Zaterdag 09 Maart 2024 jl. vond in het Rabo Theater De Meenthe van Steenwijk Sean Webster’s Blues All-Nighter plaats. Lees onderstaand het sfeerverslag. Tekst Nicolette Johns met foto’s van José Gallois. Klik HIER om het gehele fotoalbum te bekijken.
Het is even tuffen met de toet vanuit de randstad maar dan heb je ook maar liefst elf bands te bekijken op dit eerste Sean Webster’s Blues All-Nighter (in de tekst vanaf nu afgekort tot SW’sBAN). Als we aankomen bij het theater staan er al aardig wat blues die-hards voor de ingang te wachten tot de deuren worden geopend, zelf moeten we ons eerst nog even aanmelden maar dan stappen wij ook het mooie theater binnen. Alles is overzichtelijk opgesteld, muntverkoop, de merchandise tafels voor de artiesten, verkoop van geluidsdragers en de DJ (Jan Hogenberg) die het allemaal muzikaal aangenaam maakt. Er is zelfs een ruimte gereserveerd voor wat live muziek verzorgd door one-man-band Herbie in de foyer. Wij van TBA? gaan eerst op verkenning waar de diverse zalen zich bevinden en hoe we die het snelst bereiken kunnen want de time-table vertoont enige overlapping hier en daar. Er zullen hoe dan ook keuzes gemaakt moeten worden wie, hoelang én wanneer de innerlijke mens aan de beurt is.
Ons eerste doel is het Theater Stage waar het festival om half twee vlot getrokken zal worden door de naamgever van dit festival Sean Webster en zijn band. Maar voordat het zover is maakt MC van deze eerste SW’sBAN, het orakel van Grolloo, Johan Derksen zijn opwachting om de man uit Sheffield maar die alweer jaren hier vlak om de hoek van Steenwijk in Giethoorn woonachtig is te introduceren.
Derksen noemt Webster de beste blueszanger van Nederland en daar kunnen velen zich in vinden getuige het volle theaterpluche in deze zaal. Voor deze gelegenheid wordt Sean’s band versterkt door toetstenist Roel Spanjers die door de BN-er gezien wordt als de beste bluestoetsenist die ons landje rijk is. Beide mannen stonden dan ook in de theatershows waarmee Johan Derksen een aantal jaren geleden het ouder wordende Americana en bluesminnende publiek op haar wenken wist te bedienen. Aanvankelijk vond Johan Derksen half twee wat vroeg om te starten maar hij kan zijn verwondering niet op als we toch in grote getale met “schoon gepoetste tandjes” al met z’n allen de gangen bevolken.
Sean Webster kan met zijn band bestaande uit bassist Floris Poessé, drummer Ruud Gielen en zoals gezegd Roel Spanjers op toetsen met gemak deze zaal in de ban houden. De show bestaat uit eigen geschreven en gecomponeerd werk maar ook een enkele cover wordt te gehore gebracht. Persoonlijk ben ik niet van de lange gitaarsolo’s maar die van Webster lijken uitgebalanceerd en vervelen mij nooit, tel daar zijn zeer onderscheidend stemgeluid bij en u als vaste lezer weet dat ik hier in de stampvolle theaterzaal zit te genieten. De uptempo songs en rustige intermezzo’s volgen elkaar ogenschijnlijk moeiteloos op.
Spanjers’ wonderschone piano intro is de opmaat naar een cover van ‘I Put A Spell On You’ dat door Hawkins werd geschreven maar bekend is geworden door Creedence Clear Water Revival. Webster begeeft zich hier op dun ijs maar hij bewijst probleemloos het nummer naar zijn hand te kunnen zetten en het zich eigen te maken. Een zeer sterke vertolking!
Als publiek mogen we ook nog een primeur ervaren als Sean en zijn band ‘Make It Through The Heartache’ laten horen, het nummer zal pas in mei/juni van dit jaar op het nieuwe uit te brengen album in de eigen huiskamer te beluisteren zijn. Ik voorspel dat als alle andere songs net zo goed geschreven zijn dit ook weer een heel opmerkelijk album zal worden. Persoonlijk ben ik erg verguld met de cover van Chris Stapleton’s ‘You Should Probably Leave’ dat ik een gouden greep vind. Top set van een top band!
We snellen ons naar de begane grond van De Meenthe om nog even naar Byrchwood in het Vestzak theater op te gaan luisteren. Byrchwood is de band van Tim Birkenholz die de blues-adept zou kunnen kennen van zijn werk bij Ralph de Jongh maar ook van zijn eerdere band Electric Hollers.
Zelf zag ik de Fries met de lange lokken alweer zo’n vijf jaar geleden in het voorprogramma van King Of The World in het Dordtse Bibelot en werd daar zeer prettig verrast en beloofde mezelf deze kerel in de gaten te blijven houden. Helaas zagen we Tim nog niet vaak het noorden verlaten voor een mooi optreden maar daar komt ongetwijfeld na zijn optreden op dit SW’sBAN een verandering in.
Tim is duidelijk beïnvloed door Jimi Hendrix en Led Zeppelin maar ik hoor ook overeenkomst met generatiegenoot DeWolff. Als wij aanwezig zijn in het intieme Vestzak zaaltje zien en horen we Tim op de zwarte Epiphone maar een gitaarvirtuoos als Tim zal ongetwijfeld ook zijn andere exemplaren hebben bespeeld. Ik luister graag naar deze frontman Birkenholz, zijn ode aan Peter Green is subliem, hopende dat meer optreden ook meer vocale lef oplevert.
Hoe dan ook dit trio met Peter ten Wolde op drumms en Abe Alberts op bass staat hier in het intieme zaaltje van De Meenthe als een huis. Nu maar hopen dat er genoeg programmeurs naar Steenwijk afgereisd zijn zodat we Tim wat vaker in de rest van Nederland kunnen zien optreden.
Ook het Main Stage in de evenementenhal van het complex De Meenthe moet natuurlijk door Johan Derksen geopend worden. Derksen strooit ook hier met superlatieven als het gaat om de introductie van Kai Strauss. “Beste gitarist van Europa” noemt hij hem maar ook oude bekende bassist Jasper Mortier die vanavond een gastrol vervult in The Electric Blues All Stars noemt hij als een van de beste bassisten die er in bluesland rondloopt.
Wie zich een beetje heeft verdiept in de blues weet dat Kai Strauss al heel wat jaartjes meeloopt in de scene. Wij van TBA? kennen hem nog van zijn werk bij vocalist/blues-harpist Memo Gonzalez maar inmiddels kan Kai Strauss trots zijn dat hij zijn eigen weg is ingeslagen want Strauss is een graag gezien gitarist en vocalist. Naast Mortier op bass zien we Paul Jobson op keys en Henry Jerratsch op drumms. Onvervalste blues door deze zeer sympathieke eenenvijftigjarige Duitser (Osnabrück). Hier op het Main Stage brengt Strauss veel eigen werk maar natuurlijk ook wat werk van zijn idool Albert King.
Naar mijn idee verdwijnt het geluid in de evenementenhal; het weerkaatst en dat is vooral tijdens de vocale partijen zeer hinderlijk. Beter had in de Main Room meer absorberende doeken gehangen, ook is het bezoekersaantal niet groot genoeg om het geluid te absorberen. Jammer, heel jammer en dat vooral voor de musici. Al met al geeft Kai Strauss hier met een piekfijne set zijn visitekaartje af.
Omdat we hebben gemerkt dat de bezoekersaantallen aanzwellen – het festival is per slot van rekening uitverkocht – besluiten wij alvast positie in te nemen in de theaterzaal voor het optreden van The Original Strikes die daar de zeshonderd bezoekers zullen doen verbazen.
Frontman/bluesharpist/zanger is Pieter van der Pluijm a.k.a. ‘Big Pete’, na het overlijden van z’n idool Lester Butler stond hij verschillende malen in Europa én de VS op het podium met Lester’s originele band The Red Devils. De succesvolle optredens werden beklonken met het in 2017 uitbrachte album ‘Return Of The Red Devils’ waarna Big Pete met The Red Devils als support-act van Z.Z. Top op Europese tournee ging. Bovendien maakte Big Pete ook deel uit van de Derksen theatertours.
De in 2011 uitgeroepen tot Best Dutch Blues Gitarist en linkshandige Sjors Nederlof a.k.a. Jimmy Stringbreaker beklom eerder met Big Pete het podium met Coup De Grace maar deelde ook met andere nationale en internationale acts het podium zoals o.m. Matt Schofield, Anouk maar ook Jan Akkerman. Drummer Jody van Ooijen mocht al twee Best Blues Drummer awards op de schoorsteenmantel zetten.
Bassist Roelof Klijn heeft ook een grote staat van dienst, is een veelgevraagd begeleider van diverse internationale bluesartiesten en tourde ook met Derksen door de Nederlandse theaters. Helaas is bij het eerste nummer de gitaar van Sjors Nederlof niet in de zaal te horen maar gelukkig is dat euvel bij de opvolger verholpen want Jimmy Stringbreaker is in vorm kan ik u melden!
De toeschouwers in de stampvolle theaterzaal genieten van een mix van eigen werk en natuurlijk songs uit van Lester Butler. Bluesharpist/vocalist Pieter zweept de boel nog maar eens op en de ritme-sectie is weer de ijzersterke back-bone van een fijn uurtje ‘low down’ blues. Een mooie kennismaking voor die bezoekers die de outdoorfestivals links laten liggen en hier in het luxe pluche gezeten zijn. Een puike set van een band die nog lang niet verveelt!
We pakken nog een minuut of tien mee van het optreden van Lars Müller en zijn trio bestaande uit Fokke de Jong op drumms en Paul Verbene zien we op de dikke bassnaren.
Lars zag ik nog niet eerder live optreden maar ik weet uit de social media dat de man af en toe met KOTW voorman Ruud Weber een akoestisch duo vormt. Hier op het Vestzak stage speelt hij Chicago blues op een elektrische Ibanez. Ik zag het nog niet eerder maar het klinkt wel. De man weet waar hij de mosterd haalt want Müller studeerde aan het conservatorium en is inmiddels zelf gitaardocent.
Vocaal word ik niet echt omver geblazen maar de backing-vocals van Fokke de Jong maken een hoop goed. Een fijne kennismaking met Lars Müller die verdient om de man nog eens wat langer aan het werk te zien.
Omdat we ook de innerlijke mens niet mogen vergeten – er is een grote keuze voorhanden van Hollandse kroketten tot Louisiana Gumbo – lasten we een snackpauze in op weg naar het Main Stage waar Cuby’s Blues te zien is.
Voor de allerlaatste keer zetten gitarist Erwin Java, vocalist (en gitarist) Erwin Nyhoff, bassist Guus Strijbosch en Marcel Wolthof op drumms deze show op de planken. Op toetsen zien we Bas Mulder. De blazerssectie wordt gevormd door Sander Zweerink op trompet, Peter Lieberom op sax en Bert Pfeiffer speelt de trombone. Natuurlijk zien we ook onze gastheer/vocalist/gitarist Sean Webster hier terug om de ode aan Harry Muskee a.k.a. Cuby vorm te geven. De Main Room is volgepakt als we binnenkomen bij ‘Low Country Blues’, geen wonder want we bevinden ons op nog geen uurtje rijden van het blues-mekka Grolloo.
Zanger Erwin Nyhoff zoekt net als tijdens de theatertour weer professioneel de interactie met het publiek, zijn enthousiasme is aanstekelijk maar ook zie ik veel bezoekers met de ogen dicht genieten van wat Erwin Java uit zijn Fender haalt. Voeg daarbij de blazerssectie en Bas Mulder op de keys en u weet dat hier een knap staaltje muziekgeschiedenis gegeven wordt.
Tegen het einde komt ook Sean Webster nog een paar nummers meedoen. We horen ‘Down, Down, Down’, ‘wat een strot heeft die kerel toch! Cuby’s Blues heeft met verve bewezen dat Muskee’s werk tijdloos is. Hulde aan dit collectief!
Snel de trappen weer op om aan de theaterzaal te geraken want ook daar staat een band geprogrammeerd die veel aanhang in het noordoosten van ons land heeft. King Of The World wordt gevormd door Ruud ‘the funk master’ Weber die zelf ook uit het Overijsselse komt.
Inmiddels heeft de band met toetsenist Govert van der Kolm en voorgenoemde Weber een aantal jaren geleden een wijziging in de bezetting ondergaan. King Of The World heeft twee jonge talenten aan weten te trekken die ook los van KOTW succes genieten.
Gitarist en Belg Stef Delbaere speelt o.a. bij Belle Perez maar was ook te zien op het podium bij Metejoor, beiden BV-ers en regelmatig op de nationale Belgische tv te zien. Drummer is Marlon Pichel die ook naast KOTW een steeds drukker bestaan krijgt, de Spijkenisser heeft z’n eigen band waarmee hij recentelijk een in de media zeer goed ontvangen album uitbracht. Bovendien zijn al zijn optredens met de Marlon Pichel Band – met Marc Jansen (ex Gumbo Kings) op gitaar – na zijn tv optreden bij On Stage als gast van Ilse de Lange stijf uitverkocht.
Van der Kolm daarentegen heeft met zijn gospelkoren en het begeleiden van Amerikaanse musici ook genoeg te doen. ‘Unsung Heroes’ komt van het 2022 album Royal Ten dat werd uitgebracht ter gelegenheid van het tienjarig jubileum van de band. De ballad ‘Give me Back My Heart’ is een showcase voor de gitaarskills van Stef Delbare, een oorverdovend applaus valt hem dan ook ten deel. ‘Evil Thing’ is wat dansbaarder en maakt dat het niet alleen moeilijk wordt voor toetsenist Govert te blijven zitten maar ook ik zit te wiebelen in het rode pluche. Ik zeg “funk rules” mannen!
Inmiddels loopt het alweer tegen acht uur en dus snel naar beneden naar dat intieme theatertje dat Vestzak heet. Daar staat een knaap die die met zijn jonge jaren – hij is veertien (!!) – zeer grote stappen maakt.
Luca Holkenborg is de gitarist en naamgever van Luca & Uncle Rudi. Hij wordt geflankeerd door oud Bluesbones leden, drummer Dominique Christens en bassist Ronald Burssens.
De dame in de gelederen is zangeres Saartje Doumen en de toetsenist is Harry van Doorn. We horen een krachtige ‘Lie To Me’ maar ook hoort het publiek in de goed gevulde zaal ‘I Believe’.
Te snel is de set gedaan maar wij van The Blues Alone? nemen ons voor dit collectief nog eens te gaan bezoeken. Veertien jaar en dan al zo kunnen spelen dat kan alleen maar mooier en beter worden!
Uw verslaggevers lasten even een coffee-break in en maken zich dan op om richt Main Stage te gaan waar Ian Siegal met zijn band zal optreden. We stappen net binnen als we Johan Derksen Dusty Ciggaar een compliment horen geven. Derksen beschouwt hem tot een van de beste gitaristen van Nederland. De Britse frontman echter vindt Dusty “the best guitarist on the PLANET”!
Naast Dusty Ciggaar op de gitaar zien we Darryl Ciggaar op de drumms en Roelof Klijn – we zagen hem al bij The Original Strikes – is de bassist van dienst want klaarblijkelijk is Danny van ’t Hoff verhinderd. Er wordt geopend met ‘I’m The Train’ van het twaalf jaar oude Candy Store Kid, goeie keuze om de menigte in beweging te krijgen.
Ook het wat recentere werk van het album Stone To Stone staat in een elektrische uitvoering als een huis, zo horen bijvoorbeeld we ‘Working On A Building’ en ‘Hand In Hand’. Toch lijkt de Brit een Boerderij Revisited (2008) show neer te willen zetten als we ‘Sugar Rush’ en ‘John the Revelator’ vrij vroeg in de set horen. Weer betrap ik mezelf dat ik meer luister naar het weerkaatsen van de vocals in deze Main Room dan dat ik me mee laat voeren op de bijvoorbeeld ‘Bloodshot’.
Uiteindelijk krijgt de Brit het toch voor elkaar dat ik meezing met ‘Mortal Coil Shuffle’ en meedans op ‘Hard Pressed’. De nieuwe kersrode Gibson Memphis kan met gemak de Hill Country sound oproepen in ‘She’s Got The Devil’ maar stiekem mis ik de Harmony sound toch wel een beetje.
Siegal is vocaal waar het moet scherp van de tong maar ook zoetgevooisd waar het kan. Siegal neemt met deze show een fijne ‘leap into the past’ maar bewijst nog steeds een van de betere songwriters te zijn. De set wordt afgesloten met Ian’s signature song ‘Falling On Down Again’.
Als we aankomen op de eerste etage zit de zaal wederom weer bomvol, deze keer is het pluche bezet voor de Leif de Leeuw Band. Gitarist Leif de Leeuw, heeft meerdere de Sena Guitar Awards en Blues Rock Gitarist awards in de prijzenkast staan. Ook won hij met de band de Dutch Blues Challenge en in 2015 won de band ook nog eens de European Blues Award voor ‘Best Blues Band’.
De vocalist en gitarist naast Leif heet Sem Jansen, bassist is Boris Oud en drummers zijn Tim Koning en Joram Bemelmans. Inderdaad hier in de theaterzaal zien we maar liefst twee drummers op het podium! De toetsenist herken ik niet en helaas krijg ik zijn naam niet mee. De band heeft faam behaald door de adembenemende gitaarsolo’s en ook hier in Steenwijk is het weer goed toeven in het gezelschap van de Leif de Leeuw Band.
De toeschouwers zijn zo geboeid door deze jonge mensen dat de security gedoseerd alleen nieuwe bezoekers toelaat als er anderen hun stoel op willen geven. We horen en zien een voorproefje op het nieuwe album wat over een aantal weken uitkomt. Het is een volledig instrumentaal nummer met de titel ‘Trippin’. Inderdaad we gaan uit onze dak bij het horen van dit volledig bass georiënteerde nummer. Heerlijk, heftig en heel goed gecomponeerd!
Dat de Leif de Leeuw Band succesvolle optredens verzorgden met een ‘all’ Allman Brothers repertoire is bij de blues-adept natuurlijk wel bekend maar de meeste toeschouwers hier in de theaterzaal van De Meenthe zie ik toch verblijd opveren bij de vertolking van ‘Southern Man’. Hoe heerlijk is het toch om de jonge generatie songs te horen spelen die met gemak de tand des tijds hebben weten te doorstaan. Leif de Leeuw band, top muzikanten die gelukkig nog heel lang meekunnen.
Inmiddels zien we helaas steeds meer bezoekers de uitgang opzoeken, het is voor de niet-geoefende festivalbezoeker dan ook een slijtageslag van bijna twaalf uur muziek. Jammer voor de omzet maar ook zeker jammer voor de laatste acts die staan geprogrammeerd. Directeur Han Evers maakt daags na het festival bekend dat volgend jaar pas om vier uur ‘s middags gestart zal worden.
Het allerlaatste optreden van deze zeer succesvolle eerste editie van Sean Webster’s Blues All-Nighter is de New Yorker Ted Horowitz beter bekend als Popa Chubby. De bluesrocker toert regelmatig door Europa en is met name in Frankrijk een zeer geliefd performer.
De man weet na een dikke drie decennia touren echt wel hoe hij een zaal in moet pakken, ondanks dat hij vaak zittend is te aanschouwen weet hij altijd weer zijn charisma in te zetten het publiek bij zijn optreden te betrekken. Voor dit setje van TBA? zijn de shows van Popa Chubby niet echt meer verrassend maar voor de niet-festival bezoeker zijn de songs ‘Come On In My Kitchen’ en ‘Hey Joe’ het walhalla van de live bluesrock.
Zoals altijd legt Chubby ook nog even de gitaar aan de kant om vervolgens achter de drumms plaats te nemen. De New Yorker krijgt ook hiermee de handen grif op elkaar. Een goede set van een zeer bijzondere oudere bluesrocker.
Initiatiefnemers Han Evers en Sean Webster hebben Nederland een mooi cadeau gegeven in de vorm van dit nieuwe festival. De sfeer was buzzing en de muziek hoogstaand, om een quote van een vriend aan te halen “waar vind je zoveel kwaliteitsbands voor maar € 40,00?”. Op naar zaterdag 08 Maart 2025 a.s.!
De verslaggevers van The Blues Alone? bedanken de organisatoren voor hun gastvrijheid en hopen ook volgend jaar weer aanwezig te mogen zijn.
