Mike Zito en Albert Castiglia speelden op dinsdag 24 Oktober 2023 jl. in Paard – Den Haag. Het voorprogramma werd verzorgd door Adam Giles Levy. Een verslag van Nicolette Johns met foto’s van José Gallois. Klik HIER om het gehele album te kunnen bekijken.
Mike Zito en Albert Castiglia reizen momenteel de globe rond om hun album Blood Brothers te promoten. Er was al langer het voornemen om samen iets op te nemen maar het duurde tot begin 2023 eer de agenda’s overeen kwamen. Hun gebundelde krachten resulteerde in het album Blood Brothers dat werd geproduceerd door niemand minder dan Joe Bonamassa en Josh Smith. En dat het album een succes is blijkt uit de vele lovende recensies die het album over de hele wereld weet te oogsten.
Mike Zito (52 jaar Nederland-Texas) is geen onbekende meer voor de blues liefhebbers want hij stond al op menig Europees podium waarvan o.a. de twee laatste outdoor festivalseizoenen op het prestigieuze Holland International Blues Festival in Grolloo. Tijdens een van die edities trad hij zelfs twee keer op; eerst de reguliere set met Kat Riggins en toen Beth Hart het net voor aanvang van haar set liet afweten wist Mike Zito samen met een aantal andere artiesten de organisatoren van een gat in de programmering te redden. De Texaan – overigens van origine uit St. Louis afkomstig – is een door de wol geverfde muzikant en ambachtelijk songschrijver. Zijn hart ligt bij de blues, rock & roll en country.
Ook Albert Castigilia (53 jaar) is geen onbekende al was de man uit Miami tot op heden wel wat minder in Europa te bewonderen. Castiglia heeft een behoorlijk indrukwekkende staat van dienst; hij was als gitarist te zien in bands als die van Billy Boy Arnold, Ronnie Earl, Junior Wells en Pinetop Perkins en die lijst gaat maar door. Wij van TBA? zagen de mannen voor het eerst verenigd in The Blues Giants in 2017 in de Amsterdamse North Sea Jazz Club.
Echter voordat deze ‘guitarslingers’ het podium zullen beklimmen is een support-act voorzien. Het is de uit Frimley Green afkomstige Britse gitarist/vocalist Adam Giles Levy. Voor mij een volslagen vreemde maar zoals altijd ga ik er met open vizier in want de trouwe lezer van TBA? weet inmiddels dat ik wel van muzikale ontdekkingen houd en al zeker als het een jongmens is. Dit jongmens schat ik ook nog net geen dertig jaar oud. Hij placeert zichzelf in de scene als een muzikant die een amalgaan weet te maken van folk, roots, akoestische blues. Dat belooft heel wat, we zijn benieuwd…..
De a capella opener overvalt het matig opgekomen publiek want de volume-schuif staat helemaal open. Mijn buurvrouw herkent ‘t als een song van Moby en waarachtig als ik later thuis kom heb ik dat album Play zelfs in huis! De blues-adepten zullen mij vinden vloeken in de kerk want het origineel is wel degelijk een traditional vertolkt door Vera Hall welke via Alan Lomax en zijn opnamen wereldkundig werd gemaakt.
M’n interesse in deze Adam Giles Levy is gewekt ook al vind ik de treble overstuurd. Zijn gitaarspel, slide partijen op de akoestisch gitaar doen me denken aan een crossover tussen Sardinas, Wille Edwards en Campbell.
De jonge man is een man met een boodschap blijkt als hij het publiek vertelt nooit te vergeten waar je vandaan komt en trouw te blijven aan je roots. Die boodschap zien we vocaal en instrumentaal vertaald in de cover van John Paul White’s ‘What’s So’. Een weemoedig relaas……
Van zijn uit 2022 daterende album Wake Of Disarray horen we track één ‘Wild Earth’, de Brit vertelt ons dat het album in Barcelona werd opgenomen. Weer die boodschap in de tekst, Levy lijkt me een geëngageerd man.
Van hetzelfde album komen ‘Love Not Rage’ en ‘Raven’s Eyes’. Inmiddels zie ik de bezoekers vlak aan het podium een stapje achteruit doen want de Brit produceert nogal wat mondvocht….
Ondanks zijn enthousiasme om zich hier in Den Haag bij het bluespubliek te etaleren weet deze muzikant mij zich toch niet voor hem te winnen, wellicht doordat ik voor het eerst in lange tijd bij een solo-artiest mijn oordoppen keer op keer moet aandrukken?
Na een korte ombouw is het dan om tien over negen eindelijk tijd voor bloedbroeders Zito en Castiglia. De twee laten zich deze tour vergezellen door bassist Doug Byrkit en maar liefst twee drummers t.w. Matt Johnson – liefkozend door deze dame tot “de boekhouder” gedoopt – en de “man met de pet” heet Ephraim Lowell. Trouwe toetsenist Lewis Stephens moeten we helaas missen tijdens deze tour.
De opener ‘Hey Sweet Mama’ maakt dat de toeschouwers gelijk bij de lurven gegrepen worden doordat beiden mannen voor de vocalen tekenen. Castiglia eerste gitaarsolo van de avond is nu al helemaal àf en dan moeten de vingers nog warm worden, pffff. Wat een lekkere rock ‘n roller deze song! Heerlijk hoe deze stemmen elkaar completeren, de stemming in de zaal zit er al snel in.
‘Tooth & Nail’ werd geschreven door Tinsley Ellis – ook niet geheel onbekend bij de bluesaanhanger – is ook te vinden op het nieuwe album Blood Brothers. Castiglia tekent voor de vocalen en ik hoor Zito een fabuleuze slide partij weggeven.
Zito neemt het stokje vocaal over als we getrakteerd worden op ‘In My Soul’. Een ballad die voor mij vandaag een dubbele betekenis krijgt wetende dat de man zijn echtgenote heeft verloren aan de oneerlijke strijd tegen kanker, nu bijna drie maanden geleden.
Hij zingt over de liefde die z’n ziel nodig heeft, en oh wat gunnen wij deze Texaan die liefde, juist nu! Toegegeven ik ben een fan van Zito’s geluid – vocaal én instrumentaal – maar dit is klasse! Gelukkig ontvangt Zito die broodnodige liefde vanavond van het kleine clubje toeschouwers in de vorm van een emotioneel applaus.
De eerste echte pompende blues van de avond komt met ‘Let The Big Dog Eat’, de fijne strot van Albert, Mike’s huilende solo en de ritme-sectie die de kleine zaal op haar Haagse grondvesten laat schudden maken dat mijn vrienden van de “Haagse bluesclub” steeds dichter tegen het podium geplakt staan. Als je met lucifers speelt kan je je vingers verbranden zingt Mike Zito in ‘Fool Never Learns’ (Fred James), een wijze les die nog eens muzikaal benadrukt wordt door Castiglia’s solopartij.
Volgens Albert’s introductie naar de volgende song zou de wereld zónder vrouwen er nóg meer “fucked up” uit zien. Als ik de eerste tonen herken van ‘A Thousand Heartaches’ maakt mijn hart een sprongetje, net als eerder dit jaar op Grolloo roept het door Castiglia zelf geschreven nummer een feel van Jagger/Richards bij me op. De solo’s en de effecten worden ingelast door Mike Zito maar daar kan Albert Castiglia met gemak overheen moet ‘ie gedacht hebben, wow wat een power….Ik ben fan van dit lied!
De vette rock intro gelardeerd met een vleugje Chicago blues horen we in het door Mike geschreven ‘No Good Woman’, de mannen Zito en Castiglia tonen hun broederschap, ieder laat de ander met gemak schitteren, op dit podium is geen ego-battle te bespeuren. Hulde!
De grienende gitaar in het uptempo ‘My Business’, de cover is zowat nóg meer rocky dan het origineel van John Hiatt (Mystic Pinbal 2012), kan het publiek goed smaken ook ik ben regelmatig swingend op het balkon van de kleine zaal waar te nemen.
Dan een instrumentaal nummer met de titel ‘Hill Country Jam’ dat niet alleen vele tempowisselingen op beider gitaren huist maar ook het uitgelezen nummer om de bassist en vervolgens de drummers wat meer in de spotlight zetten.
Als Mike en Albert het podium verlaten zien we Doug Byrkit hier in Paard een bass solo wegzetten waar menige amateurbassist wekenlang de blaren van op de vingers zou hebben.
Als dan ook nog eens Byrkit het podium laat voor wat het is zijn we getuige van een opzwepende drumm-battle van de heren Lowell en Johnson.
Het plezier wat beide mannen ten toon spreiden is aanstekelijk en heeft een uitzinnig publiek tot gevolg. Oh ja ennuh “we want more cowbell” Ephraim! 😉
Als de allesgevende bloedbroeders weer acte de présence maken is het tijd geworden voor de laatste leg van deze bijzonder goede show. Het publiek wordt nog ondergedompeld in ‘Tell The Truth’ waarbij deze frontmannen weer gezamenlijk voor de vocals tekenen en elkaar afwisselen in de gitaar solo’s. Zoveel respect tonen deze gitaarslingers voor elkaar dat het niet bij deze ene samenwerking kàn en màg blijven wat mij betreft. Nog een song uit de pen van Fred James is de slow blues ‘You’re Gonna Burn’, hierin is AC heer en meester in de gitaarsolo’s maar ook zeker in de vocalen. Fearless!
Als Matt Johnson de eerste roffels van’ Gone To Texas’ speelt is er een golf van herkenning waar te nemen in de zaal; het publiek geeft zich over aan ‘Gone To Texas’ wat mij betreft Zito’s ‘signature song’. Wetende wat Mike Zito en zijn gezin hebben moeten doorstaan het afgelopen jaar emotioneert de song mij enorm. Het schamele aantal bezoekers van dit optreden denkt er klaarblijkelijk net zo over want deze laatste song oogst een oorverdovend – naar verhouding tot de toeschouwers 😉 – applaus.
Natuurlijk komen de mannen niet weg zonder een toegift; het publiek krijgt het toetje in de vorm van een wel hele vette vertolking van Neil Young’s ‘Rocking In The Free World’ gelardeerd met een snippet van The Allman Bros’ ‘Jessica’ . Met huidige situatie in de wereld kàn het bijna niet toepasselijker! Mijn gekoesterde hoop op nóg een bisser in de vorm van Hocus Pocus blijkt niet meer te kunnen worden ingelost. Uw reporters-team was aanwezig bij een zeer professionele show, goed geluid, goed gezelschap én de onmetelijke inzet van deze bloedbroeders die ongeacht het aantal aanwezigen, twintig (UK eerder deze tour) of twintigduizend (Grolloo Juni ’23) steeds hetzelfde enthousiasme, speelplezier over weten te brengen op de toehoorders.
Deze show gemist of achter het net gevist in Reuver? Koop het live-album van Blood Brothers ‘Live In Canada’, u gaat er geen spijt van krijgen!
De verslaggevers van The Blues Alone? bedanken Paard voor haar gastvrijheid en hopen nog meer (beter bezochte) blues optredens als deze bij te mogen wonen waar TBA? dan ook graag weer verslag van maakt.
