Zaterdag 03 Februari 2024 jl. speelde The Marlon Pichel Band in De Kroepoekfabriek van Vlaardingen. Het voorprogramma werd verzorgd door Dreams of Marquee. Tekst Nicolette Johns met foto’s van José Gallois. Klik HIER om ‘t gehele album te kunnen bekijken.
Vijf jaar en één dag geleden was het dat wij als verslaggevers van TBA? in deze zelfde Kroepoekfabriek voor het eerst Marlon Pichel zagen optreden als support-act voor de Belgische Boogie Beasts. Toen met zijn band Bourbon Avenue maar tegenwoordig heeft zijn naamsbekendheid ertoe geleid dat de band zijn eigen naam draagt. Deze dertiger won in 2018 de Publieks- én Juryprijs van De Grote Prijs van Rotterdam. Bluesminnend Nederland kent Marlon als de drummer van King Of The World maar een pak meer Nederlanders kent hem van zijn deelname aan TVOH in 2020 en veel recenter door zijn optreden bij VPRO On Stage waar Ilse De Lange hem had uitgenodigd een nummer te komen vertolken. Echter voor dat het zover is krijgen de 300 toeschouwers in dit uitverkochte Vlaardingse poppodium een voorprogramma.
De support-act wordt verzorgd door alweer een bekende van TBA? en zijn lezers. Het is Marc Jansen die de meesten kennen als de gitarist van Gumbo Kings. Hij treedt aan met vriend en kompaan Jelte de Vries die weer bij Lucas Hamming speelt, het duo treedt aan onder de naam Dreams of Marquee. Beiden hebben conservatorium doorlopen en dus van vele markten thuis.
De opener heet ‘Golden Boy’ en wordt door Marc Jansen op de akoestische Larrivée gitaar vocaal omlijst. Jelte de Vries heeft een Panucci ter ondersteuning mee genomen.
Nu wist ik al van onze kennismaking in 2017 tijdens Marc’s optreden op het Mojo Stage van Blues Peer dat hij behept is met een aangenaam stemgeluid maar dat de man ook dit repertoire aan zou kunnen had ik niet kunnen bevroeden. Jammer dat er door de nog steeds arriverende bezoekers zo weinig aandacht is voor Marc en Jelte. Wij van TBA? zijn wél gefocust en mogen getuige zijn van een paar zeer interessante stukken. Zoals ‘Heaven Is Falling Down’; of wat te zeggen van de eerste single ‘I Walk Alone’ waarin we zelfs een ietwat ijle kopstem bespeuren. In de geest van de groten van Van Zandt, Cash en Nelson werd wellicht ‘I Think I’ll Stay’ geschreven want het geeft mij een licht country-ballad gevoel mee, mooie keuze!
In de zomer van 2023 werd aldus Marc Jansen het volgende “beetje gevoelige” nummer ‘I Feel Tired’ geschreven, ook weer een hele fijne song. Voor het laatste nummer van dit drie kwartier durende voorprogramma is ‘Enough Is Enough’ gekozen. De mannen hebben de gitaren gewisseld en deze apotheose is de klap op de vuurpijl, zelfs Jansen zelf kan maar moeilijk blijven zitten.
Superb einde aan deze smaakmaker. Wij van TBA? zijn van harte van plan om ook eens Marc’s volledige band Marquee te gaan bekijken tijdens een van hun toekomstige optredens.
Na een klein kwartiertje zien we de mannen van de Marlon Pichel Band hun plaatsen op het, voor dit collectief toch wel beetje iele, podium innemen. We zien een heuse horn-sectie die wordt gevormd door Jesse Schilderink op de baritonsaxofoon, Bart van der List op trompet en Paul van de Calseijde op de tenorsaxofoon.
Brian Kruit – net terug van de tour met Kat Riggins – was er vijf jaar geleden in Bourbon Avenue ook al bij is de bassist, Marc Jansen zien we op (Rivolta) gitaar en tijdens de introductie heeft toetsenist Stan de Kwaadsteniet zijn plaats achter de drumms. Ook Stan zagen we eerder in dit toonaangevende poppodium van Vlaardingen n.l. in de band van Maurice van Hoek.
Als een volleerde US band wordt de man waar het allemaal om draait pas na een fijne appetizer-shuffle door gitarist Marc Jansen op het podium uitgenodigd. Marlon heeft nu al een lekker applaus te pakken, ik voorzie dat er nog vele zullen volgen de eerste paar uur.
Marlon is een man die op het podium ongelofelijk in zijn element is, op de een of andere manier is en blijft hij het stralende middelpunt ondanks zijn positie aan rechterzijde van de bühne. Tijdens onze kennismaking in 2019 werden wij geraakt door zijn charismatische, vrolijke uitstraling maar ook zeker zijn talent die deze rasmuzikant aan de dag legde. We werden er enorm blij van, één van de muzikale ontdekkingen waarvoor we TBA? draaiende houden.
De opener is ‘Can’t Find My Baby’. Deze song huist een heerlijke openingslick op de Duesenberg gitaar van Marc maar ook de horn-sectie moet vermeld worden. In dit nummer geven zij ons het gevoel dat we bij een soulshow in het Harlem van het New York in de jaren zestig aanwezig zijn. De vette bass van Brian Kruit ondersteunt de strakke drumms van Marlon op majestueuze wijze. Voeg daar zijn werkelijk heerlijk soulvolle stem aan toe en u weet dat er feestje wordt afgetrapt in de bomvolle Kroepoekfabriek.
Marc heeft een heel arsenaal van gitaren meegetorst naar Vlaardingen en voor de tweede song van de set ‘Shake It’ zien we hem met het crème exemplaar, helaas kan ik vanuit mijn positie de makelij ontcijferen. Met deze door Marlon zelf gepende en op Good Ol’ Loving uitgebrachte song wordt het publiek gevraagd vooral van links naar rechts de heupen te bewegen welke zich tegen wil en dank moeiteloos overgeeft aan de aanstekelijke vrolijkheid die deze Marlon Pichel Band aan de dag legt.
Het album Good Ol’ Loving werd als een ode aan Otis Redding opgenomen met Kees Braam aan het roer om die authentieke sixties sound van de soullegendes van weleer proberen te evenaren aldus Pichel. Tips & tricks kregen de mannen van Terry Manning himself.
Bij god dat geluid is zéker gelukt; een album dat zeker de koop/download en het beluisteren/streamen waard is! Zo is het nummer ‘Please, Please, Please’ met het onmiskenbare gitaar-intro ook live een winnaar, een lekkere tranentrekker waarbij de horn-sectie zijn visitekaartje af weet te geven. Stan de Kwaadsteniet op toetsen speelt zichtbaar genietend van z’n collega’s zijn eigen partij ook met heerlijke ‘swagger’.
Toetsenist Stan blijkt ook van een duel met gitarist Marc te kunnen genieten, we zien hem moeiteloos van muzikaal repliek geven tijdens ‘Don’t Walk Away’. Of was het andersom Marc? Blijft toch bijzonder hoe dit collectief van zeer begenadigde jonge muzikanten zo’n waanzinnig soul album in drie dagen hebben weten te realiseren, zéker als je het verhaal over de ontbrekende sound van dag drie hoort. Uiteindelijk werd die sound gevonden met behulp van de laptop gezeten in de auto van de tenorsaxofonist. Het gevolg is ‘Remember The Night’ dat écht re-te-strak in elkaar zit, terecht dat deze song Paul van de Calseijde in de spotlight zet.
Soul @ Large noteer ik in m’n oude vertrouwde notitieboekje als de titeltrack van het album ‘Good Ol’ Loving’ live mag beluisteren. Marc vult aan waar het moet, soleert waar het kan en zingt ook nog vloeiend het chorus mee. En Brian Kruit? Die legt de bassline zó laag dat we er bijna over struikelen, waaaaanzinnig goed!
Stan’s intro bij ‘Hard Headed Woman’ geeft de song een wat bluesier feel, de horn-sectie die invalt is de opmaat naar alweer een heel fijn fijne sax solo. Deze keer toetert Jesse Schilderink de vouwen uit onze broekspijpen!
Ook dit nummer wordt weer door het publiek beloond met een ovationeel applaus. Alweer een werk uit het creative brein van frontman Marlon Pichel, hoe hij en dit collectief elkaar muzikaal voor dit album wisten te vinden is iets om heel trots op te zijn. Dat ze dan live nog eens een hele fijne show weten neer te zetten maakt dat ik deze band een internationale carrière zou toevertrouwen.
Stan is alweer de aanstichter van een fijn stukje piano virtuositeit, alsof we op sleeptouw worden genomen door Bourbon Street van New Orleans zo voelt het als het publiek een wel ‘heule puike’ boogie met de toepasselijke titel ‘I Wanna Boogie’ mag beleven. Inmiddels zijn de dames in het publiek allang ‘los’ maar nu kunnen ook de mannen maar moeilijk hun opwinding verborgen houden. Laat de zorgen van je afglijden, laat de pijntjes voor wat ze zijn, geniet, geniet, want morgen kan het niet!
Op z’n mist verrassend is dat de Kwaadsteniet niet alleen een begenadigd pianist en drummer is, nu zien we hem ook nog eens de Rickenbacker omhangen! Stan, Marc en Brian stuwen elkaar via muzikale uitdagingen naar een hoger niveau; door zich rond de drumms op te stellen bewerkstelligen zij hetzelfde bij begenadigd zanger/drummer/frontman Marlon Pichel. De energie en het speelplezier van deze gasten spat van het podium!
Natuurlijk mag in een vette show als deze geen drummsolo ontbreken, cum laude slaagde Marlon voor zijn studie en dus mag ik hier in De Kroepoekfabriek getuige zijn van een stuk eersterangs en uitmuntend solfège. Wat een beest is deze gast!
Dan zijn we dankzij deze soulvolle en energieke ‘full size’ band ongemerkt aanbeland bij een van de laatste nummers van de reguliere set. Ongetwijfeld heeft de oplettende lezer nog één nummer gemist. De song waarmee Marlon Pichel en zijn kompanen recentelijk op nationale tv furore maakten en de dames uit de keuken wist te halen. ‘I Wanna Know’ schalt er door de speakers in dit kolkende poppodium, de toeschouwers zingen het uit volle borst mee. De band geeft zich gewonnen aan het aansporend enthousiasme van de bezoekers.
Als sluitstuk krijgen we een scoop, Marlon en zijn band brengen een kakelverse nieuwe song, ‘Cha Cha Cha’, een ballad-achtige song geschreven in de trant van, en wie weet ter nagedachtenis aan, Sam Cooke. Wat mij betreft mogen er zo nog meer volgen uit de pen van deze ‘blije Indo in een kroepoekfabriek’ zoals Marlon Pichel zichzelf ooit op FB noemde. Op naar het volgende album!
Als Stan de Kwaadsteniet aanstalten maakt om zijn plaats achter de drummkit weer in te nemen weet het publiek dat het nu écht gedaan is met deze Soul revival à la de Marlon Pichel Band, een oorverdovend applaus valt de band ten deel.
De fotograaf van dienst en z’n wederhelft hebben halverwege deze te gekke avond het besluit al genomen….We willen – en zijn ervan overtuigd – dat we deze mannen snel terug zien op een groter podium!
Frontman Marlon geeft gehoor aan het ovationele applaus en komt terug de bühne op om vervolgens een hommage te brengen aan Solomon Burke. Mede omdat Marlon na het twitter comment over de clip ‘Four Five Seconds’ van Paul McCartney, Kanye West en Rihanna zich bijna verantwoordelijk voelt de klassiekers over te dragen aan déze generatie én de volgende!
We zijn verrukt met zijn cover van ‘Please Don’t give Up On Me’ die hij moeiteloos zichzelf begeleidend op de gitaar vertolkt. Als de man dan ook nog eens na een dikke anderhalf uur inspanning, drummen en zingen tegelijker tijd is gewoon topsport, de rust vindt om het nummer fluitend af te sluiten heb je lef!
Lef heeft ook de band als deze nog eens het krappe podium beklimt om met het wereldberoemde ‘Polk Salad Annie’ van Tony Joe White a.k.a. the Swamp Fox De Kroepoekfabriek nog één keer op z’n kop te zetten. Weer excelleert Marc die inmiddels zijn ‘axe’ kruist met de Rickerbacker (wàt ‘n geluid heeft dat ding zeg!) van gangmaker Stan, genieten we van de bass-solo van Brian, die fan-tas-tische hornsectie waarvan we nog één keer solo’s horen van Paul, Bart en Jesse en natuuuuuuurlijk die soulkicker Marlon Pichel!
Het gonst nog lang na in De Kroepoekfabriek, ik hoor termen als “soul 2.0”, zelf houd ik het op een bende fijne muzikanten met “a whole lot of soul”!
Interesse om iets meer over de man te weten te komen? Dat kan, ik interviewde Marlon in oktober 2019. Klik HIER voor de openhartige en ontwapende antwoorden op mijn vragen.
