Buffalo Nichols speelde Zondag 04 Februari 2024 jl. in De Doelen – Rotterdam. Het voorprogramma werd verzorgd door Eno Aronds. Tekst Nicolette Johns met foto’s van José Gallois. Klik HIER om ‘t gehele album te kunnen bekijken.
Het is na sinds onze laatste bijdrage van november aan The Blues Alone? ineens weer een druk weekendje. Maar gelukkig blijven we in de regio, zaterdag in Vlaardingen en vandaag in Rotterdam. Beter gezegd in De Doelen van Rotterdam.
De Doelen zult u zich afvragen maar dat is toch een concertgebouw voor klassieke muziek? Inmiddels is de intentie van de programmeurs van De Doelen om net zoals in het verleden de successen van de hoogtij dagen van de zeventiger jaren proberen te evenaren door De Doelen nieuwe hedendaagse muziek te gaan aantrekken. Wij van de The Blues Alone? willen graag een bijdrage leveren deze optredens voor het voetlicht te halen. Na onze bezoeken aan The Black Mamba en Ruben Block staat deze zondag 04 Februari Carl ‘Buffalo’ Nichols in onze TBA?-agenda om te recenseren.
Carl ‘Buffalo’ Nichols werd in 2022 plotsklaps bekend(er) door zijn deelname aan de wereldwijde clip ‘Playing For A Change’ echter voordat zijn speeltijd is aangebroken gaan we nog een support-act verwelkomen. Het is de Nederlander Eno Aronds die in z’n uppie de toeschouwers zal entertainen.
Eno Aronds is bekend met De Doelen want hij zat om de hoek op het CodArts. Inmiddels heeft Eno ook al vorig jaar een plaat uitgebracht bij Little Water Records onder de simpele titel ‘Eno Aronds & the Liabilities’. Het is een album dat hoofdzakelijk country nummers huist en als ik zo de eerste song van de set beluister is zijn stem daar uitermate geschikt voor.
Eno Aronds heeft een fijne speelstijl en zijn timbre heeft die countryachtige vibe blijkbaar van nature, dat nasale geluid dat relateer je toch al snel aan country en Americana. Toch kan ik me niet aan het idee onttrekken dat Eno ook ergens in de verte is beïnvloed door Daniël Norgren want ook daar ervaar ik raakvlakken in de sfeer die Aronds probeert op te roepen.
Eno’s tijd blijkt er na een half uurtje spelen op te zitten. Graag zou ik Eno nog eens met zijn Liabilities op een mooi podium tegenkomen want ik ben ervan overtuigd dat een fijne pedal steel (ik denk aan leeftijdgenoot David Gram bijvoorbeeld) zijn performance een stuk interessanter zou kunnen maken.
De hoofd-act die we gaan zien in deze Eduard Flipsezaal is nog niet zo heel erg bekend aan deze zijde van de ‘grote plas’. Carl ‘Buffalo’ Nichols brak in Europa door met zijn 2021 album ‘Buffalo Nichols’ waarop hij de traditionele blues nieuw leven inblies. De 32-jarige Nichols heeft een bijzondere lenige manier van fingerpicking en zijn hese stem heeft een warme kleur. Afgelopen jaar kwam zijn opvolger ‘The Fatalist’ uit en ook dit album gooit weer hoge ogen bij de recensenten. Zijn single ‘You’re Gonna Need Somebody On Your Bond’ is als een geschiedenisles voor deze generatie, de BWJ cover doet het goed in de media en de elektrische versie spreekt de jeugd aan.
De stoel verdwijnt van de podiumcirkel en ook de microfoon wordt gewisseld; Buffalo laat wat op zich wachten en het is niet voor vijfentwintig voor tien dat we de eerste klanken uit zijn Taylor horen komen.
We komen in de stemming met ‘Lost & Lonesome’ dat van zijn in 2021 bij Fat Possum uitgebrachte album Buffalo Nichols komt. In het eerste deel van zijn show is Buffalo Nichols solo te zien, zijn stem, fingerpicking gitaargeluid op de akoestische Taylor en de ondersteuning door de 808-programmering (drummachine/computer) is waarmee hij zijn visite kaartje hier af wil geven. We hadden de man die in Houston werd geboren en nu Milwaukee residerend is een grotere opkomst gegund, gelukkig heeft het zaalmanagement besloten om met wat stoeltjes en kleine tafeltjes de zaal wat op te vullen.
Uptempo wordt er vervolgd met Nichols’ tribute aan Bukka White, we horen een wel hele fijne vertolking van ‘Aberdeen Mississippi Blues’. Ondanks dat hij tijdens de aankondiging vermeldde dat hij vanavond niets van zijn eigen songs wilde spelen blijkt hij zich tijdens het spelen bedacht te hebben. Zodoende horen we ‘Woke Up This Morning’, wat had ik graag hierbij zijn fingerpicking skills op een resonator gehoord, wat een souplesse!
De capo wordt omgeklemd bij ‘Life Goes On’. De man beschikt over veel zelfspot maar blijkt ook een geëngageerde inslag te hebben. Hij vertelt ons tegen de gevestigde orde te zijn, geen respect voor de politie te hebben maar is ook fel gekant tegen imperialisme en kapitalisme. Tja, dat snap ik als je nog maar 32 jaar bent maar in de praktijk is het toch wat moeilijker als je ouder wordt. Bovendien men koopt/download toch ook zijn albums en koopt men een kaartje voor het optreden? Naar mate het concert vordert wordt Nichols toch iets genuanceerder in z’n uitlatingen……ook al heeft hij geen albums meegebracht om te verkopen.
Natuurlijk komt ook het meest recente album The Fatalist aan bod, zo zijn we getuige van een fijne melodieuze wat tegen Americana aanschurende ‘The Difference’. Wijlen Townes en Guy Clark zouden trots geweest zijn op dit werkje. Het handelt over dat je voor jezelf moet opkomen als het om de liefde gaat, ja liedjes schrijven kan deze jonge ‘Milwaukeean’ wel! De opvolger is van een meer sinistere inslag, het is het donkere ‘Another Man’ dat we kunnen vinden op zijn debuutalbum. Overdonderend goed, die tekst raakt me diep maar ook muzikaal en die stem…….oef! Carl heeft een hele bijzondere stem, wat hees soms fluisterend bij tijd en wijle. Zijn stem doet me wat denken aan een crossover tussen Eric Bibb, Keb’ Mo’ en Gary Clark Jr.
Als de Ierse drummer Patrick (zonder achternaam helaas) zich bij Nichols voegt gaat het over een andere boeg verder. Op het klaarstaande soundboard wordt een bandje ingezet waarop we Howlin Wolf’s stem herkennen die een uiteenzetting geeft wat blues nu eigenlijk behept. Ik kan maar moeilijk in de stoel blijven als ik een ophitsende uitvoering van ‘Living Hell’ van het eerste album live mag mee maken. Ik bespeur een hintje Hill Country blues, de gast heeft zeker ook de North Mississippi Allstars en Cedric Burnside op z’n playlist staan. Dit is een no ‘cranberry pie’ (de trots van Wisconsin), wat is dit een vette sound zeg!
‘Cold Black Stare’ vertelt Buffalo ons was het eerste nummer dat hij voor The Fatalist schreef, de slide op de elektrische Fender Stratocaster. Als we een intro met een sample van het soundboard mogen beluisteren is het tijd voor ‘Sick Bed Blues’.
Gek genoeg is de live uitvoering meer elektronisch dan op zijn album. Het doet me door het tranceachtige ritme zelfs wat aan My Baby denken. Die trend wordt wat doorgezet met de vertolking van ‘Back On Top’. Nog één keer krijgen we een showcase van Nichols’ vingervlugheid met ‘How To Love’.
Mijn honger naar meer is gewekt, vooral een show met een langer elektrisch versterkt gedeelte zou niet misstaan in de kleine tent van Ribs & Blues, Moulin Blues of wellicht één van de festivals bij onze zuiderburen zoals Duvel Blues of Swing Wespelaar.
Rotterdam, De Doelen, ga zo door want dit optreden had dit setje TBA?-ers voor geen goud willen missen. Wàt een ontdekking deze Buffalo Nichols!
De verslaggevers van The Blues Alone? bedanken De Doelen voor haar gastvrijheid en hopen nog vaker bij mooie acts aanwezig te mogen zijn. Check de complete agenda HIER.
