Sortie Blues vond plaats Zaterdag 09 September 2023 jl. in Veltem-Beisem, België. Onderstaand het verslag, tekst Nicolette Johns met foto’s van José Gallois. Klik HIER om het gehele foto-album te bekijken.
Nadat we vorig jaar September een heel fijn eerste bezoek aan Sortie Blues in België brachten hielden dit jaar de persberichten nauwlettend in de smiezen. Toen we uiteindelijk de programmering onder ogen kregen werd de beslissing snel gemaakt om ook bij deze vijfde editie – weliswaar op nieuwe, andere locatie – weer bij te wonen.
Dit jonge programmeursteam heeft flink de wind eronder, men heeft oog voor de gevestigde muzikant maar wil ook graag de nieuwe lichting muzikanten een podium bieden. Zo ook dit jaar, in Veltem-Beisem staat een tegenwoordig voor evenementen vrijgemaakte R-K kerk (Sint-Laurentiuskerk ) waar men de troubadours van de blues heeft geprogrammeerd. In het naastgelegen plantsoen zullen de wat stevigere acts hun opwachting maken.
Na alweer heel vriendelijk door Tim, Jeroen en Maarten te zijn ontvangen zoeken we voor de meegebrachte stoel een plekje in de schaduw, zo kan de schrijver van dit TBA?-setje relaxed de optredens gade slaan en kan de fotograaf van dienst af en toe even bekomen van de hitte. De vier vorige edities toonden naast wat onbekendere namen ook grote namen uit de blues; zo stonden Roland van Campenhout, Ian Siegal, Black Cat Biscuit, Willie Branch & Band en de Ragtime Rumours op hun podium. Deze editie staan er ook weer een paar mooie namen op het affiche van Sortie Blues zoals Belgian Blues Challenge winnaar Özgür Hazar, veelvuldig onderscheiden Doug MacLeod en Lightnin’ Malcolm.
De eerste act van dit wederom zeer goed bezochte festival heet Los Chupitos. Los Chupitos wordt gevormd door Spanjaard Alejandro Jerez (gitaar & vocals) en Belg Ruben Bertrands (harmonica & vocals). Dit duo brengt werk dat is beïnvloed door Muddy Waters, Johnny Cash en Doc Watson. De mannen hebben elkaar – blijkens hun introductie – op Gran Canaria ontmoet waar al snel de muzikale vonken er vanaf sprongen. Spaanse ‘grancanario’ Jerez woont inmiddels in London waar hij Music Performance and Production studeert. Ruben Bertrands blijkt uit Leuven te zijn en was zelfs de initiator van Leuven Blues. Een man dus die weet waar hij de bluesmosterd moet halen.
De aftrap is gedurfd a capella brengt de jonge Leuvenaar een goede vertolking van ‘Grinnin’ In Your Face’ wat smooth over gaat in ‘Catfish Blues’. Men waagt zich ook aan de akoestische versie van ‘Sweet Home Chicago’, dat net als de voorgangers bij de bluesadepten erin gaat als koek. Ik ben verrast door de gitaarskills van Jerez maar hij zal als ‘niño’ vroeger wel eerst de flamenco moeten hebben geleerd als vingeroefeningen.
Bertrands wint het voor mij op enthousiasme maar zijn stem zou wel wat meer scholing mogen krijgen want het is hier en daar niet mooi in balans en hoekig. Dat is ook te horen tijdens de vertolking van ‘Wayfaring Stranger’ dat uit de pen van J. Cash komt; het wordt te laag ingezet waardoor het pas bij de uithaal dragelijker en verstaanbaarder wordt.
Nog meer helden hebben de vrienden blijkt als we van Ray Charles ‘Unchain My Heart’ en ‘Mess Around’ voorbij horen komen. Jammer dat dit duo het gekozen materiaal niet beter heeft afgestemd op het evenement, het publiek blijkt niet echt geboeid te raken gezien het gekeuvel. Pas tegen het einde van de set komen er een paar uptempo nummers die de bezoekers bij het optreden betrekken. ‘Mojo Working’ en ‘Folsom Prison’ wordt gebracht met ‘lepelgast’ Toon Derison (ex El Fish) die we later op dit podium nog eens zullen gaan tegenkomen.
De trouwe lezer weet dat ik altijd nastreef een eerlijke maar rechtvaardige en opbouwend kritische recensie te schrijven. Van sommige nummers blijf je gewoon af en in dit geval zou Betrands ‘I’d Rather Go Blind’ pas moeten brengen als zijn stem dit nummer aankan én hij de boodschap van de song kan overbrengen op de toehoorders. Ik zeg kilometers maken in de blues en dan komt het écht wel goed want het talent is er. Los Chupitos, waren niet de verkwikkende shot Tequila die het met hun naam beoogt. Dit duo komt ongetwijfeld meer tot z’n recht op een intiem podium; in mijn ogen helaas nog niet volwassen genoeg voor een festival podium.
De tweede gasten op de line-up zijn Big Bill & Band worden ook deze editie van Sortie Blues weer ontvangen met een daverend applaus. Na onze eerste kennismaking met de band zien we ook dit jaar frontman/zanger/gitarist Armand Hombroeckx begeleid door gitarist Luk De Graaff, de ritme-sectie bestaat uit drummer – daar is ‘ie weer 😉 – Toon Derison en bassist Jean Vandooren. Armand blijkt de vaste gast op het Sortie Blues festival te zijn want hij en z’n bandleden treden alweer voor de vijfde keer aan op het main stage. De man is broos en dus heeft Tim – respectvol – zelf gezorgd dat er een parasol de meeste zon en warmte weg houdt van de frontman. Ook op deze zonovergoten vijfde editie blijkt zijn spel weer bijzonder robuust.
Big Bill en zijn kornuiten brengen eigenlijk dezelfde set als vorig jaar maar een kniesoor die daar om maalt. De set bestaat voornamelijk uit covers van “John Lee Snooker” zoals Hombroeckx hem noemt. Van de blueslegende horen we een cover van ‘Boom Boom’, het Leuvens dialect oogst wederom herkenning en krijg ik een door m’n Belgische concullega en volleerde ‘synchroon tolk’ Schuurmans de vertaling van de heerlijke slow blues ‘Voordeur Blues’ mee. Gelukkig staat ook vandaag JJ Cale’s ‘Call Me The Breeze’ op de set-list, een fijne herkenning ook al is het niet overal even zuiver gezongen. Geert Dierickx herken ik van zijn gastoptreden van vorig jaar, weer kiest de gitarist voor ‘The Joker’ van The Steve Miller Band en de toeschouwers zijn helemaal mee.
Omdat de man hier natuurlijk niet weg komt zonder zijn hit in het Leuvense dialect ‘Ene Me Hesp En Ene Me Kees’ te brengen staan de meezingers uit het publiek ook weer paraat dit uit volle borst mee te galmen.
Onze eerste kennismaking met het akoestische podium in het mooie intieme kerkje van Veltem-Beisem is met Michael van Merwyk. Ondanks dat er bezoekers zijn die denken dat van Merwyk een Zuid-Afrikaan of zelfs Amerikaan is kan ik u met zekerheid vermelden dat hij een Duitse bluesgitarist/zanger is die zich hier in de St. Laurentiuskerk laat flankeren door Belgian’s finest blues-harpist Steven De bruyn. Zelf had ik de boomlange van Merwyk nog nooit op zien treden maar ik kende zijn naam van het in 2014 bij het Franse Dixie Frog opgenomen Upclose and Personal album met de Amerikaanse bluesman Larry Garner; hij tourde met o.m. met Lazy Lester en Louisiana Red. Big Daddy Wilson vroeg hem voor de opnames van zijn album Thumb A Ride maar hij bracht zelf ook heel wat albums uit.
De opener is een song van Fight the Darkness uit 2017 en heet ‘The Well’, meteen ben ik gegrepen door de synergie dat zich in de tjokvolle kerk afspeelt. ‘Sometimes Angels Come In Red’ en werd uitgebracht op het 2020 album The Bear. De rust die over ons komt staat in schril contrast met wat ons vandaag nog te wachten, ik geniet van de mooie warme stem die Michael rijk is, ik geniet van de koelte van de kerk maar ook zeker geniet ik weer met volle teugen van het harpspel van die fa-bu-leu-ze Steven De bruyn.
Van Merwyk bewijst al in de eerste songs waarom hij in 2016 een award voor Duitsland’s Beste Blues Gitarist en Beste Blues Vocalist mocht ontvangen. Op een of andere manier doet van Merwyk veel aan Lloyd Spiegel denken, zijn teddyberen uiterlijk zal daar ongetwijfeld debet aan zijn. Het optreden is één ‘oorgasme’, we horen graag het geluid van de snaren op de resonator onder de capabele vingers van de uit de kluiten gewassen Duitse troubadour.
‘Blues Keeps Calling My Name’ (2019 I Had A Hard Way To Go) zingt van Merwyk en ik denk er hetzelfde over, steeds weer kom ik bij de bron van de blues uit. De akoestische blues blijft mij – mits goed gebracht/verteld – boeien en haal ik net als zovelen met mij er troost uit. Steven De bruyn is allang het station van begeleider gepasseerd schrijf ik in het notitieboekje. Hij heeft een arsenaal aan mondharmonica’s – van piepklein tot megagroot – tot zijn beschikking maar ook heeft hij een pedaal onder voetbereik waar hij mooie effecten weet te produceren. Zo lijkt het bijna of er een didgeridoo wordt gebruikt maar Steven maakt echter gebruik van een loopstation, wereldse klasse heeft deze man!
De slide krijgt de spotlights op zich gericht als Michael de titeltrack van zijn 2021 album ‘Blue River Rising’ ten gehore brengt. Ondanks de aangename koelte van de kerk zich dat er voor mij toch behoorlijk wat transpiratie op op het podium druppelt. De heren maken zich ondanks de hitte zich er niet met een Jantje-van-Leiden vanaf. Of er nog bluesliefhebbers in de kerk zitten vraagt Michael ons, eh is het gras groen? De bluesadepten worden getrakteerd op het mooie ‘Circumstances’ waar ik alweer de vingers mag aflikken bij de effecten die Steven met de harmonica aan de dag weet te leggen.
Kan het nóg beter? Ja dat kan want de persoonlijke favoriet van de Franse fotograaf ‘I’ll Fly Away’ is waar wij deze set mee afsluiten. Top set van deze Steven De bruyn en Michael van Merwyk, warvan de troubadour hopelijk snel zijn weg naar een mooi podium in Nederland gaat vinden.
Onderstaande verslag van het optreden Özgür Hazar’s Blues Syndicate komt zonder foto’s omdat de frontman meende na publicatie te moeten melden dat hij geen ‘toestemming’ voor publicatie van de foto’s geeft.
Kwart over zes is het op het mainstage tijd voor de Belgisch winnaars van de Blues Challenge 2022, Özgür Hazar’s Blues Syndicate. De band bestaat uit de van origine uit Turkije afkomstige Özgür Hazar op vocals maar vooral op gitaar. De Blues Syndicate leden heten achtereenvolgens bassist Geert Zonderman die samen met drummer Vincent Caers de backbone van de band zijn. Zij worden geflankeerd door toetsenist Pieter Akkermans en de dame die vocaal de band bijstaat heet Arianne Musschoot. Inmiddels is Özgür een Leuvenaar maar zijn vak als IT specialist leidde hem over de hele wereld en dus ook naar de States waar hij als gitarist en liefhebber van bluesmuziek het spelen van de besten kon afkijken. Ook blijkt hij bij het horen van zijn spel een soort liefdesbaby van BB King en Stevie Ray Vaughn te zijn, toch wordt het nergens echt spannend en waarschijnlijk is dat de reden dat de band bij de Europese Blues Challenge niet heel ver kwam. Deze band moet het hebben van de instrumentale finesses, mijn inziens horen we te weinig de vocalen van de frontman. Daarentegen horen we teveel de vocalen van Arianne Musschoot, haar zang is krijserig en vooral helemaal niet zuiver. Heeft ze net als het Nederlandse songfestivalduo Mia Nicolai en Dion Cooper last van in-ears die niet werken? Hoe kom je zo als winnaar van een blueschallenge uit de bus, hoe ‘’goed’ waren dan de mededingers? Nee, dit is niet goed. De band kan écht wel verder komen in het circuit maar laat deze zangeres het volgende optreden maar liefst thuis.
De inmiddels 77 jarige blueslegende Doug MacLeod werd in New York City geboren maar woont na ooit naar Los Angeles te zijn verhuisd nu in Memphis, Tennessee. MacLeod brengt al een kleine veertig jaar albums uit en dat doet hij met grote regelmaat zodat er zo’n vijfendertig op zijn discografie prijken. Waar ook ter wereld, àl zijn wapenfeiten oogsten lovende kritieken. Niet zo gek dat Dubb, zoals nickname luidt, op de 2023 editie van de Amerikaanse Blues Music Awards voor de vijfde keer de Acoustic Artist Of The Year in ontvangst mocht nemen.
Op ‘primetime’ ligt het massaal bij elkaar gepakte publiek aan zijn voeten in het sympathieke St. Laurentiuskerkje. Wij van TBA? werden lang geleden – ver voor het TBA? tijdperk – in een Utrechts café door de man bij de lurven gegrepen en zagen hem zelfs in de eigen woonplaats destijds Vlaardingen. Gek genoeg was ik toen niet altijd even blij met zijn lange bavardages tussen de nummers door maar nu grijzer en wellicht ietsjes wijzer vind ik juist dat tijd nemen tussen de songs een verademing.
We worden aan hand genomen door deze zeer gerenommeerde Delta blues troubadour met ‘You Can’t Take My Blues’ en ik betrap mezelf erop dat ik er ook zo over denk. We horen een mooie anekdote over zijn optreden op een bierfestival in d’n Belgique waar hij dacht een ‘pintje’ te drinken maar na drie Duveltjes kwam hij erachter dat het was alsof hij een Miller Light met drie shots Jack Daniels erin achterover had geslagen. ‘Train of Change’ is weer zo’n prachtig showcase van Dubb’s warme stemgeluid maar ook zeker van zijn superieure fingerpicking skills.
We rijden de country zegt Dubb en het regent hard, hoe kan deze man je zo subtiel op sleeptouw nemen? Het is de rust in zijn stem maar ook het vertrouwen dat deze man inboezemt. Alweer zet hij zijn verhaal om in muziek met ‘The Night Of the Devil’s Road’. Alle aanwezigen zijn muisstil om maar niets te hoeven missen van zijn verhalen omgezet in muziek en natuurlijk zijn fantastische gitaarspel. De aanloop naar ‘Plaquemine’ gaat over Bruce Bromberg de baas van High Tone records die ooit met Robert Cray een song over het plaatsje vlakbij Baton Rouge schreef, het was klaarblijkelijk niet om aan te horen hoe de man het voorzong en dus besloot Doug het een beetje te verbouwen tot de song die het heden ten dage is.
We maken een reis door de verschillende stijlen van de blues waar we inmiddels bij de Delta blues zijn aangekomen en ‘Cold Rain’ op het programma staat. Hét werkje waarbij hij de aandachtige gitaristen in het publiek even laat zien en horen hoe je een slide partij nu écht aanpakt. Een leuke les is dat Hill Country Blues – de spin off van de Delta blues – zo zou moeten aanhoren dat je meer dan één gitarist klinkt. ‘Big City Woman’ is daar een mooi voorbeeld van.
Ooit in Russell- Kansas keek de gitarist op tijdens het soundchecken in een prachtig gezichtje met mooie lach én zag ook nog eens terloops haar fantastische benen, natuurlijk werd ook deze ervaring op papier gezet en wordt vanavond in Veltem-Beisem bezongen in ‘Vanetta’. Het is een uptempo en pompende bluessong geworden en krijgen we uitleg dat het riffje natuurlijk is ingegeven door JLH!
Voor het geval dat we morgenochtend verhinderd zijn naar de kerk te komen, door welke reden ook dan mogen we gewoon hier alvast genieten van de gospel die Doug MacLeod ten toon spreidt, we horen ‘Travel On’ wat ik een passend einde vind aan deze zeer entertainende, rustgevende, boeiende set van de troubadour van wereldklasse Doug MacLeod. Hulde aan het programmeursteam van Sortie Blues voor het hebben van de ‘guts’ deze legende binnen te halen!
Lightnin’ Malcolm is een negenveertigjarige van origine uit de Mid-West (Missouri) afkomstige gitarist die alweer jaren zijn domicilie in Holly Springs Mississippi heeft. Vele van de lezers van ‘The Blues Alone?’ kennen de man ongetwijfeld van zijn samenwerking met Cedric Burnside, de kleinzoon van R.L. Burnside. Onze eerste kennismaking met de zeer sympathieke en innemende muzikant speelde zich af in 2013 tijdens een optreden met de North Mississippi Allstars in Ottersum. Daarna moesten we tot 2020 geduld hebben om hem de Belgische ‘Louisiana girl’ Ghalia Volt te zien begeleiden in het Amsterdamse. Gelukkig worden de tussenpozen nu steeds korter en gunnen we deze Steve Malcolm zijn Europese doorbraak.
Vandaag in Veltem-Beisem wordt hij geflankeerd door drummer Darryl Ciggaar die ook bij de Belgen al op herkenning kan rekenen. Hij die al eerder zo’n zelfde rol als vandaag vervulde maar toen bij NMA frontman Luther Dickinson. Vooraf hoorden we al even dat het ingestuurde materiaal al ‘out of the stained glass church window’ was gevlogen en dus zal Darryl hier vandaag op Sortie Blues de improvisaties van Lightnin’ Malcolm moeten volgen maar daar hebben wij als TBA?-ers het volste vertrouwen in.
Lightnin’ Malcolm speelt natuurlijk werk van zijn laatste (2022) album Eye Of The Storm dat door niemand minder dan Tab Benoit werd geproduceerd. Als ambassadeur van de Mississippi Hill Country blues opent Steve ietwat voortijdig de set; wellicht anticiperend op een lange speellijst? De toeschouwers zullen worden meegevoerd op de golven van de trance-achtige klanken van de gitaar van Lightnin’ Malcolm al waren zij bezoekers van een ‘picnic-jam’ in Mississippi!
Om mee te beginnen en de laatste ‘tooghangers’ bij de les te roepen horen we een wel hele lekkere mix van ‘The Woman I Got’ en ‘Black Betty’. Al meteen na het spelen van zijn eerste nummer heeft hij het publiek op zijn hand en dat komt niet alleen door zijn puike slide spel maar ook door in het Nederlands “dank je wel” te zeggen.
Hoeveel stromingen van de blues kan je op zo’n ‘festivalleke’ programmeren? Nou bijna alle, bewijst dit jonge programmeursteam! Van het nieuwe album horen we het zelfgepende ‘Crawlin Baby’, de ‘slepende’ sound is kenmerkend voor de Hill Country blues en mijn concullega becommentarieert de start “dit is de échte blues”.
Het repeterende ‘Ain’t Fit To Eat’ is als een duivelsvers, zéker ten opzichte van de songs die we net in de St. Laurentiuskerk mochten horen. ‘So Many Women’ komt alweer uit 2005 album en net als de titel van het album verandert het plantsoen in een Juke Joint Dance Party vol deinende toeschouwers. Als je met deze muziek niet beweegt dan heb je ‘a hole in your soul’ wat mij betreft.
Twee man op het podium die jong en oud weten te beroeren en dat het jonge mensen bereikt, dat is knap werk! Olivier Vander Bauwede maakt in al dit Hill Country Blues geweld ook nog een guest appearance. We zijn niet helemaal top na de buiteling in de kerk maar dit optreden maakt toch dat ik diverse malen de heupen simpelweg móet los gooien zoals bij ‘Bounce With Me’.
Het feest is nu écht compleet en de meesten – jong én oud(er) – gaan los, iedereen staat voor het podium van Lightnin’ Malcolm en Darryl Ciggaar. Dat is voor de frontman hét teken dat er een rondje over het terrein gemaakt kan worden om zo nog meer fan-base op te bouwen.
De titeltrack van het nieuwste kindje komt natuurlijk ook langs ‘Eye Of The Storms’, heel stiekem hoop ik dat Steve ook zijn ‘So Much Trouble’ – de song die hij Ian Siegal schonk voor het album Candy Store Kid – nog speelt maar ik had het beter vooraf de set als verzoekje ingediend want een van Malcolm’s helden (R.L. Burnside) wordt geëerd met de vertolking ‘Jumper On The Line’.
Nog een laatste keer wordt blues-harpist Olivier op het podium uitgenodigd om met ‘Too Fresh’ naar de apotheose van deze sublieme showcase van de Hill Country Blues toe te werken. De bezoekers werden als door een bliksemschicht door Malcolm’s duivelsverzen geraakt. Gitarist/zanger/frontman Steve ‘Lightnin’ Malcolm en drummer Darryl Ciggaar een match made in de St. Laurentius ‘church’!
De afsluiters heten RED RED en ik moet toegeven dat ik er nog nooit van gehoord had. De band blijkt een samenwerking tussen de uit Ohio afkomstige Amerikaanse bebrilde frontman/zanger/(slide)gitarist Tom Beardslee te zijn en een groep Belgische muzikanten maar ook een dj die Courtasock als stagename heeft.
Beardslee blijkt een doorgewinterde blues-adept te zijn, met een bijzondere grote interesse voor etnische vorm ervan. RED RED wordt omschreven als een ‘crossroad’ tussen zeventiger jaren gitaarrock, blues, psychedelisch werk en ‘turntablisme’. Deze afsluitende set belooft heel bijzonder te worden…het plantsoen heeft dan ook heel geruisloos een metamorfose ondergaan. Veel van de oudere jongeren met stoeltjes zijn verdwenen en hebben plaats gemaakt voor een wellicht vaste jonge fanbase. Beardslee wordt bijgestaan door Gitarist Steve Ceulemans, drummer Pieter Vandergooten en bassist Chris Forget.
De band zal op de elfde van de elfde hun eerste vinyl uitbrengen en ik ga er vanuit dat dit album grif verkocht zal gaan worden gezien de menigte die deze band op de been heeft weten te krijgen. RED RED flirt met traditionals, country blues, wat jazzy invloeden die de inspiratie zijn tot eigen songs, wat mij betreft heeft deze RED RED een hele fijne groove. Het gebodene is een mix van instrumenten en de dj – waar ikzelf dan weer heel erg aan moet wennen – maar ik ben dan ook niet de doelgroep van RED RED.
Ook bij RED RED zien we Olivier Vander Bauwede een gastoptreden maken. Dit is zéker een band om in de smiezen te houden al is het maar om het jongere publiek aan te trekken op de diverse bluesfestivals die de Low Lands van Nederland en België rijk zijn.
Ook ons tweede bezoek aan Sortie Blues is weer een hele aangename gebleken. Goed georganiseerd, goede diversiteit aan stijlen die de blues rijk is, grote gastvrijheid van al die vrijwilligers én prachtig weer wat wil een mens nog meer? Wij van TBA? willen de organisatoren van Sortie Blues hartelijk bedanken voor hun gastvrijheid. Sortie Blues 2023 was ook nu weer een bijzondere ervaring. Grote chapeau aan het programmeursteam Tim, Jeroen en Maarten. Deze TBA?-ers wensen de organisatie volgend jaar nóg meer publiek – en dan ook meer bezoekers uit Nederland!!!! – voor een nóg groter succes. Voor een zesde editie zal er eerst de horde van de locatie genomen moeten worden maar dan………..bent u er net als wij toch óók bij?
