Zaterdag 27 Januari 2024 jl. vond in het Stadstheater van Zoetermeer de Blues Festival Night plaats. Onderstaand het verslag, tekst Ton Kok met foto’s van Paul de Vries. Klik HIER om zijn gehele album te kunnen bekijken.
Afgelopen zaterdag werd voor het tweede jaar een bluesfestival gehouden in het Stadstheater in Zoetermeer.. Blues in het theater wekt bij velen altijd een zeker wantrouwen op, maar ik moet bekennen dat ik blues met een glaasje wijn in de hand en gezeten in een comfortabele fauteuil best te genieten vond. De locatie en personele bezetting was top en het enige minpuntje voor een aantal bezoekers was de noodgedwongen afzegging door de Danny Bryant Band, maar met de BluesBones was een prima vervanger geregeld.
De aftrap was in de foyer en gezeten aan een tafeltje met een prima bakje koffie voor me was het genieten van het Belgische/Nederlandse duo Tom’s Place, bestaande uit Tom Verhoeven (zang/harmonica) en Pieter Place (gitaar/percussie).
De heren stonden met The Antone’s in de finale van de Dutch Blues Challenge (2014) en als duo in de finale van de Belgische Blues Challenge (2018). De heren spelen veelal vooroorlogse blues, maar doen dit toch op een frisse eigentijdse manier en klinken juist daardoor best op eigen manier authentiek, zonder de geschiedenis los te laten.
Heerlijke vertolkingen van een aantal klassiekers van onder meer Robert Johnson en Big Joe Williams. Helaas was door het elkaar overlappende programma zaak om me toch los te rukken van dit gezelschap en me naar de kleine zaal te begeven.
Daar speelden Blind B and the Visionairs hun set. Weinig verrassingen bij deze band, waar zanger/gitarist Richard van Bergen en zanger/harmonicaspeler Boy Vielvoye elkaar als leadzanger afwisselden en ons een mooie bloemlezing gaven van pareltjes uit de blues geschiedenis, met werk van onder meer Johnny Guitar Watson en Slim Harpo, maar ook New Orleans werd bezocht.
En ja, ook geroutineerde muzikanten zetten wel eens een verkeerd nummertje in, maar dat verhoogde de gezelligheid alleen maar.
Drummer Frank Duindam en bassist/bandleader Bart Kamp zorgden weer voor de ritmische strakke ondersteuning. Ik heb de heren inmiddels al ontelbare keren aan het werk gezien, maar het verveelt nooit.
Het was de tweede keer in drie dagen dat ik Boy Vielvoye aan het werk zag en die is inmiddels uitgegroeid tot een eerste klas entertainer.
Vervolgens tijd om te verkassen naar de grote zaal en met een glas wijn in de hand weg te zakken in het pluche voor Kat Riggins & her Blues Revival Movement.
De band bestond uit Hein ‘Little Boogie Boy’ Meijer (gitaar), Jan de Ligt (sax), Brian Kruit (bas) en drummer Andreas Carree.
De heren trapten op vakkundige wijze instrumentaal af, maar toen de flamboyante wervelwind Kat Riggins zich bij het gezelschap voegde, sloeg al snel de vlam in de pan en pakte deze kleine grootheid de zaal volledig in.
Kat speelt al langere tijd bij haar Europese bezoekjes samen met deze mannen, waarin Brian Kruit met zijn energieke creatieve spel best voor een verrassing zorgde.
Kat stond geen tel stil en wist zonder problemen met haar aanstekende enthousiasme de zaal mee te krijgen. Het ene moment weet ze je kippenvel te bezorgen met het aangrijpende ‘Heavy’, om vervolgens de zaak plat te walsen met Albert King’s ‘The Hunter’. En dat alles met een tomeloze energie.
De volgende stop was weer in de foyer, waar het duo Cleanhead & Barefoot ons meenam op een muzikale reis door Noord-Amerika, van New Orleans tot voorbij de noordgrens van de V.S. met werk van The Band.
Aan John Zwetsloot (zang/gitaar) en Michael Breukers (accordeon/zang) kan je dat wel overlaten. Met verder werk van Robert Johnson, Mississippi John Hurt en een met heerlijk cajun sausje overgoten versie van Buster Brown’s ‘Fannie Mae’.
De heren konden putten uit een eindeloze lijst van pareltjes ut de roots geschiedenis met totaal onbekende werkjes, gecombineerd met bekendere nummers, die door de combinatie gitaar/accordeon toch een compleet eigen bewerking kregen.
Little Steve & The Big Beat bouwden hun eigen feestje in de kleine zaal. Daar waren geen zitplaatsen (hoewel daar voor de creatieve geest wel wat op te vinden was).
Ook deze mannen wisten de zaal vol te krijgen en met hun heerlijke rhythm & blues klanken zelfs de voetjes van de vloer te krijgen bij de bezoekers.
Bassist Bird Stevens en drummer Jody van Ooijen zorgen hier voor een stevige ondergrond, waarop zanger/gitarist Steven van der Nat lekker lost kon gaan.
De blazerssectie met Martijn van Toor (tenorsax) en Evert Hoedt (baritonsax) zorgen voor een power muur, die de muziek tot grote hoogten stuwt. Bluesbands met een prima blazerssectie zijn zeldzaam, dus laten we hopen dat deze band met een dit jaar nieuw te verwachten CD weer helemaal in de picture komt te staan.
Vanaf de eerste keer dat ik The BluesBones hoorde zo rond 2012 was ik onder de indruk van deze Belgen. Ik moet bekennen dat het daarna iets wegzakte. Zag ze de afgelopen jaren prima optredens geven maar het was het net niet. Dus daar zat ik in het pluche met nog een glaasje wijn en een houding van ‘nou, laat maar eens horen’.
Dit keer weer met Stef Paglia op gitaar (de laatste twee keer zag ik ze met de overigens prima vervanger Stijn Bervoets) en verder natuurlijk zanger/frontman Nico de Cock, Edwin Risbourg achter de toetsen.
De ritmesectie wordt gevormd door Geert Boeckx op bas en Jens Roelandt achter het drumstel. En vanaf het eerste nummer overtuigde de band volledig.
Ze speelden een strakke, afwisselende set met vrijwel uitsluitend eigen werk (plus publieksfavoriet ‘She’s Got The Devil In Her’). Alles was goed uitgebalanceerd, nergens te lang uitgesponnen solo’s. Naast het stevige snarenbeulwerk ook zeer subtiel slidewerk. Kortom, een perfecte show.
De Robbert Fossen Band sloot de avond af in de foyer en deed dat op de van hen bekende vakkundige wijze.
Ze wisten niet alleen de vaste fanclubleden uit Den Haag en omstreken weer in te pakken, maar het bleef nog lang onrustig in het Zoetermeerse theater.
Als vanouds bijgestaan door Lothar Wijnvoord op gitaar, Ivan Schilder achter de toetsen en de onverzettelijk ritmesectie The Dynaflow (Jan Markus op bas en Eduard Nijenhuis op drums) lieten zij wederom horen de Chicago blues prima onder de knie te hebben.
Robbert Fossen blijft een fantastische zanger, die ook op gitaar en bluesharp de weg weet. Toen de band Lowell Fulson’s ‘Sinner’s Prayer’ inzette vond ik het persoonlijk een mooi moment om richting parkeergarage te gaan.
Eén Afro-Amerikaanse dame en verder uitsluitend Benelux bleekneuzen op het podium. Durf het bijna niet hardop te zeggen, maar toch was het een hele mooie bluesbeleving. De mensen van het theater, de programmeur, de muziek en het belangrijkste, het publiek, kan tevreden terugkijken op deze Zoetermeer
Blues Festival Night.
Mooi verslag Ton Kok en prachtige foto’s Paul de Vries!