Op 18, 19 en 20 Mei 2024 vond het Ribs & Blues plaats in Raalte. Onderstaand een sfeerverslag van eerste Pinksterdag Zondag 19 Mei 2024 waarvan de tekst is geschreven door Nicolette Johns. De foto’s komen dit jaar van Dick van der Wilt (klik HIER om zijn albums te bekijken), Paul de Vries (klik HIER om zijn album te bekijken). Voor het album van José Gallois klik je HIER.
Allereerst wil ik me bij U als trouwe lezer van The Blues Alone? excuseren; onderstaand verslag is minder gedetailleerd dan dat u gewend bent. Onze trouwe reporter Ton Kok moet helaas door ziekte verstek laten gaan waardoor de dertien acts die er vandaag op dit Ribs & Blues te zien zijn door slechts één reporter gecoverd dienen te worden. De foto’s zijn natuurlijk wél van alle acts te bekijken!
Harlem Lake is zonder twijfel het lievelingetje van bluesminnend Nederland. In 2022 werden ze als winnaars van de Europese Blues Challenge uitgeroepen, sindsdien zijn ze op menig podium in Europa te aanschouwen. Inmiddels heeft de band al twee albums uitgebracht waarop veelzijdigheid hoog in het vaandel staat. Binnenkort (sept. 2024) komt album nummer drie uit ‘Mirrored Mask’ uit maar is op dit festival al aan te schaffen.
Harlem Lake bijten het spits af op het Main Stage aan de Domineeskamp, twee jaar eerder stond de band ook al op Ribs & Blues toen echter op het Delta Stage en met hun XL band waar een blazerssectie deel van uit maakt. Deze keer staat de band in de grote tent maar helaas is deze keer niet gekozen ook de blazerssectie mee te nemen.
Tóch komt hun boodschap kraakhelder over op het publiek. Publiek dat bestaat uit een vaste kern fans en de nieuwkomers die ongetwijfeld ook als fan straks Ribs & Blues gaan verlaten want dàt effect heeft deze bende jonge musici op toeschouwers.
De band mixt met gemak Americana, rock, blues, met een vleugje soul tot hun ‘eigen’ geluid. Dat ‘eigen’ geluid wordt hier in Raalte ook weer vormgegeven door Janne Timmer (zang), Dave Warmerdam (toetsen/zang/gitaar), Sonny Ray van den Berg (gitaar), Kjelt Ostendorf (bas) en Benjamin Torbijn (drums).
Ik krijg niet alle titels mee van die paar nummers die ik erbij ben, wél herken ik Don Bryant’s ’99 Pounds’. De energie die Janne Timmer heeft lijkt onvermoeibaar. Een goede cover, een song uit de zeventiger jaren van de vorige eeuw die zich leent voor een solo van Dave Warmerdam.
De ster van dit Harlem Lake is voor mij nog immer Sonny Ray van den Berg, een gitarist die veel te bescheiden is over eigen kunnen en die keer op keer menige gitaarfreak het kippenvel op de armen tovert met zijn huilende, gierende en toch uitgebalanceerde gitaar solo’s. De dame en heren zetten hier ook weer een professionele show neer, waar weer de combinatie van emotie en muzikale klasse zijn werk doet.
Nóg een winnaar van de European Blues Challenge is de Robbert Duijf Band, zij mochten deze prijs in April van dit jaar in Portugal in ontvangst nemen. Zelf zag ik Robbert Duijf ooit als busker op de Southern Blues Night in Heerlen van 2016. Deze band, of beter gezegd dit trio speelt akoestische blues en brengen dit met verve. De performance komt oprecht en passioneel over op de toeschouwers die ze door hun puurheid met gemak weten te bereiken.
Zanger/gitarist Robbert Duijf verkeert hier op het Delta Stage in gezelschap van drummer Robin Zalm en natuurlijk zijn – nog maar – vijftien jaar oude zoon Rubin op de upright bass die de frontman zijn “gevolg van een one night stand” noemt.
De gedreven ritmes, gedreven inzet en de gedreven zanger trekt mij met gemak over de streep op dit vroege uur van de middag. Ik waan me als in een Juke Joint in Mississippi. Duijf beschikt over een fijne, warme stem maar vooral zijn teksten de de man zingt goed verstaanbaar.
Zanger/gitarist Robbert blijkt ook de blues-harp onder de knie te hebben want bij ‘All Night Long’ (nee, niet die van …) blaast en zuigt hij op zijn Mississippi saxofoon dat het een lieve lust is.
Wat een plezier straalt dit trio uit, Robin en Rubin horen we regelmatige het chorus van de songs meezingen maar vooral geniet ik van de big smile van Robberts oudste zoon Rubin. Hoe vet moet dit voor zo’n gast zijn dat je al zo jong op diverse toonaangevende podia mag staan?
Snel weer op tijd door de massa – er werden zo’n twaalf duizend kaarten verkocht – terug naar het Main Stage waar Nikki Hill staat geprogrammeerd. Nikki Hill, zoals zovele Afro-Amerikaanse zangeressen geschoold in de kerk, was voor mij dé ontdekking van 2014. Haar geluid is het best te omschrijven als de vrouwelijke Little Richard, bovendien had zijn geluid had altijd al iets vrouwelijks. Ondanks haar kleine gestalte wordt zij in de media genoemd als een charismatische krachtpatser van een zangeres die alle muziekgenres moeiteloos combineert.
Dat niet alleen haar strot en charisma van indrukwekkende grootte zijn maar ook haar looks zijn ‘retestrak’ en ‘stunning’ een fijne bijkomstigheid voor de vele, vele mannen die inmiddels zich verdringen aan de hekken. De dame schrijft en componeert ook zelf, al dan niet geholpen door manlief Matt Hill. Tien jaar geleden nog als kwartet opererend inmiddels is gitariste Laura Chavez aan de band toegevoegd, en dat is fijn, héél fijn!
Nikki Hill is niet alleen een goede zangeres in het uptempo, rock ‘n roll genre maar kan ook met gemak een ballad aan. Er wordt geopend met ‘Ask Yourself’ waarin meteen een visitekaartje wordt afgegeven, de energie is ‘through the roof’! Ook voor een cover wordt de hand niet omgedraaid; we horen een hele fijne vertolking van Stevie Wonder’s ‘Every Time I See You I Go Wild’.
Nikki Hill wil ook graag een van haar favoriete songs voor dit in grote getale op gekomen publiek zingen; we horen een hele energieke vertolking van Irma Thomas’ ‘I Can Break Away’. Naast Laura Chavez op gitaar zien we Nick Gaitan op bass en Marty Dodson op drumms die samen als een goed tikkend Zwitsers uurwerk opereren.
De menigte in de inmiddels behoorlijke klamme tent is buiten zinnen, wàt een intensiteit zien we hier voor ons op het podium men kàn niet anders dan meezingen, klappen en dansen. Nikki Hill is een band die je keer op keer kippenvel bezorgt, je besognes van je af laat glijden, je pijntjes doet vergeten maar vooral je serotonine gehalte in je brein op top niveau brengt!
Laura Chavez tekent voor het intro van ‘Strapped To The Beat’ en dat doet de dame die oudere blues-discipelen nog kennen van haar samenwerking met de helaas veel te jong overleden Candy Kane met veel elan. Haar Grez gitaar met Smith pick-up doen de gitaarfanaten watertanden, zo goed dit geluid!
Matt Hill tekent dan weer voor het intro van ‘Hollar Out Loud’ die als ik het goed heb gezien ook een Grez gitaar bespeelt. Jammer dat we niet langer blijven kunnen want we willen zo snel mogelijk naar het Delta Stage waar onze eigen Nederlandse bluesdiva en haar band zullen aantreden.
Die bluesdiva waar ik het over heb is natuurlijk AJ Plug. De van origine Katwijkse zangeres wordt op Ribs & Blues bijgestaan door Sebas Fledderman en Klaas Kuijt op gitaar, Matthijs Stauttener a.k.a. Matt Daniel op de toetsen en de ritme-sectie bestaat uit drummer Tommy Parker Jr. en bassist Roelof Klijn.
Er wordt krachtig geopend met ‘Free At Last’ waarbij direct het publiek betrokken wordt. De kleine tent puilt uit want inmiddels heeft AJ een behoorlijke bekendheid bij het grote publiek door veelvuldig op te treden in Vandaag Inside waar zij Johan Derksen dagelijks naartoe rijdt als zijn chauffeur want ook AJ en Klaas vinden al een aantal jaren hun domicilie in het mooie Drentse Grolloo.
Dat Johan Derksen mede verantwoordelijk is voor haar bekendheid buiten het bekende bluescircuit door haar deelname aan ‘The sound of the Blues & Americana’ een van de drie theatershows waarmee Johan Derksen door het land trok moet als een cadeautje voor het publiek worden beschouwd want AJ is onze bluestrots.
Toch blijft het vreemd dat een vrouw met haar status op het kleine podium staat geprogrammeerd maar als de band er zelf niet om maalt wie ben ik dan om het te bekritiseren, toch had ik graag op deze mooie eerste pinksterdag nog meer publiek met deze bijzondere sterke vrouw laten kennismaken.
Er wordt vervolgd met ‘Shine’ dat net als de opener van het 2016 album Chew Chew Chew komt. Tijdens ‘Better Off Without You’ een song met zo’n lekkere groove valt haar geluid maar ook vallen haar oortjes uit. Sebas Fledderman vangt het zeer professioneel op door hier een knijter van een gitaarpartij weg te geven.
Van het door de Dutch Blues Foundation tot Best Blues Album 2021 uitgeroepen Killer King komt ‘Gimme A Smile’, alweer zo’n krachtige uiting van onbegrensde creativiteit en writerskills van AJ en Klaas. De band vertaalt die artisticiteit met ontzagwekkende kwaliteit, de gierende gitaar van Sebas Fledderman en de B3 van Matt Daniel gaan door merg en been.
Ook bij AJ Plug kan ik nu ik er alleen voor sta niet de gehele set uitkijken en beluisteren want in de grote tent staat er een afscheid te gebeuren van een aantal bestuursleden van Ribs & Blues waaronder de founder van dit vriendschappelijke, amicale festival van Overijsselse bodem. Penningmeester Dick Exel, Frans Rouwenhoff (sponsoring en relatiebeheer), Laurens Veldmaat (terrein en techniek) en natuurlijk voorzitter Ton Groot Beumer geven het stokje over aan de nieuwe generatie. Er werd ons back-stage met klem bevestigd dat het concept niet verandert maar achter de schermen zullen er wel vernieuwingen aangebracht worden.
De man die zelf vorig jaar in het zonnetje werd gezet voor zijn tomeloze inzet gedurende vijfentwintig jaar, Rob Telgenkamp, is nu de man die de afzwaaiers in spotlight zet. De heren krijgen allen een customized gold top Exel gitaar aangeboden, ínclusief 36 jaar gitaarles. Zo hoeft het opgerichte www.geraniums.nl bijna niet voorzien te worden van nieuwsbulletins want deze mannen zullen niet achter de spreekwoordelijke geraniums verdwijnen. Namens alle vrijwilligers wil ik als managing-editor/reporter van The Blues Alone? de heren hartelijk bedanken voor vele jaren van muziekplezier én ontdekkingen op Ribs & Blues. Het ga jullie goed mannen!
Onze MC, sinds jaar en dag Jaap Harmsen, kondigt ook de volgende afscheid nemers weer met een korte limerick aan. Zijn woorden “moeder’s griesmeelpap zonder bessensaus, hier is Barrelhouse” zijn weer in het boekje genoteerd.
Na een carrière van maar liefst vijftig jaar neemt Barrelhouse afscheid. Overal ten lande genieten de bandleden groot respect of het nu je stijl is of niet, zij wisten vijftig jaar geleden een lans voor de blues te breken in Nederland.
Zangeres/frontvrouwe Tineke Schoemaker wordt sinds mensenheugenis begeleid door Johnny en Guus LaPorte op gitaar, Jan Willem Slighting (bass) en Bob Dros (drumms) zijn de ritme-tandem.
De rijen worden gesloten door Han van Dam op piano. Hoe vaak zou Barrelhouse al niet dit grote podium aan de Domineeskamp hebben beklommen? Zelf heb ik hen al vier keer op Ribs & Blues mogen zien optreden.
Eigenlijk is de set-list identiek aan die van Kwadendamme 10 Mei jl. met de uitzondering van de krontjong muziek die de broeders LaPorte hier op dit Raaltense podium de toeschouwers laten horen. Onderweg naar het Delta Stage swing ik nog even mee met ‘Beware’ dat alweer 45 jaar geleden voor het eerst werd uitgebracht. Wàt een band dit Barrelhouse, wàt een klasse, wàt een carrière!
Veel weet ik niet van Bertolf Lentink die onder zijn voornaam door de Nederlandse zalen trekt, wat ik wel weet dat hij veel te zien was bij DWDD van Matthijs van Nieuwkerk. Deze 44 jarige Zwollenaar of wel blauwe vinger heeft zojuist een bluegrass album dat werd opgenomen in de bakermat van de country en blues grass Nashville op de markt gebracht onder de titel Blue Finger.
Toepasselijker kan volgens hemzelf tijdens zijn introductie niet; blauwe vingers van het oefenen, ‘blauwe gras’ muziek én de bijnaam voor een uit Zwolle afkomstige gitarist/zanger. We zien een behoorlijk aantal musici hem flankeren waaronder een zeer mooie dame op contra-bass.
Naast Bertolf Lentink op gitaar en vocals dus de mooie Natalie Schaap op contra-bass en vocals, Janos Koolen zien we op mandoline en versterkt de vocals, Joost van Es is de violist van -het sextest, Jos van Ringen bespeelt de banjo en de man waarvoor ik meteen de hoed afneem heet Casper de Groe omdat hij de dobro ook als lapsteel guitar gebruikt.
En ondanks dat ik een fan van de lapsteel guitar ben kan ik m’n ongeduld niet de baas. Het is me allemaal wat té zoetsappig en ook Bertolf’s stemgeluid kan me niet bekoren. Ik ben ervan overtuigd dat een optreden als dit in een theater veel beter tot z’n recht kan komen, in een theater kan er ook meer tussendoor verteld worden over de herkomst van de nummers.
Een stel hele fijne musici maar niet voor een adrenaline gestuurd festival als Ribs & Blues.Als het geluid opnieuw op dit Delta Stage problemen vertoont las ik even een snack pauze in want hierna zal het in de grote tent behoorlijk los gaan met klinkklare bluesrock.
De eerste van de drie blues-rock optredens die hier achtereenvolgens op het Main Stage zullen verschijnen is Eric Steckel afkomstig uit Allentown in Pennsylvania. De inmiddels 34 jarige Steckel stond al eens eerder op Ribs & Blues horen we als hij ons vertelt dat hij toen nog maar een knaap van 17 jaar oud was en met z’n vader hier te gast was.
Eerder nog toen Eric Steckel in 2003 nog maar twaalf (!!) jaar oud was mocht de tiener al mee op tournee met John Mayall & The Bluesbreakers. Steckel wordt echter vanavond omringd door Elia Micheletto op drumms en de Rotterdamse Jos Kamps op de bass, toetsenist is Thijs Schrijnemaker.
Steckel is inmiddels volwassen en z’n bluesrock ook; u als trouwe lezer weet ik heb er weinig tot niets mee als muzikanten zoveel mogelijk noten proberen te passen in één minuut maar de grote tent staat op uitpuilen met oude bluesrockers. We horen ‘Tennessee’ dat van het 2018 album Polyphonic Prayer komt maar ook van het schijfje Grandview Drive uit 2020.
Mijn interesse ligt echter meer bij Jax Hollow die op het Delta Stage aanstalten maakt te beginnen dus wurm ik me door de grote mannen en ontwijk ik vele klotsende biertjes om even bij te kunnen komen bij een andere soort van blues. In tegenstelling tot wat de stoere naam zou vermoeden is Jax Hollow een jonge vrouwelijke singer/songwriter die uit Nashville komt.
Jax Hallow wordt gezien als de nieuwe gitaarsensatie waar haar naam in het rijtje met Alanis Morrisette en Beth Hart zou thuishoren. Nu, dat willen we liever zelf beoordelen. Haar 2021 album Underdog Anthems werd in ieder geval goed in de pers ontvangen. We gaan het live beleven….
Jax Hollow is als trio naar Raalte getogen waar ze haar album Only The Wild Ones uit 2023 ongetwijfeld zal promoten. De bassist stapt door het leven als Taylor Tuke en de drummer heet Micheal Lupo. Het is een ‘tough cookie’ die Jax Hollow die power songs afwisselt met lieve liedjes. Wat mij betreft heeft Jax Hollow hier in Raalte een gedegen visitekaartje afgegeven met haar mix van Delta blues, bluesrock en singer-songwriter materiaal. Fijne kennismaking!
Tegen de stroom inlopen doet vele wenkbrauwen fronsen maar ik moet toch écht weer naar het Main Stage waar Sean Webster en zijn begeleiders het volgende uur geprogrammeerd staan. Hier op Ribs & Blues zien we de sympathieke Brit begeleid worden door Fokke de Jong op drumms, Floris Poessé op de bass, Jim Zwinselman op gitaar en Axel Zwinselman op keys.
Webster wordt door Johan Derksen de beste blueszanger van Nederland genoemd en als ik zo eens naar het toeschouwersaantal kijk zijn heel veel bezoekers het met hem eens. Niet alleen in theaterzalen maar ook hier in de grote tent kan Sean met gemak zijn toehoorders in de ban houden.
Hoeveel zelfvertrouwen heb je als je in een tent met 8,5 duizend man een song durft te beginnen met een a capella gedeelte? Sean Webster doet het gewoon! Deze Richard Marx cover ‘Eyes On Me’ laat de rillingen over m’n rug lopen, die stem, die beheersing van de stem en dan de explosie op gitaar, fan-tas-tisch!
Overigens is die Jim Zwinselman ook een ongepolijste diamant, zo vingervlug als die gast is dat kan alleen maar beter worden met de jaren. Gelukkig heb ik nog net tijd om een van mijn favoriete covers mee te maken, Chris Stapleton’s ‘You Should Probably Leave’ staat ook op Sean’s set-list voor Ribs & Blues.
Een top set van een top band met een Webster die maar blijft groeien in performance. Alweer een té kort bezoek maar iedere band/muzikant verdient onze aandacht, daarom lopen de vrijwilligers van TBA? weer richting kleine tent.
Ik vertel niets nieuws al ik zeg dat een van mijn persoonlijke doelen is de jonge mensen in de muziek een steuntje in de rug te geven door coverage via TBA? in de vorm van een reportage dan wel een interview. Zo was ik ook een paar jaar geleden gecharmeerd van het ontstaan van Gumbo Kings, dat wordt voorgestaan door Boy Vielvoye die de vocals en de blues-harp voor zijn rekening neemt, toetsenist is Thomas Hanenberg en we zien Remon Hubert op drumms die samen met bassist Jonne Venmans de ritme-sectie vormt.
De nieuwe aanwinst van de band is gitarist Tim William van Ouwerkerk die Marc Jansen definitief heeft vervangen na diens vertrek naar Marlon Pichel. Laat ik maar meteen met de deur in huis vallen, later heb ik het ook even persoonlijk gedaan, ik feliciteer Tim met zijn performance op het Delta Stage. Wat een fijne gitarist is dit ook, leuk te zien is dat ook hier weer een fijne synergie met de overige bandleden is bewerkstelligd.
De opener heet ‘Rock ‘n Roll Juice’ en daarmee worden gelijk de dansers van de kijkers/luisteraars gescheiden want ik zie veel dansende stelletjes aan de rechterkant van het podium lekker jiven. Zelfs ik die geteisterd door een beklemde zenuw kan maar moeilijk stil blijven staan als ik de eerste tonen van ‘I Wonder’ herken, het pianogeweld van ‘Saint’ Thomas is een krachtig einde van deze goed gepende song.
Tim William van Ouwerkerk op de Gibson doorstaat de test van nieuweling op deze bühne met het grootste gemak. Genieten is het van Jonne Venmans op de Hofner bass en als dan ook nog die fantastische frontman Boy Vielvoye op de monitor stapt en door de bullit mic zingt is het spreekwoordelijk hek van de dam in de Delta Stage tent.
We horen ‘Hollywood’ dat eigenlijk een song is over een andere stad vertelt Boy zijn publiek. Als ik Tim een gifgroene vintage Fender Jazzmaster (dank T.W.v.O.) erbij zie pakken wordt mijn interesse opnieuw naar het toppunt gedreven. Heerlijke gasten die Gumbo Kings, alweer een fijne set van een stel jonge muziekhonden waarbij stilstaan geen optie is!
De derde blues-rocker doet z’n aantreden in de grote tent op het terrein van de Domineeskamp. Philip Sayce is een 47 jarige Welshman die als peuter met zijn ouders naar Canada vertrok en tegenwoordig in de US woont. Sayce brak door als gitarist bij Melissa Etheridge en stond in het voorprogramma van Deep Purple.
Ook Sayce stond al eerder op Ribs & Blues t.w. in 2010. Nu, een paar pondjes zwaarder en nóg blonder maar vooral nóg rockier, opent hij met ‘Out Of Mind’. Meteen noteer ik in het bekende boekje wat een geluid dit trio bestaande uit Bryan Head op drumms en Sam Bolle op de bass weet te verzetten.
Dat is dan ook wat mij tegenstaat. Het is loeihard en alweer veel noten in zo min mogelijk minuten. Het is allemaal heel knap maar het raakt me eenvoudig niet maar gelukkig een heleboel andere toeschouwers wel en dat is waar het om draait. Ik onderga een paar songs in m’n luie stoeltje en maak me op voor nog een bezoekje aan het Delta Stage.
Vandaag worden de tentdoeken van het Delta Stage gesloten door de Dawn Brothers. Ook deze band is op herhaling op dit zelfde podium, eerder zag ik hen ook in Raalte optreden en wel in 2018.
De gitarist en zanger van de Dawn Brothers heet Bas van Holt, op toetsen zien we een bekend gezicht Rowan De Vos die sommige lezers zouden kunnen herkennen als gast bandlid bij de Dave Chavez Band. Tammo Deuling is de zingende bassist en speelt ook in Minko.
De man achter de drumms heeft ook een bekend gezicht voor de blueskenners want hij is/was de drummer van The Rhythm Chiefs, Next Of Kin/Double Cream met de DeWolff én begeleidde Ian Siegal in het verleden, zijn naam Rafael Schwidessen.
Dawn Brothers brachten in oktober het album Alpine Gold uit en daarvan horen we ‘For Better Or Worse’, alweer hebben deze mannen zich opnieuw uitgevonden. Klonk het in het verleden soulish, nu hoor in een vleugje southern rock en wat klinken die stemmen Rowan en Bas heerlijk bij elkaar!
‘Dancing All Over Town’ heeft dat echte retro gevoel, terug naar de sixties van de vorige eeuw, de tijd van singletjes in een juke-box. Heerlijk hoe de jongere toeschouwers deze muziek als nieuwe muziek ervaren maar dat de oudere jongere een trip down memory lane beleven.
Jammer dat ik niet alle songs ken maar er staan gelukkig veel fans die vele songs woordelijk mee weten te zingen. Dawn Brothers een niet lullen maar poetsen band uit m’n eigen Rotterdam, een band waar ik graag naar luister en een band die nog heel lang van zich zal laten horen.
De afsluiter is Aynsley Lister die Popa Chubby vervangt. De New Yorker lijdt aan een chronische rugprobleem en moest onverhoopt rust nemen. Geen Amerikaan dus op het Main Stage als afsluiter maar een zevenenveertig jarige Brit uit Leicester. Aynsley Lister staat hier met zijn trio dat bestaat uit Craig Bacon op drumms en Jono Martin op de bass.
Wij zagen Aynsley Lister in 2010 voor het eerst optreden tijdens Blues Alive Cuijk. Een goede gitarist en zanger die ook al eerder op Ribs & Blues mocht aantreden in 2011. Lister wordt op diverse platforms aangeprezen voor liefhebbers van Gary Clark Jr. en John Mayer.
Eerlijk gezegd vind ik dat wat overtrokken, kijk de gast speelt voortreffelijk gitaar maar echt wereldschokkend is het niet bovendien vind ik zijn performance altijd nét iets missen waardoor ik niet naar een hele show van hem zal gaan kijken. Het geroezemoes in de grote tent wint het dan ook van zijn optreden.
Sneu voor Lister en zijn begeleiders Jono en Craig maar het moet gezegd, als vervanger van Popa Chubby om een festival op dit tijdstip af te sluiten? Nee daar is Lister geen man voor. Als Lister dan ook nog een snaar breekt en de ritme-tandem dit dient op te vangen is de Brit helemaal de aandacht van de zaal kwijt.
Morgen trappen we alweer om kwart over een af dus de vrijwilligers van TBA? pakken zachtjes aan de spulletjes in om hun warme bedje op te zoeken voor de broodnodig nachtrust.
Lees het verslag en bekijk de foto’s van Dag 1 van Ribs & Blues 2024 HIER en van Dag 3 HIER.
