De theatervoorstelling Ian Siegal presents B.L.U.E.S. stond dinsdag 03 Oktober jl. in LantarenVenster – Rotterdam. Tekst Nicolette Johns met foto’s van José Gallois. Klik om HIER ‘t gehele album te kunnen bekijken.
Na jaren dromen komt de wens eindelijk in vervulling en presenteert Ian Siegal in LantarenVenster het project B.L.U.E.S; een unieke en exclusieve show van zes bluesmannen en een portie authentieke bluesmeesterwerken. Een twintigjarige vriendschap, geboren uit de gemeenschappelijk liefde voor de blues, bracht deze award winnende musici samen om die liefde te delen. Brit Ian Siegal en onze eigen Mischa den Haring, Dusty en Darryl Ciggaar hadden eerder de wens om met elkaar een bluesband te starten. Samen de muziek maken die hen al die jaren geïnspireerd heeft en waar ze zo van houden. Aanvankelijk in 2021 gestart met Pieter ‘Big Pete’ van der Pluijm maar die wordt door bezigheden elders (EU tour Deb Ryder) tijdens deze B.L.U.E.S theatertour vervangen door de Belgische ‘Big’ Dave Reniers, om het ‘gebeuren’ helemaal af te maken is tijdens deze reis langs de Nederlandse theaterzalen ook Roel Spanjers van de partij.
Aanvankelijk zou het een eenmalig project van vier optredens zijn, maar het succes was zo enorm dat er besloten werd een theatertour te bewerkstelligen. De voorverkopen zijn overdonderend, niet alleen in Rotterdam maar ook elders raakten de kaarten in een mum van tijd uitverkocht.
De muzikale vrienden waarmee Ian Siegal vandaag in LantarenVenster de theatertour mee aftrapt en het podium van de uitverkochte grote zaal bemannen zijn ‘Big Dave’ Reniers op blues-harp en vocals, de blues-adepten zullen hem wellicht kennen van zijn werk bij 44 Rave, The Electric Kings, Little Hook en Mudvibe.
Mischa Den Haring bekend van T-99, Serpents of The Nile en Eminent Stars zien we op vocals en natuurlijk gitaar. ‘Dordter brothers’ Ciggaar – Dusty (bass/baritone gitaar) en Darryl (drumms) – vormen de ritme-sectie waarbij Darryl ook vocaal niet onverdienstelijk een steentje bijdraagt, hen kennen we natuurlijk als leden van de Ian Siegal Band maar ook van The Rhythm Chiefs en meer recent van ‘t Dry River Bed Trio en Minko.
Het muzikale hek wordt gesloten door Roel Spanjers die we o.a. kennen van zijn optredens met Frédérique Spigt, The Royal Family, Sunset Travelers, And The Band Played On en natuurlijk zijn talloze begeleidingsoptredens bij gerenommeerde Amerikaanse artiesten zoals Luther Allison.
Bij de opener – het instrumentale werkje van Jimmy Smith’s ‘Back At The Chicken Shack’ – valt op dat de Brit Siegal nog ontbreekt maar die voegt zich, jammer genoeg zonder aankondiging van een van de andere bandleden, voor de eerste vocalen in Muddy’s ‘Walking Through The Park’ bij de band.
Meteen mag ‘Sinjoor’ Big Dave Reniers op de smoelenschuiver de toeschouwers bij de B.L.U.E.S.-les blazen, de aangename gitaarklanken van Mischa Den Haring maken dat de gitaarfanaten op het puntje van hun stoel gaan zitten. Ik zie Big Dave nog wat zijn balans zoeken maar dat komt vast later wel goed, ook al is het nog maar de eerste show dat dit collectief met de Antwerpenaar samen musiceert.
Voordat jazz jazz was was het blues – volgt u het nog? – en werd gespeeld door “bluesmen” die niet uit Mississippi – “there was nobody there yet” – kwamen maar uit New Orleans Louisiana vertelt Ian Siegal in zijn introductie naar ‘Buddy Bolden’s Blues’. Het is Ian’s semi-akoestische vertolking van de (als ik wiki mag geloven) door Jelly Roll Morton geschreven song. De begeleiding is van Roel Spanjers op de piano, ‘n smaakvolle vertolking van deze twee doorgewinterde musici!
Dat Lonnie Johnson ook voor deze muzikanten van invloed en inspiratie was blijkt uit Big Dave Reniers’ eerste vocale bijdrage in de vorm van ‘Tomorrow Night’, wàt een heerlijke ervaring is dit zeg! De man zet een sound neer alsof er een 78-toeren plaat op staat! Niet alleen bij mij tovert Dave een grote glimlach op het gezicht ook de andere bandleden kunnen dit niet onderdrukken. Ik luister naar een prachtige gitaarsolo van Mischa en zie drummer Darryl Ciggaar bekwaam de kwasten hanteren. De nachtclub sensatie is gecreëerd, even dansen Dave? Smooth, smooth!
Ook Roel Spanjers krijgt de handen op elkaar met zijn pianostuk dat de tijdgeest van de Harlem Renaissance moet omlijsten, hij eert pianisten Fats Waller en Willie ‘The Lion’ Smith die rond de negentienhonderd in New York werden geboren. Het heeft wat weg van ragtime jazz maar de stijl blijkt stride te heten, zo leert men iedere dag!
Nog een song van Muddy Waters huist de eerste set, het is het alom bekende ‘Can’t Be Satisfied’ dat bij het grote publiek door The Rolling Stones op de kaart werd gezet. Ik geniet met volle teugen van de bijtende blues-harp van Big Dave en een snijdende, stimulerende slide van Siegal zelf.
Keer op keer zien we Siegal subtiel dansen op de voor hem bemeten krappe ruimte, Dave geniet met volle teugen van deze samenwerking en heeft moeite niet uit de halve cirkel van het podium te dansen. Dat de Brit in “a Muddy mood” is horen we als hij op zijn zo bekende bezwerende wijze ‘I Got A Richman’s Woman’ zingt onder begeleiding van een prikkelende pianosolo, alweer vuige mondharmonica solo én de finesse van die excellente Mischa Den Haring.
De eerste set wordt in stijl afgesloten door Roel Spanjers die zich naar het Korg keyboard heeft gedraaid als we Luther ‘Snake Boy’ Johnson’s ‘Woman Don’t Lie’ horen. Werkelijk een super vette uitvoering door Siegal van dit funky aandoende nummer. Ik houd het niet vol, ik móet dansen, het wordt op gemerkt door die de danseur uit de Sinjorenstad Antwerpen en ontvang een goedkeurende duim. Kindred spirits think alike!
Na een kwartiertje pauze die helaas niet benut kon worden voor een lekkere G & T i.v.m. de lange wachtrijen bij de bars in de foyer/restaurant gaat de band voortvarend van start met de vertolking van Willie Dixon’s ‘Spoonful’ en ook al werd het nummer wereldwijd bekend door de vertolking van Ian Siegal’s held Howlin’s Wolf komt de vertolking tijdens deze show voor rekening van ‘Big Dave’ Reniers die afwisselend de vocalen versterkt met zijn bluesharp distortion mic.
Ook staat er een persoonlijke favoriet van Ian Siegal op de set-list, we horen een ver van de microfoon gezongen ‘Ship Made Of Paper’ ook wel bekend als ‘Just To Be With You’. Ik denk aan de eerste keer dat ik het nummer live hoorde vertolken door wijlen Willie Kent in de Windy City van Chicago. De harpsolo gaat mede door de herinnering door merg en been, Darryl knalt er op los, ja dit is een fijn collectief die gezamenlijk een leuke bluesgeschiedenisles weten neer te zetten, jammer dat er niet meer jong publiek is te waarnemen in de uitverkochte zaal van het LantarenVenster.
Voor de trouwe bezoekers van bluesfestivals en/of concerten is het geen geheim meer….. Darryl Ciggaar is steeds vaker zingend achter het drumstel te aanschouwen, ook hier in LantarenVenster brengt de talentvolle drummer een prettige en plezante uitvoering van ‘The Crawl’ uit de pen van Guitar Junior maar wellicht beter bekend in de uitvoering van The Fabulous Thunderbirds. De andere vocalisten in het collectief Roel, Dave, Ian en Mischa geven vocaal fijn van repliek. Ondanks de aansporing van de band komt er weinig bijval vanuit het rode pluche in zaal 1 van het complex, jammer!
Wat is een avond bluesgeschiedenis zonder de inmiddels 87 jarige blueslegende Billy Boy Arnold een eerbetoon te brengen? De toeschouwers zijn getuige van een zeer puike vertolking van ‘Rockinitis’ door ‘Big Dave’. Zowel vocaal als de Mississippi saxofoon is de man uit D’n Anvers meer dan meester, nóg een meester maar dan op de zes snaren toont zich Mischa Den Haring, keer op keer weet deze introverte gitarist een kippenvelgevende solo weg te geven, de beklijvende keyboard van Roel Spanjers is de bekroning.
Siegal zingt een song van één zijn helden, Muddy Waters, een song die hij al zo vaak eerder op zijn inmiddels legendarisch te betitelen concerten met de Ian Siegal Band – met drummer Bjerre en bassist Graham – weergaloos gestalte wist te geven. Ook hier in het Rotterdamse is de uitvoering van ‘Champagne And Reefer’ niet te versmaden.
Niet alleen de bluesklassiekers uit vervlogen tijden worden aangeboord, het publiek wordt ook nog verrast met een nummer van Freddie King uit de zeventiger jaren. Een tijd die de meeste bezoekers hier in LantarenVenster bewust hebben meegemaakt en waarin zij waarschijnlijk hun muzikale ontwikkeling doormaakten. Als ik Dave en Ian het podium zie verlaten weet ik van de vorige keer dat ik dit B.L.U.E.S. bijwoonde (2021) dat het tijd is dat een ander bandlid de spotlight krijgt.
Inmiddels ben ik al een tijdje uit de zetel en dat is maar goed ook want bij Mischa’s ‘smoking’ versie van King’s ‘Boogie Funk’ kàn je gewoon niet stilzitten en móeten de heupen los worden geschud. Zijn bedrevenheid op crème Gibson is van ontzagwekkende en toch weer van verbazingwekkende klasse.
De tweede set wordt met Willie Dixon’s ‘If The Sea Was Whiskey’ harmonieus door de samenzang van Roel, Dave, Mischa en natuurlijk Ian afgesloten. Zo kwam dit avondje blueshistorie tot een melodieus einde dat met een staande ovatie werd beloond.
Het collectief mag echter niet LantarenVenster verlaten zonder een toegift te geven. Ian Siegal introduceert de eerste encore met een lesje Britse bluesgeschiedenis want de song blijkt gebaseerd op een achttiende-eeuws traditioneel Engels volksliedje The Unfortunate Rake. We worden verrast met een werkelijk sublieme Waitsiaanse vertolking van ‘St. James Infirmary’, mijn hart maakt een sprongetje en dat laat ik de frontman dan ook na afloop (te) luid weten. Dit is een keeper mijn inziens!! Encore nummer twee is van de hand van Muddy Waters maar die mag u zelf gaan beluisteren bij een van de andere voorstellingen in het land.
Ondanks dat ik de voorstelling al eerder in twee verschillende opstellingen gezien heb wil ik graag delen dat de aanvulling van Roel Spanjers op de toetsen de body is die dit collectief compleet maakt. Tevens hoop ik dat de ‘invalbeurt’ tijdens deze B.L.U.E.S herfst theater tour van Dave Reniers hem ook in Nederland erkenning oplevert zodat we hem eens mogen begroeten met bijvoorbeeld Little Hook.
Zo werd het een zeer vermakelijke avond waarbij deze gerenommeerde muzikanten hun idolen, muzikale helden en invloeden een smaakvolle hommage wisten te brengen. Viste u in Rotterdam naast het net? Er zijn nog een paar andere kansen deze Ian Siegal Presents B.L.U.E.S. ook bij te wonen. Kijk op onderstaand schedule en koop die kaarten!
The Blues Alone? bedankt LantarenVenster voor haar gastvrijheid en de gelegenheid dit optreden te hebben mogen optekenen en fotograferen. Tot de volgende keer!
