Bywater Call speelde Donderdag 02 Mei 2024 jl. in Muziekhuis Qbus – Leiden. Tekst Nicolette Johns en foto’s Paul de Vries. Klik HIER om zijn gehele album te kunnen bekijken.
De blues-adept weet het al langer maar voor diegenen die zich graag laten informeren……Bywater Call komt uit Toronto Canada, de band werd zo’n acht jaar geleden gevormd door gitarist Dave Barnes en frontlady/zangeres Meghan Parnell. De twee spelen als sinds hun tienertijd samen muziek en toen hun spel in de kleine clubs van Toronto oversloeg op het publiek sloten er al snel maar wat graag een aantal musici zich aan om tot een band te komen. Ritme-sectie wordt gevormd door drummer Bruce McCarthy en bassist Mike Meusel. Op de toetsen zien we John Kervin, de blazers-sectie zijn Julian Nalli op (tenor)saxofoon en Stephen Dyte op de trompet die en passant ook nog een pak percussie instrumenten bespeelt.
In het verleden kreeg ik nog al wat vragen waar de bandnaam eigenlijk vandaan komt, welnu de lezers die zo gelukkig waren al ooit naar het muziekmekka van de US af mochten reizen vertel ik niets nieuws; voor de niet reislustige lezer kan ik melden dat Bywater verwijst naar de wijk in New Orleans- Louisiana dat op een steenworp afstand van het French Quarter ligt.
In Augustus komt hun derde album Shepherd uit waarvan er wellicht vanavond een paar nummers live worden gespeeld. De vorige albums scoorden goed in de media en vonden gretig aftrek bij de bezoekers van o.m. hun live optredens maar ook pikte de mainstream radio Bywater Call op. Zo was onze eigen Radio Veronica een van de eerste commerciële zenders die lockdown periode wat draaglijker maakte door hun single ‘Let Me Be Wrong’ met grote regelmaat te draaien.
Om kwart voor negen zoeken de verschillende bandleden – met uiterste voorzichtigheid, want het is passen en meten op het intieme podium van Qbus – hun instrument op en nemen hun plaats(je) in. Als laatste komt natuurlijk de kleine Meghan het podium op, ze wordt begroet met een groot applaus door de in grote getale naar de Middelste Gracht afgereisde bezoekers. Er staan nogal wat fans – afgeleid aan de band t-shirts die men draagt – het gezelschap op te wachten. M’n gevoel zegt dat dit een mooi optreden gaat worden…..
Er wordt geopend ‘Sweet Maria’, Dave Barnes zet meteen de toon met zijn huilende slidegitaar, de kennismaking van toetsenist John Kervin in deze eerste song is een aangename maar de zang van de ‘leading lady’ Parnell is overweldigend! Ondanks dat ik bij hun debuutoptreden op Moulin Blues van twee jaar geleden niet helemaal gegrepen werd is dat nu anders. Meteen wordt het publiek bij de show betrokken door de aansporing tot klappen en meezingen. Een fijne binnenkomer Bywater Call!
Als een ballad begint ‘For All We Know’ en is een mooi ietwat Americana-achtig nummer; de slide van Dave Barnes doet me wat aan het werk van The Allman Brothers denken, de piano solo van John Kervin krijgt ook de handen grif op elkaar. Trompettist Stephen Dyte bespeelt naar hartenlust in deze song de tamboerijn, extra lof voor de smaakvolle fade-out van de song. Toch zou ik graag het nummer op een akoestische gitaar gehoord hebben, dat maakt de performance wat kleiner en breekbaarder. Mooi is het wel!
Bywater Call laat vandaag Qbus op haar grondvesten schudden met een mix van songs uit het bestaande oeuvre maar ook krijgen we een inkijkje in het nieuwe album Shepherd vertelt de lieftallige zeer hoog gehakte “Meg”, zoals ze zichzelf noemt, ons.
Dat inkijkje in Shepherd komt met ‘Everybody Knows’, de sierlijke slide van Dave Barnes en de toffe blazers tillen Parnell’s stemgeluid naar hogere hoogten. Dat er ook nog door Dyte vol overgave de cow-bell beslagen wordt is de kleine bonus van de song.
Dave Barnes’ uitgebreide openingsslide op de Gibson hoort bijna oosters aan als we ‘Arizona’ live mogen meemaken. Het nummer werd vijf jaar geleden op het debuut album gezet en sindsdien heeft de song vele harten veroverd. Opnieuw word ik gegrepen door Meghan’s stemgeluid, hadden ik en de andere vrijwilligers in eerdere verslagen wat kritiek op haar kracht dat niet wist op te boksen tegen het volume wat de band produceerde hier in de Qbus is het uitgebalanceerd en krachtig.
De synergie van deze zeer smaakvol musicerende Canadezen viert hoogtij in de geheel ‘eigen’ gemaakte vertolking van Stephen Stills’ ‘Love The One Your With’, door de input van de blazerssectie en het wonderschone orgel, samen met de overweldigende stem van Meghan Parnell wordt de uitvoering bijna een jazzy ervaring. Nee dit is geen simpel covertje, de interpretatie is van grote klasse en raakt mij en het overige publiek.
We want more cow-bell noteer ik in het bekende boekje als ik de eerste tonen van ‘Talking Backwards’ herken, ondanks dat het niet overal even zuiver en overtuigend gezongen wordt ben ik blij met het nummer, de swingende sax van Julian Nalli is de bekroning van de song.
Nog een tipje van de sluier van Shepherd komt in de vorm van ‘Holler’, de ietwat hese maar toch zeer warme stem geeft het Hill Country achtige nummer een mystieke vibe mee. De vette slide van Barnes en de orgel solo van Kervin maken deze tot een van mijn favorieten van het toekomstige album!
Deze avond in de Qbus wordt verdeeld in twee sets, gelukkig duurt de pauze vandaag maar een kwartiertje want mijn begeleiders en ik zijn ongeduldig nieuwsgierig naar het vervolg van deze zeer pakkende show van Bywater Call.
Tien voor tien staat Bywater Call weer te popelen om ons verder te verblijden met hun sterke oeuvre gegrepen uit de eerdere platen maar ook uit het nieuwe album. ‘Bring It Back’ is krachtig en stompend en nodigt uit tot meeklappen, de tempowisseling gaat via een alweer zo’n majestueuze slidepartij van Dave op zijn Gibson naadloos over in ‘Ties That Bind’, ik zeg “let’s go to church”! Beide songs worden beloond met een daverend applaus en de bluesyells zijn ook niet van de lucht.
Dat de leden van Bywater Call o.m. hun inspiratie halen uit de muziekgeschiedenis van de ‘Southern States’ daar waar gospel, blues en soul een hechte vriendschap met elkaar hebben is vooral te horen in de door Meghan aan de rand van het podium a capella ingezette song ‘Colours’, zo mooi dat ik er toch even deel van uit wil maken door de pijn te trotseren en deze ‘petite’ Meghan met een staande bewondering te beluisteren. ‘Colours’ is bij deze genoteerd op het favoriete lijstje van Bywater Call songs. Wàt een beleving kan deze Meghan in een song leggen. Deze dame is echt en oprecht in haar performance, nee dit is geen kunstje Meghan Parnell is een artiest tegen wil en dank!
Nog meer inspiratie uit de muziek van de zuiderlijke staten van de US is te horen in de opvolger ‘Sign Of Peace’ want het is een sterk aan het New Orleans refererende song waar de NOLA vibe accent wordt bijgezet door de trompet van Stephen Dyte. Heerlijk om te zien dat alle bandleden hun eigen inbreng binnen de band hebben én met alle liefde – afgeleid aan de bewonderende blikken – van de kompanen de spotlight gegund worden.
Mijn avond kan niet meer stuk als ik de wereldhit van die andere beroemde Canadese muzikanten The Band herken, Meg en haar mannen zetten een bijna onherkenbare vertolking van ‘The Weight’ neer. Naast de cover van het Stephen Stills’ nummer is ook deze song geheel ‘eigen’ gemaakt onderhevig aan de nieuwe compositie. Zeer verfijnd en fantasierijk, toppertje!
De tweede set lijkt te zijn gereserveerd voor de promo van Shepherd want er volgt alweer een nieuw nummer van dit album. Mijn hart maakt een sprongetje als bassist Mike Meusel de openingsintro voor zijn rekening neemt van ‘As If’. Meusel is heer en meester op de vijf dikke snaren en zijn metgezel op de ritme-tandem drummer Bruce McCarthy legt een wel hele lekker groove neer in dit werkje van Shepherd de naar mijn mening nú al beste album van Bywater Call.
De avond is eerder ten einde dan gewenst, we krijgen nog de “act of the encores” zoals Spiegel vorige week woensdag op dit zelfde podium in Leiden het spel van het afgaan van en terugkomen op de bühne om een toegift te geven noemde. Ook het zevenkoppige Bywater Call doet mee aan dit spel, ook al weten de BC-fans dat er nog een paar nummers ontbreken. Natuurlijk geeft Bywater Call gehoor aan het oorverdovende applaus en het gejoel en rond deze méér dan goed bestede doordeweekse avond af met een song dat eigenlijk niet op de set-list staat maar door een fan geroepen wordt. De song werd in Nederland mede bij het grote publiek geïntroduceerd door Veronica Radio, we horen ‘Let Me Be Wrong’ dat in 2022 het levenslicht zag op het album Remain. Een klein weetje omtrent het nummer horen van de charismatische Meghan zelf dat Nederlandse streamgedrag het nummer in de top van meest gestreamde nummers deed belanden.
‘Left Behind’ is het onverbiddelijke, genadeloze, vastbesloten laatste nummer van deze zeer entertainende en boeiende avond verzorgd door dit beklijvende Bywater Call een band ‘hors categorie’ rond de kleine maar vocaal en charismatische imposante Meghan en de zeer begaafde gitarist Dave Barnes.
Bywater Call’s blend van gospel, soul, blues maar ook de southern rock heeft menig toeschouwer verwonderd en dus staat er na afloop van het concert een rij tot halverwege de zaal voor hun merchandise stand, slimme zet om het nieuwe album nu al bij live optredens te verkopen.
Alweer bedanken de vrijwilligers van TBA? Qbus en Hans van Polanen voor de gastvrijheid. Volgende afspraak voor TBA? met Van Polanen Presenteert in Qbus Leiden is de met maar liefst vijf Britse Blues Awards onderscheiden Noord Ierse Dom Martin uit Glasgow. Voor liefhebbers van Rory Gallagher een absolute must see! Nieuwsgierig naar wat er nog meer op de planning staat in Qbus? Neem zelf een kijkje op Van Polanen Presenteert.
