De zevende editie van het Holland International Blues Festival te Grolloo vond plaats op 13, 14 en 15 Juni 2024 jl.. Hieronder de reportage dat TBA? maakte van de eerste festivaldag, donderdag 13 Juni. Een verslag van Nicolette Johns met foto’s van José Gallois. Klik HIER om het gehele fotoalbum te kunnen bekijken.
Voor het zevende jaar op rij wordt het 600 inwoners tellende Grolloo in de maand Juni overspoelt met duizenden bluesliefhebbers uit binnen- maar ook steeds meer uit buitenland. Was het credo aanvankelijk slechts internationale muziekacts te presenteren in 2022 werd dit idee enigszins losgelaten. Ook dit jaar werden er op de extra toegevoegde donderdag meerdere nationale bluesacts uitgenodigd. Onze MC voor dit week-end is voor het tweede jaar op rij Erwin Nyhoff.
Deze extra festivaldag wordt vlot getrokken door Grollo. Helaas moeten deze jonge mannen hun show opvoeren voor een matig aantal (tussen de vijf en zes duizend) opgekomen bluesadepten. Grollo is in hun korte bestaan als band al gebombardeerd als de beste, Cuby & The Blizzards tributeband van Nederland. Hun geluid schijnt akelig in de buurt te komen van het origineel. We gaan het zelf nog maar eens beleven want The Blues Alone? zagen Grollo al eerder aantreden op het Ribs & Blues Festival van Raalte.
Grollo wordt gevormd door muzikanten die we kennen van Tricklebolt, The Grand East, Money and the Man en BoogieMonster. Frontman/zanger Bastian Pen en zijn broer Daan Pen op de bass komen samen uit Tricklebolt, gitarist Niek Cival zagen we ooit bij The Grand East musiceren en toetsenist Henk Hulzebosch te zien was in Boogie Monster daar waar drummer Ymte Koekkoek had zetel in Money And The Man.
De gezamenlijke liefde voor sound van de zestig en zeventiger jaren was het zaadje waar deze tributeband uit ontkiemde. Omdat de meeste leden de juiste instrumenten al meester waren, kwam men al snel op het werk van Harry Muskee. De band houdt zich qua repertoire aan de eerste tien Cuby-jaren; van het album Desolation tot en met Kid Blue.
De look van de band is perfect geënt op de tijd waarin Cuby op de bluesboerderij verbleef, hun enthousiasme is aanstekelijk maar helaas wordt meteen duidelijk dat het met de sound minder snor zit vandaag. Het is keihard waardoor het blikkerige geluid de greep naar de oordoppen doet versnellen, dat is jammer want de zanger en gitarist zijn écht wel goed bezig. Zo horen we o.a. een hele goede vertolking van Eddie Boyd’s The Big Bell, het nummer dat op Cuby’s Groeten Uit Grolloo is te vinden.
Een jaar eerder (1966) werd Desolation uitgebracht, van die lp speelt Grollo ‘Gin House Blues’. Die Bastian komt akelig dicht in de buurt van die échte Cuby ‘growl’, het publiek smult ervan. Een hoofdrol is weggelegd voor toetsenist Henk Hulzebosch in de vertolking van ‘Simple Man’, zijn solo op het orgel is kippenvelgevend!
In de week dat Eelco Gelling zijn 78ste verjaardag viert en dat Harry Muskee 83 jaar zou zijn geworden durven deze jonge musici het aan om ook ‘Window Of My Eyes’ te spelen….Het wordt zo mooi gebracht dat ik voor het eerst tijdens de performance het zonder oordoppen verdragen kan. De tweede signature song van de voor velen enige echte bluesman van Nederland Harry ‘Cuby’ Muskee die dit Grollo op de set-list heeft staan is tot veler appreciatie ‘Appleknockers Flophouse’ en hierin geniet ik alweer van die drommelse Niek Cival. Wàt een talent is me dat zeg!
De afsluiter van deze hele fijne opening van Grollo is ‘Another Day, Another Road’, de hoofdrol is natuurlijk weggelegd voor zanger Bastian Pen maar ook gitarist Niek Cival en toetsenist Henk Hulzebosch maken deze vertolking tot een zeer aangenaam begin van het zevende HIBF. Nu maar hopen dat deze ‘another road’ ook naar de rest van de Nederlandse podia leidt want dat verdient dit Grollo!
Voor de tweede act van deze extra festivaldag steken we even de Noordzee over want daar komen zangeres Kyla Brox en haar band vandaan. De Britse zangeres Kyla Brox kreeg muziek met de paplepel ingegoten als dochter van blueszanger Victor Brox, op haar twaalfde stond ze bij hem op het podium wat een jaar later leidde tot deelname aan tournee met zijn band Blues Train.
Daar ontmoette ze haar huidige echtgenoot bassist Danny Blomeley, die al jaren haar steun en toeverlaat is. Kyla wordt genoemd als ‘de beste vrouwelijke bluesvocalist van haar generatie’. Brox won zowel de UK als de Europe Blues Challenge en werd uitgeroepen tot Beste Zangeres bij de European Blues Awards in 2019. Inmiddels staat haar palmares op vijf studioalbums.
Kyla Brox komt uit een muzikale familie want ook moeder zong al o.a. bij Jesus Christ Superstar. TBA? zag de dame al een paar keer eerder optreden en weten dus hoe goed deze dame kan zijn maar tegelijkertijd kreeg ik altijd het gevoel dat er meer uit te halen was, het blijft altijd wat aan de brave kant. Alweer ziet de dame er appetijtelijk uit, Kyla kan een lekker moppie zingen en heeft een goede band om zich heen geformeerd waar o.a. gitarist Paul Farr en drummer Mark Warburton deel van uit maken.
Als openingssong wordt ‘If You See Him’ ingezet, een song met een hoog gospel gehalte en waarbij Paul Farr meteen zijn visitekaartje van virtuoze gitarist weet af te geven. Zijn solo, versterkt door het gebruik van het wah-wah pedaal, maakt dat de rillingen over de rug lopen.
Blues, gospel en soul zijn onlosmakelijk verweven in de muziek van Kyla Brox, haar sound kan zowel smooth als bluezy zijn maar altijd beheerst ook al zagen wij vorig jaar op Swing Wespelaar een ‘bevrijdde’ Kyla Brox een fantastische show weggeven.
Met het Chicago uptempo ritme behepte ‘Beautiful Day’ (Throw Away Your Blues – 2016) wordt er vervolgd. ‘Pain & Glory’ de titeltrack van het in 2019 uitgebrachte album is een meeslepende ballad het nummer is inmiddels ook in de live versie te beluisteren op het jongste schijfje (2023) dat de band uitbracht onder de titel Live At Köniz Castle. Haar beroemde uithaal oogst ook hier op het HIBF in Grolloo weer heel veel lof in de vorm van applaus en gejoel.
Tijdens de introductie naar ‘Bluesman’s Child’ vertelt Kyla ons dat zij het schreef voor haar vader die vorig jaar overleed, gelukkig speelde ze het vaak samen. Het wordt een gepassioneerde uitvoering van de song waarbij ze ook nog eens haar dwarsfluit bespeelt en we getuige mogen zijn van een fijne bass solo van manlief Danny Blomeley.
Natuurlijk staat ook in Grolloo haar vertolking van Leonard Cohen’s ‘Hallelujah’ op het programma. Ze krijgt zelfs de notoire kletsmajoor hiermee stil en de toeschouwers zingen gewillig mee met het refrein; de twee ‘glitches’ in Paul’s solo maken het niet minder intens.
De dame beschikt over een imposant groot stembereik maar weet mijn tribuneburen niet écht in te pakken, ook zij vinden het wat braaf en vragen mij hoe sterk Kyla “in de Here is”. Ik ben het helaas met hen eens; Kyla Brox weet mij hier in Grolloo jammer genoeg niet écht op sleeptouw te nemen.
Inmiddels is het alweer kwart over zes en dat is de tijd dat Mell VF oftewel Melanie Jonk en haar begeleiders drummer Ton Dijkman, de veel te jong overleden toetsenist Nico Brandsen is inmiddels vervangen door Martin Scheppink. tv-kijkers kennen Melanie Jonk al van haar deelname aan The Voice of wellicht van haar duet met Douwe Bob en meer recentelijk van de tv-programma’s De Beste Zangers en natuurlijk Vandaag Inside.
Deze 29 jarige kleindochter van Cats frontman Piet Veerman trekt alweer zo’n negen jaar langs de nationale podia maar vorig jaar het podium mogen delen met Eric Clapton in de Ziggo Dome en vandaag met musici uit de internationale blues scène moet toch wel heel bijzonder voor haar zijn. Persoonlijk houd ik wel van Mell’s stemgeluid, het is warm en met een raspje.
Fluitend opent Melanie de song ‘Muddy Waters’, het liedje waarmee zij ook op nationale tv tijdens Vandaag Inside hoge ogen gooide. Uptempo is het poppy ‘Brand New Day’, het krijgt een bluezy ondertoon door Mell’s toon en manier van zingen. Nou Melanie dit is inderdaad een spiksplinternieuwe mooie dag mede door de rake tempowisselingen in jullie song!
Als ik Mell de akoestische Gibson erbij zie pakken voor ‘Queen Of My Castle’ schrijf ik in het bekende notitieboekje dat zij een nummer neerzet waarin de sound van Adele niet ver weg is. Het nummer gaat over voor jezelf kiezen. Dat jij de baas bent over jezelf en welke richting je ook wilt opgaan. Mooi, wat een topwijf deze Mell!
In ‘Call My Name’ is er een grote bijrol voor de toetsenist Martin Scheppink gereserveerd. Dit is het nummer waarmee Mell zo’n negen jaar geleden werd ‘opgepikt’ door nationale radio en de rest is geschiedenis.
Dat Mell een niet onverdienstelijke songwriter is bewijst zij nogmaals met ‘Crazy’ een song over verliefd zijn. Het is overduidelijk, Mell is veel in het land te zien geweest want ze praat zeer professioneel de diverse songs aan elkaar. Als ze zelf weer de gitaar erbij pakt horen we nog een NOLA getinte song en uit de Beste Zangers horen we een ff-ing goede vertolking van Rory Block’s ‘Lovin’ Whiskey’ dat ze voor Douwe Bob zong die het nummer met Anouk na Rory nogmaals in Nederland tot hit scoorde.
Overigens deelt drummer Ton Dijkman dat én Melanie én Martin Scheppink ‘ex-en’ zijn van Douwe Bob a.k.a. het enfant terrible van de nationale Americana scène. Een van de nummers waarmee Mell VF afsluiten is een nummer waar me de tranen van in de ogen staan, het nummer handelt over de mentale problemen waarmee Melanie te maken kreeg en via ‘Shine Your Light’ wil zij een lans breken voor al die anderen die in dezelfde situatie verkeren en verkeerd hebben.
‘Love Train’ is bezwerend met fijn swampy feel, kom spring ook op die trein die Mell VF heet want de trip is gratis. Beseffende dat ik niet de doelgroep van de Mell VF ben denk ik dat Mell – mits ze zelf het heft goed in handen houdt – een hele grote toekomst tegemoet gaat.
Drie kwartier later treedt de een na laatste act van deze eerste festivaldag aan. Voor dit setje van TBA? een oude bekende maar voor vele bezoekers van dit HIBF nog een onbeschreven blad. Kai Strauss & The Electric Blues Allstars komen uit Duitsland en zullen de blues-puristen onder de bezoekers tevreden gaan stellen want de 54 jarige Osnabrücker Kai Strauss speelt de blues in ‘the old fashioned way’ met een kop, brug en een staart.
Kai Strauss nam tot nu toe zeven albums op. De nieuwste, Night Shift, verscheen tegen het einde van 2022. Strauss mocht meerdere German Blues Awards in ontvangst nemen en zette zichzelf op de kaart als bandleider maar ook als een begenadigd sideman; zo speelde hij lange tijd bij Memo Gonzalez & The Bluescasters en met grootheden als Jimmy Johnson, Mike Wheeler en Lurrie Bell.
Inmiddels toert Kai alweer veertien jaar onafgebroken met zijn eigen band, The Electric Blues Allstars door Europa. Grote afwezige Johan Derksen noemt hem zelfs de beste bluesgitarist van Europa.
Naast Kai Strauss op gitaar en vocalen zien we Henry Jerratsch op drumms en Paul Jobson op keys. De ritmesectie wordt aangevuld door de van origine uit Seattle afkomstige Kevin Duvernay op de bass. Jens Buschenlange is de trompettist en de saxofoon wordt bespeeld door Tommy Schneller die we ook ooit bij Curtis Salgado mochten bewonderen.
Strauss brengt veel eigen werk zoals ‘Stand Strong Together’ dat te vinden is op Night Shift waarvan hij zelf zegt dat het een vijfenzeventig minuten durende soulvolle blues plaat is geworden “playing his heart out”.
Een nummer wat behoorlijk geïnspireerd lijkt door Kai’s idool Albert King is ‘Guest In The House Of Blues’ dat in 2020 het levenslicht zag. Inmiddels is ook de laatste blues-discipel dicht aan het podium te vinden. Ik houd van de vervormer van de toetsen die Brit Paul Jobson hier introduceert en bassist Kevin Duvernay maakt dat het die lekkere funky vibe krijgt!
Het is tijd voor een slow blues, deze komt in de gedaante van ‘Bad Loser’ dat ook weer op Night Shift verscheen. Wat een kwaliteit staat hier op dit grote HIBF podium! Strauss laat z’n kaki kleurige Fender Strato zo mooi vibreren dat B.B. King er trots op zou zijn. Het swingende ‘Low Down Blues’ is ook weer zo’n song waar Kai Strauss met gemak zijn toehoorders weet in te pakken.
De horn-section zijn ‘hot ‘n sexy’ in ‘Betting My Life On The Blues’, lekker nummertje hoor! Strauss geeft zich voor de volle 100%, zweet als een otter en moet daardoor herhaaldelijk de afglijdende bril in toom houden. De finesse van de gitaarskills van Strauss worden nog maar eens benadrukt tijdens ‘Hard Life’, goed zijn vocalen zijn vaak op hetzelfde stramien berustend maar Kai bewijst dat de échte blues vandaag Duits is!
Ook Paul Jobson doet hier in Grolloo vocaal een duit in het zakje als we getuige mogen zijn van een hele fijne ‘Same Old Blues’. Gelukkig heeft Jobson nét voor de Brexit de stap gezet naar het continent te verhuizen anders hadden we al dit moois misschien wel moeten missen. Ondanks dat Paul niet alle hoge noten raakt mag hij toch geëmotioneerd een groot applaus in ontvangst nemen.
De afsluiter van deze topset is ‘Storming In Chicago’ dat op de plaat Night Shift Blues te beluisteren is met Toronzo Cannon op vocals. Een hele goede set van door Erwin Nyhoff gedoopte “the German of the blues” die hopelijk op nog meerdere grote Europese festivals te zien zal zijn.
Het gaat snel zo’n festivaldag want de volgende band staat alweer te soundchecken. We zijn aangekomen bij de laatste act van deze donderdag 13 Juni. De inmiddels op vele, vele, vele internationale podia opererende DeWolff sluit af.
Deze keer zijn ze naar Grolloo getogen met hun XL formatie; naast de gebroeders Pablo (gitaar/vocals) en Luka (drumms/vocals) van de Poel en Robin Piso op de B3 zien we twee – Diwa Meijman en Kim Schulte – backing vocalistes, percussionist Marnix Wilmink (?), drie blazers en Levi Vis op de bass.
DeWolff stond al eerder op dit podium tijdens de lustrum editie in 2022; Joe Bonamassa nodigde hen al in 2023 uit voor zijn Keeping The Blues Alive At Sea. De band is net terug uit Alabama waar zij hun tiende album hebben opgenomen in de Muscle Shoals studio én ze waren de support act van The Black Crowes tijdens hun Europese tour. Hun kostje lijkt gekocht, toch blijven ze hun – tot nu toe – Nederlandse fans trouw.
Een tape met de stem van Howlin’ Wolf die met ‘I’m the Wolf’ de band aankondigt waart over het podium en dan komt DeWolff het podium op. Zijn we “ready for the night train” vraagt frontman Pablo ons, reken maar van yes schreeuwen de meesten. De ouderen in het publiek zijn wat meer afwachtend op wat komen gaat.
Toch weten wij van TBA? weten dat DeWolff moeiteloos generatiekloven weten te slechten tussen de jongere, oudere jongere en de oudere blues-purist want overal waar de band aantreedt hebben de drie een behoorlijk effect op hun toehoorders en op dit groots opgezette HIBF zal hun speeltijd met psychedelische, vette en ruige southern rock geen andere uitwerking hebben. De openers ‘Night Train’ en ‘Heart Stopping Kinda Show’ zijn heerlijk rocky soulwerkjes.
Tijd om al deze aanstekelijk passie te verwerken krijgen we nauwelijks want de songs volgen elkaar in hoog tempo en soms vrijwel naadloos op ‘Treasure City Moonshine’, ‘Will O’ The Wisp’ is het rustpuntje om even op adem te komen en natuurlijk het lang uitgesponnen ‘Rosita’.
Na een aantal songs mag ik constateren dat DeWolff de harten van de aanwezigen hand over hand weten te stelen want inmiddels staat de tent eivol met toehoorders waarvan velen DeWolff vóór aanvang van deze show slechts van naam kenden. Hun originaliteit, talent, creativiteit maar boven alles hun harde werken en gevoel voor marketing heeft DeWolff gebracht waar zij heden ten dage staan.
Ook in Grolloo maakt Pablo’s vintage Gibson overuren, het wah-wah pedaal wordt veelvuldig vakkundig bediend, Robin’s B3 Hammond solo snijdt door je ziel al was het een warm mes door een pakje boter, het geheel wordt omlijst door de brute slagen van broeder Luka op de drumms.
Inmiddels heeft Pablo de bloedrode Epiphone omgehangen gekregen voor ‘Double Crossing Man’ en zingen de backing vocals hun longen leeg in het chorus. Waar halen die mannen toch de energie vandaan om zulke shows te kunnen blijven maken? Zagen wij DeWolff al in 2011 toen Pablo nog maar zestien en Luka dertien jaar oud waren, zeventien jaar later brengen ze nog even enthousiast hun muziek aan de man. Het publiek zingt met gemak “I know your heart is burning” mee.
Afsluiten doet DeWolff met een cover; Lennon en McCartney schreven ‘t maar Joe Cocker’s Mad Dog & Englishmen maakte ‘With A Little Help Of My Friends’ wereldberoemd. Deze ‘mad wolves & Dutchmen’ doen het nog eens dunnetjes over!
Op TBA? zijn al vele loftuitingen over hun liveshows te vinden! Toch blijft het iedere keer weer lastig om in woorden te vatten hoe de ik show beleefd heb. Want een beleving, dat is een show van DeWolff, XL of als trio!
Wil jij er nu ook eens bij zijn? Binnenkort – 29 Juni a.s. – zijn ze met de XL formatie te zien onder de rook van Rotterdam n.l. op Muziek Op Rhoon, ik zeg snel aanschaffen die kaarten. Hun zeventienjarig bestaan wordt 7 Dec. a.s. met de tweede editie van DeWolffest in TivoliVredenburg gevierd door twaalf uur lang op te treden met bevriende muzikanten zoals Dawn Brothers (Double Cream), Minko maar ook The Cinelli Brothers.
DeWolff, te groot voor Limburg, te groot voor Nederland, te groot voor Europa, DeWolff is een WERELD-act!
Nog een hapje ‘Bij Gerrie’ en dan snel langs de Hunebed Highway naar ons onderkomen tijdens dit muzikale weekend want morgen wacht ons weer een drukke dag met heel veel mooie muzikale hoogstandjes.
Lees het verslag en bekijk de foto’s van Dag 2 van het Holland International Blues Festival 2024 HIER en van Dag 3 HIER
