Sfeerverslag van Zondag 20 Augustus van het 35ste jarige Swing Wespelaar – België dat werd gevierd op 18, 19 en 20 Augustus 2023. Tekst Ton Kok en met foto’s van Dick van der Wilt en José Gallois. Klik HIER om het gehele fotoalbum van dag 3 van Dick te bekijken en voor HIER het album van José.
Het is altijd weer een genoegen om mijn jaarlijkse uitstapje te maken richting het Vlaamse Wespelaar, waar al voor de 35e keer dit grandioze, gratis festival – dat overigens ook heel veel Nederlanders trekt – op stapel stond. Ja, het weer zit soms mee en soms tegen, maar dit jaar was er niets te klagen. Gelukkig hadden we een perfect plekje in de schaduw aan de zijkant van het plein gevonden (op twintig meter afstand van de bar) voor onze stoelen en het was er de hele dag aangenaam verpozen.
Het terrein had dit jaar een iets andere indeling door renovatiewerkzaamheden aan de oude podiumkant en dat was even wennen, maar zeker geen onoverkomelijk probleem.
Om half twee begon de afsluitende festivaldag met een optreden van Shakedown Tim. Tim Ielegems (Boom-BE) kennen de bluesliefhebbers als medeoprichter van Fried Bourbon en als begeleider van o.a. Roland Van Campenhout, Gene Taylor en James Harman.
Tim Ielegems (gitaar/zang) werd bijgestaan door Kurt Lens op bas, Koen van Peteghem achter de drums en Ilia Scotch (Scotch No soda) achter de piano. De vrolijke klanken van deze mannen zorgen direct voor een ontspannen sfeer onder het langzaam binnenstromende publiek op de Grote Baan in Wespelaar.
Vijftiger jaren stijl blues, rock ‘n’ roll en een vleugje jazz en calypso. Het klonk uitstekend en de sfeer zat er meteen goed in. Tim ging er even bij zitten voor een slide intermezzo op de akoestische gitaar (‘Walking Blues’ en ‘Rollin’ And Tumblin’) wat er zeker mocht wezen.
Oud Fried Bourbon collega Steven Troch kwam op zijn harmonica ‘Ship Going Down’ op uitstekende wijze inkleuren, alvorens zich weer richting het jam podium te begeven.
Al met al een sfeervolle opener en een prima opmaat richting Alabama Mike (Michael Benjamin – Talladega, Alabama 1964). Deze 59 jarige Amerikaanse zanger/harmonicaspeler bestuurde twee jaar geleden nog een vrachtwagen maar is de laatste tijd aan een aardige opmars bezig met zijn prima ontvangen nieuwe album ‘Stuff I’ve Been Through’.
Hij werd begeleid door een lekkere strakke band met Anthony Stelmaszack (gitaar), Damien Cornelis (toetsen), Julien Dubous (bas) en Fabrice Bessouat (drums). De band ging voortvarend van start en zette een aantal persoonlijke songs van Mike neer.
Kleine minpuntjes waren dat op een enkel langzamer en een enkel sneller nummer na de meeste nummers een beetje hetzelfde midtempo ritme hadden en dat de (typisch Amerikaanse) anekdotes tussen de nummers door een beetje het tempo uit de set haalden. Ze waren nog lastig te verstaan ook helaas.
Desalniettemin een aangenaam optreden van deze sympathieke Amerikaan.
En dan het eerste absolute hoogtepunt van de dag, Shakura S’Aida. S’Aida was leadzangeres van het 13-koppige wereldmuziekensemble Kaleefah, voordat ze aan haar solocarrière begon. Ook was ze backing vocaliste bij Patti LaBelle, stond met jazzmusici als Jimmy Smith en Ruth Brown op de bühne.
In 2007 bracht ze in eigen beheer haar eerste soloalbum Blueprint uit waarna RUF Records haar in 2010 inlijfde. In 2013 werd ze genomineerd voor een Blues Music Award in de categorie ‘Contemporary Blues Female Artist’. Heel lang geleden zag ik haar voor het eerst in het Amsterdamse Paradiso waar ze mij uit het publiek plukte de dansvloer op. De nodige zweetdruppeltjes bij mij, maar mijn hart had ze gestolen.
Ook in Wespelaar zette ze een wervelende show neer met blues, rock, funk, soul, gospel en aanverwante zaken. De band bestond uit gitarist Brooke Blackburn, bassist Roger Williams, drummer Aubrey Dayle en zangeres/lapsteel speelster Nicole ‘Nikki D’ Brown.
Zij nam vocaal het openingsnummer op uitstekende wijze voor haar rekening . Actrice/zangeres Shakura is na omzwervingen vanuit de V.S. via Zwitserland in Canada beland en deed die andere Canadees (Neil Young) eer aan met een schitterende vertolking van diens ‘Heart Of Gold’.
‘Clap Your Hands And Moan’, geschreven samen met Keb’ Mo was een gospel-achtige climax. De dame wist me (en het complete festivalterrein) weer volledig te overtuigen. Een verdiende toegift viel haar uiteraard ten deel.
De 35 jarige José Ramirez is een Costa Ricaan uit San José die zijn thuisland zo’n acht jaar geleden verliet om zijn droom als blues muzikant na te streven, hij verhuisde naar de US (Lafayette – Louisiana).
Hij heeft moeten knokken voor zijn plaatsje tussen de Amerikaanse artiesten, maar de laatste jaren is zijn ster reizende. Op zijn palmares staan al een tweede plaats op de IBC (2020), een door Anson Funderburgh geproduceerd debuutalbum én een platendeal bij het bekende Chicago label Delmark Records.
Ramirez heb ik sinds ik hem voor het eerste zag ontzettend zien groeien. De laatste keer dat ik hem zag was voor 100 man publiek in een voetbalkantine, maar in Wespelaar liet hij zien ook het publiek op een flink festival in te kunnen pakken. Ook hier weer het typische Amerikaanse geklets met het publiek, maar José wist hiermee wel een uitstekende interactie met de toehoorders op gang te brengen.
Ook hier kwam Keb’ Mo ter sprake en tijdens diens song ‘The Itch’ maakte hij een ontzettend lange wandeling door het publiek, waarbij hij zich in alle hoeken en gaten van het plein liet zien. En hij wist iedereen aan het meezingen te krijgen.
Hij opende met het van Albert King bekende ‘The Hunter’, maar het eigen werk van zijn Delmark CD’s voerde de boventoon. Zijn begeleiders waren Jean-Patrick Cosset (toetsen), Thibault Chopin op bas en Denis Agenet achter het drumstel.
Dit festival heeft toch veel plezier van Franse muzikanten, waarvan diverse optredende artiesten gebruik van maken. Ook een verdiende toegift voor José Ramirez.
En dan … Leon Beal & the Luca Giordano Band. Ja, ook Italianen weten wel raad met blues en soul en Luca en zijn mannen zijn ook bijna jaarlijks wel in Wespelaar te vinden.
Dit keer een uitgebreide bezetting met naast Luca op gitaar Abramo Riti (toetsen), Walter Cerasani (bas), Lorenzo Poliandri (drum), Luca Di Giammarco (sax) en Alessandro Di Bonaventura (trompet).
De frontman Leon Beal uit Jasper, Florida wist de zaak als frontman prima aan de gang te krijgen en hoewel het repertoire soms een beetje obligaat was, had het publiek daar geen boodschap en wist hij ze uitstekend in te pakken.
‘A Change Is Gonna Come’ kennen we ondertussen wel, maar heer Beal wist iedereen toch wel even stil te krijgen bij zijn vertolking van deze Sam Cooke klassieker.
Ook nu weer veel ‘communicatie’ met het publiek, maar dat kreeg wel een mooi tripje down memory lane voorgeschoteld.
“Thunderbirds Are Go”. The Fabulous Thunderbirds kende hun commerciële succes in de jaren tachtig van de befaamde Austin bluesscene en kent ook vandaag nog een enorme aanhang. Met inmiddels 72 jaar oude voorman Kim Wilson (zang/ harmonica) die werd geboren in Detroit maar opgroeide in Goleta – Califonia en Johnny Moeller weer in de gelederen zetten The Fabulous Thunderbirds een weergaloze show neer.
Ik heb de mannen vaak aan het werk mogen zien, maar dit was een soort ‘best of’ show met de ene na de andere Thunderbirds klassieker. Met een lange harmonica solo wist Wilson iedereen ademloos te krijgen, behalve hijzelf. Wat een power!
Pas na vijf kwartier het eerste rustpuntje met de slow blues ‘Love Her With A Feeling’. Achter de toetsen en tevens op gitaar Bob Welsh (Elvin Bishop Band), Steve Kirsty op bas en drummer Rudy Albin.
Kim Wilson verspeelde geen tijd met praatje met het publiek, maar de Thunderbirds denderden anderhalf uur lang vrijwel non stop door. ‘It’s A Shame’ werd de eerste toegift, waarna Kim er in zijn eentje nog een bluesje aan toevoegde. Chapeau! The Thunderbirds zijn nog springlevend.
Weer met een goed gevoel huiswaarts. Viel de heenweg niet mee, de energie en adrenaline die dit festival opwekte maakte de weg naar huis een stuk makkelijker. Hopelijk op naar de 36e editie van Blues for the People. Elke keer weer verbazingwekkend hoe men in dit pinautomaatloze dorp toch elk jaar drie dagen absolute top blues en aanverwante stijlen op de planken weet te brengen.
Lees het verslag en bekijk de foto’s van Dag 1 van het Swing Wespelaar 2023 HIER, voor Dag 2 klik je HIER.
- – NJ – Graag bedank ik namens mijn lezers en al die 10.000 bezoekers het bestuur, de programmeur en alle vrijwilligers die ook deze 35e jubileum editie weer mogelijk hebben gemaakt. Ook namens alle medewerkers van TBA? wederom bedankt voor uw gastvrijheid en bij leven en welzijn zeggen wij graag tot volgend jaar voor weer zo’n zonovergoten editie van Swing Wespelaar, Blues For The People!
