Culemborg Blues vond zaterdag 26 Augustus 2023 jl. plaats. Onderstaand het verslag, tekst Ton Kok met foto’s van Paul de Vries. Klik HIER om zijn gehele album te kunnen bekijken.
Zaterdag 26 augustus jl. stond Culemborg weer in het teken van de blues, dus tijd om weer eens een bezoekje te brengen aan de plaats waar ik mijn eerste levensjaren doorbracht. Het was ‘iets’ koeler dan vorige week in Wespelaar, maar het zonnetje scheen en de paar druppeltjes regen schrikken de bezoekers niet echt af. In Culemborg zijn we wel wat heftiger weer gewend. En de enige echte, gelukkig korte, flinke bui gaf ons mooi de gelegenheid de Culemborgse horeca te bezoeken.
De mensen achter Culemborg blues hadden weer een degelijk programma op poten weten te zetten, zonder dat er dit jaar sprake van een een echte ‘grote naam’. Maar dat mocht de pret niet drukken en het werd een mooi uitgebalanceerde combinatie blues, rock en Americana. Maar liefst twintig namen stonden er op de affiche, waarvan ik er toch vijftien lang of kort hebben kunnen aanschouwen. Er zaten wat artiesten bij die zeer regelmatig mijn pad kruisen en die ik eigenlijk deze dag een beetje wilde negeren, maar ja, ik kom ze niet voor niets regelmatig tegen.
Het hoofdpodium
De aftrap op het hoofdpodium werd verricht door de Borgers Family Band, een gezelschap rond de alom gerespecteerde saxofonist/zanger/songwriter Bertus Borgers.
In tegenstelling tot een paar jaar geleden geen problemen om in Culemborg te geraken en tijd genoeg voor een prima soundcheck. De band bestaat naast Bertus uit Nova en Ruud Borgers op gitaar, Maurice Cristian George op bas en Wouter Mollen achter het drumstel. Ook enkele zussen van Bertus kwamen een bijdrage leveren. Het repertoire was een allegaartje bestaande uit eigen werk en covers, Nederlands- en Engelstalig. We kennen Bertus natuurlijk allemaal van de Mr. Albert Show, Sweet D’Buster, Herman Brood’s Wild Romance en Golden Earring, maar dit optreden draaide vooral om een ding: gezelligheid. Een sfeervolle opening.
Van Voltage heb ik slechts twee nummers meegekregen, maar deze band, bestaande uit Dave Vermeulen (zang/gitaar), Ruard Sanders (gitaar), Kai Liebrand (bas) en Edwin van der Burgt (drums) zetten een puik stukje op Southern rock gebaseerde muziek neer en klonk afwisselend met prima twing gitaarwerk.
Een heftig feestje wisten de Belgische Boogie Beasts vervolgens te bouwen. Deze heren weten als geen ander de rauwe kant van de blues te laten horen, overigens verpakt in prima eigen songs.
Met Jan Jaspers (gitaar/zang), Fabian Bennardo (harmonica), Patrick Louis (gitaar/zang) en Gert Servaes (drums) zetten ze een muur van geluid neer, waarin een bas geenszins gemist wordt.
De heren hadden deze avond nog een festival in België in de agenda staan en te hopen is dat ze na deze prima performance nog wat energie over hadden. Ik moet zeggen dat ik na dit uurtje wel mijn oren een beetje rust wilde geven.
Dat lukte prima met Muddy What?, bestaande uit broer en zus Fabian Spang (gitaar/zang), Ina Spang (gitaar/mandoline) en invaldrummer Jens Roelandt (BluesBones). Dit gezelschap wordt de laatste tijd nogal gehyped en dan word ik op voorhand een beetje wantrouwend. Dat bleek onterecht, want ze hadden een verfrissende, eigen aanpak om de blues op hun manier vorm te geven.
In 2021 wonnen de de Duitse Blues Challenge. Normaal ben ik een echter gitaarman, maar Ina’s werk op de mandoline wist me nog meer te overtuigen, dan haar gitaarwerk. En ook het slidewerk en de vocalen van Fabian krijgen een dikke voldoende.
Erja Lyytinen uit Finland is natuurlijk een prima verschijning om te zien en haar slide gitaarspel weet ze mij in ieder geval toch aardig te imponeren. Ze werd werd in 2017 gekozen tot Best Guitarist op de European Blues Awards.
Op Culemborg werd ze begeleid door bassist Tatu Back en drummer Iiro Laitinen. Deze power-rock trio bezetting zorgde ervoor dat de nuance een beetje uit de muziek werd gehaald en we een pittige rockset kregen voorgeschoteld, die eindige met Jimi’s ‘Crosstown Traffic’, dat dan wel weer een indrukwekkend slide intro kreeg. Inmiddels heeft de Finse een nieuw dubbelalbum onder de titel Diamonds On The Road opgenomen dat zes oktober uitgebracht zal worden. Daarvan is de single ‘You Talk Dirty’ al verschenen.
Southern rock is een mengeling van verschillende muzieksoorten uit het zuiden van de Verenigde Staten. Er zijn wel Europese bands, die er proberen een graantje van mee te pikken en dat niet onverdienstelijk doen. De Leif de Leeuw Band is naar mijn idee de enige Europese band, die daar echt mee wegkomt.
Ze hebben zich het genre uitstekend eigen gemaakt en het eigen werk heeft zeker het juiste Southern sfeertje. De gitaar partijen van Leif zijn top en Sem Jansen geeft hem prima partij op gitaar. Hij neemt ook de vocalen voor zijn rekening.
Verder horen we Boris Oud op bas, Willem ‘t Hart op toetsen en de drummers Tim Koning en Joram Bemelmans. Het is een hecht op elkaar ingespeeld gezelschap, dat er toch voor zorgt dat de spontaniteit er van af spat. Veel eigen werk, maar hun versie van Dickey Betts’ ‘Jessica’ deed nauwelijks voor het origineel onder.
Afsluiter hier was Danny Bryant (gitaar/zang), die begeleid werd door Marc Raner op gitaar, Paul Mallatrat op bas, drummer Dave Raeburn en toetsenist Jamie Pipe. Danny is natuurlijk een gevestigde naam in het circuit en stelt eigenlijk nooit teleur.
Je weet wat je kan verwachten en hij gaat er altijd helemaal voor. Ook in Culemborg zorgde hij voor een een waardige afsluiting. Toch kan ik me niet aan de indruk onttrekken dat hij niet op volle kracht ging en wellicht zichzelf eens opnieuw zou moeten uitvinden. Ik mis een beetje een ontwikkeling in zijn spel en zijn songs. Maar … zolang zijn fans tevreden zijn, wie ben ik dan?
Varkensmarkt
Het middagprogramma op het Varkensmarkt podium is grotendeels aan me voorbij gegaan, maar ik wil toch even vermelden dat de traditionele opener hier Kids in the Blues met het jaar muzikaal groeit en een volwassen geluid ten gehore bracht.
De in Utrecht wonende one-man band Van Tastik wist me bij deze eerste kennismaking aangenaam te verrassen met zijn wat duister klinkende swamp blues, maar dit met zijn humor toch een lichtvoetig tintje mee te geven. Prima gitarist en sterke entertainer.
Cirkus Prütz is een Zweedse band, bestaande uit Christan Carlsson (gitaar/zang/harmonica), Franco Santuniona (gitaar/zang), Jerry Prütz (bas/zang) en Per Kolhus (drums). Ik heb er te weinig van meegekregen om echt te kunnen oordelen. Instrumentaal zat het wel goed, vocaal vond ik het wat minder, maar deze mannen zetten een stevig stukje rock neer.
Chris Corcoran was van een heel andere orde. Deze bekroonde Britse gitarist had een blazerssectie meegebracht, maar zijn ritmesectie om logistieke redenen thuisgelaten. De ritmesectie werd vervangen door Paolo de Stigter (drums) en Walter Wilhelm (bas), twee mannen die ik regelmatig aan het werk gezien heb in de huisband van Blues@theFactory (Gelderlandfabriek Culemborg).
Simon da Silva (trompet), Lee Badau (sax) en Mike Austin (sax) vormden de blazerssectie, die bij tijd en wijle klonken als een echte big band. Niet iedereen was gecharmeerd door de overdaad aan blazers en gebrek aan vocalen, maar of het nu je smaak is of niet … goede muziek blijft goede muziek. De heren wisten de Varkensmarkt uitstekend in beweging te krijgen.
Dat wist ook Little Hat weer voor elkaar te krijgen met hun authentieke bluesgeluid. Wederom achter het drumstel Paolo de Stigter, zang en harmonica Machiel Meijers en good old Willem van Dullemen (gitaar/zang). We hadden al Duitse en Britse Blues Awards winnaars op het podium vandaag en Little Hat – winnaars Dutch Blues Challenge 2022 – paste daar uitstekend tussen en wisten ook het publiek flink in beweging te krijgen.
Afsluiter hier was de Thomas Toussaint Band, met achter het drumstel (ja, daar is hij weer) Paolo de Stigter, op gitaar Harm van Essen en op bas Dirk Wagensveld (die eerder op de dag al een invalbeurt achter de rug had bij Rootbag).
Deze heren wisten voor een passende afsluiting te zorgen en ook deze locatie tot in de late uurtjes vol en in beweging te houden. Op dit podium kwamen in de loop van de avond de echte old school bluesliefhebbers prima aan hun trekken.
Behalve deze twee podia waren er nog vier andere podia, waar ook een paar pareltjes te bewonderen waren, met name Rootbag, Richville en zeker ook Mattanja Joy Bradley & Rolf Verbaant.
Bij Rootbag nam Dirk Wagensveld vandaag de plaats in van Roelof Klijn en dit was toch wel even een bijzonder moment voor Richard van Bergen, die jarenlang met Dirk’s vader op het podium had gestaan. De betreurde Dick Wagensveld, die ook aan de wieg van Rootbag gestaan had. Ik miste de tweede stem van Roelof een beetje, maar verder een prima optreden dat Richard en Jody later op de dag samen nog eens dunnetjes zouden overdoen als Richville.
Goede wijn behoeft geen krans en deze mannen hebben een prima afdronk. Het was lang geleden dat ik Mattanja Joy Bradley aan het werk had gezien, maar haar performance staat nog steeds als een huis.
Met prima ondersteuning van gitarist Rolf Verbaant, wist ze het publiek weer helemaal in te pakken. Men hing ademloos aan haar lippen. Nog steeds grote klasse.
Ik had de indruk dat het met name overdag iets rustiger was in Culemborg. Wellicht dat de onzekere weersverwachting daar een rol in speelde, maar achteraf kunnen we alleen maar constateren dat de programmering dik in orde was en ondanks de grote verschillen in smaak er voor iedereen genoeg te genieten was. Helaas heb ik een enkele band totaal moeten missen, maar ja, zoveel te zien en te beluisteren.
