Dom Martin en zijn trio speelden woensdag 06 September 2023 jl. in Musicon – Den Haag. Tekst Ton Kok en foto’s Paul de Vries. Klik HIER om zijn gehele album te kunnen bekijken.
Ik heb bij sommigen een beetje de naam een cynische oude man te zijn en kan me daar wel een beetje in vinden. Als dan weer de volgende Britse blues-rock sensatie aangekondigd wordt, dan word ik per definitie wantrouwend. Zo ook bij de aankondiging van Dom Martin, die dan ook nog eens vergeleken wordt met een van mijn absolute toppers op dit gebied, de (bijna) onovertroffen Rory Gallagher.
Maar goed, had me een klein beetje voorbereid op deze tot voor kort (bij mij althans) volledig onbekende Noord-Ier om met open vizier onbevooroordeeld de confrontatie aan te gaan. En uiteindelijk is me dat goed bekomen, heb ik prima genoten van dit trio en weet ik dat ik niet aan het oordeel van Werner Berkens en de mensen van Musicon hoef te twijfelen.
Om negen uur betrad Dom in zijn eentje het podium om een tweetal nummers akoestisch te brengen, Hij trapte af met John Martyn’s ‘The Easy Blues’, gevolgd door een nummer genaamd ‘Haunted’ en maakte direct duidelijk dat dit niet de zoveelst gemiddelde hoekig klinkende Britse blues-rocker was.
Hierna werd de resonator gitaar ingeplugd en verschenen bassist Ben Graham en drummer Aaron McLaughlin, beiden afgestudeerd aan het Leeds Conservatorium.
Met ‘Daylight I Will Find’ en het aan Roy Buchanan opgedragen ‘Roy’s Blues’ belandde men bij het slotnummer van de korte eerste set, het aloude ‘Spoonful’. Om toch een minpuntje te noemen, om als een ‘skinny’ Noord-Ier als Howlin’ Wolf te klinken, moet je stem nogal forceren. Het is te hopen dat deze jongeman dat een beetje weet te doseren, anders gaat hij wellicht op wat langere termijn hier wat problemen mee krijgen. Maar goed, de eerste set was er een om de vingers bij af te likken.
Voor de tweede set werd de Telecaster omgehangen en werd het allemaal nog wat pittiger, Nu is Dom Martin geen Ier zoals Rory Gallagher, maar toch duikt deze naam wel op bij het noemen van zijn naam. Hij laat horen geen problemen hiermee te hebben en startte de tweede set met ‘Messin’ With The Kid’ en ‘Should’ve Learned My Lesson’, beiden uit het repertoire van de G-Man.
Nu is Rory ook een van mijn all-time favoriete bluesrockers, dus ik heb er niet echt problemen mee, maar Dom moet er wel voor oppassen niet teveel als de nieuwe Rory gezien te worden maar hij heeft wel de capaciteiten in huis om als Dom Martin naam te maken.
Met vier van de acht nummers van Rory in de tweede set was dit wellicht iets teveel van het goede, hoewel ik er gelijk aan moet toevoegen, dat het publiek hier blijkbaar geen moeite mee had. Zo hoorden we een een medley met ‘Laundromat’/’Morning Sun’/’What’s Going on’ en het nummer ‘Used To Be’. Wel grappig dat Dom uit het repertoire van Taste putte, nummers die Rory na zijn vertrek uit Taste nooit meer heeft gespeeld.
Dom maakte af en toe een uitstapje in de zaal en bracht zelfs al spelend een bezoek aan de bar aan de achterzijde. Met ’12 Gauge’ liet hij horen de electric slide ook prima onder de knie te hebben en ‘Unsatisfied’, ‘Unhinged’ en ‘Maxwell Shuffle’/’Moby’/’Funky’/’Dixie’/ ‘Mercy’ completeerden de set. Een toegift zat er wegens de strenge eindtijd van 23:00 uur niet meer in, maar hij had van de aanwezigen nog wel even door mogen spelen.
Voorlopig was dit even een eenmalig bezoekje aan ons land, maar we gaan hem hier ongetwijfeld terug zien en ik begreep dat een festival bij onze zuiderburen ook al wat interesse getoond had. Al met al een prima zet van Musicon (in samenwerking met Werner Berkens) om dit hier op een warme woensdagavond op de planken te zetten.
Mooi verslag