De theatervoorstelling Cuby’s Blues – met Erwin Java, Erwin Nyhoff, Sean Webster en band – stond Donderdag 26 Oktober 2023 jl. in de Stadsgehoorzaal van Vlaardingen. Tekst Nicolette Johns met foto’s van José Gallois. Klik HIER om ‘t gehele album te kunnen bekijken.
Gitarist Erwin Java (67 jaar) is een begrip in de Nederlandse blueswereld maar ook gekend buiten onze landgrenzen, staat al ‘n dikke veertig jaar professioneel op de bühne. Zo was hij de gitarist van White Honey, Herman Brood’s Wild Romance en natuurlijk Cuby + Blizzards (1986-2011). Nadat door het overlijden van Harry Muskee de band ter ziele ging werd het tijd om nieuwe projecten te starten waarvan de band King Of The World met Ruud Weber, Fokke de Jong en Govert van der Kolm een zeer succesvolle samenwerking bleek. Omdat Java het werk met deze band en de Johan Derksen theatertours en tv optredens niet meer wist te combineren stapte hij uit de band en vervolgde zijn pad met andere muzikale avonturen en richtte Erwin Java’s Travel Party op.
Daar kwamen mooie samenwerkingen uit voort zoals met de Amerikaanse blues zangeres “kittige” Kat Riggins zoals ik haar liefkozend noem. Maar ook de ‘grande dame’ van de blues Tineke Schoemaker en Ralph de Jongh die hij uitnodigde om samen op zijn album Keepin’ It Real mooi composities op te nemen. Voor Januari 2024 staat de release van het album ‘JAVA/WEBSTER’ gepland wat aansluitend gevolgd zal worden door een promotie-tour. Ik heb de eerste datum – 7 April 2023 – in de P3 van Purmerend al gespot op het web, wees er maar rap bij want ik voorzie uitverkochte zalen!
Zanger/gitarist Erwin Nyhoff (51 jaar) zoals zijn artiestennaam geschreven wordt werd bekend als frontman van The Prodigal Sons waarmee hij zelfs in de negentiger jaren op Pinkpop mocht aantreden. In begin van deze eeuw gooit hij ‘t over een andere boeg en gaat naar Nashville om daar een album op te nemen voor ‘t Warner Bros label. Toch breekt hij niet echt door, hij probeert ‘t via The Voice Of Holland waar hij uiteindelijk derde wordt. Toch gaat het de man uit Dalfsen niet écht voor de wind en hij ziet zich genoodzaakt Bruce Springsteen’s liedjes naar de theaters te brengen wat hij overigens goed doet want ik zag de man ooit een goede show neerzetten in de Q-Factory van Amsterdam. Dit werd opgevolgd door “Muskee – So Many Roads” met Cuby’s gitarist Erwin Java, een theatertour waarin hij Elvis songs ten gehore brengt met als begeleidend gitarist Dusty Ciggaar (!), het blijkt zo’n succes dat in 2024 deze theatertour een vervolg krijgt. Zijn meest recente wapenfeit is een theatertour waarin hij songs van Bob Dylan speelt en zingt. Een veelzijdig man die Nyhoff!
De Britse uit Sheffield afkomstige zanger/gitarist Sean Webster (47 jaar) woont na wat omzwervingen in Australië alweer een dikke tien jaar met zijn Nederlandse echtgenote en kinderen in ons kikkerlandje maar wel in een van de mooiste gebieden, het Venetië van het noorden…..Giethoorn. Bij de blues-adepten is Sean Webster al heel wat jaren een vaste waarde, hij is ieder jaar in (bewust) gedoseerde mate op festivals en in bekende blues-venues te zien. Of het nu solo, in samenwerkingen en natuurlijk met zijn eigen band is, de optredens zijn altijd weer opzienbarend. Net als Erwin Java heeft hij één hele bekende fan, Johan Derksen, door wie hij dan ook uitgenodigd werd deel te nemen aan diens theatertour The Sound of the Blues & Americana. Sean Webster wordt ook regelmatig gevraagd op te treden in het televisieprogramma met Johan Derksen. Nu mogen ook de verstokte Cuby fans eindelijk met Webster kennismaken en ik beloof hen dat zij zich dat nog lang zullen heugen!
Java, Nyhoff en Webster worden begeleid door de ritme-sectie die bestaat uit Guus Strijbosch op bass en Marcel Wolthof op drumms. Op toetsen zien we Bas Mulder. De blazerssectie wordt gevormd door Peter Lieberom op sax, Bert Pfeiffer speelt de trombone en de trompettist heet Sander Zweerink.
Kwart over acht precies gaat het Vlaardingse rode fluwelen gordijn open voor de éminence grise van de Nederblues Erwin Java. In zijn kielzog nog een ‘gris’ kerel uit het mooie Drenthe: Erwin Nyhoff. De meeste bezoekers wordt meteen bij het eerste nummer ‘Another Day, Another Road’ terug gekatapulteerd naar de vorige eeuw (1967) ook al horen we Java ons vertellen dat de versie die hier in Vlaardingen gespeeld wordt de millenium versie is. Nyhoff moet weliswaar nog even de stembanden wat warm zingen maar zijn passie is ongeëvenaard. Sodeflikkers wat bewijst dit collectief goed dat Muskee’s werk tijdloos is!
Bij de sax solo van Peter Lieberom en de weergaloze ‘snarebending’ solo van Erwin Java in ‘The Sky Is Crying’ wordt mijn beslissing om deze week eens een uitzondering te maken om niet bij één maar twee muziekevenementen aanwezig te zijn ondanks de werkdruk. Wat heeft muziek toch een helende werking, tel daarbij de vakbekwaamheid van de band op en dan kan een mens genieten en loslaten!
Telkens als er een nummer is waar een voorgeschiedenis aan vast zit wordt het publiek door Erwin Java vooraf bijgepraat. Zo ook voor ‘Low Country Blues’ een nummer wat ik eigenlijk een beetje vergeten was. Het komt van Cats Lost uit 2009, de enige Cuby plaat die ooit goud werd overigens, iets waar Harry Muskee toch wel heel trots op was ondanks dat hij volgens eigen zeggen niet meedeed aan “commerciële draaikonterij”. Het nummer is geschreven met in gedachten het leven in Nederland begin 21ste eeuw. Inmiddels zien we vocalist Erwin Nyhoff zelfs voor de monitoren op het podium de interactie met het publiek opzoeken, hij legt een solide vertolking aan de dag. Tja en dan ook weer die drommelse Drent op de Fender, brrrr kippenvel!
Een song welke er bij mij altijd wel in heeft gehakt door de dubbele lading van de tekst is het door Nyhoff zéér ingeleefde ‘Gin House Blues’. Voor mij geeft het perfect de ‘troubled soul’ van Muskee weer, geniale geest maar geteisterd door addictie aan drank en drugs. Zet het nog maar eens op, zoek het op Spotify of welk medium dan ook. De tekst – Stay away from me everybody, ’cause I’m in my sin – I said, stay away from me everybody, ’cause I’m in my sin – You know I’m beggin’ you, somebody give me my gin – zal ook u niet onberoerd laten. De mooie fade-out van Erwin Java is daar natuurlijk ook debet aan.
Muskee had een relatie met de mooie Douwina, voor haar schreef hij ‘More Than I Could Ask For’, alleen te titel geeft al aan hoe hij de relatie ervaarde. Verdiende hij haar wel? Was zij niet beter af met een ander? Toch hield de relatie meer dan vijfentwintig jaar tot Harry’s overlijden stand. Nyhoff zingt het ingetogen onder de begeleiding van Bas Mulder op de piano. Vanaf mijn positie in het theater kan ik Java niet meer zien maar ik hoor wel zijn gevoelige slide partij op de akoestische gitaar en die trompet van Sander Zweerink is ‘sheer class’.
Het uptempo nummer ‘Goin’ To The City’ speelde Erwin Java al bij Herman Brood’s Wild Romance en herinnert zich nog aan de lamme arm die hij had na het spelen van het tempo. De uitvoering die Cuby zestien jaar eerder op Kid Blue opnam was nóg een tandje sneller. Nyhoff spoort het publiek van zich te laten horen door mee te klappen, hier wordt grif aan gehoor gegeven. Java scheurt nog steeds op axe al was hij vijfendertig jaar jonger. Bas Mulder op toetsen met zijn ‘booty shaking’ boogie is natuurlijk mede verantwoordelijk dat het publiek geniet van deze greasy rock ‘n roller.
Nog maar eens een fijne piano solo om van te genieten horen als we het uit 1970 daterende ‘Too Blind To See’ horen. ‘Sometimes’ is het nummer van het gelijknamige album uit 1972 wat Harry voor z’n moeder schreef, het ijle orgeltje van Bas Mulder versterken zo prachtig de songtekst. De woorden “You were always there when I need you by my side, You were always there but I was wandering through the night” kan je op jezelf betrekken. Ik heb mijn You alweer jaren by my side…….De souplesse zit hem in de staart want ook hier weer een bijzonder mooi fade-out, wat een beheersing van zijn Fender heeft Java toch.
We maken vlak voor de pauze weer een sprongetje naar deze eeuw met ‘Devil Made Religion’ waarbij de allure er met verve door de horn-sectie in wordt geblazen. Dat de song ‘So Many Roads’ werd geboren tijdens de vele autokilometers die Java en Muskee door Nederland aflegden op weg naar een optreden én weer terug naar het gemoedelijke Drenthe. Nyhoff en de band doen waar ze in schitteren maar speciale vermelding is toch voor Bert Pfeiffer met zijn trotse trombonesolo en voor Java voor alweer een soepele maar solide solo.
Na een klein half uurtje pauze is het tijd voor het tweede deel van deze Cuby’s Blues Theatershow. We zien Erwin Java in het gezelschap van Sean Webster. Sean is een zanger in ‘a league of his own’, hij heeft een rauw stemgeluid die hij volgens eigen zeggen al vanaf zijn twaalfde heeft en in het geheel niet is gevormd door het zingen en/of overvloedig drank/sigaretten gebruik. Zoals in m’n introductie te lezen viel heeft Webster al op menig podium in Europa gestaan en daarbij een vaste fan-base op weten te bouwen. Hij schrijft en componeert zelf maar toch is hij bij de bluesfanaten mede bekend geworden door zijn vermorzelende vertolking van Etta James’ ‘I’d Rather Go Blind’. In Vlaardingen tekent Webster echter voor ‘Boom Boom Bang’ dat Cuby ter van John Lee Hooker opnam in 2003. Jaaaaa, dit is lekker rauw en ‘in your face’ geluid wat hoort bij dit eerbetoon aan Cuby.
Voordat Sean ‘Tough On Me, Tough On You’ zingt vertrouwt hij ons toe dat het nummer diep in z’n hart ligt. Nooit eerder in Engeland had hij van Harry Muskee gehoord toen, nadat Nederland zijn habitat werd raakten zijn muziek en teksten hem meteen. Zijn stemgeluid met een randje leent zich voorbeeldig om die duistere kant van Cuby terug in het geheugen op te roepen. U als trouwe lezer weet ik ben een ‘sucker’ voor dit soort stemmen, Benoit, Hiatt, Zito, Siegal, J.J. Grey en Webster noem ze maar op, ik houd ervan!
Sean Webster gaf bij de besprekingen voor deze theatertour aan dat hij slechts een interpretatie wil geven van Cuby en diens songs maar op zeker geen imitator. Die belofte houdt hij ferm staande met de vertolking van o.a. ‘Goin’ Home’ en ‘Brother Booze’ die Muskee rond de eeuwwisseling op de plaat zette. De titels van de songs geven stof tot denken, steeds weer teksten die het raam van zijn getormenteerde geest op een kiertje zetten. Sean Webster – altijd weer met die voor hem zo karakteristiek laaghangende gitaar – eert Harry met veel respect. De ritmesectie in deze slow blues verdient een groot applaus maar ook saxsolo en de fade out van de twee gitaristen verdienen onze lof.
Het laatste nummer dat Sean Webster in deze theatershow voor zijn rekening neemt is Cuby’s eerbetoon aan Bukka White’s album Sky Songs en handelt over het uitblijven van inspiratie vertelt Erwin Java ons. De ‘wall of sound’ komt van de hornsection, Java speelt met veel effect via zijn pedalenmat. De samenwerking van Java en Webster in ‘Sky Songs’ On The Spot’ leert mij dat dit een match made in heaven is. Ik kan niet wachten op dat gezamenlijke album dat in Januari ’24 het levenslicht zal zien.
Als Nyhoff Webster heeft afgelost is het tijd voor ‘Somebody Will Know Someday’ over Muskee’s eerste verloren liefje Miep. De lekkere shuffle van drummer Marcel Wolthof in combinatie met de piano en de trompet laat je tenen in je comfortschoenen – gezien de gemiddelde leeftijd van de bezoekers is dat schoeisel bijna ‘trendy’ – met gemak dansen.
Eindelijk mag de zaal los bij….u raadt het ‘Appleknockers Flophouse’. Het verhaal erachter is bekend, Barry Hay ridiculiseerde Muskee’s gebruik van het Engels, Harry pareerde de uitspraak door het schrijven van zijn – na wat later zal blijken – meest populaire song.
De oplettende lezer heeft gemerkt dat er nog een nummer ontbreekt uit het palmares van Harry ‘Cuby’ Muskee…….jawel ‘Window of My Eyes’ is de hekkensluiter van de avond. Hoe vaak hebben we het niet gehoord, hoe vaak helpt het je in een down moment, hoe vaak komt het nog steeds op de radio voorbij? De droeve Drent Muskee wist als geen ander diepgaande teksten uit zijn pen te laten vloeien, koppel daaraan de vocals van Nyhoff en de huilende gitaar van Java en je weet dat hier volwassen stoere mannelijke bezoekers staan te slikken bij het horen van al dit moois.
Na een staande ovatie vraagt Java ons te blijven staan voor een feestje dat onder de titel ‘Just For Fun’ het levenslicht zag, ook dit dateert uit 1967. Zo is de cirkel rond, zo is het mooi, zo eert men een zeer getalenteerde, getroebleerde songwriter en componist. Harry maak er daarboven ook maar een feestje van!
Als perfectie bestaat zijn we er muzikaal gezien vanavond getuige van geweest. Alle musici hier op dit podium van de Stadsgehoorzaal zijn uitstekend in hun stiel, techniek en eenvoud, aanvullen zoals het betaamt, excelleren waar het moet. Het prachtige geluid van hun instrumenten is de synergie ten top!
Wilt u nu zelf ook graag opnieuw deze nummers in een live uitvoering horen? Dat kan want de theatertour Cuby’s Blues doet nog een dikke twintigtal theaters aan, check hieronder waar. Ik zeg KOPEN DIE KAARTEN!
