Op 18, 19 en 20 Mei 2024 vond het Ribs & Blues plaats in Raalte. Onderstaand het verslag van Zaterdag 18 Mei 2024 waarvan de tekst is geschreven door Nicolette Johns met foto’s van José Gallois. Klik HIER om het gehele album te kunnen bekijken.
Na lange tijd is The Blues Alone? ook weer eens op de eerste avond van het Ribs & Blues festijn aanwezig. Waarom zult u denken, de line-up vertoont toch geen blues? Wel, tóch zijn The Fortunate Sons die vandaag het Ribs & Blues Festival openen aan blues te relateren, maar ook Jett Rebel schuurt met zijn oeuvre graag tegen de blues aan. Voeg daar Neerlands trots Anouk aan toe en u begrijpt de interesse van de TBA?-verslaggevers om een dagje eerder naar Overijssel af te reizen.
De muziek van Creedence Clearwater Revival is voor velen dé soundtrack van de sixties en seventies. ‘Bad Moon Rising’, ‘Who’ll Stop The Rain’, ‘Proud Mary’ ,’I Put A Spell On You’; het is slechts een kleine greep uit de lange rij onverwoestbare klassiekers die C.C.R. op haar naam heeft staan. Met hun karakteristieke geluid en hun pakkende songs wisten John Fogerty en zijn mannen in de jaren ’60 en ’70 ongekende successen te boeken. Talloze hit noteringen en een optreden op Woodstock waren dan ook het gevolg. De muziek van C.C.R. staat bij velen van ons als de ultieme soundtrack van de roemruchte jaren ’60 en ’70 in het geheugen gegrift. The Fortunate Sons weten als geen ander met hun ‘Tribute to C.C.R.’ de sfeer en het gevoel van die jaren, de zogenoemde bloeiperiode van de pop, tot leven te wekken.
Zanger en gitarist Toon Eppink komt met zijn overdonderende stemgeluid en zijn performance vol overgave wel héél dicht in de buurt van C.C.R.’s frontman Fogerty. Door velen is hij dan ook al tot ‘de Nederlandse John Fogerty’ gekroond en samen met Jan van Bijnen op gitaar/keys en vocals, Arn Kortooms als bassist en Ipo van Drooge als drummer werden zij recentelijk uitgeroepen als runners-up van The Tribute – Battle of the bands 2024.
Er staan veel mannen met een vintage Creedence T-shirt maar nog veel meer Fortunate Sons shirts zijn er te zien, niet zo gek want de band heeft inmiddels al een vaste fan-base weten op te bouwen mede doordat frontman Toon Eppink uit de buurt komt – geboren en getogen in Tubbergen op de rand van het Sallandse Overijssel en nu wonende in Almelo – maar ook Arn en Ipo komen uit de regio. ‘Odd one out’ is Jan van Bijnen die uit Brabant komt maar zijn domicilie in Rotterdam heeft.
Twee jaar geleden zagen we deze ‘fortuinlijke’ mannen al in het Rotterdamse, n.l. op Blues On The River, vandaag op het Main Stage van Ribs & Blues 2024 maar ook in de theaters zijn de mannen te zien al is een kaartje bemachtigen wel een ‘ding’ op zich want de theatertour is vrijwel overal uitverkocht. Des te mooier dat er vanavond acht en een half duizend man publiek – Ribs & Blues is uitverkocht!!! – The Fortunate Sons live onder genot van een drankje kunnen beleven.
Er wordt geopend met ‘Born On The Bayou’ waarbij nog maar eens te meer de gelijkenis van timbre van Eppink en Fogerty benadrukt wordt. Het geluid wat deze vier mannen verzetten is impressionant, nóg indrukwekkender is dat iedereen al bij het eerste nummer meezingt! Vanaf mijn plekje aan de zijkant van de tent zie ik hoe Arn en Jan een ZZ-Top dansje uitvoeren tijdens ‘Green River’. Toon bespeelt zijn Gold Top Gibson Les Paul vakkundig, ik zie van Bijnen de Rickenbacker hanteren en de ritme-sectie zit als een op maat gesneden pak voor Arn op de Fender Jazzmaster en Ipo op de drumms. We zijn los voor een uurtje nostalgie!
‘Bad Moon Rising’ wordt ingezet nadat Toon een zwarte Gibson gestemd krijgt aangereikt van de gitaartech; tja zo’n man kan je dan ineens veroorloven als je eenmaal op tv door het grote publiek ontdekt bent. Ik gun het de mannen van harte want ze zijn gewoon klasbakken, stuk voor stuk.
Practisch naadloos wordt ‘Proud Mary’ ten gehore gebracht, ja nu zijn ook de ‘barhangers’ mee met de hele club. Uit volle borst wordt meegezongen en krijgen de gitaarsolo’s grif de handen op elkaar.
Als ik Toon met een akoestische gitaar zie hoor ik hem vertellen dat het gelukkig maar vijftig meter van de kleedkamer tot de bühne is want het druppelt buiten, toepasselijk worden we getrakteerd op de vertolking van ‘Who’ll Stop The Rain’ waarbij Jan van Bijnen smaakvol de tweede stem zingt. ‘Suzie Q’ wordt weer op de Gold Top gespeeld waarbij Toon ook gebruik maakt van een stemvervormer. Inmiddels is Eppink al kleddernat van de transpiratie en volgen de C.C.R. hits elkaar in hoog tempo op en de beide gitaristen wisselen hun axes alsof ze een speciale aanhangwagen hebben meegebracht naar Raalte zo zie ik Jan ook nog met een Danelectro; we horen ‘I Put A Spell On You’ met veel pedaaleffecten.
Het feestje van de opening van het zesentwintig jaar oude Ribs & Blues is een feit, de uitzinnige discipelen van deze Fortunate Sons congregatie zijn als makke schapen bij het gospelachtige ‘Midnight Special’. Als dan ook de toeschouwers verdeeld worden in een dames- en een mannenkoor is ook de laatste kritische bezoeker mee! Onvermoeibaar gaat de bij The Tribute – Battle of the bands 2024 als tweede geëindigde band gestaag verder met ‘Fortunate Son’ waar Jan van Bijnen alweer een andere gitaar heeft omgehangen, deze keer een crème Squier.
Ook country wordt niet geschuwd als ik Eppink met de akoestische gitaar ‘Looking Out My Door’ ten gehore hoor brengen. Jan van Bijnen neemt plaats achter het keyboard bij ‘Have You Ever Seen The Rain?’; heb je ooit zo’n geweldig feel good optreden meegemaakt als dit? Wellicht, maar het was voor velen bezoekers blijkbaar heel lang geleden, wij van TBA? mochten het nog maar twee jaar geleden beleven. ‘Long As I Can See The Light’, één van Jan’s favo songs, doet spontaan de gsm zaklampen ontsteken.
Het intro van ‘Up Around The Bend’ doet de menigte joelen van herkenning, we krijsen – ook ikzelf – allemaal mee. Top opening van een top band die vertegenwoordigd worden door de bescheiden Frank Satink. Fortunate Sons, namens alle bezoekers bedankt voor een heerlijke opening van dit sympathieke festival!
Na een uur wachten, wat voor velen de tijd was om bij te komen, wat te drinken en/of te eten maar voor de trouwe fans de tijd om de hekken voor het podium te bestormen en hun plaatsje middels stukjes karton te claimen. Deze gelukvogels hebben ook tijdens de eerste drie songs vrij zicht want het management van Anouk heeft aangegeven dat er geen fotografen worden toegelaten met professionele camera’s.
Anouk is de publiektrekker van deze zaterdagavond, ik zie mannen maar opvallend veel vrouwen, stoere wijven maar ook middelbare moeders met hun volwassen dochters, toch een ander publiek dan dat we op de Pinksterdagen gewend zijn te zien. Anouk’s optreden op Ribs & Blues is op z’n minst bijzonder te noemen, omdat zij normaal niet veel festivals doet, een mooie verdienste van de programmeur van dit ‘family festival’.
Was het bij openers al vol, nù barst de tent barst bijna uit z’n voegen zelfs op het rolstoel podium is het wurmen voor een plekje. Eerlijk gezegd ben ik niet zo heel erg bekend met het oeuvre van Anouk maar haar hits hebben natuurlijk ook bij mij door de autoradio geschald in het verleden. Haar look is op z’n minst opvallend te noemen, ze is wat hip-hop achtig gekleed met het haar in twee lange (valse?) vlechten langs het hoofd. Ondanks dat Anouk inmiddels de 49 jaar aangetikt heeft blijf ik het een mooi ‘wijf’ vinden, mooie kop en mooie lach!
Er wordt afgetrapt met het redelijk rustige ‘Been Here Before’ waardoor het eventjes nodig heeft eer de show op stoom geraakt, toch krijgt de bassist een kusje van de frontvrouw voor zijn bassline in het nummer. Ook al heb ik weinig tot geen vergelijkingsmateriaal van eerder bijgewoonde Anouk concerten kan ik wel melden dat ik haar stem aanvankelijk wat hoog en schreeuwerig vind. Gelukkig naar mate de set vordert hoort haar stem wat warmer aan. Jammer genoeg zijn achteraf de namen van haar bandleden niet te traceren, wat ik wél weet dat de groep met jonge musici een hele strakke show neer weet te zetten. Ik geniet van de gitarist en zijn solo’s op de Haar Guitar maar ook van die jonge bassist, wàt een talent hebben we toch hier in ons kikkerlandje!
De hoge noot in ‘The Dark’ wordt wat geknepen gebracht maar haar ‘Three Days In Row’ is zelfs voor mij als niet-Anouk-aanhanger kippenvel gevend. Wat een artieste is deze vrouw toch, componeren, schrijven, zingen én shockeren, alles kan ze! Hierna lijkt het een ‘greatest hits’ performance, als waren we terug in de tijd van voor het millennium want deze kanjer begon haar carrière al in 1997 en zevenentwintig jaar later verkoopt ze overal nog immer alles uit. De energie die Anouk uitstraalt is overweldigd, haar ‘hakken’ tijdens ‘Jerusalem’ zou menige vrouw van haar leeftijd niet gemakkelijk nadoen.
‘Lost’ is een ballad en dat moet je tijdens een festival toch maar durven. Mij heeft ze in ieder geval wel geraakt maar zo ook alle aanwezige fans die het nummer woord voor woord mee kunnen zingen, achter mij is een vrouw op het rolstoelpodium behoorlijk aan het snikken. Knap hoor hoe je als moeder van maar liefst zes kinderen je plek in de muziekscene al bijna drie decennia weet te garanderen.
Het tempo gaat weer omhoog bij ‘Good God’ een nummer wat een bluesmama als ik zelfs ken, die herkenning wordt nog groter als ik ‘Girl’ herken een nummer dat ik ooit tijdens een afterparty in De Lantaarn van Hellendoorn na een paar glaasjes witte Montgolfier teveel tot ergernis van mijn gezelschap maar blééf zingen. Toffe herinneringen, daar moet Anouk ook bij de inmiddels uitzinnige menigte ook voor staan, herinneringen aan een tijd dat alles minder gehaast was en dat je nog je mening kon geven daar waar Anouk nu regelmatig door haar uitspraken onder vuur ligt. Hoe dan ook Anouk is een blijvertje; ze bewijst met deze show dat – over de reguliere speeltijd – wordt afgesloten met de klassieker ‘Nobody’s Wife’.
Een supervette show van een vrouw die al langer bij mij als ‘tof wijf’ in het boek stond. Er wordt gescandeerd om een toegift, maar die komt er helaas niet. Dit keer tot teleurstelling van mijn buurvrouw geen songs van haar Nederlandstalige album maar een heerlijke mix van rock songs en een enkele ballad. Ribs & Blues team, goed gedaan!
De kilometers zitten al een beetje in de benen maar toch willen de fotograaf en ondergetekende niet opgeven want al heel lang staat Jelte Tuinstra a.k.a. Jett Rebel live zien optreden op de bucket-list. De jonge kerel staat als Jett Rebel al sinds 2012 op de vaderlandse planken maar begon als jong manneke van vijf jaar al instrumenten te bespelen. Jett Rebel is een multi-instrumentalist en dat maakt het waarschijnlijk voor de man zelf niet gemakkelijk, teveel invloeden, teveel ideeën die hem in het verleden veel parten hebben gespeeld.
Inmiddels is hij na een moeilijke tijd inclusief afkick periode weer helemaal terug met zijn nieuwe album ‘Live In Amsterdam’ concert registratie van een – hoe kan het ook anders? – uitverkocht optreden in Paradiso. ‘Do You Love Me At All’ vraagt Jelte zijn publiek met zijn opener, zo te zien wel want jongens en meisjes van alle leeftijden staan vastgeplakt aan de hekken voor het Raaltese Main Stage. Eerlijk gezegd, ik snap dat wel, die gast heeft een ontwapende niet gespeelde openheid, soms een beetje naïef zelfs maar altijd charmant.
Jett Rebel, gekleed in een vuurrode lederen pantalon met een wat meisjesachtige bloesje besluit dat bij ‘Good Boy’ hij er wat ruiger uit mag zien en ontdoet zich van het shirtje. Jett Rebel is vandaag in gezelschap van bassist Xander Vrienten (i.d.d. de zoon van).
‘Slick’ Nick van Leeven is de gitarist die nog maar voor de tweede keer live met de frontman meespeelt, en hoe! Helaas heb ik de naam van de drummer niet verstaan en ook niet weten te achterhalen, excuses want de drummer is een baas op de mylarvellen!
We horen songs zoals ‘Stick Together’ maar ook ‘Going For A Ride Tonite’, beiden meeslepend gespeeld en gezongen. Tijdens de song ‘It’s Cruel’ hoor ik een fuzzy ondertoon dat weleens geïnspireerd zou kunnen zijn door R.L. Burnside. Lekker hoor!
De energie spat van het podium – Jelte inmiddels met ontbloot bovenlijf waar een paar keer pompen per dag met een set dumbles wonderen zou doen – de synergie en speelplezier van dit kwartet is zo aanstekelijk, dat de meest verstokte blues-adept deze Jett Rebel inmiddels niet meer in het vakje ‘pop’ heeft zitten.
Als de talentvolle gast uit Den Haag dan ook nog eens vóór de monitoren plaats neemt horen we een impressionante slow blues op de rode axe alsof hij dagelijks de blues op de internationale festivals ten gehore brengt.
‘Slick’ Nick van Leeven dikt het nog eventjes lekker aan met zijn solo in ‘Devious Child’ wàt een set, wàt een avond, wàt een muziek wordt hier gemaakt. Zoals Jett Rebel maar wat graag met zijn toeschouwers wil delen “dit is een tof festival waar het uitsluitend om de muziek draait, het màken van muziek en het beléven van muziek door échte muziekliefhebbers die hier niet staan om gezien te worden”.
Mooie woorden om dit verslag mee af te sluiten lijkt me; moe van alle indrukken maar dankbaar voor alle creativiteit en talent die de organisatie van Ribs & Blues ons heeft voorgeschoteld lopen we wat stram het terrein af. Op naar een tweede dag Ribs & Blues met nog veel meer mooie acts!
Lees het verslag en bekijk de foto’s van Dag 2 van Ribs & Blues 2024 HIER en van Dag 3 HIER.
