The Cinelli Brothers kwamen op 06 Januari 2024 jl. voor twee concerten naar De Amer in Amen. Een verslag van Ria Pronk met foto’s van Gerrie van Barneveld.
Ik reis al vroeg naar Amen, er vallen sneeuwvlokken en het is koud. Uw verslaggever heeft vandaag meerdere petten op, niet alleen die van recensent maar ook die van oncertvrijwilliger. Immers, vrijwilligers zijn de drijvende kracht achter Café De Amer en ik ben er een van. Op deze eerste zaterdag van januari ga ik een dagje Cinelli Brothers meemaken in al zijn facetten. Zowel het middag- als avondconcert zijn uitverkocht.
Ze wonnen hem niet vorig jaar, de prijs voor de beste Europese bluesband, tijdens de European Blues Challenge. Het verbaasde menig bluesliefhebber. Wat The Cinelli Brothers doen behoort tot de buitencategorie. Zij kiezen voor een moderne, frisse vorm van blues die een jong publiek zal aanspreken.
De vierkoppige band uit Londen, bestaat uit de broers Marco en Alessandro Cinelli geboren in Italië, Tom Julian-Jones, geboren in Londen en Stephen Giry oorspronkelijk afkomstig uit Frankrijk. De gemeenschappelijke passie voor de Chicago en Texas blues uit de jaren 60 en 70 bracht hen bij elkaar. Zo op het eerste gezicht heeft het stel iets van een boyband uit de jaren 90. De innemende charmeur, Marco, de relaxte hippie Alessandro, de serieuze Stephen en de grapppige Tom.
Klokslag twee uur gaat de muzikale motor draaien met Ry Cooder’s ‘The Very Thing That Makes You Rich’. Het is een opzwepende opener, met een gospelfeel. We zien Marco op toetsen, Alessandro op de drums, Tom die gitaar en leadzang voor zijn rekening neemt en Stephen op de bas. Muzikaal staat het direct als een huis met wervelende solo’s van Marco en Tom. ‘Dozen Roses’ is een “lief liedje”, vertelt Marco ons in het Nederlands. Hij heeft een aantal jaar in Groningen gewoond en spreekt een paar woorden Nederlands. Een liefdesliedje, van eigen hand, in de soultraditie, met aansprekend koorwerk. Er is ook ruimte voor Chicago blues, met ruig soleerwerk, van Marco dit keer. Tom heeft de bluesharp ter hand genomen. Er volgt een potje no-nonsens blues.
In ‘No Place For Me’, een moderne gospel, geschreven in samenwerking met de ons welbekende Ian Siegal, komen de zangkwaliteiten van de vier mannen goed naar voren. Ze kunnen allemaal zingen en lijken dat ook graag te doen. Mochten we inmiddels zijn ingedut, grapje natuurlijk, dan veren we op bij het spannende ‘Makin’ It Through the Night’. ‘I Want You’ heeft een meer experimenteel karakter, met ingewikkelde lijnen, wisselingen en stijlen. Met een eenvoudig bluesje, gaan we richting pauze. Die pauze gaat volgens Marco zo’n 5, misschien 10 centiliter duren. Het zijn ook gewoon een stel jonge honden.
Na de pauze gaat het wat rommelig van start. Toch een paar centiliter te veel gehad, denk ik. Maar men herpakt zich snel. ‘I Can’t Quit You Baby’ van Willie Dixon wordt uitstekend vertolkt. Er vindt wederom een wissel plaats. De bas gaat naar Marco, Tom neemt de toetsen voor zijn rekening en de gitaar verhuist naar Stephen. Er volgt een vertolking van Rory Gallagher’s ‘Million Miles Away’. Knap gedaan, wat een muzikaal vuurwerk!
Terwijl Stephen zich het zweet op de kop speelt en zingt, maken zijn medemuzikanten een uiterst kalme indruk. Het luchtigere en dansbare ‘Leave it With You’ brengt ons in weer andere sferen. Helaas is er geen ruimte om te dansen en beperkt het bewegen zich tot wiebelende hoofden, tappende voeten en klappende handen. Geen enkel saai moment in dit optreden. Er gebeurt voortdurend van alles, entertainment, wisseling van instrumenten, meerstemmige zang. De vermenging van blues met gospel, jazz, soul en pop lijkt een gouden greep.
De toegift is er een om in te lijsten. Marco Cinelli vraagt en krijgt kauwgom van iemand uit het publiek; hij weet zijn Italiaanse charmes goed te gebruiken. ‘Choo Ma Gum’, is een onvervalste boogie, die het publiek op de been krijgt. Het is een groot zinderend feest.
De gasten vertrekken verguld huiswaarts. “Het is pas januari en dit zou wel eens het beste concert van 2024 kunnen zijn”, verzucht iemand. Een andere bezoeker vraagt zich af, of we Grolloo niet moeten bellen. “Deze mannen kunnen zo naar het Holland International Bluesfestival”. “Bel even met Mojo”, stel ik voor.
De middag gaat over in de avond. Op de stoelen liggen her en der wat Cinellis uit te rusten, de broers spelen een bluesje. De tafel wordt gedekt voor het diner en ik schuif aan bij The Cinelli Brothers. Dat gebeurt je toch ook niet iedere dag. Het avondconcert is een herhaling van het middagconcert, met evenveel passie, enthousiasme en muzikaliteit. Vandaag gonst, bonst en zindert het in Amen en het is pas zes januari.
Wie de Cinelli Brothers wil beleven in Nederland krijgt een herkansing in maart, ze doen dan verschillende podia aan. Moulin Blues volgt in mei. In juni gaan de Cinelli’s op Blues Cruise en op zondag 14 juli komen zij naar Bospop. En wellicht heeft die meneer wel met Mojo gebeld.
Setlist
The Very Thing That Makes You Rich
Dozen Roses
Save Me
No Place For Me
Makin’ It Through The Night
Married Woman
Nobody’s Fool
I Want You
Spell On Me
Lucky Star
Last Cigarette
I Can’t Quit You Baby
Still Have You On My Mind
A Million Miles Away
Leave It With You
Encore
Choo Ma Gum
