Een sfeerverslag van het 8e Blues a/d Zaan dat werd gehouden op vrijdag 17 en zaterdag 18 November 2023 vond plaats in Poppodium De Flux van Zaandam. Dit is het verslag van dag 1 van het sympathieke festival. Tekst Nicolette Johns met foto’s van José Gallois. Klik HIER om het gehele fotoalbum te bekijken.
Nederland ligt dit week-end onder een dikke regenzone, dat en het egocentrische gedrag op de weg maakt dat de reis naar Zaandam een stresserende is geworden. Gelukkig zijn we ruim voor aanvang van de eerste set in het pand aan de Hemkade aanwezig zodat we middels begroeten van oude bekenden en een drankje de agitatie toch weer van ons af kunnen schudden. Blues aan de Zaan, alweer 8 jaar geleden opgestart n.a.v. een initiatief van stergitarist Ruben Hoeke, is een indoor-festival waar gevestigde namen het podium bemannen maar ook is er ruimte voor jong, nieuw talent.
Rond de klok van half negen voelen we ‘n gezonde opwinding over wat dit festival brengen zal. De eerste band die deze eerste festivaldag het podium beklimt heet The Tarn House Renegades.
De band is een international collectief gevormd door zanger/frontman Tom Daniel Staples die uit Leeds afkomstig is, de gitarist/vocalist is uit Zaandam afkomstig en stapt door het leven als Robert Swijgman. De ritme-sectie bestaat uit bassist Joris Kühne en drummer Chris van der Vlies.
De band bracht in 2019 een EP uit en eerder dit jaar zag de single ‘Son Of Thy Neighbour’ het levenslicht. De mannen brengen naar eigen zeggen een blend van alternative en psychedelische rock geworteld in de blues. De opener ‘Fat Tuesday’ is een eigen werkje en hiermee weet de band meteen mijn onverdeelde aandacht te trekken. Ondanks dat ze zichzelf anders aanprijzen geeft deze song mij toch ‘n wat southern rock gevoel mee. De rauwe stem van Tom, de vette bassloopjes en de gitaarpartij maken dat het nog steeds arriverende publiek meteen bij de kladden worden gepakt.
Stevig pedaalwerk van Robert is te horen in ‘Sticks ‘n Stones’ dat een stevige rocker is. Swijgman bewijst naast een goede gitarist ook nog eens een fijne zanger te zijn in ‘Untamed’, een nummer dat werd geschreven over de drang om soms zomaar uit de sleur van alledag te stappen. De bevrijdende rock van de song maakt dit dan ook gedurende een minuut of zes waar.
Frontman/zanger Staples bewijst hierin ook dat hij met gemak de hoge noten kan halen. Na slechts maar een paar nummers te hebben gehoord kan ik concluderen dat dit een een band met veel potentie in het eigen segment is.
De nummers gaan in elkaar over en worden met flair aan elkaar geregen. De set walst als een zwaar beladen ‘southern freighttrain’ over ons heen, dat is misschien ook wel gelijk mijn opmerking bij het gebodene, de set mist wat interactie met het publiek.
Het publiek krijgt ook nog een scoop, we zien en horen het nieuwe nummer ‘Lament’ waarin de spotlight weer is gericht op gitarist Robert Swijgman. Ja schrijven en componeren kunnen deze mannen wel!
Joris Kühne schittert in een wel hele aangename basspartij in de slow-blues ‘One Day’ (a woman came to town), de gitaarsolo en de aansporing van de frontman het refrein mee te zingen maakt dat dit nummer de handen van de toehoorders met gemak op elkaar krijgt.
Dat The Tarn House Renegades ook songs met veel tempowisselingen aankunnen wordt bewezen met ‘Waiting For The Sun’, Staples en Swijgman zoeken beide de rand van het podium op om hun zang en spel kracht bij te zetten. De effecten in deze song zijn werkelijk top en het tegendraadse ritme van de drummer maken het nummer spannend.
The Tarn House Renegades, de nieuwste aanwinst in bluesrock-land zouden volgend festivalseizoen zeker niet misstaan op het podium van bijv. Ribs & Blues. Onthoudt die naam….The Tarn House Renegades!
Om kwart voor tien is het tijd voor de set van Birdmens dat na het aanvankelijk eenmalige optreden op Moulin Blues 2022 werd overstelpt met aanvragen voor nog meer Birdmens shows. De agenda’s van deze individueel internationaal toerende muzikanten werden naast elkaar gelegd en daar kwam dit week-end uit waarin drie shows konden worden gerealiseerd. Zoals gezegd bestaat Birdmens uit een collectief van individueel internationaal gerespecteerde artiesten.
De CEO van dit in de lockdown ontstane project heet Dave Doherty (JABG/Little Geneva) en is de producer van het schijfje ‘Lockdown Loaded’ (2020) maar ook de derde gitarist en backing vocalist in de gelederen van deze band. Verder bestaat het Britse Birdmens achtereenvolgens uit Jonny Henderson (Matt Schofield/Elles Bailey) op toetsen. Rob ‘Tank’ Barry zien we op bass en Tom Wilkes (Jon Amor Trio) is de drummer.
Jon Amor (The Hoax/JABG/ Fisk & Amor) zien en horen we op gitaar en vocals én Ian Siegal – “his retirement didn’t work out” (vrije interpretatie quote S. Earle Together at the Bluebird Café) – die naast de gitaar ook een groot aandeel in de vocals zal hebben.
Vooral die twee laatstgenoemden hebben in Zaandam veel volk weten te mobiliseren, er zijn zelfs toeschouwers die de reis vanuit de UK hebben ondernomen om de ‘superband’ live aan het werk te zien!
De opener ‘Cat Drugged Up’ laat meteen het onmiskenbare stemgeluid van Ian Siegal horen die overigens het nummer samen met Dave Doherty schreef, de gitaarsolo is van de immer goed musicerende Amor die ook de mini megafoon hanteert.
Dit nummer is een Delta blues song ten top (check ook eens die YT-clip, écht leuk) dat doorspekt is met de piano van Jonny Henderson. Een nummer dat de echte Siegal fan weer aan ‘The Skinny’ uit 2011 doet denken; Ian’s tekst “the situation’s all fucked up” slaat de spijker op de kop over de situatie waarin de wereld momenteel verkeert.
Het vocale stokje wordt aan Jon Amor overgegeven als we getuige zijn ‘What’s The Name’, een heerlijk rock ‘n roll nummer dat ik ook vandaag weer met gemak meezing. De B3 solo en de gitaarsolo van de beide Jon’s zijn zo vroeg in de set om de vingers bij af te likken. Maar ook het fundament van de band met de jonge Wilkes op drumms en Rob ‘Tank’ Barry op de bass wordt gesmaakt.
Eén van mijn persoonlijke favorieten op het album is het door Jon Amor (i.s.m. Joel Fisk) geschreven ‘Sheriff’, een Lennon-achtig werkje wat veel trekt op Amor’s ‘Red Telephone’ dat op album Colour In The Sky (2018) terug te vinden is. De meeslepende Hammond komt van Jonny Henderson die de boel hier in De Flux op scherp stelt.
Ook al zijn er een flink aantal van de TBA?-vrijwilligers fan van Ian Siegal toch zijn we altijd kritisch gebleven, óók als het wat minder was maar wat deze man vanavond in De Flux mét koorts – de globetrotter heeft griep “thank God not Covid” – klaarspeelt in zijn vertolking van ‘Hollar’ is zeer ‘straf’ te noemen.
Hij speelt met de microfoon voor de uithalen die menig gezonde zanger van de blues het nakijken geeft. Voeg daarbij zijn snijdende slide partij op de akoestische Silvertone en Jonny’s prikkelende pianopartij en u weet dat het dak in dit poppodium er bijna af gaat.
Siegal heeft de smaak te pakken en pakt nog maar eens uit met ‘Hard Pressed’ (Broadside 2009) waarin natuuuuuurlijk de hommage aan James Brown en Prince wordt verweven. Als Jon Amor zich na afloop ons vraagt “You feeling alright?” schudt Siegal hardvochtig zijn hoofd. Hij mag de stem even laten rusten want Amor is weer de vocalist voor het nummer ‘Cover It Up’ een nummer wat makkelijk in het gehoor ligt en waarbij de gitaarsolo van Dave Doherty komt. Deze schreef de song samen met Amor ten tijde van zijn participatie in de Jon Amor Blues Group.
Uit die zelfde tijd (2011) komt de opvolger ‘Juggernaut’; ik houd van deze song, het repeterende akkoord heeft op mij een onweerstaanbare, verwoestende kracht, dit bakbeest van een song staat nog altijd kaarsrecht! Inmiddels hebben de stembanden van de zieke Siegal wat rust gehad en dus durft de Brit – inmiddels zonder verhullende zonnebril en zonder de tattoos bedekkend colbert – met zijn signature song ‘Falling On Down’ delicaat, zwoel en meeslepend uit te halen.
Net als negentien jaar geleden op het Haagse North Sea Jazz geniet ik weer van de B3 van Jonny Henderson maar ook van rootsman Ian Siegal die de fotograaf en ik een jaar eerder ontdekten in de kelder van het tegenwoordige World Forum als zanger van de Lee Sankey Band waar hij een jaar later met zijn eigen legendarische band (Bjerre + Graham) aangevuld met longtime friend Schofield en Henderson op het grote podium van de Statenhal mocht aantreden. Als Amor ‘Holy Water’ ten gehore brengt valt ons alweer een sublieme solo van de ‘CEO’ van Birdmens – Dave Doherty – ten deel. Het gitaarduel tussen Amor en Doherty is koren op de ‘Zaanse’ molens van de gitaarfanaten in de zaal.
Telkens check ik de klok want net als velen met mij wil ik dat er geen einde aan deze show van de beestachtig goede Amor, de bliksemse B3 spelende Henderson, de formidable fundering van de drommelse drummer Tom Wilkes en de bedreven bassist Rob ‘Tank’ Barry komt. Dan ben ik nog een muzikant vergeten….Ian Siegal die nog één van zijn succesnummers – ‘She’s Got The Devil’ – de zaal in katapulteert.
Jammer genoeg hapert er iets bij de lichtman zodat de zaal fel verlicht blijft bij deze met voodoo-lyrics gelardeerde song. U begrijpt dat deze ‘superband’ niet wegkomt zonder een encore; als allerlaatste keer gaat gitarist Dave ‘The Funk’ Doherty nog eens los in de “nice & easy” (quote Siegal) ‘Diggin’ That Rut’ waarbij Siegal nóg maar eens de stembanden geselt met zijn overbekende ‘cry’. Als deze ‘rut’ de opmaat is voor de toekomst dan vraag ik u waar ik kan tekenen voor deze ‘sleur’. Super set, sublieme show van deze whoop, whoop Bebop Birdmens!
Na afloop gaan de Birdmens Lockdown Loaded cd’s maar vooral de vinyls grif over de toonbank, allen natuurlijk voorzien van de handtekeningen van de bandleden, ook die van ‘cowboy’ Siegal!
Birdmens gemist? Zaterdag 06 April 2024 staan ze op het Bluezy Blues Festival in Ridderkerk.
Nu alweer de regenachtige nacht in voor de terugreis maar morgen hebben we weer een afspraak voor meer moois van gevestigde namen maar ook van jong, veelbelovend talent hier in Poppodium De Flux in Zaandam.
Lees het verslag en bekijk de foto’s van Dag 2 van Blues aan de Zaan 2023 HIER
