Max Genouel – “my life is pretty cool” – [Exclusief Interview]

Exclusief interview met: Max Genouel. Tekst: Nicolette Johns met foto’s van José Gallois. Klik HIER om het gehele album te kunnen bekijken Locatie: Bluezy Blues Festival Ridderkerk, Zaterdag 06 April 2024 jl.

Max Genouel is de frontman/gitarist/zanger van The Freaky Buds maar speelt ook met Nico Duportal in The Lowland Brothers en speelde ook in Stagger Lee dat rondom de zanger van Malted Milk werd gevormd. Aanvankelijk was dit interview op een andere locatie gepland maar door onverwachte omstandigheden m.b.t. schrijvend reporter Ton Kok moet er geïmproviseerd worden en dus houden we dit interview op de festival locatie. We zitten in de kleedkamer van de sporthal, jammer genoeg wordt er met regelmaat de deur opengetrokken wat de openheid m.b.t. de beantwoording van de vragen soms wat in de wielen rijdt.

Welkom Max, bedankt dat je op dit prachtige festival even de tijd hebt hebt willen nemen voor een interview met The Blues Alone? Max, ik wil je laten weten dat ik de lezers graag inzicht wil geven in de persoon àchter de artiest. Ik begin meestal met een aantal basale kennismakingsvragen.

Max, je bent Frans en woont in Bretagne. Vertel eens, uit wat voor soort familie kom jij? Groot/klein, muzikaal/niet-muzikaal?

MG: M’n vader is bluesmuzikant, hij speelt blues-harp, maar is geen professioneel muzikant. Hij is een grote liefhebber van bluesmuziek wat thuis altijd gedraaid en gespeeld werd en dus luister ik naar blues sinds ik een peuter ben. Mijn moeder houdt ook van muziek maar zij houdt meer funk, soul en disco. Ik heb twee broers en twee zussen, ik ben de oudste van de vijf kinderen.

Bespelen je broers en zussen ook een muziekinstrument Max, als dan niet professioneel?

MG: Zij houden ook van muziek, ze komen vaak kijken als ik op moet treden maar nee zij spelen geen instrument. Ze zijn meer sporters.

Max je zegt dat je het oudste kind bent van het gezin, hoe oud ben je nu dan?

MG: Ja wél de oudste maar ik ben nog maar drieëndertig hoor [knipoogt]!

Inderdaad, je bent nog jong en je broers en zussen zijn dus jong genoeg om hen nog wegwijs te maken in de blues?

MG: Ach m’n hele familie houdt van bluesmuziek doordat er door vader’s muziekkeuze veel naar geluisterd werd.

Je hebt waarschijnlijk al een gezin?

MG: Nou dat is wel ingewikkeld, als muzikant ben je veel van huis. Ik heb wel een vriendin maar aan trouwen en een gezin stichten denk ik eigenlijk nog helemaal niet.

Moet je naast je muziek noodgedwongen nog een bijbaan hebben Max of kan je er inmiddels van rondkomen?

MG: Nee, nee, ik kan er inmiddels van leven. Ik speel niet alleen in The Freaky Buds maar in meer bands als professioneel (bass)gitarist.

Uit wat voor familie kom jij, Max? Wat doen/deden je ouders bijvoorbeeld voor de kost?

MG: Mijn vader is een technicien – niet van geluid overigens [lacht] – en m’n moeder werkt voor de overheid.

Werd het nastreven van een muzikale carrière bij jou thuis aangemoedigd?

MG: Toen ik jong was deed ik meer aan sport; voetbal, tafeltennis, wielrennen. Het waren eigenlijk m’n ouders die voorstelden om gitaar te leren spelen. Ik ging op gitaarles in de stad waar ik toen woonde (red. Rennes).

Toch is dat wel bijzonder Max dat je ouders je hebben aangemoedigd want ze weten ongetwijfeld dat het leven van een muzikant geen zekerheden kent m.b.t. inkomen en dat de verleidingen om de hoek liggen?

MG: Dat klopt inderdaad, maar ik woon vlakbij m’n ouders, er wordt als het eens wat minder gaat goed voor me gezorgd. Maar ik speel heel veel in Frankrijk hoor, maak je maar geen zorgen [lacht], “my life is pretty cool”.

Kun je onze lezers iets meer over jezelf vertellen?

MG: Ik ben begonnen met professioneel te spelen in de band waar m’n vader in speelde, die zo’n zestig keer per jaar optraden. Dus dat was in het begin genoeg om van te leven. Eigenlijk kreeg ik deze kans omdat de contrabassist vertrok en dus ging ik ook contrabas leren spelen. Ik oefende iedere dag op die dikke snaren, het was moeilijk en pijlijk. Ik luisterde naar iedere bassist die maar iets te betekenen had in het bluesgenre.

Kun jij je het eerste liedje herinneren dat je jezelf hebt aangeleerd?

MG: Goh, dat is een moeilijke vraag. Nee, dat kan ik me op dit moment niet herinneren. Ik was wel een hele grote fan van T-Bone Walker dus het zal vast een van zijn nummers geweest zijn. In het begin was ik zéker geen zanger, ik leerde gitaarsolo’s net als iedere jonge kerel met een gitaar tot op vandaag doet. Maar ik speelde toen niet uitsluitend blues, ik speelde ook rock want de muziekleraar wilde me ook pop en rockmuziek bij brengen. Maar als ik dan thuis kwam ging ik toch weer bluesmuziek spelen en luisteren. Eigenlijk luisterde en speelde ik een half uur voordat de les begon het opgegeven huiswerk maar thuis deed ik m’n oefeningen met bluesmuziek.

Moest je elke dag oefenen of ging het spelen je gemakkelijk af?

MG: Mmmm, tja omdat ik al vanaf jongs af aan naar de muziekkeuze – blues – van m’n vader luister kwam het nogal gemakkelijk. Maar op school zijn er natuurlijk schoolbandjes die AC DC en Oasis spelen maar gelukkig was mijn muziekleraar een coole gast en hij wilde dat ik B.B. King leerde spelen. Dus speelde ik twee of drie blues-songs tijdens uitvoeringen bovendien had ik een vriendinnetje die zangeres was, een blueszangeres nota bene dus dat kwam mooi uit. We waren vijftien jaar oud en speelden de muziek van B. B. King, ja dat was een toffe tijd!

Moet je iedere dag oefenen Max?

MG: Nee, dat hoeft niet meer want ik speel in zoveel bands….bovendien heb ik daar ook niet de tijd voor omdat ik alles zelf doe. Binnen Frankrijk doe ik de boekingen en de promo zelf, voor de rest van Europa hebben we sinds een jaar Toni Tilotta als agent. Ik produceer ook zelf en assisteer anderen hier ook in. Nee, oefenen is niet meer aan de orde van de dag want de tijd ontbreekt maar als het nodig is voor nieuw materiaal en af en toe met de blues-harp want dat moet je wel onderhouden.

Hoe goed ben jij in het combineren van werk, bands, familie, vrouw/vriendin en vrienden?

MG: Ja, dat blijft altijd een beetje balanceren. Gelukkig is de drummer van The Freaky Buds ook m’n beste vriend – Hugo Deviers – en dus zijn we vaak samen. We kunnen elkaar goed de waarheid vertellen, we zijn het soms muzikaal oneens maar dat komt altijd weer goed doordat we goede vrienden zijn. Hugo en Thomas (red. blues-harpist van de band) zijn als broers voor me, eigenlijk àlle bandleden zijn goede vrienden van mij én van elkaar. Mijn vriendin was er in het begin van de tour bij maar we laten elkaar vrij om een eigen leven te leiden. We hebben wel “quality time” samen maar voor de rest doen we wat op ons pad komt. Maar het is moeilijk hoor om met mij, een muzikant, te leven [lacht ondeugend].

Welke van de hedendaagse muzikanten (die nog in leven zijn) hebben jou tot op de dag van vandaag beïnvloed en geïnspireerd?

MG: Junior Watson! Kid Andersen, ken je die? Hij speelt gitaar in de band van Rick Estrin, hij maakt deel uit van The Nightcats. Hij komt uit Noorwegen maar woont tegenwoordig in Californië. We hebben met The Freaky Buds in het begin van 2024 een album opgenomen met hem, in de Greaseland Studios.

Zo dat is fantastisch nieuws Max! Wanneer kunnen wij de release van dat album verwachten? Ik ben vol ongeduld naar het meest recente werk van jullie naast de eerder in 2021 uitgebrachte Hard Days, Fuzzy Nights.

MG: We hopen nog steeds op het eind van dit jaar maar eerlijk gezegd zal het wel begin 2025 worden. Dat is een realistischere streefdatum. We zijn zo trots op dit album, de samenwerking met Kid Andersen dat ik het album niet wil afraffelen, ik wil een mooi album afleveren en dat kost tijd én geld! Ook omdat ik wil dat Kid trots op het resultaat kan zijn, hij was zó aardig voor ons. Kijk Kid is echt een held voor mij, ik bewonder hem al zo lang. We mochten een hele week bij hem thuis verblijven, hij is zo bescheiden over z’n eigen kwaliteiten. Hij vond onze muziek tof en heeft ons heel veel geholpen in de arrangementen van de songs, de vocals en de correcte uitspraak van het Engels. Ik heb in een week tijd zóveel van hem geleerd!

Max, ik wil dit interview graag afsluiten met een paar korte vragen waar ik graag een korte reactie van je op hoor.

MG: Ok, ik ben benieuwd.

Wat maakt jou boos in het leven Max?

MG: Gek genoeg ben ik nooit boos maar ik word boos dat er nog steeds racisme is. Respectloosheid tegenover meisjes daar wind ik me ook over op. M’n vrienden en ik vinden gelijkwaardigheid tussen man en vrouw héél belangrijk.

Wat was het mooiste compliment dat je ooit hebt gekregen?

MG: Toen m’n vader zei dat hij trots op mij was. Mijn vader praat niet gemakkelijk over z’n gevoelens maar als er een feestje is en hij raakt een beetje aangeschoten dat zegt hij wel dat hij trots is op wat ik met de muziek inmiddels heb bereikt. Ik bén er nog niet maar ik doe wat ik tof vind en met The Freaky Buds zijn we goed op weg.

Wat is het mooiste compliment van een muzikant dat je ooit kreeg en van wie kreeg je het?

MG: Ik speelde ooit met Alabama Mike en die liet een clipje van ons zien aan Junior Watson. Junior becommentarieerde wat hij zag met “he is a fucking great guitarplayer”. Over mìj, moet je nagaan! Dat is het beste compliment dat ik ooit heb gehad van een andere gitarist.

Wat was je eerste album dat je kocht/downloadde?

MG: Dat moet van Greg Knockout & Blue Weather geweest zijn. Zij komen uit Zweden en ik had de band daarvoor op YouTube ontdekt.

Wat is je favoriete album aller tijden en waarom? Ik stel deze vraag om de lezer kennis te laten maken met het feit dat een muzikant niet noodzakelijkerwijs dezelfde muziekkeuze heeft als wat hij speelt.

MG: Ik ben een grote fan van Dan Auerbach van The Black Keys. Hij heeft nóg een band The Arcs waar hij een soort psychedelische soulmuziek speelt met hip-hop invloeden dat komt door zijn samenwerking met Leon Michels. Deze kerel heeft een label Big Crown Records dat hij vormde nadat hij de samenwerking met Silverman bij Truth & Soul stopte waar zij soulartiesten zoals Lee Fields onder contract hadden. Ook was Michels een van de oprichters van de band Sharon Jones & The Dap-Kings.

Waarom deze keuze Max? Inspireert zijn muziek je door de teksten of door de composities?

MG: Nou, het is eigenlijk meer omdat ik voor het eerst ontdekte dat je allerlei invloeden van muziekgenres kan laten samensmelten en daar je eigen ‘ding’ van kan maken. Dat was voor mij een “eye-opener”. Dat was het begin van Lowland Brothers; aanvankelijk schreef ik altijd blues-songs maar door dit album ben ik andere invloeden gaan gebruiken voor de songs die ik schrijf.

Waar luister je momenteel naar Max?

MG: In de bus met de band luisteren we naar Tony Joe White, dat is zó cool! Maar ook naar funk en soul hoor, Thomas (red. Troussier) luistert graag naar harmonica muziek natuurlijk. Maar toch wel héél vaak naar Tony Joe White.

Favoriete zaterdagavondalbum?

MG: Wauw, ok eh… Doug Shorts van Daptone Records, laat me even m’n playlist checken want hij heeft net een nieuw album uitgebracht. Ja, ik heb hem hier. De nieuwste plaat heet Casual Encounter en mijn favoriete nummer hierop is ‘Get With The Program’.

Favoriete zondagochtendalbum? Heb je liever iets bombastisch of iets rustigs op zondagochtend, Max?

MG: Okayyyy, ehhhh [denkt diep na]. Tja dat kan heel verschillend zijn, óf het is Rage Against The Machine na een feestje maar het kan ook rustig zijn zoals Thee Sacred Souls uit San Diego, zij maken klinkklare soul.

Laatste vraag Max; hoe gaat het nieuwe album heten en is het een ander album geworden dan Hard Days, Fuzzy Nights?

MG: Eh, nee we hebben nog geen titel. we hebben zelfs nog geen idee. Dat is zó moeilijk want je moet samen met de band achter de titel kunnen staan. Maar het album wordt wel heel verschillend van ons album uit 2021. Kijk met het eerste album is het heel anders gegaan. Samen met Hugo hebben we eerst alle songs geschreven en toen moesten Lonj (red. gitarist) en Thomas (red. harmonica) spelen wat Hugo en ik geschreven hadden. Maar Lonj en Thomas zijn echte roots muzikanten dus soms was het moeilijk voor hen. Met het nieuwe album hebben we het anders moeten aanpakken, zij moesten zich goed voelen, zij moesten het ook leuk vinden, zij zijn wel muzikanten in mijn band maar toch is het belangrijk dat ze muziek maken waar ook zij zich prettig bij voelen. Dus heb ik dit nieuwe album met een andere opzet, sàmen met hen gemaakt zodat we als we het live spelen het “really cool” klinkt.

Max onze tijd is alweer om, dank aan jou en je bandleden voor het optreden en ook jij bedankt dat je de tijd voor dit interview hebt willen nemen en The Blues Alone? te woord hebt willen staan.

MG: Graag gedaan, ik hoop dat je alles hebt kunnen verstaan want m’n kennis van het Engels kan wel wat beter en dan heb ik ook nog eens een vet Frans accent…..

De fotograaf van dienst a.k.a. de Fransman komt even tussenbeide dat ondergetekende dat accent inmiddels na zoveel jaren met hem wel gewend is.

Graag wil ik namens TBA? bandbegeleider Mirjam Roelofs en Nico Bravenboer van Bluezy Blues Festival bedanken voor het faciliteren van dit interview.