Dom Martin en zijn band speelden Dinsdag 11 Juni 2024 jl. in Muziekhuis Qbus – Leiden. Het voorprogramma werd verzorgd door On Solid Ground. Tekst Keimpe Sliep en foto’s Paul de Vries. Klik HIER om zijn gehele album te kunnen bekijken.
Een van de aangenaamste zaken in mijn muziekleven staat aan de Middelste Gracht in Leiden, de Qbus Club. Gastheer daar is sinds jaar en dag de immer sympathieke en goedlachse Hans van Polanen. Vanavond biedt zijn “Van Polanen Presenteert” maar weer eens het podium aan iets wat heel bijzonder zou gaan worden. Meervoudig UK Blues Award winnaar Dom Martin met zijn band staat namelijk op het affiche. Wij van The Blues Alone? waren zo vrij om ons zelf uit te nodigen.
Dom Martin is geen onbekende meer in de hedendaagse blues scène. De 32-jarige Noord-Ier is één van de revelaties van de nieuwe generatie jonge blues-rock gitaristen en wordt vaak vergeleken met zijn grote voorbeeld Rory Gallagher. En zoals we zullen gaan zien en horen is dat geen ongepaste vergelijking.
Vanavond komt hij, vergezeld door zijn strakke maar oh zo swingende ritmesectie Ben Graham (bas) en Aaron Mc Laughlin (drums) zíjn bluesverhaal vertellen.
Van Polanen heeft vanavond zowaar een support act geregeld. Het Leidse On Solid Ground met hun classic rock zal deze avond het spits afbijten.
Met beide benen op de grond presenteren ze met een mix van eigen nummers en een enkele cover hun Free-style 70’s rock. Zodoende voorzien ze de dan al goedgevulde zaal van een aangename temperatuur alvorens ze de beurt aan Dom Martin en zijn band laten.
De omroeper van Qbus kondigt de hoofdband van vanavond aan en doet in zijn aankondiging en passant een verzoeknummer.
Of alsjeblieft Martin’s bewerking van Willie Nelson’s ‘Crazy’ gespeeld kan worden. “Jullie weten niet wat je gaat horen!”
Dom Martin betreedt onder luid applaus het podium en pakt de eerste drie liedjes akoestisch in zijn eentje uit en geeft meteen maar even aan ook zonder elektriciteit geniaal te zijn.
‘The Fall’ van zijn nieuwste plaat, ‘The Easy Blues’ (een John Martyn cover uit 1973) en ‘Played/Haunted’ zijn de openers. Laatstgenoemde is splinternieuw en zelfs nog niet eens opgenomen. We hebben dus een primeur!
Na deze fijne soloset sluiten Graham en Mc Laughlin aan en het titelnummer van zijn meest recente plaat wordt ingezet. ‘Belfast Blues’ en ‘Daylight I Will Find’ volgen. ‘Buried In the Hail’ is overigens door de UK Blues Awards uitgeroepen tot plaat van het jaar 2024.
Het Powerplay Rock and Metal Magazine omschrijft de plaat als ‘absolutely marvellous’, en geeft het cijfer 10!! Critically acclaimed, zoals de Britten zo mooi plachten te zeggen.
Wij zijn in de gelukkige omstandigheid om meer dan de helft van de plaat vanavond live te mogen ervaren.
‘Blues On The Bay’ herbergt prachtige uitgesponnen solo’s en samenspel met Ben Graham. Ze jutten elkaar op en gezien een wederzijdse uiting van trots laten ze blijken dat het goed zit! Mc Laughlin houdt met zijn droge rake klappen het geheel stoïcijns bij elkaar.
Het is ook zo mooi om te zien. Zoveel plezier onderling op het podium. Maar mag het? Als je zulke mooie muziek kan en mag maken voor een zaal vol enthousiaste muziekliefhebbers.
Martin soleert een rondje door de zaal en heeft even daarvoor zijn onvoorwaardelijke respect uitgesproken naar ons als zijn publiek. Wij denken dan wel dat we voor hem komen maar eigenlijk is het andersom. Hij komt voor ons. Om voor ons al die mooie liedjes te mogen spelen.
Over het verzoekje ‘Crazy’. Het staat wel degelijk op de set-list maar is op het laatste moment vervangen door de Gallagher-klassieker ‘Messin’ With The Kid’. Drie dagen voor diens sterfdag. Zou dit toeval zijn?
Aan de aanvraag van “de omroeper” wordt dus jammerlijk geen gehoor gegeven. Mijns inziens kan hij daar vrede mee hebben want ‘Messin’ past precies in het uptempo deel van de show waarin we ons bevinden. Dom Martin’s versie hier in de Qbus getuigt van heel veel bewondering voor zijn grote voorbeeld. Rory Gallagher zou ongetwijfeld zijn goedkeuring hebben gegeven!
Het is meer dan een cliché om te zeggen dat een jongeling als Dom Martin in een “oude ziel” leeft. Maar Dom Martin, de bluesrocker uit Belfast voldoet volwaardig aan deze veelgebruikte omschrijving. Die kenmerkende elegante rasp op de stembanden. Zijn fingerpicking gitaarspel en de mix van rauwe eerlijkheid in zijn songteksten maken dat hij uit een andere tijd lijkt te komen. Dit maakt Dom Martin nu al tijdloos. Dit zijn de jongens waar we bij TBA? zo onvoorwaardelijk van houden en zo graag verslag van doen.
Dom Martin is geboren met de gave om moeiteloos te switchen van akoestische folky blues naar de stevigere blues-rock en visa versa. Bovenal weet hij met groot gemak de perfecte balans te vinden tussen folk, rock en blues. Tussen techniek en gevoel voor rustige momenten vol passie.
Bewijs hiervoor levert hij met de medley: ‘Maxwell Shuffle/Moby Dick/Let’s Get Funky/Dixie Black Hand’. Hier gaat àlles los en laat het trio ons alle hoeken van de blues-rock zien. Het is overweldigend! Rory, Walter en zelfs Stevie Ray zouden er een moord voor doen!
Met afsluiter ‘Howlin’ heeft Dom Martin vanavond een spektakel neergezet zoals alleen hij dat kan. Het verklaart meteen de vele blues awards die hij al op zijn palmares heeft staan.
Dom Martin weet met zijn band de set perfect op te bouwen. Van solo fingerpicking naar de zo gewaardeerde muzikale geweldsexplosies. Het maakt de in deze tijden soms zo sombere wereld op deze avond heel even wat beter. En dat is een gegeven.
