Een sfeerverslag van het 12e Yellowtime Blues te Geel – België dat werd gehouden op 02 september 2023. Tekst Nicolette Johns met foto’s van José Gallois. Klik HIER om het gehele fotoalbum te bekijken.
Vergeleken met de meeste festivals is Yellowtime heel intiem. Het festival vindt haar ontstaan in 2010 waar de organisatoren graag een jazz gebeuren wilden realiseren en werd aanvankelijk enkel op de zondag gehouden. Mooie muziek gewoon tot bij de mensen brengen dat was ooit de insteek, muziek die zich niet in een vakje laat parkeren. Sinds 2013 is Yellowtime – op veler verzoek – verlengd met de zaterdag waar de organisatoren jaar na jaar een avondvullende blues programmering weten te realiseren. Zaterdag’s zo rond borreltijd begint Yellow Blues, dé ultieme blues-avond met roots- en blueslegendes en het betere gitaarwerk. Alles vindt op het privé landgoed van de familie Leysen/Mannaerts plaats, het terrein heeft een capaciteit voor 500 bezoekers en wordt ieder jaar zeer goed bezocht. Yellowtime is een festival met een zéér sfeervolle aankleding zoals een dansvloer, bediening aan de opgestelde tafeltjes en stoeltjes, plankiers, vuurpotten, terras-heaters, bar, cava-corner en een tweetal kwaliteit eet-counters. Al meer dan 10 jaar zorgt de tuin waar dit festival zich afspeelt voor méér dan alleen het decor. De bezoekers beleven een festival in een buitengewoon mooie setting met gezellige zitjes en vriendelijke bediening.
Deze editie is onze MC muzikant Raf Meeuws die om klokslag vijf uur de eerste gasten aankondigt. De openers zijn de in België hele bekende Bruno Deneckere & Katleen Vandenhoudt.
Gentenaar a.k.a. “stropke” Bruno Deneckere (1969) is bij de Nederlanders niet echt bekend maar in België is deze muzikant van formaat een gevestigde naam door zijn werk met de rockband The Pink Flowers waar hij de frontman van was. Voor Kathleen Vandenhoudt geldt eigenlijk hetzelfde maar dit setje van TBA? werden al eens eerder geïmponeerd door haar muzikaliteit toen ze samen met Jan de Bruijn op Blues Peer de Blues Angels vormde in 2018 en daar een hartverscheurende versie van St. James Infirmary vertolkte. De twee brachten eerder dit jaar samen een album uit onder de titel Sharing The Blues dat op veel lovende kritieken in de media mocht rekenen, hopelijk willen zij hier in het drukkende, warme Geel ook hun blues met de bezoekers delen.
Speelt dit zeer getalenteerde duo op de plaat met een andere drummer (Marcus Weymaere) hier live op Yellowtime worden de twee bijgestaan door niemand minder dan drummer Pieter Doms en bassist Carlo Van Belleghem die we beiden natuurlijk kennen van hun werk bij o.m. Jan de Bruijn.
De opener is ook meteen de openingstrack van het gemeenschappelijk album; ‘So In Love With You’. Wat passen deze prachtige stemmen fantastisch bij elkaar! De ballad is pakkend en zal naar mijn idee voor velen de reden kunnen zijn dit album meteen na het optreden aan te schaffen.
Bruno Deneckere kende ik alleen van naam maar zag hem nog nooit live performen. Zijn stemgeluid en intonatie zou u met gemak op het andere been kunnen zetten. De man heeft een geluid en een twang als van een Nashville-native! De opvolger hoort wat meer bluesy aan ‘Reach For My Arms’, waarin Kathleen met haar leadvocals mij alweer omver weet te blazen.
Het is stuivertje wisselen blijkt als Bruno de leadvocals ‘Now Your Lighthouse Is Gone’ voor zijn rekening neemt. Wat een heerlijk kerel is dit zeg, ik verwijt mezelf dat ik onder een steen heb geleefd door deze man nog niet eerder live aan het werk te hebben gezien.
Als rechtgeaarde bluebirds brengt dit duo ‘Your Bluebird’ alweer een showcase van hoe de samenwerking van twee muzikanten elkaar naar hoger niveau kan tillen. Deze showcase maakt dat ik denk aan al die grote singer/songwriters, Guy Clark, Willy Nelson en Townes van Zandt. Uitzonderlijke Americana van Belgian’s Finest!
‘Sunday Tears’ kan rekenen op hele fijne rifjes van de – toch wel iets timide overkomende – man met de hoed. Bruno wisselt regelmatig tussen een akoestische Gibson en een vintage Epiphone voor de meest mooie lickjes.
Carlo van Belleghem stond al vanaf het eerste nummer van de set-list te genieten maar hij krijgt een nog grotere smile tijdens slapping solo in ‘ Somewhere Down The Line’. De oplettende lezer weet dat ik graag een lekkere basspartij mag horen en dus voel ik mij als een grijze Alice in BusserWonderland.
Deze eerste act wordt professioneel afgesloten met een song – ‘This Wildwood’s On Fire’ – waar het publiek bij betrokken wordt. De meesten zingen het refrein – la la la – van het stevig rockende nummer met gemak mee, anderen klapten dan weer vrolijk uit de maat. Hoe dan ook, Bruno Deneckere & Kathleen Vandenhoudt en hun nieuwe album Sharing The Blues zijn mijn aanrader, bezoek een optreden en/of koop dat album!
De volgende gasten op dit goed bezochte Yellowtime zijn Guy Verlinde & The Artisans of Solace. Ook zij vinden hun habitat in Gent, België. Frontman Guy Verlinde is een bekend gezicht voor deze TBA?-ers, de eerste keer dat we de sympathieke Belg zagen optreden is alweer zo’n twaalf jaar geleden. Maar de laatste keer dat we frontman Guy Verlinde zagen optreden dateert alweer uit 2018 in De Roma van Antwerpen waar hij met een heleboel bevriende musici een jubileumfeestje gaf ter gelegenheid van zijn twintig jaar muzikantenschap. Toen liet hij al “les bons temps rouler” en ik ben er van overtuigd dat hij het vandaag met zijn Artisans of Solace niet anders zal gaan doen. Laten we beginnen met die “ambachtslieden van troost” eens aan u voor te stellen.
Op de upright bass zien we René Stock zelfs voor ‘ne ‘Ollander een bekend gezicht. Hij vormt samen met drummer Benoit Maddens de ritme-sectie. Zagen we Olivier Vander Bauwede nog recentelijk in de Gentse Missy Sippy op de harp, hier in Geel zien we hem op gitaar en zelfs vocaal komt dit supertalent bijzonder goed uit de verf.
Tom Eylenbosch achter de toetsen blijkt ook een multi-instrumentalist want ook hem horen we op vocals, banjo en zelfs op een washboard compleet met fietsbel! De mannen brachten in 2022 het album Live At Minard uit en zullen ongetwijfeld hier op Yellowtime daar een paar stukken van gaan laten horen.
Na de instrumentale aftrap begint de set met ‘ Up On The Mountain’ dat van het meest recente album komt, de song heeft een hoog Americana gehalte mede door de harmony vocals van Guy, Olivier en Tom. Een mooiere opener kan je als muziekliefhebber niet wensen. De opvolger is de titeltrack van het 2019 album ‘All Is Forgiven’ die Guy ook o.m. met de medewerking van deze muzikanten opnam maar toen nog onder eigen naam. De slide op de National resonator – de ex-baby van die andere slider Ian Siegal – heeft ondanks de hoge temperaturen in Geel toch een hoog kippenvelgehalte.
De verrassing is compleet als ik harmonicist Olivier Vander Bauwede de Fender gitaar ter hand zie nemen, hij kwijt zich niet alleen op smoelenschuiver bekwaam van zijn taak maar op deze zes snaren is het ook aangenaam vertoeven in zijn nabijheid.
De vocalen worden dan weer gedeeld met Guy die ook het publiek maar weer al te graag betrekt bij zijn ‘Karma’s Gonna Kick Your Ass’. Het nummer is doorspekt van NOLA invloeden en tja, om een feestje te bouwen kon je altijd al bij Guy terecht!
Zelf songs pennen dat doet Verlinde graag over thema’s uit het dagelijkse leven, zo ook de song ‘Last Goodbye’ dat hij schreef over zijn broer die na een verdrietige en moeilijke scheiding het ‘daten’ weer op moest pakken. Boogie & Go met ‘Do That Boogie’ (X uit 2018) zullen we maar zeggen want weer zweept Guy het publiek met gemak op, hij komt veelvuldig aan de rand van het podium waar hij zijn toehoorders moeiteloos imponeert door zonder versterking te zingen. Geen wonder dat Guy Verlinde niet alleen in België, Nederland maar ook op de rest van de Europese festivalpodia een graag geziene gast is.
Natuurlijk kan dit optreden niet zonder een eerbetoon aan persoonlijke vriend en collega de vorig jaar veel te jong overleden Tim De Graeve a.k.a. Tiny Legs Tim waarmee Guy vele avonden muzikaal vulde in de Gentse Missy Sippy. Van zijn oeuvre horen we ‘Religion Serves The Devil Well’. Ook wordt meestersongsmid Bob Dylan geëerd met Guy’s eigen versie van ‘Blind Willie McTell’ die daarmee zelf de Piedmont legende een ode bracht.
Omdat vader Verlinde niet al Guy’s teksten in het Engels kan volgen vertaalde Guy ‘I’m Your Man’ naar het Gents – dat ik dan weer niet versta en spreek maar soit – en staat op het nieuwe album als – toegegeven ik moest het even overschrijven van de hoes – ‘Keppe ‘k Zien Ier Voe Joen’. Mooi om te horen dat Verlinde sr. nog op 73e jarige leeftijd een nieuwe liefde gevonden heeft.
Ondertussen geniet ik van de vakmanschap van deze artisans of solace en maakt m’n hart een sprongetje als ik Tom Eylenbosch het washboard zie omhangen. Er volgt een hele fijn blues die schuil gaat onder de titel ‘Reckonin’ Blues’ welke net als alle andere songs op zeer veel bijval van het publiek kan rekenen.
Alle ambachtslieden vinden hun spotlight tijdens ‘Surrender To The Groove’ en dat is nu precies wat het publiek deed. De bezoekers van de twaalfde editie van Yellowtime waren – hoe kan het ook anders met zo’n charismatische hardwerkende frontman – als was in de handen van Guy Verlinde & The Artisans of Solace.
Het was even spannend of de volgende band – Doghouse Sam & his Magnatones – op tijd het festivalterrein zou bereiken. De mannen vlogen dezelfde dag vanuit Palencia via Madrid terug naar Brussels Airport beter bekend als Zaventem. Met veel hulp van de bandleden uit de afsluitende act is het podium alvast leeggeruimd zodat het trio slechts de instrumenten en de versterkers hoeft aan te sluiten om ons te verblijden met hun positieve roots, rhythm ‘n blues danwel bluegrass muziek.
De internationale pers beschrijft de frontman als een authentiek en uniek talent maar de frontman wordt ook gelauwerd voor zijn singer/songwriting skills maar bovenal is de internationale media het eens over zijn unieke gitaarstijl (slide en fingerpicking), over zijn veelzijdige en zeer goed stemgeluid. Tel daarbij nog de lovende recensies over zijn blues-harp spel en de creatieve begeleiding van zijn Magnatones en je weet dat dit een band is met internationale allure.
Gek genoeg is Doghouse Sam wellicht té bekend in zijn eigen niche van de festivals want dit setje van TBA? krijgt vragen of het hier om een Amerikaanse band handelt. Nee hoor, Doghouse Sam en zijn mannen zijn rasechte Belgen met de uitzondering van drummer Franky Gomez die een Nederlandse grensbewoner is; hij werd in 2010 door de Dutch Blues Foundation uitgeroepen tot Beste Blues drummer. De hele band daarentegen wonnen in 2014 de Belgian Blues Challenge en het jaar daarop werden ze runner up. Frontman/zanger/gitarist Wouter Celis, bassist Martin Ubaghs en drummer Gomez hebben na een periode van “gedwongen” rust momenteel geen klagen over werk. Overal waar ze maar willen mochten ze deze zomer het podium beklimmen, het trio is een mooi Belgisch export product als je dat woord tenminste voor muziek mag gebruiken. Dit TBA?-setje zien de mannen al zo’n tien jaar optreden en weten dan ook dat ondanks de eventuele vermoeidheid en stress van de trip terug uit Spanje zij zich voor 200% zullen geven aan de toehoorders. Komaan Yellowtime it’s party time!
Al tijdens het beluisteren van de heerlijke opener – ‘ Roll Up My Sleeves’ – schrijf ik in m’n notitieboekje dat ik blij ben dat Wouter Celis en zijn kompanen zelf ook weer de mouwen hebben opgerold en zo te horen weer he-le-maal terug zijn. De vocalen en instrumentalen in ‘Lots To Do & Little Time’ dat van het 2013 album Buddah Blue komt oogsten veel feedback van het publiek.
Dat Jack O’ Roonie het trio heeft verlaten blijkt niet echt een aderlating, zijn vervanger Martin Ubaghs oogt nu al na twee songs energieker dan zijn voorganger. Ubaghs zag ik ooit optreden op Hookrock waar hij de Amerikaanse The Leroi Brothers begeleidde maar ook was hij regelmatig te zien als bassist bij de Nederlandse Amerikaan James Intveld tijdens diens Europese tours. Tijdens ‘Step It Up’ zorgen deze heren dat het tempo nóg een tandje omhoog gaat. Net terug uit Palencia waar ze speelden op het Feria de San Antolín lijkt ook op het Geelse podium de stieren losgelaten, het publiek fungeert als de spreekwoordelijke rode doek met als verschil dat Doghouse Sam & his Magnatones het stoom uit de oren komt van de warmte en niet van woede.
Fijn dat de mannen het plezier in het samen muziek maken hebben herwonnen schrijf ik in het boekje als ik een van hun signature songs ‘I’m Ready, I’m Willing and I’m Able’ (F. Domino) weer mag meebeleven. De 1956 Harmony Stratotone H44 heeft veel te lijden van de reis naar Palencia, een van de pick-ups is losgekomen van de body dus zal Wouter zijn ‘baby’ een beetje moeten helpen door haar tijdens de blueser ‘Baby Please Don’t Go’ ietwat te kantelen, wat ‘n pro ne’ deze ‘Ossekop’!
Wouter kondigt het inmiddels ferm meedansende publiek ook nog een song van het eerste album Goin’ Mad aan, we horen ‘Back In The Rain’ wat zittend gebracht wordt want de 1947 Old Kraftsman met dat heerlijke fifties geluid heeft vandaag kuren, de strap blijft loskomen en als je een vette slide wilt neerzetten dan ga je er beter bij zitten.
Ondertussen is Martin aan de double bass zijn wulpse noten dame met de strijkstok aan het strelen maar hij durft er ook op los te ‘slappen’ voor de broodnodige variatie in zijn liefdesverhouding met de upright bass en waarna de mooie curvy dame hem uitnodigt haar te beklimmen.
Dat Martin ook de ukele bespeelt is natuurlijk dé kans om een échte Bluegrass trio setting rondom de microfoon te realiseren, voeg daar Franky Gomez op de Palenciaanse lepels op en u weet dat we een feestje aan het beleven zijn. Frank gaat nog een keer helemaal solo los op de snare drumm en de cocosnoten en het gejoel uit het publiek is niet van de Geelse warme lucht!
Hoe blij kan een dame ‘over the hill’ worden van drie mannen op een podium? Nou “heul” blij kan ik u vertellen, want Wouter zingt nog immer de sterren van de hemel met zijn goed verstaanbare heldere vocals. Een kunstje wordt vertoont als Celis met iedere hand een ander instrument weet te bespelen, links de Mississippi saxophone en rechts – al steunend op de schouder van de drummer – de gitaar waarvan de strap nog steeds kuren heeft.
‘Heerlijk om te zien dat deze drie mannen het beste bij elkaar naar boven halen en niet mekaar de vliegen willen afvangen. Hoe kan een bezoeker hen niet in het hart te sluiten? Nog één keer pakt Doghouse Sam een ander snaarinstrument erbij, het is de coffee-can gitaar dat hij fabriceerde van een Kelloggs Cornflakes blik. De band eindigt heel toepasselijk met ‘Ain’t Got Time’. Doghouse Sam & his Magnatones zijn terug en brengen opnieuw een steeds superieure, entertainende, opzwepende set!
De afsluiters zijn ook weer een band die het niet alleen in Europa goed doet, ook over de grote plas in de VS behalen de albums van deze band hoge noteringen op de blueshitlijsten. We hebben het hier over The BluesBones. De band die dit setje reporters voor het eerst als The Blues Conspiracy op het podium van Café/Zaal Eijsbouts tijdens het jaarlijkse Astense Paasblues in 2011 zagen optreden. Toen raakte frontman Nico De Cock mijn gevoelige snaar met het zelf gepende nummer ‘Broken Tears’; meteen wist ik dat het goed zat. Inmiddels zijn de originele leden Garry Marcoen en Andy Aerts vertrokken en staan The BluesBones alweer jaren op menig Europees (festival)podium. Ook al hebben The BluesBones een vaste bezetting tóch stel ik de leden nog graag even aan u voor; op toetsen zal ook hier op Yellowtime Edwin Risbourg excelleren, de bassist heet Geert Boeckx, drummer Jens Roelandt wordt vandaag vervangen door Samuel Rafolowicz, frontman/zanger is Nico De Cock en natuurlijk snarenwizzard Stef Paglia op de imposante collectie gitaren die hij hier naar Geel mee gebracht heeft.
Er wordt afgetrapt met ‘Changes’ een krachtige opener van de set die ongetwijfeld de apotheose van Yellowtime Blues zal gaan worden. De band brengt waar ze ook optreden altijd weer een trouwe schare fans mee maar ook de vaste bezoekers van Yellowtime zullen de band herkennen want ook The BluesBones beklommen al eerder het podium op het ‘landgoed’ van gastvrouw Greet Mannaerts.
De steeds completere, steeds ‘eigen’ sound van deze band komt uitermate tot z’n recht in ‘Chain Gang’ dat uitgebracht werd op het nieuwe album Unchained. Edwin is ondanks zijn blessure in superieure vorm. De harmony vocals van de mannen zijn aanstekelijk.
Naar een vrouw hoeft de frontman al vijftien jaar niet meer op zoek toch blijft de golden oldie (Saved By the Blues 2015) ‘Find Me A Woman’ op de set-list staan al was het alleen maar om Stef Paglia de magnifieke slidepartij op de rode Airline te horen spelen.
Ook ‘The Witchdoctor’ (2012 Voodoo Guitar) is een gouwe ouwe die we als publiek maar al te graag houwe…..want de gitaarpartij van de timide Stef is ‘finger licking good’. Er vergaren zich steeds meer mannelijke headbangers voor het podium maar de rust keert terug met het roerende ‘I Try’ dat alweer een dikke acht jaar de showcase is van de fijne strot die Nico De Cock rijk is.
Hoe lang is het geleden dat Stef Paglia bijna verlegen vroeg om eens een nummertje mee te mogen spelen met Nico De Cock; inmiddels is de jonge man uitgegroeid tot de ‘guitarslinger’ van de band. Hij blijkt ook onderwijl uitgegroeid tot een groot verzamelaar van fijn klinkende gitaren, ik tel hier op Yellowtime maar liefs vijf exemplaren, de een nog mooier ogend en klinkend dan de ander.
Frontman Nico en dit setje verslaggevers delen een mooie herinnering aan het volgende nummer op de set-list. Ooit stond De Cock met de Britse vertolker van het Cedell Davis nummer op een feestje wat ik gaf. Jaren later staat ‘She’s Got The Devil In Her’ nog steeds op het program en zo ook vandaag in Geel. Wederom zingt de charismatische De Cock deze song met veel verve. De capabele en liefdevolle toetsaanslag die de haren op de armen doet rijzen komt natuurlijk van Edwin Risbourg. Who needs Jonny Henderson when ye’ got Risbourg? Barre Blues met twee hoofdletters!
Inmiddels zie ik Stef zich uitleven op de Rode Gibson in ‘Road Ahead’ dat ook weer van de nieuwste CD komt. Nico kan zo als komiek het theater in als klaarblijkelijk ik alleen de slappe lach krijg van zijn opmerking “pak d’n Gibson dat speelt feinder”. Ik vind ’em top hoor Nico, houd die grap er maar gewoon in.
Ondertussen is de Fender weer Stef’s baby voor de solo’s in ‘Moving On’ en ‘Broken Down Car’ (Live @ de Bosuil 2013), zo ontrouw hij aan een gitaarmerk is zo trouw is hij in ‘real life’ want al jaren zien we zijn ‘number one fan’ hem vergezellen.
Vorig jaar werden bandleden van The BluesBones plotseling opgeschrikt door het overlijden van hun drummer Koen Mertens († 48 jaar). Dat verlies en het verdriet werd verwerkt door het schrijven van de tekst van ‘I Cry’. De slide op de walnut Stoney Creek – die overigens in ons eigen Nederland met de hand gebouwd worden – maakt dat wederom de tranen in m’n ogen opwellen. Wàt een souplesse op gitaar, wàt een strot, wàt een majestueuze piano en B3 partijen.
De pompende rock wordt zéér fijn vorm gegeven door de échte backbones van de band, bassist Geert Boeckx en die werkelijk fantastische invalbeurt van drummer Samuel Rafolowicz.
Zij spelen zichzelf natuurlijk niet zo veelvuldig in de kijker maar ze blijven onmisbaar zéker in ‘Phycho Mind’ dat van het 2018 schijfje Chasing Shadows komt. We lopen naar het einde van dit mooie, warme Yellowtime; ‘Talking To The Lord’ staat ook op de nieuwste geluidsdrager van de band.
Zoals zo vaak wordt ook deze sublieme set met een cover van Matt Andersen’s ‘Devil’s Bride’ afgesloten, een cover die al jaren onderdeel van vele shows van The BluesBones was en goddank nog steevast is. Ook hier in Geel horen we een excellente vertolking. U begrijpt dat The BluesBones niet wisten weg te komen zonder een toegift. The BluesBones hebben in de loop der jaren een zeer volwassen, professionele act weten neer te zetten en hebben hun authenticiteit daarbij niet verloren. (Alweer) Klasse!
Deze twaalfde editie van Yellowtime staat voor de vijfde maal als cadeautje in het geheugen. De reporters bedanken MC (én muzikant én acteur) Raf Meeuws, heer en mevrouw Leysen/Mannaerts voor hun gastvrijheid, sponsoren bedanken we voor de financiële ondersteuning van dit sympathieke festival. Natuurlijk bedanken we ook deze keer al die vrijwilligers, zonder hun inzet zou een festival als deze niet mogelijk zijn!
