De 30e editie Kwadendamme Bluesfestival vond plaats op vrijdag 10 en zaterdag 11 Mei 2024 op het Festivalterrein van Kwadendamme. TBA? tekende de openingsdag 10 Mei voor u op. Een sfeerverslag van Nicolette Johns met foto’s van Dick van der Wilt. Klik HIER om het gehele album te bekijken.
Dertig jaar lang loopt de bluesminnende bevolking van Kwadendamme en de omliggende gemeenten leeg om zich op het festivalterrein bij de naastgelegen voetbalvereniging onder te dompelen in nationale en internationale blues acts. Het vaderlandse El Camino is de opener van deze eerste dag van het verjaardagsfeestje van Kwadendamme Blues Festival. De band wordt voorgestaan door bluesharpist Robin ‘Slim Robin’ van Roon (o.a. bekend van The Buritto’s, The Blue Stones en Dave Chavez Band) maar hij toerde ook met gitarist John Primer en werd twee maal genomineerd door de Dutch Blues Foundation voor Beste Nederlandse Harmonicaspeler. Gitarist is Arie Verhoef (The Nervous Fellas) bovendien stond ook hij met een internationaal bekenden Amerikaanse Sugar Ray Norcia op het podium. De ritme-sectie bestaat uit drummer Peter Weissink en bassist Jules van Brakel die we ook kennen van de Dave Chavez Band maar ook van King Mo en Mike & the Mellotones en ook hij begeleidde in het verleden internationale bluesartiesten (Matt Schofield, James Harman, Mitch Kashmar, Mike Welch, Ian Siegal).
Zonder de band in een hokje te willen stoppen merk ik dat de inspiratie vooral uit Westcoast blues gehaald wordt, voorbeeld is de opruiende stijl van William Clarke maar natuurlijk is de twee jaar geleden overleden James Harman waar de bassist als begeleider mee op stap ook een inspiratiebron.
Ondanks dat er wat strubbelingen zijn met versterkers en ander instrumentarium is het een afwisselende set van blues maar ook rock ‘n roll wordt niet geschuwd. Gitarist Arie Verhoef is in goede vorm en toont zich een fijne vakman door het publiek keer op keer mee op sleeptouw te nemen op de geluidsgolven van zijn Fender Stratocaster.
Dat frontman/zanger en blues-harpist Robin van Roon niet louter het spotlight op zichzelf gericht wil hebben merken we al vroeg in de set als drummer Peter Weissink een enthousiaste drummsolo weggeeft.
Van Brakel blijft altijd bescheiden, maar bassen kan de Nijmegenaar wel hoor. De kleine, grote man is de onzichtbare back-bone van de band als het ware!
De interpretaties van ‘Stick ‘n Stones’, ‘I Wish You Would’ tot ‘Shake Your Hips’ maken dit optreden tot een hele fijne opwarmer voor dit wederom uitverkochte Kwadendamme Bluesfestival.
Inmiddels staan ze vijftig jaar op de planken maar nog steeds is Barrelhouse een graag geziene band op menig (festival)podium. Met het beklimmen van deze bühne in de zak van Zuid-Beveland vieren we dus eigenlijk een dubbel feestje! De ‘grande dame’ van de vaderlandse blues-scene is Tineke Schoemaker, Han van Dam zien we op piano, de broeders Guus en Johnny LaPorte op gitaar, de ritme-sectie wordt nog altijd gevormd door Bob Dros op drumms en Jan Willem Sligting op de (contra-)bass, blues-harp en accordeon. Ooit begonnen als een jam-sessie is in vijftig jaar uitgegroeid tot een international zeer gerespecteerde act. Ook hier in ‘Bluestown’ staat er weer een pak trouwe fans voor hun podium te wachten op wat komen gaat.
Nog immer kan de inmiddels zeventigjarige Tineke Schoemaker met gemak een song van Howlin’ Wolf aan, het aanwezige publiek is vol lof over haar cover van ‘Down In The Bottom’ waarbij Guus de slide weer laat janken zoals dat alleen hij dat al vijftig jaar kan bij Barrelhouse.
Klassiekers staan er vandaag op het menu van deze jubilerende Barrelhouse want ook Muddy Waters’ ‘I Love The Life I Live’ komt voorbij. Tijd voor een ballad en wat voor één! Tineke Schoemaker tekent voor de vocals en het door haar zelf geschreven kippenvelgevende ‘Almost There’.
Een gewaagde keuze op een festival als deze waar het geroezemoes makkelijk de overhand zou kunnen nemen ware het niet dat het gitaarintro van Johnny LaPorte menigeen de mond snoert, wàt een beheersing, wàt een souplesse!
In deze vijf kwartier mogen we getuige zijn van een vrolijk makende piano boogie van Han van Dame maar ook een gitaarduel tussen de broers Guus en Johnny wordt niet geschuwd. Wat zullen we die mannen missen nu deze Dutch Blues Hall of Fame inductee Barrelhouse er mee stopt. Na vijftig jaar hangen ze hun instrumenten aan de wilgen. Nog een fijne vertolking van ‘Spoonful’ en dan is de show op Beveland gedaan voor deze pijlers van de Nederlandse blues. Bedankt Barrelhouse voor wat jullie hier én in het verleden het Nederlandse publiek hebben willen brengen. Het ga jullie goed!
Voor de eerste keer gaan we naar het buitenpodium daar waar Little Boy & Nightingale een akoestisch duo vormen. Dit duo bestaat uit de voor mij bekendere Wouter Verhelst (gitaar, vocals, blues-harp en accordeon) die ik een aantal malen mocht zien optreden met zijn band The Blue Clay toen nog met Johnny ‘Roscoe’ van Alphen die in 2020 overleed, de dame Ilse Van Dooren (vocals) zag ik eens eerder op ditzelfde festival. Het repertoire van Little Boy & Nightingale is allesomvattend, ik hoor mooie country beïnvloedde songs, maar ook rock ‘n roll en blues laat dit duo op smaakvolle wijze horen. Jammer dat het begin van hun tweede set het volume teveel is opgeschroefd, mijn inziens onnodig want Ilse’s stemgeluid is krachtig genoeg als ze haar ukelele bespeelt. Van Wouter was ik ooit al onder de indruk maar wat een groei heeft deze man doorgemaakt, hoe komt dan dat we hem niet vaker op andere festivals dan in het Zeeuwse geprogrammeerd zien?
Een zeer goede cover van ‘Dead Flowers’ wordt opgedragen aan z’n overleden partner in crime van weleer Johnny Roscoe. Dit duo schuwt de variatie niet als blijkt dat ook U2’s ‘Love Came To Town’ op de set-list prijkt. Hierbij horen we Verhelst niet alleen op de akoestische gitaar maar heeft hij ook de harpbeugel omgehangen om op de Mississippi saxofoon verscheurende tonen te blazen. Ilse daarentegen draait haar hand er niet voor om de cajon te betrommelen en de tamboerijn te laten rammelen.
Inmiddels lijkt het wel of de song mij achtervolgt want recentelijk hoorde ik de song vertolkt worden door Lloyd Spiegel in de Leidse Qbus maar ook op Kwadendamme staat Randy Newman op het oeuvre. Ilse zingt krachtig en overtuigend haar versie van ‘Guilty’. Het publiek wordt middels een stap van het minipodium betrokken met dit zeer goede optreden van Little Boy & Nightingale door hun versie van ‘Suspicious Minds’. Uit volle borst wordt er meegezongen als einde van deze naar mijn idee succesvolle show.
Kwart over zes is het tijd voor de eerste buitenlandse band die er op de imposante line-up van dit jarige Kwadendamme Blues prijkt. Niemand minder dan de Schotse formatie King King gaat deze tent op haar grondvesten doen schudden. Het Schotse King King wordt gevormd door Alan Nimmo die in zijn Schotse kilt al menig toeschouwer verbaasd heeft met zijn gitaarvirtuositeit maar zéker niet minder met zijn zeer warme stemgeluid.
Stevie Nimmo deelt de spotlight met zijn broer als het gaat om vocals en gitaarskills, op de toetsen zien we Jonny Dyke, de ritme-sectie bestaat uit bassist Zander Greenshields en drummer Andrew Scott. Het is druk voor het podium, zéér druk met de trouwe fan-base van de band die met gemak door de bandshirts te onderscheiden zijn.
King King opent met ‘Hurricane’ dat van Reaching For The Light uit 2015 komt, een krachtig begin. Ook al is onze laatste ontmoeting met de band alweer vijf jaar geleden deze gasten blijven aan de top van het blues-rock segment opereren; blijft onbegrijpelijk dat de band niet opgepikt wordt door de grotere podia.
King King zouden écht niet misstaan op bijvoorbeeld het Holland International Blues Festival om maar dichtbij huis te blijven maar ook de UK zouden voorbij hun neus van commerciële bands moeten kijken. De vingers worden spreekwoordelijk afgelikt bij de orgelklanken van de immer sympathieke en vrolijke Jonny Dyke die we ook kennen van zijn werk bij Jon Amor.
Alan Nimmo steelt altijd weer mijn hart als hij tijdens een rock-act als King King is de rust weten te vinden om ‘Long History Of Love’ door de tent te laten schallen. Wàt een zanger is die Schot toch! Tel daarbij zijn werkelijk fabuleuze gitaarwerk bij op en u ziet het plaatje van een uitzinnige menigte met gemak voor u. Natuurlijk is broer Stevie Nimmo een van de pijlers van de band, eerder zag ik hem met zijn eigen band na een voor hem hele moeilijke periode waarin hij niet alleen tegen kanker moest vechten maar ook nog eens een vervelende breuk van de arm opliep.
Wàt kan deze Nimmo nog steeds heerlijk spelen, lekker om te beluisteren maar ook super mooi om te zien hoe hij dit zelf beleeft! Samen met de trouwe fan-base kan ik concluderen dat King King nog immer staat als een huis!
Zo snel kan anderhalf uur gaan als je plezier beleeft aan waar dit met 1200 bezoekers wederom uitverkochte festival om draait, goed gemaakte en gebrachte blues(rock) muziek. Kwart over acht is het tijd voor de eerste Franse inbreng op dit immer nog zeer sympathieke festival in Zeeland. The Freaky Buds komen uit Bretagne waarvan Max Genouel de frontman/zanger/gitarist is.
‘Long-time friend’ en partner in crime is drummer Hugo Deviers, Lonj heet de gitarist maar laatstgenoemden nemen ook soms het vocale stokje over. De rijen worden gesloten door blues-harpist Thomas Troussier.
De meeste zullen Genouel herkennen als de bassist van The Lowland Brothers waarin hij met Nico Duportal speelt maar wellicht ook als begeleider van Whitney Shay. Al in 2022 had ik via via een tip gekregen dat Max ook zijn eigen band had, ik werd omver geblazen toen ik de clipjes bekeek, het album beluisterde en mocht constateren dat er een vette laag van The Red Devils en R.L. Burnside overheen gegoten lag.
Sindsdien vertelde ik wie het maar horen wilde over deze band, eindelijk zag ik ze – na een eerdere afspraak in d’n Belgique die door hoge waterstand niet door ging – vorige maand op Bluezy Blues Festival Ridderkerk waar ik ook een interview (lees het HIER) had met de frontman van deze fijne freaky Bretonners.
The Freaky Buds spelen zonder bassist, Lonj is de man die tekent voor de diepe tonen op zijn Danelectro Coral. De fuzzy blues-harp van de zichtbaar genietende Thomas Troussier is als koren op de molen van de aanwezigen.
Gelukkig is het publiek hier makkelijker mee op de groove van The Freaky Buds, dìt is waar de muzikanten het voor doen……het zien van een uitzinnig publiek lift als het ware de show naar een ander niveau! De band is momenteel het tweede album – opgenomen in Californië – aan het afronden welke hoogstwaarschijnlijk begin volgend jaar het levenslicht zal zien, de titel van het album is ook nog in de maak…..
Ook hier maakt frontman/zanger/gitarist zie er niet met een jantje-van-leiden vanaf, we horen overtuigende nummers zoals ‘Let’s Get Funky’, ‘Black Matty’, ‘Devil Woman’ maar ook eigen songs al ‘Way Too Wild’ en een inkijkje in het toekomstige album met ‘Getting On The Right Track’.
Het publiek is het eens dit was een weergaloze show van een Franse band die staat te popelen om nóg meer podia in de Lowlands te beklimmen. Voorlopig staat het optreden op Texel Blues als eerst volgende show in Nederland op de agenda van deze boogieënde Bretonners!
De avond vliegt voorbij en dus is het alweer tijd voor het voorlaatste optreden van deze mooi eerste festivaldag. Na vaderlandse acts, een Schotse en een Fransen is het de beurt om onze oosterburen een podium te gunnen. The Bluesanovas komen inderdaad uit Duitsland en wonnen de Duitse Blues Challenge waarna zij net als bij ons hun land mochten vertegenwoordigen op de International Blues Challenge van Memphis. De band behaalde de halve finale en inmiddels hebben ze al op menig internationale podium gestaan, ze stonden zélfs op persoonlijke invitatie van Eric Clapton in zijn voorprogramma tijdens zijn Duitse 2022 tour.
The Bluesanovas hebben ondertussen al een hele schoorsteenmantel met German Blues Awards vol staan zoals Best Blues Band, Best Blues Piano en Best Blues Album. Zelf zag ik ze nog niet eerder live maar heb wel de recensies over de live optredens van deze band met argus ogen gelezen en ben er nu eindelijk bij, ik ben er klaar voor!
Laat ik beginnen met de bandleden even voor te stellen; frontman is zanger en gitarist Till Seidel, gitarist/vocalist is Filipe de la Torre zij worden bijgestaan door Nico Dreier die de toetsenist van de band is. Zijn tweelingbroer en drummer Philipp Dreier legt samen met bassist Nikolas Karolewicz het solide fundament voor hun kompanen.
Sommigen van de blues-adepten zagen deze band al eerder optreden en zijn dus verbaasd als zij niet Melvin Schulz kunnen verwelkomen op het podium. Het blijft tot het tweede nummer een verrassing wie die rol nu écht overneemt, tegenwoordig blijkt Till Seidel die rol op zich te nemen. Inmiddels is hij al de derde zanger die de band versterkt en dat is in mijn opinie geen goed teken.
De band heeft retro in het vaandel getuige de outfits van de heren Seidel en de la Torre, smaakvol mannen. Maar daar gaat het natuurlijk niet om al is het wél van belang hoe een band oogt, nee dat retro gevoel wordt ook uitgedragen in de vintage sound die deze Bluesanovas de Kwadendamme-gangers voorschotelen. Muzikaal is het piekfijn in orde maar zanger Seidel zit er in een aantal nummers toch wel flink naast, het is bij tijd en wijle schreeuwerig en zelfs behoorlijk vals te noemen. Mocht deze zanger mee hebben gezongen op de Duitse Blues Challenge dan had het weleens anders af hebben gelopen. Zijn gitaar werk is dan wél weer heel puik te noemen en Nico Dreier op de piano verdient ook zeker een grote pluim.
Het quintet tekent inderdaad voor ‘nova’ blues en hedendaagse trendy rock ’n roll met een vintage sausje; goede muzikanten waar gitaristen Till en Filipe de sterren uit de hemel spelen. Fijne set van een zeer belovende getalenteerde band die ik graag nog eens zie optreden maar dan wél volgende keer met een paar goede ‘oortjes’ voor Till!
De afsluiter van dit jubileumfeestje dag één is een band uit Groot-Brittannië, meer precies uit het zuidoosten van dit koninkrijk. Het is de zeer jonge band The Zac Schulze Gang die inmiddels behoorlijk aan de weg timmert en door hun Belgische boekingsbureau Big D Bookings is de band steeds meer aan deze kant van de plas te bewonderen. Ook deze band kregen al een blues award uitgereikt en wel voor Best Emerging Blues Band Of The Year (2024) nadat deze jonge talenten in 2023 maar liefst drie nominaties in de wacht sleepten.
De naamgever van de band, Zac Schulze bespeelt de gitaar en tekent voor de vocalen. Ook bij deze band een ‘family-affair’ want ook Zac’s broer speelt in de band, hij – Ben Schulze – bespeelt de drumms en zijn ritme maatje op de bass stapt door het leven als Ant Greenwell en ook die twee schuwen een vocale partij geenszins.
Inmiddels is het middernacht en is ‘het bier in de man en de….’; zal de band gedacht hebben want het trio trekt de volume schuiven vol-le-dig open. Het is niet te harden zó hard dat de teksten die Zac Schulze zingt geenszins te verstaan zijn. Tóch kan ik bij het derde nummer wél vaststellen dat Zac niet alleen bluesrock in het speelt want ik hoor toch ook wat jazzy invloeden in zijn spel.
Ach ze zijn jong en hebben moeten nog kilometers maken; wij hebben ook nog wat kilometers te maken dus lopen wij moe maar voldaan de Zeeuwse nacht in op zoek naar onze heilige koe.
Als we zondag’s terugkeren van onze zaterdagafspraak lezen we in de social media het alarmerende bericht dat de tweede en afsluitende festivaldag geheel anders is verlopen dan voorzien. Volgens de traditie staan dan Zeeuws trots The Juke Joints op de line-up. Echter dat wat een afscheidsoptreden van The Juke Joints had moeten worden heeft geen doorgang kunnen vinden i.v.m. de verslechtering in het ziektebeeld van blues-harpist/accordeonist John ‘Sonnyboy’ van der Broek. In plaats daarvan krijgt Sonnyboy maar ook de overige bandleden een lang en oorverdovend applaus als dank voor 41 jaar muziek maken én feestjes bouwen want dàt deden deze kompanen samen. Toepasselijker wijs werd er een tekst uitgedeeld met de titel This Is It (ook de titel van de tv-documentaire t.g.v. 35 jaar bestaan van de band) wat de vele bezoekers luidkeels mee zongen. Zelfs op film was het indrukwekkend en emotioneel, mooi mannen!
This is it, de Joints stoppen ermee
This is it, dat valt voor ons niet mee
This is it, dus voor ons geen volgende klus
Niet mee onderweg met een biertje in de bus
Knallen op het podium, iedereen blij
This is it, voor jou en mij
This is it, de Joints stoppen ermee
This is it, dat valt voor ons niet mee
This is it, hier en overal
Altijd een feestje op het Bluesfestival
En tourtjes door Europa en USA
This is it, het afscheidstournee
This is it, de Joints stoppen ermee
This is it, dat valt voor ons niet mee
Laatste feestje op het Bluesfestival
This is it
Voor ons allemaal
Dit is SHIT
Dit is SHIT
Als managing-editor/reporter van TBA? wil ik namens alle vrijwilligers John ‘Sonnyboy’ van der Broek, zijn gezin, familie en vrienden veel sterkte toewensen.
Kwadendamme Bluesfestival dank voor de gastvrijheid. Dank aan de organisatie van Bluestown dat ik – al was het ter vervanging van de vaste verslaggever Ton Kok – het jubileum mee heb mogen maken. Hopelijk is Ton Kok voor de 31e editie weer ‘The Man’!
