Early James én Walter Rootsie & His Blue Connection speelden Woensdag 03 Oktober 2023 jl. in Muziekhuis Qbus – Leiden.. Tekst Keimpe Sliep en foto’s Paul de Vries. Klik HIER om zijn gehele album te kunnen bekijken.
Hans van Polanen, die de zo karakteristieke stemmen uit de blues en vooral de americana zo haarfijn weet op te sporen en ze op het podium van Qbus Leiden zet, heeft vanavond Early James met band en Walter Rootsie and his Blue Connection weten te strikken. Beide muzikanten staan al een poosje op m’n verlanglijst. Dus op maar weer naar een “Van Polanen Presenteert” op de heilige grond daar aan de Middelstegracht.
Early James is een in Nederland nog redelijk onbekende singer/songwriter en countrybluesjongen uit Birmingham, Alabama. Afgelopen juni tikte hij de 30 aan. Wat dat betreft zou je kunnen zeggen dat hij geldt als een oude ziel in een jong lichaam. Luister z’n platen of bezoek een optreden en je weet wat ik bedoel.
Zijn huidige Europese tour voert hem hier in den lande door Amer, Leiden en Arnhem.
In de States geniet Early James al wel wat meer bekendheid. Zo speelde in het recente verleden met grote artiesten als Marcus King en The Black Keys. Dan Auerbach heeft hem getekend voor zijn platenlabel Easy Eye Sound. James’ beide platen verschenen op dit label. De “Auerbach-sound” is op met name “Strange Time To Be Alive” duidelijk hoorbaar. En voor wie het weten wil, James gaat na deze Europese tour volgende maand op pad met de Drive-By Truckers.
Early James treedt doorgaans vaak solo op maar voor deze Europese tour omringt hij zich weer met zijn liveband The Latest. The Latest heeft nooit een vaste bezetting maar Adrian Marmolejo, de man met de enorme bakkebaarden, is altijd van de partij. Zo ook deze avond.
Early James trapt de avond met “Stockholm Syndrome” behouden af. De warme klanken van de pedalsteel zijn hier debet aan. Wat een heerlijk instrument blijft dat toch. Mijn countryhart maakt altijd weer een paar sprongetjes alleen al bij het aanzicht van dit prachtig stuk edelmetaal.
Early James is heer en meester in het vertolken van kippenvel liedjes. “Straightjacket For The Two” is de eerste van de avond. “Racing For The Red Light” verderop in de set spant wat dat betreft de kroon.
James’ muziek laat zich kenmerken als mooie duistere alt.country blues. Een mengelmoes van bluesfolk-jazz-country met donkere, roestige, crooner-achtige stijlen, zeg maar. Zijn teksten lijken geïnspireerd door duisternis en licht.
Vanaf het podium is soms moeizaam hoorbaar wat Early James nu precies zingt. Hij lijkt maar wat te mompelen. Of is dit nou het croonen waar hij bij tijd en wijle van verdacht wordt? Het maakt eigenlijk ook niet zoveel uit, die gruwelijk mooie stem maakt alles goed!
Met “Mama Can Be My Valentine” laat Early James voor de eerste keer deze avond horen ook behoorlijk uit de voeten te kunnen met de klassiekere countrymuziek. Het is een vakantieliedje, Moeder- en Valentijnsdag vallen soms op één dag, aldus de zanger.
Later met “Tumbleweed” doet hij er nog een fijn countryschepje boven op.
In het broeierige “Something For Nothing” komt de fuzz van Dan Auerbach naar de oppervlakte. En de goede opletter heeft dan allang in de gaten dat voor de tweede keer in twee weken een prachtsong door de Qbus galmt met de titel “Something For Nothing.” Arlan Feiles ging James destijds voor. De twee liedjes staan overigens volledig los van elkaar.
Alle superlatieve vergelijkingen met Auerbach, Black Keys, Hank Williams en vooral ook Tom Waits ten spijt, Early James laat ondanks deze beïnvloedingen zien zeker zijn eigen ding te doen.
Onderdeel hiervan zijn die fijne ritmesectie en die weergaloze steelgitarist die het hele optreden een solide basis leggen onder het afwisselende gitaarspel en die absurd mooie raspende strot van Early James.
Hoewel er behalve aan het oeverloze gestem van Early James zijn gitaar tussen de liedjes door deze avond op muzikaal gebied niets te klagen viel miste ik toch wel de kraker “Real Low Down Lonesome” op de setlist. Op de plaat vind je namelijk de adembenemende vertolking van het nummer met Sierra Ferrell. Maar ja, ooit zong iemand: “You Can’t Always Get What You Want”. Daar hou ik me dan maar aan vast!
Na het optreden had ik nog een kort onderhoud met Early James voor het signeren van plaat en setlist. Hij verexcuseerde zich bijna voor de opkomst die hij wat mij betreft wel wat meer had verdiend deze avond. Het zal zijn vanwege een feest wat jullie gisteren hadden in de stad, mijmerde James. Of hij dat niet erg vond? Wijzend naar het publiek in de zaal: “No, of course not! I was here for you!” Ik bedoel maar, dát zijn de muzikanten!
En als we al dit moois hebben ondergaan dan moet het “voorprogramma” nog komen. Al kan je misschien toch beter van een “double bill” spreken. Want hoe mooi moet het zijn om op één affiche te staan met Early James. Walter Rootsie en zijn Blue Connection hadden die eer.
Vier uur na het opstijgen van Helsinki Airport was de band ter plaatse voor de start van een mooie tour door de Lage Landen. Een knap staaltje moet ik zeggen. Ik weet niet of ze iets hebben mee gekregen van Early James maar ze hadden het prachtig gevonden.
Anderhalf uur na binnenkomst in Qbus starten ze hun mooie klassieke americana.
“Cry If You Want To” is het intrigerende verhaal over een jongetje wat niet op komt dagen voor z’n Kerstmis verhaal. Na lang zoeken wordt ie gevonden in een zelfgemaakte iglo. Het nummer is opgedragen aan hem.
De emoties bereiken een hoogtepunt als Rootsie “Depression” aankondigt. Het is speciaal geschreven voor een speciaal persoon. Namelijk voor Justin Townes Earle. De singer/songwriter – zoon van Steve Earle – die drie jaar geleden helaas door een overdosis fentanyl en cocaïne aan zijn einde kwam.
Het zal een beetje ver gezocht zijn maar ik meende toch echt bij vlagen wat geluiden van Gram Parsons te ontwaren.
Wat een eerlijke, herkenbare americana zetten Walter, Anssi Lehtivuori, Jan Smedberg, Pasi Saharinen a.k.a. his Blue Connection weg.
Wellicht een cliché maar door de liedjes van de Blue Connection heen hoor je de rust van de Finse meren doorsijpelen in de Hollandse bravoure van Walter Rootsie, de Zeeuwse Amsterdammer.
En juist als de band op stoom raakt zorgen betuttelende Leidse sluitingstijden ervoor dat de band er na zo’n drie kwartier al een eind aan moet maken.
Met James Infeld’s “Remember Me” weten Walter Rootsie and his Blue Connection er nog een onvergetelijke cover uit te persen alvorens ik de Leidse nacht in ren, op zoek naar de laatste trein huiswaarts.
