Matt Andersen raakt altijd de gevoelige snaar @ SPOT - Groningen

Matt Andersen speelde op 04 Oktober 2023 jl. in de Grote Zaal van SPOT in Groningen. Support act: Adam Baldwin. Een verslag van Ria Pronk met foto’s van Gerrie van Barneveld.

Er zijn heel wat Canadezen op tournee in Nederland de laatste tijd. Naast betrekkelijke nieuwkomers als de bands By Water Call en The Hello Darlins, komt zanger en gitarist Matt Andersen al een jaar of 15 over de vloer in Nederland. Vanavond heeft hij een bevriend muzikant meegebracht, die net als Matt, afkomstig is uit Nova Scotia aan de Canadese oostkust.

Deze pianist / singer songwriter, Adam Baldwin, verzorgt een prima voorprogramma. Hij is grappig, gevat, een goede zanger en dito pianist. Baldwin introduceert zich voor het gemak maar even zelf: “Niemand kent mij hier, maar dat is thuis ook zo.”

Hij verpakt serieuze verhalen in melancholisch pianospel. De songs geven een mooi inkijkje in het leven in Nova Scotia. A Lighthouse in Little Loraine of de The Voice of the Eastern Passage zijn daar goede voorbeelden van. Zoek ze eens op, wanneer je op Spotify rondneust.

De kleine podia is Andersen inmiddels ontgroeid, maar daar is wel een paar jaar overheen gegaan. Ook in de kleine venues hebben we Andersen zien optreden en het moet gezegd of het podium nu groot of klein is, Andersen is gewoon zichzelf en doet waar hij goed in is, zonder enige opsmuk. Is er dan helemaal niks veranderd? Toch wel, Matt Andersen is door de jaren absoluut spraakzamer geworden. Hij praat de songs gemakkelijk aan elkaar, maakt een grap over hoe goed zijn haar zit vandaag en heeft er zelf zichtbaar plezier in.

De man komt op, onder luid applaus, pakt zijn gitaar, gaat zitten, en zet een blues in. In Take Me Back krijgen zowel stembanden als gitaarsnaren het gelijk behoorlijk te verduren. Geen probleem voor beiden, die zijn dat wel gewend. In Quiet Company zien we een zachtere kant van de muzikant en krijgen we een aardig beeld van moeder Andersen en haar keukentafel, waaraan men mag praten en zwijgen. Andersen komt graag in Nederland: “The Dutch have the biggest balls”; gehaktballen wel te verstaan. In Other Side Of Goodbye schuiven we wat meer naar de soulkant van het repertoire.

Er volgt een goede raad verpakt in een lichtvoetige song “What Would Your Mama Say”; voordat je je mond opentrekt, vraag je dan eerst af wat je moeder ervan zou vinden als je het tegen haar zou zeggen. Over het publiek in SPOT hebben we vanavond geen klagen. Er wordt geluisterd, weinig gepraat en enthousiast gereageerd op staaltjes van hoog muzikaal niveau. Tussendoor geeft men blijk van bewondering en aan het eind is er steeds luid applaus.

Coal Mining Blues raakt bij mij altijd een gevoelige snaar en Ain’t No Sunshine (Bill Withers) uit de mond van Andersen heeft datzelfde effect. Meezingen mogen we in People Get Ready, een partij voor de dames en een voor de heren. Het dynamische Devil’s Bride wordt bewaard voor het laatst.

Een toegift volgt, met Springsteen’s I’m On Fire, waarin Matt wordt bijgestaan door Adam Baldwin op piano. Dat is een welkome afwisseling. De avond wordt door Matt solo afgesloten met Long May You Run (Neil Young).

Matt Andersen is een aimabele, imposante man met een imposante stem, die met zijn dikke knuisten wonderbaarlijk in staat is virtuoze fingerpicking en slidekunsten uit te halen op een akoestische gitaar. Je kunt alleen maar ademloos toekijken. Dank aan SPOT voor de gastvrijheid.

Setlist: