Sfeerverslag van Zaterdag 19 Augustus van het 35ste jarige Swing Wespelaar – België dat werd gevierd op 18, 19 en 20 Augustus 2023. Tekst Nicolette Johns en met foto’s José Gallois. Klik HIER om het gehele fotoalbum van dag 2 van José Gallois te bekijken.
Na een mooie eerste festivalavond, een zeer klamme en korte, van hazenslaapjes aaneengeregen nacht zijn uw verslaggevers van TBA? weer op tijd op het terrein in de dorpskern van Wespelaar. De weersvoorspellingen voor vandaag zijn nóg meer mooi weer, met nóg wat hogere temperaturen en dus is hydratatie (met water!) wel geboden. Al snel lopen we vrienden, muziekmaatjes uit binnen en buitenland tegen het lijf die samen met ons niet kunnen wachten op wat ons vandaag weer te wachten staat.
Het spits wordt vandaag niet afgebeten door de traditiegetrouwe Belgische band maar door een jonge band uit ons eigen Nederland. Luther’s komen uit de regio Leiden die een frisse lading schijnen te geven aan blues en soul gerelateerde muziek. Ze spelen authentieke Chicago en delta blues covers van o.a. Muddy Waters, Buddy Guy, Eric Clapton, daardoor werd het eigen werk geïnspireerd met uitstapjes naar surf, reggae en rock and roll.
Naamgever is Lothar Wijnvoord die de frontman/gitarist/vocalist is, hij wordt bijgestaan door gitarist Joost Tonies, z’n broer Daan Tonies op bass vormt samen met drummer Boris Weijers de ritmesectie.
Eindelijk kunnen we van deze band een gehele set beluisteren, de laatste keer in Februari werkte de rug niet mee maar wilde ik toch een bezoekje brengen om even de sfeer te proeven wat deze jonge mannen kunnen klaarspelen. Toen was het eivol, vandaag moeten de bezoekers nog hun plekje in de schaduw bemachtigen dus voor het podium is het wat sneu.
Tóch spreekt de zwart/gouden Gibson al snel tijdens het eerste instrumentale nummer m’n hartje aan. Ja, deze Lothar kan wel spelen jongens! ‘I’m So Glad’ is een zeer goede vertolking, ook zijn we nog getuige van een eigen gepend nummer met de titel ‘I Want You’ waarin een hele fijne drummsolo van Boris Weijers.
Het stemgeluid van Lothar moet nog rijpen en aan de articulatie mag ook gewerkt worden maar er is wel degelijk de capaciteit om uit te groeien tot een fijne act. Ook al was dit een uur met een goede pot muziek toch mis ik iets, graag had ik minder solo’s gezien en waarom geen cover van Tony Joe White op de set-list deze keer? Luther’s een band die nog meters moet maken maar zeker een goede band in wording!
Zelf noemen ze het New-Blues wat ze spelen. Muddy What? zijn een band uit München die de German Blues Challenge van 2021 wisten te winnen. De band bestaat uit broer en zus Fabian en Ina Spang de vaste drummer wordt voor deze gelegenheid vervangen door Bluesbones-drummer Jens Roelandt. Ze brengen een bijzondere mix van traditionele en innovatieve blues waardoor ze het genre charmant naar het heden weten te transformeren.
Ina is linkshandig en is een expressieve dame op haar roze gitaar. Ze bespeelt afwisselend de stratocaster en de mandoline. Broer Fabian bespeelt een resonator gitaar en tekent voor alle vocals in de set die hij niet alleen door de microfoon de bezoekers laat horen maar ook via de resonator van zijn National gitaar. Een toffe gimmick! We horen ‘Spider Legs’ dat de titeltrack is van het vierde album, zeer verrassend.
Dat zuslief Ina wel een heerlijke pot gitaar kan spelen laat ze het nog steeds aanwassende publiek horen in het nummer ‘All Our Troubles’. Ondanks dat ze veel energie in de set kwijt kunnen blijft het vocaal wat achter, het is zeer zeker acceptabel maar niet meer dan dat want het blijft vooral veel in dezelfde toonhoogte. Toch blijken er al vier schijfjes op het palmares van deze Muddy What? te prijken.
De bezoekers van Swing Wespelaar zijn in ieder geval behoorlijk onder de indruk wat blijkt uit dat er om een bisser geroepen wordt. Dat verzoek wordt beantwoord en we krijgen nog een ballad met de mandoline te horen wat ik dan weer een rare keuze voor een toegift vind. Goede neus hebben die mannen van Big D Bookings wel! Muddy What? een band om het oog te houden!
Inmiddels slaat de kerkklok alweer half vijf en dat is de tijd dat de eerste zangeres van dit jarige Blues For The People acte de présence maakt. Kyla Brox! Behoorlijk bekend bij de blues-adept maar voor de nieuwe aanwas blues-ers kan ik vertellen dat de 43-jarige Kyla Brox de blues via haar vader, de Britse blueslegende Victor Brox (Aynsley Dunbar Retaliation, Victors Brox Blues Train) en van moeder die o.a. bij Jesus Christ Superstar zangeres was kreeg ingelepeld. Zijzelf maakte ook als teen-ager deel uit van vader’s band.
Echter sinds 2001 is zij haar eigen band gestart en behoort ze tot één van de best soul- en blues diva’s van de UK en misschien wel van heel Europa. Internationale erkenning kwam echter pas in 2019 na het winnen van de European Blues Challenge van dat jaar waarna ze ook nog eens de halve finale tijdens de IBC van Memphis behaalde. Wij van TBA? zagen haar al drie keer eerder en weten dus hoe goed deze dame kan zijn maar tegelijkertijd heb ik altijd het idee gehad dat er meer in zat. Hopelijk zullen we dat deze keer in Wespelaar wél mogen meemaken.
De band bestaat uit eega en bassist Danny Blomeley die zij ontmoette bij de band van haar vader Victor, de gitarist heet Paul Farr en de drummer van dienst is Mark Warburton. Kyla’s laatste wapenfeit is het album Pain & Glory uit 2019, hoog tijd voor een live album opgenomen in Wespelaar?
Als opener horen we een nummer met een Chicago uptempo ritme ‘Beautiful Day’ (Throw Away Your Blues – 2016), meteen noteer ik in het voor velen zo bekende notitieboekje dat Kyla zich ontpopt lijkt te hebben tot een verleidelijke, vrijere versie van zichzelf. Als opvolger mag ik ‘Devil’s Bridge’ noteren waarbij ze ook vocaal veel brutaler uitpakt dan voorheen. ‘Pain & Glory’ de titeltrack is een meeslepende ballad van het jongste schijfje.
Tijdens de introductie naar ‘Bluesman’s Child’ vertelt Kyla ons dat het dit week-end precies zes maanden geleden is dat haar vader overleed en dat ze dankbaar is voor de lessen die hij haar leerde; het wordt een gepassioneerde uitvoering van het opgewekte nummer waarbij ze ook nog een partij op haar dwarsfluit speelt.
Ook van het 2016 album Throw Away Your Blues komt de sing-a-long 3-6-5 wat zij normaal met haar kids als backing-vocals bracht maar die zijn inmiddels opgegroeid en vinden het niet ‘cool’ om met mama en papa het podium te delen…..ergo het publiek moet helpen het chorus te zingen. Dat lukt met gemak zéker gezien de tekst “three six five”.
De apotheose van deze fan-tas-tische set is een nummer waar zij volgens eigen zeggen het maar moeilijk droog bij houdt en waarbij ik ook ooit al een tijdens haar vertolking een traantje liet. Het is Leonard Cohen’s ‘Hallelujah’ en ik kan u melden dat deze diva uit Manchester niet alleen de dames maar ook de heren toeschouwers een brok in de keel bezorgde.
Kyla Brox, ontdaan van de ketens, ontpopt tot blues en souldiva die we hopelijk na dit optreden in D’n Belgique nog vaak zullen tegen gaan komen aan deze zijde van de plas.
Over een hele andere boeg heeft de organisatie het volgende uur van hun jubileumfeestje gegooid als we om zes uur Mark Hummel mogen verwelkomen op het in de zon badende Wespelaarse podium. Blues-harpist Mark Hummel beklimt alweer sinds de jaren zeventig van de vorige eeuw menig podium en heeft zich in de loop der jaren bewezen als een vaste waarde in de West-coast blues-scène.
Naast zijn werk als muzikant is hij ook actief met het organiseren van blues-harp blow-outs én de man vindt ook nog eens tijd om boeken en reportages voor bluesmagazines te schrijven! Zelf zag ik deze 68-jarige harpvirtuoos nog nooit eerder live maar hij is natuurlijk wel te vinden in de sectie blues-harp in de platenkast thuis.
Mark Hummel wordt hier op Wespelaar bijgestaan door een Finse band die we vorig jaar ook al eens op dit podium mochten zien excelleren toen met Aki Kumar. We zien Tomi Leino op gitaar en de ritme-tandem bestaat uit drummer Mikko Peltola en bassist Jaska Prepula die eerder dit jaar nog op de line-up van Kwadendamme prijkten. De opener heet ‘My Back Scratcher’ en deze “gouwe ouwe” is koren op de molen van de liefhebber van het betere smoelenschuiverwerk.
Laten we ook de band niet vergeten en dan met name Tomi Leino, want wat een goede gitaristen brengt dat hoge noorden van Europa toch voort. Ik denk bijvoorbeeld aan de Zweed Martin Abrahamsson, Ronni Busack Boysen en Thorbjørn Risager uit Denemarken en natuurlijk Erja Lyttinen uit hetzelfde Finland.
Een heerlijk set pure West-coast en Chicago blues gelardeerd met een flinke dosis rock ‘n roll en subtiele jazz laat het publiek hier flink uit de bol gaan. ‘I’m Hooked’ dateert alweer van net voor de eeuwwisseling of wat te denken van ‘Blues Stop Knocking On My Door’?
Peter Green’s ‘Stop Messin’ Around’ dat vorige maand werd opgenomen voor een nieuw album dat binnenkort het levenslicht zal zien, laten we echter hopen dat het op de schijf wel wat zuiverder gezongen wordt. De set wordt kolkend afgesloten met Muddy Waters’ ‘What Is That She Got’ en Corky Siegel’s ‘I Don’t Want You To Be My Girl’. Genoten heb ik van deze set, het was een hele fijne live kennismaking met deze met twee Grammy’s onderscheiden en diverse Blues Awards nominaties Mark Hummel. Dank u Swing Wespelaar!
Dan is het om half acht tijd geworden voor waarschijnlijk een van meest onderschatte gitaristen van dit moment; John Del Toro Richardson. Deze 53-jarige Texaan met Mexicaanse roots zag TBA? al eerder in 2018 op Moulin Blues en als gitarist bij Diunna Greenleaf op dit zelfde podium en bij de B.B. King Blues Band op Ribs & Blues waarna zijn carrière een vlucht nam maar ook speelde hij samen met James Cotton, Hubert Sumlin en Otis Taylor.
Zijn Mexicaanse grootmoeder tourde het land door met een Mariachi-band en ook zijn tio’s waren muzikaal actief. Zijn échte roeping vindt hij pas als hij in aanraking komt met the blues. Inmiddels is hij nu is uitgegroeid tot een internationaal gevierde artiest.
We horen het zelf gepende ‘Love If You Want It’ en toepasselijker op deze mooie zomerdag kan het niet als Del Toro kiest voor ‘Summertime Is Here’ een heerlijke lazy sound dat van Time Slips On By uit 2010 komt, helaas moeten we de accordeon die op het album te horen is ontberen.
Deze sympathieke man is zelfs gewond als een matador die zijn Vintage Alt De Facto Fano gebruikt als was het een rode doek voor de toeschouwers. Men verliest totale controle als deze man met de bijzondere fingerpicking bijna flamenco-achtige stijl van spelen zijn gitaar in de volle zon geselt. Het publiek lijkt een goede graadmeter van Del Toro’s talent te zijn want al in 2015 was niemand minder dan Anson Funderburgh bereid zijn ‘Tengo Blues’ te produceren.
De band die vandaag op Blues For The People Del Toro begeleidt is de Franse elite van de blues t.w. toetsenist Vincent Polletvillard, Pascal Delmas op drumms die samen met bassist Antoine Escalier de beat aangeeft. ‘Get Me Back To Texas’ is een lekkere swingende shuffle waarin Del Toro nog maar eens uit kan halen met mooie lickjes.
‘The Moment’ mist jammer genoeg de trompet maar toch wordt deze Mexicaanse aandoende song een groot succes bij de dames aanwezig op het terrein van Swing. ‘Wild Ride’ is een show case voor Vinz Polletvillard, die piano nodigt zelfs een krakkemikkige vandaag op morfine levende reporter als ik uit om toch proberen die rug eens los te schudden. John Del Toro Richardson, ga hem ook zien de volgende keer dat hij weer in de buurt is!
Ik hoef de vaste lezer niet uit te leggen dat ik geen fan ben van lange solo’s en snarebenders uit het bluesrock segment maar ik kan wel talent en kwaliteit herkennen en dat deed ik al een kleine tien jaar geleden toen ik Laurence Jones voor het eerst op een podium in ons eigen kikkerlandje zag. Inmiddels is Laurence Jones uitgegroeid tot een veel gevraagd artiest op mening festival, eerder stond hij in 2015 al op het podium van Swing. Ook mocht hij al vele blues awards in ontvangst nemen. Hij is zelfs ondertussen op zijn jonge leeftijd van 31 jaar al lid van UK Blues Hall Of Fame. De volgende vijf kwartier zal het volume substantieel omhoog gaan maar zal het bluesniveau naar verhouding ook dalen.
De band van Laurence Jones kende in de loop der tijd al een aantal wisselingen en dus moet ik afgaan op wat ik uit de introducties van Jones kan oppikken en dan thuis maar google-en…..De drummer heet Alan Taylor, hij vormt samen met bassist Jack Alexander Timmis en Jones het Laurence Jones Trio.
Na de opener waar ik de titel niet van heb meegekregen volgt de nieuwe single ‘You’re Not Alone’ waar volgens het persbericht dat ons vorige maand bereikte Jones de blues gebruikt om de hedendaagse problemen van het moderne leven het hoofd te bieden. Nog een hoog in volume gebracht nieuwe song is ‘Bad Luck & The Blues’ – de titeltrack van het album dat na dit mooie Swing uitgebracht wordt – handelt eigenlijk over zijn strijd tegen de ziekte van Crohn die hem ook vandaag op Wespelaar weer zeer ziek maakt alvorens het optreden. Aan zijn wer-ke-lijk massaal opgekomen trouwe Laurence Jones fan-base laat hij niets merken dat hij verzwakt is. Alleen hiervoor krijgt deze gast al mijn respect.
‘Lonely Road’ en ‘Lost & Broken’ deze allebei oorpluggen benodigde bluesrock songs komen ook van de nieuwe schijf, wàt een aanslag op je gehoor maar een goede promotie voor dit album is het wel! Jones’ eigen versie van een slow blues – Thunder In The Sky – schreef hij toen hij nog maar twintig jaar oud was maar het nummer staat nog immer als een huis. Met ‘Don’t Leave Me This Way’ komt een einde aan de promotie van het nieuwe album en kunnen we een half uurtje uitblazen van dit snarengeweld op hoog volume. Laurence Jones heeft zijn plaats in de bluesrock hier op Swing met verve luister bijgezet!
Dan als laatste van de line-up voor deze zaterdag de tweede zangeres die het jubileum tot een groots feest zal maken zij heet Keeshea Pratt. Ik ken slechts haar naam doordat zij in 2018 de International Blues Challenge in Memphis wist te winnen. Volgens het programmaboekje is ze een ras-entertainer die met volledige band, incluis horn-section, ieders hart zal weten te veroveren. We verwachten soul, blues met een sausje van gospel wellicht.
Ms. Pratt werd geboren in Jackson – Mississippi maar woont tegenwoordig in Houston, ze staat hier met een maar liefst zes man tellende band op het podium. Heeft u even? Dan stel ik ze allemaal aan voor; de horn-section bestaat uit Dan Carpenter op saxofoon, James Williams III op trompet.
De ritme-tandem bestaat uit drummer Pat Williams en Shawn Allen op bass. De gitarist heet Brian Sowell, op toetsen zien we Eugene Botts en al deze mannen weten hoe ze de sympathieke wervelwind Keeshea Pratt moeten laten schitteren.
Dit feestje wordt gebouwd met ouderwetse pompende blues in ‘Miss You Baby’ waar de slide van gitarist Sowell door merg en been gaat, brrrrr. Uitblazen wordt het met een smaakvolle slow blues met weer zo’n weergaloze gitaarsolo onder de strelende handen van Brian Sowell.
Samen met pianist Eugene Botts maakt deze Keeshea Pratts Experience een reisje door de zuidelijke staten van de VS. We horen tijdens de voorgeschotelde medley Dr. John invloeden, ook horen we een stukje van de Gospel ‘When The Saints Go Marching In’ en ‘Messin’ With My Toot Toot’ maakt deze party compleet. Ook B.B. King wordt geëerd met de knappe vertolking van ‘Every Day I Have The Blues’ dat naadloos overgaat in Milton’s ‘The Blues Is Alright’.
Ja deze dame weet hoe je een feestje bouwt, ook al zijn het covers de bezoekers én de bestuursleden van Swing Wespelaar malen er niet om, alles wordt uit volle borst meegezongen. Amai zeg, wauw! Wat is dit een wéreldband, stuk voor stuk verduiveld goede musici.
Als vrouwelijke blueszangeres mag een tribute aan Chicago’s finest bluesmama Koko Taylor natuurlijk niet ontbreken en dus zingen en dansen we allemaal mee op de tonen van ‘Wang Dang Doodle’. Nu begrijp ik waarom deze Keeshea op Nikes het podium betrad; ze maakt tientallen meters van links naar rechts om haar publiek keer op keer op te zwepen deel te nemen aan deze mooie werkelijk voortreffelijke verjaardagsparty van Swing Wespelaar.
Dank Keeshea Pratt, uw energie heeft een dikke anderhalf uur mij de pijn doen vergeten. Nu naar ons hotel waar ik hoop te dromen tot aan het ochtendgloren.
Lees het verslag en bekijk de foto’s van Dag 1 van het Swing Wespelaar 2023 HIER en van Dag 3 HIER
Was er helaas niet bij, maar jullie review maakt het wel draaglijk.