Een sfeerverslag van het 8e Blues a/d Zaan dat werd gehouden op vrijdag 17 en zaterdag 18 November 2023 vond plaats in Poppodium De Flux van Zaandam. Dit is het verslag van dag 2 van het sympathieke festival. Tekst Nicolette Johns met foto’s van José Gallois. Klik HIER om het gehele fotoalbum te bekijken.
Vandaag heeft dit setje verslaggevers van uw favoriete online-muziekmagazine weer de gps ingesteld op de Hemkade in Zaandam, weliswaar begint de tweede tevens laatste festivaldag anderhalf uur eerder maar er staat ons dan ook veel te wachten vanavond. Alweer is de line-up door de kenners samengesteld uit gevestigde gerenommeerde acts maar er staat ook zeker jong talent op het affiche.
Aanvankelijk zouden Luca & Uncle Rudi, het jongste gitaartalent Luca Holkenborg uit het mooie Limburg, dit festival vlottrekken ware het niet dat de zangeres van de band – Saartje Doumen – ziek is geworden en dan met name geen stem meer heeft. Heel erg jammer maar deze dingen gebeuren…..Gelukkig voor gitarist Luca mag hij later vanavond toch een gastoptreden doen.
Aan de programmeur, die ook deze tweede festivaldag aantreedt als onze MC, om zo snel mogelijk een waardige vervanger te vinden lijkt me niet gemakkelijk maar toch vond hij Hamid Reza Behzadian bereid het festival te openen.
Hamid heeft Iraanse roots maar heeft zich weten te ontwikkelen tot een gedegen gitarist en harmonicaspeler van diverse genres. Door zijn Perzische roots is zijn muziek een mix van Oosterse melodieën én zoals hij zelf zegt zijn eerste inspiratiebron, de blues uit de Verenigde Staten. Als gevolg van een kennismaking met de Indiase slide-gitaar verdiepte hij zich in de Indiase klassieke muziek waarin hij later aan het Codarts conservatorium van Rotterdam Cum Laude afstudeerde. In zijn concerten neemt hij zijn toehoorders mee op een muzikale reis waarbij traditionals uit het Midden-Oosten en de westerse wereld elkaar tegenkomen. Hier in poppodium De Flux heeft Hamid een tabla-speler meegenomen. Hij is de vierde generatie Indiers die zich ooit in Suriname vestigden, zijn naam Suresh Sardjoe (dank HRB).
De opener wordt gespeeld op de diatonic harmonica waarin Hamid ons vanuit de stromende regen meeneemt naar de kurkdroge vlaktes van Iran. De klanken hebben iets troostends, de toeschouwers zijn respectvol en luisteren aandachtig naar de muziek uit het voormalige Perzische keizerrijk.
Op de resonator (slide)gitaar horen we het werk ‘Zamuleh’ dat is gebaseerd op de Persische muziek van weleer. Zijn begeleider Suresh op de tabla weet deze Iraanse blues smaakvol te omlijsten.
Een lied in het Farsi dat Hamid is de opvolger, Hamid verklaart dat de titel zoveel betekent als “ik ben dronken van de liefde” doet met wat verbeelding aan de Hillcountry blues denken. Niet zo gek als je beseft dat Hamid in Iran luisterde naar de verboden ‘underground’ muziek van o.a. Robert Johnson. Sluit je ogen en je hoor Cedric Burnside spelen en zingen, in welke taal gezongen de blues komt àltijd binnen in je ziel.
Er volgen nog wat instrumentale nummers zoals het zelf gecomponeerde ‘Desire Stands’, ondanks dat Hamid twijfelde over het repertoire dat hij vanavond op het festival zou kunnen spelen complimenteert hij zijn publiek op hun respect en hun aandacht. Voorgenoemde doet hem besluiten tóch een luisterliedje te spelen. Een bijzondere set van een bijzonder duo, dat bijvoorbeeld niet zou misplaatst zijn op een ‘intiem’ podium, klasse!
Kwart over acht is het tijd voor de Nienke Dingemans Band het podium te beklimmen. Gitarist B-J Baartmans vervangt vast bandlid Jan van Bijnen vanavond en ik kan u melden dat na mijn kennismaking met B-J in de Q-factory zes jaar geleden dat dit geen aderlating voor de band wordt. Nienke Dingemans die recentelijk werd verrast met Dutch Blues Award voor jong talent is een negentienjarige singer/songwriter uit Ossendrecht.
Ondanks dat ze een blues award ontving heeft deze jonge dame nog meer in haar mars en kan ze ook boeien met country-getint werk. Naast Nienke zien we Joost Verbraak op drumms en Joris Verbogt op de bass.
Er wordt afgetrapt met ‘Ain’t No Hollywood Girl’, een song wat op de akoestische gitaar ten gehore wordt gebracht. Ooit zag en hoorde ik haar een paar nummers zingen maar wat is deze jongedame gegroeid zeg! De ‘meester’ van de ‘twang’, B-J Baartmans lardeert het werk met fantastische gitaar compleet met tremelo.
Het publiek is zicht- en hoorbaar verrast over het niveau van deze jonge band en laat dit blijken door een groot applaus. ‘The House Of Lily Jones’ is ook een nummer uit eigen pen, weer ben ik verguld met Nienke’s stemgeluid, smaakvol wordt het nummer door het pedaalwerk van B-J.
‘Southern Way’ is een uitgelezen song voor Nienke om vocaal eens helemaal uit te pakken om de laatste nog twijfelende toehoorder over de streep te trekken, sodeflikkers wat is dit goed! Nienke heeft er een fan bij, ook fan ben ik van de twee mannen bassist Verbogt die ik steeds weer met trots in de ogen naar de frontvrouw kijken en van drummer Verbraak die stijlvol de mullets op de vellen van zijn drummkit laat neerdalen.
Ook al komen de introducties nog wat schoorvoetend en soms wat minder verstaanbaar door de microfoon toch hoor ik dat het volgende nummer, ‘Tennessee River’, het eerste liedje ooit was dat zij zelf schreef. Blijkbaar maakt de kwaliteit van de song, haar stemgeluid en haar gitaarwerk op de elektrische Gibson net zoveel indruk op het publiek als op mij want ook de bezoekers van Blues aan de Zaan laten zich horen. De ritme-sectie staat ook nu weer als een huis en die sublieme B-J is slechts de aansporing voor Nienke om nog meer te excelleren.
Dat drummer Joost Verbraak de gangmaker van de band is zal niet als een verrassing komen, zo ook bij de rock ‘n roller ‘Blue Eyes Dreams’. Ik kan me bij het beluisteren van deze song niet aan de gedachte onttrekken dat Nienke ook Dolly Parton tot een van haar voorbeelden rekent.
En weer is haar stemgeluid zeer volwassen, maar ook de stembeheersing is voor haar leeftijd impressionant te noemen, voeg daar de backing-vocals van bassist Joris Verbogt bij en u weet dat het publiek in De Flux hier met volle teugen staat te genieten.
Ineens horen we een pocket trompet, de bezoekers zoeken verdwaasd naar een eventuele nieuwe gast op het podium maar het is drummer Joost Verbraak die de toehoorders hier op het verkeerde been weet te zetten.
De verrassing wordt nóg groter als we door Nienke Dingemans worden getrakteerd op ‘Devil On My Shoulder’ (EP 2022) dat zij deze keer voor het eerst live op de lapsteel speelt. Wàt een stoere dame, wàt een talent en wàt een stem. Vergeet Larking Poe, wij hebben Nienke die klaarblijkelijk alles kan!!
De enige cover in de set vertelt de charismatische en duidelijk genietende Nienke ons is ‘The Sky Is Crying’en wordt ook weer op de lapsteel gespeeld. Lieve lezers, ik kan u met het hand op het hart melden dat deze dame de song eer aan doet, nog een jaar of wat en zij schaart zich met gemak tussen al die andere legendarische vertolkers van het nummer. Doe jezelf een plezier, wacht niet te lang en ga naar een optreden van de Nienke Dingemans Band, beter nog schaf vandaag nog haar EP aan. Nienke Dingemans Band is here to stay!
Ook van de volgende band, Harlem Lake, is gemiddelde leeftijd jong te noemen al hebben zij na het winnen van de European Blues Challenge in 2022 wel al wat meer podiumervaring opgedaan door veel, héél veel door Europa te touren. Wellicht voor de trouwe lezer overbodig maar ik stel de bandleden toch aan u voor want er was nogal wat verloop in de band. Op drumms zien we deze keer Elian van Buuren als vervanger voor Benjamin Torbijn, op bass Kjelt Ostendorf, de blazerssectie bestaat uit Jazzton Hulsebosch (saxofoon), Olav Schoorlemmer (trombone) en Koen Ross (trompet).
Het trio waar het allemaal mee begonnen is blijft gelukkig onveranderd, Dave Warmerdam bespeelt het ‘ebony and ivory’, de slanke snaren van de gitaar worden liefkozend beroerd door Sonny Ray van den Berg en de gangmaker van het stel is de frontvrouw/zangeres Janne Timmer.
Al van meet af aan is de zaal helemaal mee met ‘Carry On’ dat de nieuwe single is van A Fool’s Paradise Vol. 2 wat ongetwijfeld na de set grif over de merchandise-tafel zal gaan. De vaart zit er goed in, we krijgen nauwelijks tijd om te applaudisseren als we Harlem Lake’s vertolking van Don Bryant’s ’99 Pounds’ te verstouwen krijgen; deze seventies song leent zich als geen ander om voor Noord-Holland’s trots Dave Warmerdam los te gaan. En wat een energie heeft die Timmer!
We mogen heel even op adem komen bij de slow blues ‘Please Watch My Bag’, dé uitgelezen manier om kennis te maken met de virtuositeit van gitarist Sonny Ray, zijn solo is ‘fingerlickin’ smooth’.
Inmiddels is de frontvrouw warm gedraaid en heeft Janne zich ontdaan van haar vintage fringe-jasje en trakteert ons op ‘een ‘Fooled Again’ dat van het A Fool’s Paradise Vol. 1 dat uit de lockdown periode dateert. De heftige Hammond van Dave en de dwingende drumms van Elian maken dat het publiek joelt bij het beluisteren van de respectievelijke solo’s.
Eén van Janne’s persoonlijke favoriete zangers is gek genoeg niet iemand van haar generatie maar een man waar deze reporter meer is groot geworden, Joe Cocker, van hem horen we de cover van ‘It’s A Sin When You Love Somebody’.
Nóg een tribute aan de loodgieter uit Sheffield is het meer bekend ‘The Letter’ waar menige Zaandammer lekker de zangstrot bij open zet. De set-list vertoont nog een seventies song, deze keer een cover van Tower of Power’s ‘Don’t Change Horses’.
Het ‘koper’ komt naar de rand van het podium om ook die laatste bezoeker over te halen mee te lopen in de NOLA streetparade. De lekkere funk maakt dat ik allang lekker beweeg op groove van drummer Elian en de gitaarrifjes van Sonny Ray.
De uitsmijter ‘Jake In The Box’ komt van het meest recente album Volition Live dat eerder dit jaar in februari het levenslicht zag. De titel van het album doet de band eer aan want van wilskracht ontbreekt het de leden van Harlem Lake geenszins. Het nummer doet me alweer aan de seventies denken maar had toch even hulp (dank SR) nodig het riffje te plaatsen…..Jack In The Box is het tweelingzusje van Ike & Tina’s Nutbush City Limits. Ach je slechtere nummers als inspiratie gebruiken. Harlem Lake heeft alweer haar visitekaartje achtergelaten!
Kwart over elf is het alweer als de zaal is bijgekomen van de energie van Janne en haar begeleiders en dat is de tijd voor de laatste act van dit sympathieke festival Blues aan de Zaan. De Ruben Hoeke Band zullen deze avond met een heel arsenaal aan gast gitaristen afsluiten.
Gitarist Ruben Hoeke, de zoon van wijlen boogie-woogie pianist Rob Hoeke, initieerde zoals bovenstaand in dit verslag te lezen is acht jaar geleden het huidige Blues aan de Zaan en treedt dan ook ieder jaar op ‘zijn’ festival aan samen met zijn broer Eric Hoeke op drumms, Mike Kamp op bass en de zanger heet Lucas Pruim.
Meteen bij de opener staan we met z’n allen op scherp, scheurend gitaarwerk met het nodige pedaalwerk en de beat van broer Eric op de drumms maakt dat de indommelende bezoeker weer klaarwakker wordt geschud.
De vingervlugheid van de naamgever van de band is ongeëvenaard in de uptempo bluezer ‘Backdoor Blues’ een nummer wat nog uit de tijd van zanger/blues-harpist Frank van Pardo stamt. Lucas Pruim brengt het nummer met verve, sowieso heeft Pruim een ton aan charisma en looks wat koren op de molen van de aanwezige fotografen is.
King’s ‘You Upset Me Baby’ is de uitgelezen song om gast gitaristen Jelle Wunderink (No King, Black Opal Blues) en Brend Bakker (Doghouse Tenents) te introduceren bij het aanwezig publiek. Wat voor een introductie is dit zeg? De amateurgitaristen hier vanavond aanwezig laten na het aanschouwen van deze mannen voorgoed de axe in de standaard in de hoek van de kamer. Jelle op de Gibson is meer van de gillende solo’s waar Brend op de Les Paul Gold Top wat meer ingetogen speelt.
Nóg een spotlight moment gunt Ruben Hoeke deze jonge talenten als ‘Please Don’t You Lie To Me’ van de Fabulous Thunderbirds gecoverd wordt. Jelle en Brend voeren als het ware een goed gesprek op de zes snaren waar wij als publiek ‘luistervinkjes’ getuige van mogen zijn. Ruben Hoeke bewijst hier nog maar eens dat hij talent graag een podium wil geven, net als zijn ‘Geef een gitaar aan een Kind’-actie toont hij zijn liefde voor muziek te willen delen met anderen.
Genietend van de vocals van Lucas Pruim schrijf ik in het welbekende notitieboekje op dat hij het allemaal zo makkelijk doet voorkomen. Pruim is een artiest pur sang deze man doet geen ‘kunstje’, hij is een zanger tegen wil en dank.
Inmiddels zie ik dat de vierde gitarist zijn opwachting op het podium van De Flux heeft gemaakt. Deze keer is het de beurt aan Sonny Ray van den Berg om de aanwezigen te vervoeren met zijn gitaarspel. Net als in zijn reguliere set met Harlem Lake zorgt hij ook nu weer voor een ‘oorgasme’.
Jelle Wunderink pareert met een al evenzo sublieme solo waarna Brend Bakker de laatste solo in de schoot geworpen krijg en ook deze kerel is een gitaarvirtuoos in wording!
De opvolger is een lekker uptempo nummer waarin ook weer de gasten de solo’s afwisselen maar dan komt het jongste gitaartalent van ons land erbij. Er is wat gesteggel in de zaal hoe jong hij nu wel echt is maar ik kan u met zekerheid melden dat Luca Holkenborg nog maar 14 jaar is, wij van TBA? werden vorig jaar verrast door zijn skills op Swing Wespelaar waarbij Ghalia Volt van enthousiasme voor dit manneke uit Heerlen – Limburg de loudspeaker van het Mojo Sessions podium beklom. ‘Shake Your Moneymaker’ op je veertiende, compleet mét beugeltje – spelen als ‘een heer’ dat doen hem er maar weinig na.
Alle aanwezigen beantwoorden deze apotheose van Blues aan de Zaan met veel applaus en gejoel. Het wederzijds respect van de vijf gitaristen voor elkaars spel en de fun die er vanaf spat is zo machtig mooi om mee te mogen maken. De uitsmijter van deze heerlijke set is een ballad waar we een fenomenale beheersing van de gitaar mogen aanschouwen door Sonny Ray en alweer die grandiose Lucas Pruim die ook hier weer voor de vocals tekent. Wat een apotheose van dit heerlijk tweedaags indoor festival. Ruben Hoeke Band 30 Years Live, kopen die dubbelaar!
Wordt Ruben Hoeke onze eigen grondlegger van het Nederlandse Crossroad Guitar Festival? De neus voor talent heeft hij dus het zou zomaar kunnen….
Graag bedanken de verslaggevers van The Blues Alone? Poppodium De Flux voor haar gastvrijheid en Bebop voor de bemiddeling. We hopen snel weer gast te mogen zijn bij een ander blues optreden in deze sympathieke venue.
Lees het verslag en bekijk de foto’s van Dag 1 van Blues aan de Zaan 2023 HIER
