth Hart, Bo Diddley maar ook Buddy Guy.
De aimabele Andersen werd al in 2016 onderscheiden met de European Blues Award voor Best Solo/Acoustic Act maar ook in thuisland Canada mocht diverse awards in ontvangst nemen. Vorig jaar kwam zijn tiende album onder de titel The Big Bottle of Joy uit. Ook dit album werd weer overstelpt met lovende recensies. Ooit verbleef deze Canadees eerder in Grolloo tijdens een van zijn eerste tours logeerde hij een week lang n.l. schuin aan de overkant bij blueskenner Johan Derksen.
Matt Andersen zagen we tot nu toe solo optreden w.o. een zeer imposante performance op Ribs & Blues van 2017 waar hij gezeten op het Main Stage het bekende geroezemoes van 8000 man publiek een uur lang wist te verstillen, ga er maar aan staan!
Deze keer op het HIBF van 2024 dus samen met z’n begeleidingsband The Big Bottle Of Joy. Deze band bestaat uit drummer Geoff Arsenault, bassist Mike Farrington Jr., toetsenist Kim Dunn, gitarist Cory Tetford, multi-instrumentalist Chris Kirby en natuurlijk de achtergrondzangeressen The Smiths: Reeny, Haliey en Micah.
Andersen brengt een mix van folk, soul maar ook blues. De sympathieke, imposante man heeft zijn plek in mijn hart allang weten zeker te stellen en kan me keer op keer tot tranen beroeren. We gaan zien wat dit concept mét band brengt…..Een vrolijke uptempo opener valt ons ten deel, nooit eerder zag ik deze grootse man zo swingen op een podium, Matt heeft er klaarblijkelijk veel zin in.
De opvolger ‘What’s On My Mind’ schreef Andersen samen met zijn gitarist Tetford en multi-instrumentalist Kirby. Het is een fors nummer, het huist een fantastische orgel solo maar de samenzang tussen de The Smiths maakt dit muzikale werkje helemaal af! Het nummer werd overigens vorig jaar op de plaat Big Bottle Of Joy gezet, een aanrader voor in/op de speler.
Het opzwepende ‘Make You Stay’ van het 2011 album Coal Mining Blues krijgt hier in Grolloo grif de handen op elkaar, deze Canadees bevrijdt ook de laatsten toeschouwers van hun juk van bourgeoisie. Zijn warme diepe stem maakt dat je dicht tegen hem aan wilt kruipen en de boze wereld even kan vergeten.
Weer komen de Nederlandse gehaktballen ter sprake, ongetwijfeld heeft Frans Hofsteenge ervoor gezorgd dat Matt er een of misschien wel twee in de kleedkamer opgediend kreeg. Ook hier in Grolloo bewijst Matt Andersen een artiest pur sang te zijn; ‘If I Can’t Have You’ wordt zó gedreven gebracht dat je er bijna bang van wordt. De song daterend uit 2007 (Second Time Around) wordt a capella met een mooie fade out beëindigd en heeft nog altijd even veel impact op zijn fans als nooit tevoren. Bij ‘Time For The Wicked To Rest’ maakt de collosale Andersen samen met The Smiths een lichtvoetig pirouetje; hoe blij kan een artiest met zijn begeleiders zijn vraag ik je….
Een forse rol krijgen diezelfde achtergrondzangeressen toebedeeld in Curtis Mayfield’s ‘People Get Ready’; in het boekje vind ik later de term “let’s go to church” om het gospelniveau van deze song te benadrukken. Alle lieftallige dames, Haliey, Micah en Reeny krijgen hun solo moment in de spotlight. Wàt een fijne set is dit mensen!
Ook weer van House To House (2022) komt ‘Other Side Of Goodbye’ een van mijn persoonlijke favorieten, er is gekozen om deze song geheel solo te brengen en wéér presteert Andersen het om een volle tent – vandaag zo’n 12000/13000 man – stil te krijgen!
Andersen looft zijn publiek hierom, hij herinnert zich nog zijn eerste Nederlandse optreden in De Amer hier niet ver vandaan, daar luisterde men ook zo aandachtig. De Canadees met hoog knuffelgehalte brengt ook nog ‘Broken Man’ uit 2008 en alweer hangt het publiek aan z’n lippen.
Als The Big Bottle Of Joy band er weer bij komt horen we nog ‘Honest Man’ én voor de tweede keer op dit festival Joe Cocker’s ‘With A Little Help Of My Friends’ . Ook deze vertolking door Matt Andersen en zijn Big Bottle Of Joy wordt een feestje. De hele set van Matt Andersen op het HIBF wàs een feestje maar een feestje met één ontbrekende ere gast: Derksen die ons als muziekliefhebbers Andersen introduceerde. Nogmaals dank Johan!
Ongemerkt wordt de tent voller en voller want de meesten die vandaag een kaartje hebben gekocht kochten dat voor de Buddy ‘King Of The Blues’ Guy. Een der laatste bluesmohikanen. Eind Juni wordt de man uit Louisiana 88 jaar en reist met zijn Damn Right Farewell tour over de hele wereld. Wat moet ik u als lezer nog vertellen over deze blueslegende? Niets wat ik schrijf zal nieuws zijn want wie ‘into blues’ is kan niet om Buddy’s invloed op de blues heen. Hij inspireerde vele gitaristen waarvan Jimi Hendrix de bekendste is. Maar liefst vijftig (!!) jaar staat de man al op de internationale podia.
Zijn laatste album (2022) ‘The Blues Don’t Lie’ is een album waarop hij songs heeft opgenomen met James Taylor, Elvis Costello maar ook generatie genoten Bobby Rush, Mavis Staples en de jongere generatie Jason Isbell. Zelf al jaren fan van Buddy Guy sinds de jaren tachtig trok ik ooit naar Legends om de man ‘up close & personal’ te zien in z’n eigen habitat. Sinds jaar en dag wordt Guy op tour begeleid door gitarist Ric ‘Jaz’ Hall, de jeugdige toetsenist David Souvigny, bassist Orlando Wright maar nieuw gezicht voor mij is drummer Tom Hambridge. Hij produceerde dit laatste album.
Ook Buddy Guy trad al eerder aan in Grolloo, in 2017, was hij de klapper van de line-up en dat is hij nog steeds waar hij optreedt. In zijn onmiskenbare handelsmerk, het zwarte hemd met de grote witte polkadots komt hij na het intro van de band nog fief het podium opgewandeld, gek genoeg niét met de polkadot gitaar. Zelf heeft dit setje verslaggevers de meer dan dertig keer met Blues Awards onderscheiden Buddy (meer dan welke bluesmuzikant ooit!!) al vaak zien optreden, zoals gezegd zowel in Europa als in de VS.
Natuurlijk is ‘Damn Right, I Got The Blues’ de opener van deze show, ook al is de song meer dan dertig jaar oud voor de Buddy fans zoals ik is het nog steeds ‘alive & kicking’. Ook nu ziet de man er goed uit, hij loopt nog monter, de beentjes zijn wat magerder dan in 2017 maar z’n kop is nog steeds guitig én hij lijkt nog genoeg energie en goesting te hebben want hij begroet het publiek met een lach van oor tot oor. Over het algemeen zijn de shows een kopie van de sets die hij alweer vele jaren naar de zalen en/of festivals brengt maar dat mag als je zevenentachtig bent.
Volgens Guy krijgen we het “so funky that you can smell it”, die belofte wordt ingelost met de vertolking van ‘Hoochie Man’, de solo partij komt echter voor rekening van sinds jaar en dag steun en toeverlaat de zeer aimabele gitarist Ric ‘Jaz’ Hall. Mijn fijne gezelschap en de man die me vele jaren galant helpt de trappen op en afstappen zijn het roerend eens, Buddy Guy heeft ondanks zijn leeftijd weinig tot niets ingeboet. Zo warm en vol nog op deze leeftijd is toch wel heel bijzonder hoor!
Ook nog op deze leeftijd wil Mr. Bubby Guy zijn trucjes op de gitaar laten zien. Zo zien we hem de gitaar onderlangs bespelen in ‘She’s Nineteen Years Old’ of quasi-nonchalant met de mouw van z’n shirt maar wàt een geluid komt daar toch uit die gitaar, overdonderend!
‘I Just Wanna Make Love To You’ kirt de oude, ondeugend ogende man, en verdomd je gelooft het nog ook! Bij ‘Skin Deep’ wordt moeiteloos door het publiek mee geneuried. De songlyrics “I’ve been around a while, I know wrong from right. Learned a long time ago, things ain’t always black and white. Just like you can’t judge a book by the cover, we all gotta be careful how we treat one another” krijgen hier vandaag op het HIBF 2024 wel een heel speciale lading want tja het kan zomaar de laatste keer zijn dat Buddy Guy in het openbaar was te aanschouwen. ‘Fever’ en ‘Downhearted’ komen ook nog langs. Genieten doe ik van het grote scherm waarop ik kan zien hoe de meester zijn ultra dunne snaren doet vibreren, brrrr kippenvel!
Dat Guy ook hier weer de diverse speelstijlen van gitaargrootheden als BB King, Hendrix, John Lee Hooker en Jimmie Reed weer laat horen is hem vergeven omdat de meesten in het publiek het wel te gek vinden en daar draait het uiteindelijk om. Ook gitarist Ric ‘Jaz’ Hall heeft een voor ons inmiddels bekende gimmick, trouw showt hij het pirouetje van zijn gitaar voor de buik ook deze keer aan het publiek in blue village Grolloo.
Dat Buddy Guy graag jong talent “a break” geeft is alom bekend, zo mocht in 2017 de Brit Laurence Jones een nummer met deze ‘snare bender’ spelen, vandaag is dat Ally Venable die morgen op dit zelfde podium de derde festivaldag vlot zal trekken. Ally en Guy namen de song ‘Texas, Louisiana’ dat op Ally’s album Real Gone geproduceerd door Guy’s drummer Tom Hambridge is te beluisteren. Hier wordt een mens toch blij van?
Het blijft niet bij deze uitnodiging want ook Devon Allman wordt op het podium gevraagd. Zelf ben ik onder de indruk hoeveel impact dat op deze 51 jarige Allman telg heeft, hij is zichtbaar geroerd door de geste van mastodont van de blues Buddy Guy. Maar ook Allman heeft weer een link want ook zijn album Miami Moon werd geproduceerd door Tom Hambridge.
Ook Ric ‘Jaz’ Hall nodigt nog een gitarist uit de gitaarjam te vervolmaken, op dat moment een voor mij totaal onbekende maar daags na het festival vind ik een mailtje in m’n inbox waar de man zich netjes aan mij voorstelt. Het blijkt Leonardo Giuliani te zijn die in 2019 al met Buddy Guy in zijn bluesclub Legends met de grootheid mee mocht spelen. Ook zijn album Rogue dat uitkwam in 2023 werd door drummer Tom Hambridge geproduceerd.
Ongetwijfeld spreek ik namens vele fans dat ik Buddy Guy nog een lang en gezond leven toe wens en volgens eigen zeggen zou hij nog langer willen spelen maar is bang dat hij dan over twee jaar niet meer uitgenodigd zal worden, dat levert hem een gulle lach op van het publiek. Het was een bijzonder optreden, zeker als je bedenkt dat het zomaar eens de laatste geweest zou kunnen zijn. Dank, dank, dank Buddy Guy voor àl die mooie jaren van geweldige gitaarmuziek maar ook voor uw onmiskenbare stemgeluid.
Twijfels dat er na al dit moois de slaap gevat zal worden drinken we nog een drankje met vader en dochter ‘bluesers’ uit Culemborg maar dan is de security toch onverbiddelijk, we dienen het terrein te verlaten. Snel wordt besloten toch maar geen ‘na-zit’ in café Hofsteenge te doen en rijden we moe maar heeeeeeel voldoen de koude nacht in. Morgen weer een dag met maar liefst vijf sets mooie blues.
Lees het verslag en bekijk de foto’s van Dag 1 van het Holland International Blues Festival 2024 HIER en van Dag 3 HIER
