Ruben Block speelde Zaterdag 25 November jl. in De Doelen – Rotterdam. Tekst Nicolette Johns met foto’s van José Gallois. Klik HIER om ‘t gehele album te kunnen bekijken.
Drieënvijftig is hij inmiddels de, in 2013 tot ‘Best Geklede Belgisch Muzikant’ uitgeroepen, frontman van Triggerfinger Ruben Block. Zijn haar is weliswaar bijna zilver gekleurd maar geenszins heeft de zanger/gitarist sinds dat dit setje reporters hem voor het eerst in 2011 op het podium van Blues Peer aan het werk zag aan looks ingeboet. Dat moeten er meer denken want op de eerste rijen van de Jurriaanse zaal van De Doelen zitten opvallend veel vrouwen. U leest het goed, we zitten bij een optreden van de frontman van de Vlaamse rockband Triggerfinger want het betreft vanavond een solo optreden.
Ruben Block werkte gedurende de twee jaar lange ingelaste pauze met Triggerfinger gelijk zijn kompanen Goossens en Van Bruystegem aan wat plannen die al lang op de plank lagen te verstoffen. Eén daarvan is een solo album uitbrengen met songs die zich geen weg wisten te vinden naar een Triggerfinger album maar anderzijds ook eens met een groot orkest musiceren. Dat album ‘Looking To Glide’ kwam er vorig jaar en werd door de media zeer goed ontvangen. Eigenlijk heeft de in Antwerpen wonende Lierenaar een trilogie van soloprojecten gestalte weten te geven. Zo stond hij vorig jaar al met het Noord Nederlands Orkest o.a. op het Utrechtse podium van TivoliVredenburg, stond hij samen met Mario Goossens en een aantal bijzondere gasten zoals Sjang Coenen op diverse Vlaamse podia en nu vandaag is hij moederziel alleen te gast in de Rotterdamse Doelen.
Je hoeft geen blues-adept of rockliefhebber te zijn om Ruben Block te kennen; hij maar vooral zijn hoge vocale bereik werd wereldberoemd door zijn cover van het Lykke Li’s ‘I Follow Rivers’ dat in 2010 Triggerfinger’s doorbraak bij het grote publiek betekende.
Op het Rotterdamse podium staan er al drie akoestische gitaren met evenzoveel versterkers klaar als Block opkomt met nóg een akoestische Harmony onder de arm. De man wil blijkbaar de juiste sound bij de juiste song vervolmaken.
Openen doet Block met een uitgeklede, naakte versie van het Triggerfinger nummer ‘There Isn’t Time’ dat de band alweer tien jaar geleden op het album Absence Of The Sun uitbracht. Het nummer is zo klein gebracht dat ik me als een vlieg op de wand voel, zo intiem in de voor driekwart gevulde Jurriaanse Zaal van De Doelen. Heel knap!
Toch heeft de frontman zo vroeg in de set ook voor een wat meer uptempo nummer van het uit 2017 daterende Colossus gekozen. We horen ‘Flesh Tight’ dat hij net als voor de nieuwe schijf Looking To Glide ook in Los Angeles opnam in samenwerking met Micheal Froom die o.m. samenwerkte met The Black Keys, Los Lobos, Bonnie Raitt en zelfs Paul McCartney. Net als bij optredens mét de band weet Ruben ook solo zijn hoge noten met gemak te halen. Jammer dat ik vanuit mijn zitplaats niet de makelij van de blonde met roze strepen akoestische gitaar kan bekijken maar ze heeft een bijzonder geluid dat is zeker.
“U ziet er professioneel uit” complimenteert Block zijn Rotterdamse publiek voorafgaand aan ‘Perfect Match’ (2014 Absence Of The Sun) waarvan ik mag concluderen dat de gitaren ook bij de solo optredens een evenzo belangrijk onderdeel zijn om die perfecte sound te genereren als bij de live optredens van Triggerfinger. De lekkere groove is verslavend!
Het leven van een muzikant wordt al in de eerste regel van het op Looking To Glide album uitgebrachte ‘Lights’ samen gevat “city to city, from pretty to gritty” is wel een goede typering hoe het voor een muzikant soms kan zijn. Soms is de ontvangst fantastisch maar het kan ook zo maar dat er genoeg aan hapert. Het geluid wat uit het door mij liefkozend gedoopte ‘speelgoed gitaartje’ komt is mede door de drie versterkers monumentaal te noemen.
De ietwat lange introductie van ‘That’s Just The Way’ zorgt voor wat geschuif in het pluche maar het publiek wordt bevrijd als zij na de weer prachtige ‘ijle’ kopstem van Block het refrein “hey, hey” mee mogen zingen. De twee microfoons zorgen voor een heel bijzondere solo sound. Toch wordt het pedaal voor de vertolking van ‘Half Way There’ even bediend om wat mínder volume te produceren. Het nummer werd samen met Mario Goossens geschreven voor de film Offline dat op het Internationale Filmfestival van Amiens werd bekroond met diverse prijzen zoals Beste Film, Beste Acteur en Beste Actrice. Jammer voor de mannen van Triggerfinger dat deze song niet werd gehonoreerd als Beste Soundtrack. Voor het publiek in De Doelen had het, gezien het applaus, wél een onderscheiding waard geweest.
Een nummer wat ook in samenwerking met Froom in Los Angeles werd geschreven is ‘Awake’ dat op de in de VS aangeschafte gitaar wordt gespeeld. Deze song komt bij me binnen, ik houd van de sinistere vibe die ervan uitgaat. Steeds weer sta ik versteld hoe verschillend solo optredens kunnen zijn, bij Ruben blijft er altijd een zekere ‘Triggerfinger elektrisch versterkte feel’ aan zoals bij ‘Big Hole’ ongetwijfeld ontstaan door de pick-ups op de akoestische gitaren maar ook zeker door de versterkers.
Over hoe de liefde werkt heeft niemand het antwoord, “we doen allemaal maar wat” zegt Block. Gelukkig is muziek daar een behulpzame partner bij. De verbale paringsdans van Block met zijn publiek wordt vervolmaakt in ‘After Glow’ dat Block schreef voor Colossus (2017). Ook hier zijn we weer gecharmeerd door de vocalen van de Antwerpenaar.
Natuurlijk mag ook bij een solo optreden de cover van Lykke Li’s ‘I Follow Rivers’ niet ontbreken, terstond zie ik een behoorlijk aantal mobieltjes op de rijen voor mij ingeschakeld worden om dit nummer voor het thuisfront vast te leggen. Hier geen ingewikkelde gitaarpartijen, maar het ritme van z’n eigen hak tegen de houten podiumvloer. Ook solo blijft deze monster-hit inclusief de gefloten partij kaarsrecht overeind!
Dan toch voor mij wel de verrassing van de avond; Block speelt een cover dat door Roland Van Campenhout werd geschreven en door de Vlaamse troubadour Wannes Van De Velde wereldkundig werd gezongen. Block vertelt zijn publiek dat hij getracht heeft het nummer uit 1969 te vertalen naar het Engels maar dat de schoonheid van het nummer o.a. in het dialect zit dat het nummer herbergt. De ‘schone’ woorden “ik wil hier zingen van degeen die mij geen droefheid heeft gebracht” is de eerste regel van ‘Een Ontmoeting Met Een Mens’ zijn zeker bewaarheid door dit solo optreden van Ruben Block.
De song wordt onversterkt aan de rand van het podium ten gehore gebracht, hoe stil wil je het publiek krijgen? Werkelijk prachtig! De trotse maar evenzo timide overkomende zanger/gitarist heeft ons deze zaterdagavond zéker geen droefheid gebracht. Ruben Block kwam even ‘langs ons huis De Doelen en bracht de stilte die zo hard werd gezocht’.
Als donderslag bij heldere hemel is het publiek getroffen als blijkt dat de reguliere set al voor tien uur gedaan is. Gelukkig krijgen de toeschouwers die Ruben fêteren op een staande ovatie toch een toegift. Voor die encore blijkt Block eindelijk achter de bluegrass microfoon plaats te nemen en ook de gitaren niet meer inplugt in de versterkers.
De Sunburst akoestische Gibson horen we als begeleiding bij het 2008 Triggerfinger werk ‘Soon’, het nummer wordt héél klein gehouden met smaakvol fingerpicking style gitaarwerk. Om de vingers bij af te likken zo fenomenaal. Ook de tweede encore ‘All My Floating’ komt van dit album What Grabs Ya?
De show wordt afgesloten met een cover van een van mijn favoriete singer/songwriters Townes Van Zandt ‘No Place To Fall’, ik beschouw deze cover als een cadeautje. De tekst “I’m here, then I’m gone and I’m forever blue. But I’m sure wanting you” typeert op geen betere manier het leven van een muzikant. Op doorreis om even, een paar uurtjes het leven wat aangenamer te maken, niet mét maar ook zeker niet zónder zijn publiek kunnen voortbestaan.
Hoe dankbaar ik ook zeker voor de laatste song ben, tóch had ik nog meer covers van Block’s muzikale helden te horen gekregen om zo nóg meer de mens Ruben achter de artiest/frontman te kunnen ontdekken.
Al met al een zeer indrukwekkend optreden van een man die zich in deze twee jaar durende pauze van de band Triggerfinger opnieuw heeft bewezen als een begaafde songsmid maar ook zeker een vernuftige gitarist die weet hoe hij klinken wil en een begenadigd zanger.
De verslaggevers van The Blues Alone? bedanken De Doelen voor haar gastvrijheid en hopen nog vaker bij mooie acts aanwezig te mogen zijn zoals de nieuwe ontdekking op bluesgebied Buffalo Nichols. Check de complete agenda HIER.
