Op 29 Juli 2023 jl. vond de tweede editie van Summerfest in Hamme plaats. Onderstaand het verslag waarvan de tekst is geschreven door Nicolette Johns omlijst met de foto’s van José Gallois. Klik HIER om het gehele album te kunnen bekijken.
Het benefiet festival Summerfest is bij de Nederlandse lezers van The Blues Alone? wellicht nog niet zo bekend maar de mannen erachter waarschijnlijk wel want als ik Blues Oan Daa Stoazze noem dan zeggen velen Marc Bouillon en Philip Zaman. Summerfest is een festival dat wordt georganiseerd voor het goede doel, alle muzikanten treden belangeloos op om de VZW Pinocchio een stichting die zich inzet voor de zorg en nazorg van kinderen met brandwonden. De trouwe lezers van TBA? kennen Marc vooral als reporter Marcel die voor TBA? een aantal mooie bijdragen heeft gedeeld. Dus navigatie ingesteld op Koning Albertplein Hamme met tussenstop St. Niklaas – waar ons uitermate goede onderkomen Hotel Moon is gevestigd – voor een fijne pot Belgische blues en roots.
De weergoden zijn ons bij opening van het terrein niet goed gezind en dus wordt de aanvangstijd van de eerste act wat uitgesteld maar niet te lang want de eindtijd 23:00 uur staat vast, al was het alleen maar om de buren niet in het harnas te jagen en de volgende editie die op zaterdag 13 Juli 2024 gepland staat garant te stellen.
De opener heet Vincent Slegers en weet zich begeleid door zijn 1932 National Triolian, de man komt van origine uit Herentals en zal dus menige mooie muziekavond in de Crossroad van Olen hebben doorgebracht. Inmiddels is hij woonachtig in Gent waar hij ongetwijfeld vaste gast bij de Missy Sippy is.
De gitaarbouwer beklimt inmiddels al zo’n negen jaar de diverse podia in België (Yellowtime, Gouvy) en Nederland (Paasblues, Asser Bluesdagen) maar getuige de opgetekende plaatsnamen op zijn gitaarkoffer reisde hij ook naar menig Europees podium waar hij met zijn diepe aan Tom Waits denkende schurende stem menig bezoeker heeft weten te betoveren.
Slegers zegt vooral door de Mississippi blues zoals dat van Junior Kimbrough en R.L. Burnside te zijn beïnvloed. De set laat ons authentieke en ongepolijste nummers horen waar zelfs een eigen gepend nummer ‘Legs So Tiny’ als eerbetoon aan de veel te vroeg overleden Tim De Graeve a.k.a. Tiny Legs Tim onderdeel van uitmaakt. Vincent Slegers een naam om te onthouden.
De opvolgers – The Blues Machine – is speciaal voor dit benefiet festival in het leven geroepen.
Sterker nog het is het eerste officiele optreden dat Patrick Haulez frontman/vocals/bluesharp, op gitaar zien we Jos Wendricks, de ritmesectie wordt gevormd door drummer Eric de Laet en Stefaan op bass.
De gelederen worden gesloten door Heddie die de backing-vocals en de percussie voor haar rekening neemt. Dit heerlijk ogende ‘rebelse zooitje ongeregeld’ opent met een geheel eigen interpretatie van ‘Let The Good Times Roll’ waarbij ik zeer verrast wordt door de passie van gitarist Jos.
Frontman Patrick blijkt een showman pur sang te zijn die ook nog eens een lekker stemgeluid het steeds voller lopende Koning Albertplein op stuwt.
Ritmisch zit het ook goed in elkaar mede door Heddie en Eric; we horen achtereenvolgens vertolkingen van ‘Teenie Weenie Bit’ dat ik ken van vader en zoon Bell en waarbij ik geniet van alweer die swingende Heddie en Kim Wilson’s ‘Tuff Enuff’ dat door drummer Eric wordt gezongen waarbij hij ondersteuning van alweer een fijne gitaarpartij van d’n Jos.
Als eerbetoon aan een overledene horen we een hele acceptabele ‘Stormy Monday’. We horen nog meer van The Fabulous Thunderbirds als ‘Wait On Time’ langskomt, T-Bone Walker’s Shuffle én nog een paar “cha cha nummerkes” zoals Haulez het zelf omschrijft, ‘Early In The Morning’ en ‘Mary Ann’.
Omdat het publiek net zo aangenaam als ik werd verrast door deze Blues Machine krijgen we nog een toegift – Mustang Sally – dat gewillig door het publiek mee wordt gezongen.
Onze MC Marc Bouillon komt het nog maar eens vertellen dat alle muzikanten hier vandaag belangeloos optreden en dat een deel van opbrengsten van versnaperingen naar de VZW Pinocchio gaan. Zijn aankondiging voor de Barrel Aged Moonshine wekt m’n interesse. Deze band schijnt namelijk uit maar liefst 8 heren te bestaan waarbij er ook een heuse horn-section van de partij is. Dat gaat goedkomen, dat weet ik nu al.
Barrel Aged Moonshine bestaat uit frontman/vocalist/bluesharpist Ben Pittoors, gitarist Kris Van Bosstraeten, pianist Steven Prinsen (die na later zal blijken vandaag verjaart), de ritmesectie bestaat uit Jos Vermeulen achter de up-right bass en Paul Verschelden op drumms.
De blazers zijn achtereenvolgens Rudi Wouters (tenor-sax), Danny Verleyen (klarinet/bariton-sax) en Stef Spiessens (trompet). Aan de hand van de introductie van onze MC blijken de mannen van over ‘t water te komen, namelijk uit Puurs. Nu hebben ze daar in Puurs jaarlijks op Duvel Blues ook heel wat moois op het podium staan dus hopelijk hebben de mannen daar hun inspiratie opgedaan.
Het repertoire zal bestaan uit rhythm ‘n blues en op New Orleans georiënteerd werk. Er wordt afgetrapt met een nummer waarvan ik de titel niet meekrijg maar om alle muzikale neuzen dezelfde kant op te krijgen én om de geluidsman nog een laatste instructie te geven is het een lekkere binnenkomer. Jammer genoeg is het nog steeds niet helemaal top met het geluid want tijdens ‘I’d Rather Drink Muddy Water’ wordt het vocale geluid van Ben Pittoors toch wel heel storend overstemd door de band en dan met name de piano en de blazers. Erg jammer want ik denk een hele goeie nieuwe vocale ontdekking gedaan te hebben in ‘Big Ben’ Pittoors.
U raad het al, deze man heeft weer zo’n stem met een randje én een heel behoorlijke timing! Ook gitarist Kris doet vocaal een duit in het zakje als hij van zich laat horen in Louis Prima’s ‘Jump & Jive’.
Lef heeft deze Barrel Aged Moonshine wel als men songs van B.B. King en Johnny Winter op de set-list durft te zetten. Respectievelijk een hele acceptable vertolking van ‘You Upset Me Baby’ en ‘Hard Way’ valt ons ten deel.
Verrassend is de keuze van deze Barrel Aged Moonshine voor Lester Butler Red Devils ‘Automatic’, op de een of andere manier zie ik de horn-section niet een plaat van de Red Devils op de draaitafel leggen.
Ben en Kris die ook als duo de podia beklimmen zullen deze song ongetwijfeld hebben afgedwongen. Graag had ikzelf nog een paar nummers van Tom Waits op de set-list gezien want frontman Ben Pittoors heeft dat vocaal én muzikaal zéker in zijn mars. Toffe band deze Barrel Aged Moonshine, een fijne ontdekking!
De geplande Joe Cocker Connection moest een maand voor het festival gedwongen door ziekte afzeggen maar gelukkig is er op korte termijn toch nog een band naar voren getreden die graag – voor de tweede keer – zich belangeloos voor het goede doel inzet. Little Man heet het collectief en dit trio staat voor onvervalste rock ‘n roll en rockabilly.
De zanger/up-right bassist heet Tonio, de gitarist Franki Daelman a.k.a. Little Franki, de drummer van het trio stapt door het leven als Hugo De Windt. Er wordt geopend met een instrumentaal nummer waar ik al meteen de oren spits bij het horen van de virtuositeit die de man op de Gretch aan de dag legt.
Dit is écht niet verkeerd en dat belooft heel veel goeds voor de komende vijf kwartier. We horen Tonio TBass vocaal aangenaam een song vertolken met de titel ‘Jimmy’s Way’ maar ook de surfsound van Dick Dale wordt door Franki Daelman beheerst.
Hier en daar zijn er weer wat perikelen met het geluid en horen de vocalen wel wat overstuurd (veel tremble) aan maar de pret kan het niet drukken. Deze drie heren hebben een aanstekelijke dosis adrenaline waardoor de tijd vliegt. De ondeugende interpretatie van The Mills Brothers van ‘La Cucaracha’ (niet die beschaafde versie die ik vroeger thuis aan moest horen) staat ook op de set-list.
Niet alleen blijkt de bassist behept te zijn met een goede strot ook drummer Hugo De Windt is een zanger in de dop als ik getuige ben van zijn cover van Nancy Sinatra’s ‘These Boots Are Made For Walking’.
De melodie van Folsom Prison Blues blijkt uitermate geschikt voor een variatie onder de titel ‘Down The Road’. De band sluit deze set zo succesvol af dat het publiek vraagt om een bisser. Helaas is het oeuvre beperkt zodat we nog maar eens dezelfde nummers als bij aanvang van de set te horen krijgen.
Het deert het publiek niet want inmiddels is de drank in de man/vrouw en kan ik met volle overtuiging zeggen dat deze set een zeer genoeglijke vijf kwartier muziek heeft opgeleverd.
Inmiddels loopt het alweer tegen negenen en dat betekent dat de laatste vijf kwartier met goede muziek is aangebroken. Black Cat Biscuit zag ik voor het eerst tijdens de Belgian Blues Challenge van 2017 in Overpelt toen nog met onze eigen Stanley Patty. Sindsdien zal ik ze al menige keer, het laatst op Sortie Blues vorig jaar.
De frontman/zanger/gitarist is Bart ‘Yasser’ Arnauts, Raffe Claes zien we op de Fender, drummer Jeff Gijbels vormt samen met bassist Patrick Indestege de ritmesectie en de band huist ook nog een blues-harpist Mark Sepanski.
Bovendien kan Yasser op alle bandleden een beroep hem vocaal te steunen. Black Cat Biscuit – winnaars van de Belgian Blues Challenge 2018 – en immer onberispelijk in pak brengt voornamelijk eigen werk. Toch hoor ik achter mij een fan bijna alles woordelijk meezingen. Zo’n nummer is bijvoorbeeld ‘Let The Blues Heal You’ dat wel door John Lee Hooker geïnspireerd lijkt maar toch écht een original uit de pen van de band komt.
Het duel tussen gitarist Raffe en bassist ‘P Daddy’ Indestege is genot voor de fotografen hier aanwezig. De band uit Hasselt bracht inmiddels twee albums uit waarvan de laatste – The Way It Is – vorig jaar werd gereleaset veel lovende kritieken mocht ontvangen. Ook hier aan het Koning Albertplein van Hamme maakt het tot slide-gitaar omgebouwde koekjesblik van Bart Arnauts zijn intrede bij ‘Train 66’ en natuurlijk kan het waarderende applaus voor zijn virtuositeit niet uitblijven.
Heel tof is ook het met Bo Diddley riffjes gelardeerde nummer waarin de Indestege zijn up-right bass verwisselt voor het washboard en zijn kompaan ‘Mister Mark’ op de bluesharp weet op te zwepen. Het publiek geniet met volle teugen van West Coast swing, swampy tones maar ook de funky ritmes met opzwepende boogie en Texas shuffle.
De drummer slaat een hele fijne uitgebreide solopartij en ziet zijn mede bandleden respectvol het podium verlaten. De wederzijdse waardering tussen de bandleden van dit collectief zit sowieso wel ‘snor’ (of baard).
Het verhaal achter ‘Two Seconds Man’ komen we jammer genoeg niet te weten en voordat we er erg in hebben is de show van Black Cat Biscuit alweer voorbij. Toepasselijk wordt er afgesloten met alweer een eigen werkje ‘Goin’ Home’. Black Cat Biscuit, alweer een professionele entertainende set van een bende fijne muzikanten!
Wij van TBA? willen de organisatoren van Summerfest hartelijke bedanken voor hun gastvrijheid maar ook zeker voor hun goede inborst een benefiet festival als deze te organiseren. Graag beveel ik dit kleinschalige sympathieke festival van harte aan bij de Nederlandse en Belgische bluesfestival bezoekers. Zoals gezegd ligt de datum voor 2024 al vast – zaterdag 13 Juli – maar ook de line-up is nagenoeg rond. Volgend jaar zal het intermenselijke concept een voor allen en allen voor een weer centraal staan. Rest ons ALLE muzikanten die hier in Hamme belangeloos wilden optreden t.g.v. de VZW Pinocchio hulde te brengen, Chapeau!
