Op 15 Maart 2024 jl. vond de tweede editie van de Haarlem Blues Night in Patronaat-Haarlem plaats. Onderstaand het verslag waarvan de tekst is geschreven door Nicolette Johns omlijst met de foto’s van José Gallois. Klik HIER om het gehele album te kunnen bekijken.
Haarlem Blues Club – beter gezegd Thomas Toussaint – en Patronaat hebben de na de uitverkochte eerste editie van de Haarlem Blues Night Juni 2023 de banden stevig aangehaald. Zo is er iedere eerste zondag van de maand een optreden in het kader van Haarlem Roots House op het kleine podium van dit complex maar ook is het weer tot een tweede editie van Haarlem Blues Night gekomen.
Dit keer kondigt onze gastheer/promotor Thomas Toussaint maar liefst drie internationale acts aan in de grote zaal van het toonaangevende Haarlemmer podium!
Om acht uur wordt het festival vlotgetrokken door de tweeëntwintig jarige Sean ‘Mack’ McDonald die vorig jaar al eens op een van de Waddeneilanden tijdens Texel Blues en tijdens Bock & Blues te zien was. Net als Jontavious Willis en Buffalo Nichols maakt Sean McDonald deel uit van nieuwe generatie bluesartiesten die VS momenteel voortbrengt.
Deze keer is hij op een Europese tour samen met het Franse Soulshot bestaande uit Cédric Le Goff op toetsen, als ritme-sectie zien we Julien Dubois op de bass en Fabrice Bessouat op drumms.
Sean McDonald komt uit Augusta, Georgia en van wat ik op de social media heb kunnen bekijken bij de voorbereiding voor dit verslag is de jonge gast behept met een goede stem en nog betere gitaarbeheersing. Deze ‘Mack’ wist op zevenjarige leeftijd al dat gitaar zijn hoofdinstrument zou gaan worden nadat hij op peuter leeftijd was begonnen met drumms en piano. ‘Ontdekt’ werd hij in de plaatselijke gitaarwinkel waar hij een riedeltje Dust My Broom speelde. Inmiddels beslaat zijn oeuvre o.a. blues van Freddie King, T-Bone Walker tot Robert Johnson maar ook de rock ‘n roll van Chuck Berry staat op zijn set-list. Na zijn optreden op het The King Biscuit Festival van 2022 ging het hard met zijn bekendheid en nu dus voor een volle zaal in Patronaat.
De set wordt geopend met een lekkere rock ‘n roller en ik ben meteen onder de indruk van de ‘tone’ van de Fender Stratocaster die de man heeft omhangen. Sean bewijst zich als een melodieuze gitarist maar ook een goed vocalist, tel daar zijn groot charisma bij op en u weet dat toekomst goedgezind zal zijn voor deze knaap.
Dat charismatische leiden we ook af aan dat Mack graag de andere bandleden ook hun spotlight gunt, zo horen we al in de tweede song een bijzonder fijn orgel intermezzo van Cédric Le Goff, een zeer ervaren muzikant die weet wat een song gebruiken kan om het spannender te maken.
Alweer swingt Le Goff zó de pan uit op piano dat hijzelf erbij moet gaan staan als McDonald’s Chuck Berry’s ‘Too Much Monkey Business’ covert. Sean leeft zich zo uit in de vertolking ervan dat hij zelfs zijn versie van de ‘Duck Walk’ met ons deelt. Maar Mack bewijst ook slow bluessongs met gemak aan te kunnen waarbij zijn afstand tot de microfoon tijdens zijn vocale uithalen imposant te noemen zijn. Hij laat me met zijn skattend outro van de slow blues zelfs eventjes aan Al Jarreau denken. Klasse, simpelweg klasse voor zo’n jong talent!
Mack zegt over zichzelf dat hij “the most talkative person in the group” is en dat kunnen we inmiddels halfweg de set beamen, wellicht is dat ook meteen een puntje van kritiek in een setje dat maar een uurtje duurt. Ik hoor gemor om mij heen dat er gespeeld dient te worden.
De meeste bluessongs handelen slechts over vijf onderwerpen vertelt Mack ons; “cars, trains, money, alcohol and women” dat is de introductie naar een fijne uitvoering van ‘Murder In The First Degree’ dat ook weer uit zo’n ver verleden dateert. Maar Sean bewijst dat hij ook invloeden uit een recenter verleden heeft zo vraagt hij of er James Brown fans in de zaal zijn, die zijn er zelf want zag ik de man gelukkig twee keer live optreden en maakt hij deel uit van de soundtrack van mijn jeugd. We horen een hele soulvolle vertolking van ‘Sweet Bernadette’, zijn performance à la The Godfather of Soul tovert een glimlach op m’n gezicht.
Sean ‘Mack’ McDonald geeft een vet gedrukt visitiekaartje af in Haarlem al zal de man ook wel zelf in de pen moeten klimmen want met covers alleen zal het moeilijk worden op lange termijn. Dankbaar aan Thomas Toussaint voor het programmeren van dit jonge talent.
Na een kwartiertje ombouwen is het tijd voor een soulman ‘pur sang’ en zijn Europese begeleidingsband. We gaan ons opmaken voor zanger en blues-harpist Tad Robinson die zal worden bijgestaan door The Özdemirs.
Deze band bestaat uit oude rot in het vak en ex Memo Gonzalez’ Bluescaster Erkan op bass, zoons Levent op drumms en Kenan op gitaar.
Daarnaast zien we Alberto Marsico op toetsen en voor de gelegenheid heeft Tad een Deense horn-sectie meegetroond naar de Haarlem Blues Night t.w. saxofonist Johan Bylling Lang en trompettist Michael Millfield Mølhede.
Vijf kwartier zullen wij kunnen genieten van een greep uit het oeuvre van deze 67 jarige New Yorker die uiteindelijk naar Chicago trok om daar meermaals onderscheiden te worden zoals Soul Male Artist Of The Year maar ook zijn werk mocht meerdere malen tot Soul Album Of The Year uitgeroepen worden.
De opener heet ‘Keep It In The Vault’ en huist meteen een heerlijke gitaarsolo van de jonge Kenan Özdemir. De blazerssectie komt erbij voor de vertolking van ‘I Don’t Do Halfway Baby’ en daar kan ik mij helemaal in vinden want tijdens de eerste twee songs pen ik in het bekende notitieboekje dat de vocale uithalen van een aantal albums geleden vandaag niet geëvenaard zullen gaan worden. Wellicht is Robinson ook zoals zovelen momenteel kampende met de restanten van een gemene griep of verkoudheid.
‘Real Street’ de titeltrack van Robinson’s meest recente (2019) album is het nummer om voor het eerst de Hohner blues-harp erbij te halen, blazen kan Tad nog steeds als de beste. Samen met de solide beat en de groove van de ritme-sectie Levent en Erkan Özdemir blijkt dit de perfecte aanvulling voor de prachtige gitaar riffs van Kenan Özdemir bovendien komt de spreekwoordelijke kers op deze soultaart in dit nummer uit het orgel van de Italiaanse Alberto Marsico.
‘Rained All Night’ komt uit 2015 maar staat hier in Haarlem mede door de fantastische begeleiding als een huis, ‘pure sweet soul music’ vult de harten van de aan Tad’s lippen hangende publiek.
‘Changes’ van het Real Street album krijgt ook grif de handen op elkaar maar de gitaarsolo van Kenan Özdemir in ‘Pockets Full Of Nothing’ uit 2004 (Did You Ever Wonder) spant de kroon. Dit is wat het publiek wil, huilende gitaarsolo’s van alweer een jonge man aan het begin van een mooie carrière.
Ook krijgen we nog een primeurtje te horen als Robinson ‘Back To Chicago’ door de kippenvel gevende sax solo van Johan Bylling Lang laat openen, naast deze solo blijkt de song ook uitermate geschikt om een paar van de andere muzikanten te laten soleren. De orgelsolo van Alberto Marsico is de opvolger maar ook mag Kenan Özdemir weer uithalen op de zes snaren, de trompetsolo van Michael Millfield Mølhede is de laatste solo die de vocals van Robinson omlijst.
Niet zo verwonderlijk dat deze ‘sweet soul voiced’ Tad Robinson niet wegkomt zonder toegift. Lekkere set van zanger ‘pur sang’ zoals de introductie van onze gastheer Thomas Toussaint luidde.
Voordat laatste act zal aantreden moet er nogal wat verbouwd worden op het podium, zo moet het keyboard van Alberto Marsico zelfs terug in de originele doos, wel goed vastgeplakt, want er moeten nogal wat bochten genomen worden met de immense doos om het podium af te geraken.
De uitsmijter van deze tweede editie van de Haarlem Blues Night is een band die in hetzelfde Haarlem maar dan aan de Korte Verspronckweg in de Haarlem Blues Club al eens het dak eraf speelde. Dit setje van TBA? zagen deze winnaars van de UK Blues Challenge 2022 én de ‘runners up’ finalisten van de International Blues Challenge in Memphis Januari 2023 alweer zo’n zes jaar geleden twee keer in Maastricht optreden alwaar ze op ons ‘n uitwisbare indruk maakten. Inmiddels zijn ze door de concertgangers “on the continent” zoals de Britten het Europese vasteland plegen te noemen omarmd en in de harten gesloten.
De energie die zanger/gitarist/toetsenist Marco en zanger/drummer Alessandro Cinelli, afkomstig uit Latina, Italië en nu alweer jaren woonachtig in London, UK aan de dag leggen maken dat de sleur van de week van je afglijdt. De broers zijn multi-instrumentalisten maar ook hun mede bandleden, Brit Tom Julian-Jones a.k.a. JJ en Fransman Etienne Prieuret a.k.a. Stephen Giry zingen en bespelen meerdere instrumenten. De voorliefde voor de elektrische Chicago- en Texas-blues uit de jaren ’60 en ’70 is basis voor het eclectische repertoire van de band.
De opener is een cover, maar het is een cover van Ry Cooder’s ‘The Very Thing That Makes You Rich’. De linkshandige gitarist Tom Julian-Jones tekent ook voor de vocalen van de song en ik zie Alessandro de drumms o.m. met de blote linkerhand bespelen voor de juiste tone. Marco achter de keyboard spoort het publiek aan mee te klappen, we zijn vertrokken voor een feestje zoals alleen deze band bouwen kan. Marco en JJ wisselen de vocals af in ‘Dozen Roses’ dat in oktober van het afgelopen jaar als single uitkwam maar ook op het 2024 album is te vinden, een song met een hoog Sam Cooke gehalte, het orgeltje streelt de oren.
Dat Marco met net zoveel gemak van instrument wisselt als van stemhoogte horen we als de Eastwood Airline gitaar omgehangen wordt voor een échte Chicago blues-er ‘Spell On Me’ waarin JJ schittert op de blues-harp maar ook een fijne strot op weet te zetten. Het publiek is inmiddels al bij het derde nummer uitzinnig bij het zien van het vakmanschap van dit jonge kwartet.
De slide op die zelfde Airline is de opmaat naar ‘Making It Through The Night’ dat ook op Almost Exactly…(2024) is te vinden. Om het nog wat diverser te maken horen we hier Stephen Giry de vocale partijen voor z’n rekening nemen, we hadden hem al eens een fantastische cover van een nummer van JJ Cale horen zingen maar dit lied is op Giry’s lijf geschreven. In goed Nederlands – hij studeerde muziek in Nederland, woonde in Groningen en op een klein uurtje rijden van Haarlem in Koog a/d Zaan – horen we Marco ons vragen niet alleen te dansen maar ook te luisteren want er is een ballad op komst….
Marco zit alweer achter de toetsen als we van het gospelachtige ‘Prayer’ getuige mogen zijn. De vocalen worden afgewisseld maar ik zie om me heen toch bezoekers zoeken waar die andere stem vandaan komt. Het is namelijk Alessandro ‘Nanni’ Cinelli achter de drumms die er ook een lekkere gospel uit gooit, ondertussen is Giry’s ‘smokin’ hot’ op de zes snaren van de gitaar!
‘Ain’t Blue But I Sigh’ is voor Alessandro een nummer waarbij hij de drummvellen met mullets laat trillen; ook dit nummer is weer van het nieuwe album dat nù al op m’n boodschappenlijstje is toegevoegd!
We krijgen les in vingerknippen bij ‘Moving On’ maar ook horen we JJ op de Gibson en zijn bluesstem opzetten in een nummer over het schreeuwend dure London waar dit viertal woont. ‘Fools Paradise’ heet de song en inderdaad staat ook weer op dat nieuwe album. Goeie koop als u hem bestelt/besteld heeft, wat een winnaars staan daar op zeg!
Als Stephen Giry ‘Nobody’s Fool’ zingt en speelt kan ik slechts in het boekje noteren dat The Cinelli Brothers met het schrijven van dit nummer toch wel een Tom Waits-achtige setting hebben weten te creëren. Hulde mannen!
Eerder had ik het al over het blijkbaar moeiteloos veranderen van de stemhoogte van Marco en zo ook weer in de naar mijn mening het voor radio zeer geschikte ‘Leaving It To You’; de charismatische Marco zingt, bespeelt het orgel maar komt daarachter vandaan om ook nog de blues-harp ter hand te nemen.
De Hill Country blues wordt bewaard voor het eind van de set want we horen ‘Choo Ma Gum’ dat in 2020 als single werd uitgebracht.
Ik had u al voorspeld dat het dak eraf zou gaan in dit mooie Patronaat en met deze opzwepende boogie, compleet met een flard van Bo Diddley’s ‘Who Do You Love’ wordt het feestje dat The Cinelli Brothers wederom hebben weten te neer te zetten beklonken. Nanni krijgt de spotlights voor een daverende drumms en percussie solo maar dan is het toch écht gedaan…..of toch niet?
Nee, zo komen The Cinelli Brothers er niet vanaf. Onze gastheer Thomas Toussaint, roept de band – nadat hij het publiek, Patronaat en diegenen die dit festival mede vorm hebben gegeven bedankt heeft – terug voor een toegift. Het opzwepende en tot meezingen uitnodigende ‘Mama Don’t Like You’, gelardeerd met de twee gitaren van Marco en JJ en de gemeenschappelijk vocalen is de uitsmijter van deze werkelijke heerlijke Haarlem Blues Night #2!
Dit setje verslaggevers van The Blues Alone? is blij dat we ook dit jaar weer verslag mochten maken van dit nieuwe festival, dank voor de gastvrijheid. Gespannen wachten we de line-up af voor editie nummer drie in 2025!
