Jerry Ledger & The Situation speelden Dinsdag 24 Oktober 2023 jl. in Muziekhuis Qbus – Leiden.. Tekst en foto’s Keimpe Sliep.
Jerry Leger & The Situation zijn met hun verslavende liedjes al jaren één van m’n favoriete smaakmakers in het Americana/rootsrock genre. Aanstichter destijds was wijlen Jan Kooi, mijn belangrijkste muziekraadgever die nog steeds node wordt gemist. Na het uitkomen van de “Nonsense and Heartache” lp tipte Jan deze band in de Vijf van Elpee (-Groningen) van januari 2018. Leger en Kooi hadden een vriendschappelijke klik. Jerry Leger’s voorlaatste plaat “Nothing Pressing” is opgedragen aan de in 2021 overleden Jan Kooi.
Negen shows in Europa in drie weken tijd. Drie in Nederland waarvan het optreden in Qbus, één van Jerry Legers favoriete venues, de enige clubshow is. De band wil vooral tijd nemen voor het werken aan de volgende plaat. De nieuwe, “Donlands”, is op moment van schrijven officieel nog niet eens uit maar work goes on, aldus Leger. Onder andere zijn er wat opnames in een studio in Utrecht gemaakt.
Na de warming-up op het toonaangevende Americana music festival “Ramblin Roots” in TivoliVredenburg hebben de mannen zich klaargestoomd voor de rest van de tour. Vanavond zijn ze dus present in de Leidse Qbus. Het is de derde keer sinds Leger in 2018 op eigen houtje een Europese tour had geregeld. Ook toen belandden ze via programmeur Hans van Polanen in de Leidse Qbus.
Jerry Leger & The Situation zetten een hele fijne pot Americana neer. De avond bestaat uit twee sets van zo’n drie kwartier. Tijdens set één wordt de nieuwe plaat van begin tot eind gespeeld. Behalve de twee eerder uitgebrachte singles had ik nog niks van de plaat gehoord. Op “Donlands” horen we Jerry Leger zoals we hem nog nooit hoorden. De muziek is veel rustiger, filmisch bijna. Buiten de nieuwe singles laat de band ons meegenieten met kleine meesterwerkjes als “I Was Right to Doubt Her”, “Out There Like The Rain” en “The Flower and The Dirt”. Een kniesoor zou dit als saai kunnen bestempelen maar dit zit muzikaal en tekstueel zo goed in elkaar! Ook op het podium komen de liedjes volledig tot hun recht.
Mijn avond als verslaggever begint al een paar uur voor het optreden. In overleg met de organisator en Jerry Leger zelf mocht ik de soundcheck bijwonen en dat was een ervaring op zich.
In no time staat de backline opgesteld. Behalve een paar gitaren is alles van de Qbus, inclusief geluidsman Tycho. The Situation is in tegenstelling tot sommige andere bands een band die hier niet moeilijk over doet. Naar achteraf blijkt doet ‘t het geluid ook geen kwaad.
Zonder eten geen muziek en na een heerlijk ouderwetse ‘Chinees met sambal bij’ start de band de soundcheck. “Baby, Coming Up The River” (Del-Fi’s cover), “Three Hours Ahead Of Midnight” en “Carry Me” zijn de opwarmers voor het aanstaande optreden.
Na de pauze laat Leger traditioneel zijn akoestische set solo horen en toeval of niet maar opnieuw, net als tijdens zijn optreden vorig jaar in Café De Stad in Utrecht speelt hij “Survived like a Stone”. Aan “Survived Like a Stone” zit een verhaal vast wat enige uitleg vergt.
Jerry is één van mijn muzikale helden. Dat was ‘ie al na het grijsdraaien van de “Nonsense and Heartache” plaat en die status bevestigt hij tijdens de eerste wereldwijde lockdown in 2020. In maart van dat coronajaar slingerde hij vanuit zijn appartement in Toronto zijn akoestische liedjes de wereld in. Via YouTube kon je deze online volgen. Per land kon je een verzoeknummer doen. Ik koos voor “Survived Like A Stone,” een persoonlijke muzikale ode aan m’n moeder, die drie maanden ervoor overleed. Inclusief een hele mooie introductie over m’n familie omstandigheden speelde hij dit toen op z’n akoestische gitaar. Deze prachtsong zal wat mij betreft nooit meer los staan van die emotionele periode.
Leger refereert tijdens dit concert nog aan die sessies. zijn lp “Songs From The Apartment” is daarvan het tastend bewijs. De plaat werd een onverwacht groot succes. “Survived Like Stone” ontbreekt jammerlijk op deze plaat.
Maar goed, on with the show.
Met de nieuweling van eerder dit jaar “Mean Payola” en “The Big Smoke” worden we op onze wenken bediend voor wat betreft de wens voor wat ‘harder’ werk van The Situation. Een hele intense versie van publieksfavoriet “Factory Made” waarin Jerry zijn band aankondigt, luidt de finale in.
Bassist Dan Mock, slagwerker Kyle Sullivan en toetsenist Alan Zemaitis zijn een perfect op elkaar ingespeeld geheel die na al die jaren samenspelen precies weten hoe hun voorman het wil.
Het lijkt allemaal om Jerry Leger te draaien maar je kan het niet zonder de mensen die exact weten hoe ze het moeten spelen. En dat voelt als een enorm mooi compliment van de ‘baas’.
De muziek van Jerry Leger laat zich niet in één vakje plaatsen. Dan is het blues, dan folk, dan weer country en vaak is het ook één geheel van die stijlen. Zijn wens is, gekscherend, dat wij er met zijn allen voor gaan zorgen dat er in de platenzaak een bak met louter “Jerry Leger music” komt.
Na een verkooppraatje over wat er in de merch-winkel allemaal te halen is, een prachtige uitvoering van “Have You Ever Been Happy?” coveren Jerry Leger & The Situation als laatste toegift The Drifters’ “Count The Tears.” Het nummer wordt wat langzamer gebracht dan het origineel maar is zeker niet minder mooi. Het past overigens precies in het concept van Leger’s zelfverklaarde rock and roll room zoals je die overal tegenkwam in het Amerika van de jaren ’50.
Na het laten signeren van de nieuwe plaat en een groet aan de man van de verslavende liedjes duik ik maar weer eens een regenachtige Leidse nacht in. Op weg naar het station, nagenietend van een hele bijzondere Jerry Leger-avond.
