Daniel Norgren en zijn band speelden op zondag 09 Juli 2023 jl. in Paard – Den Haag. Een verslag van Nicolette Johns met foto’s van José Gallois. Klik HIER om het gehele album te kunnen bekijken.
Bijna veertig is ‘ie deze Zweedse singer/songwriter en multi-instrumentalist; Daniel Norgren en dit setje van The Blues Alone? gaan alweer een dikke tien jaar terug. We zagen hem ooit vooraf zijn concert in Paradiso in een restaurant en voerden daar een geanimeerd gesprek onder het genot van zijn favoriete eten (Italiaans), na zijn optreden werden we fans voor het leven. De lange viking is alweer sinds 2006 trouw aan het (eigen?) kleine Super Puma records. Zoals gezegd is Norgren singer/songwriter o.a. op gitaar maar speelt ook piano en hangt bij tijd en wijle de harmonicabeugel en de accordeon om. Zijn band bestaat uit gitarist Andreas Filipsson, de ritme-sectie bestaat uit Erik Berntsson op drumms met Anders Grahn op bass, helaas moet ik u de naam van de toetsenist schuldig blijven.
Norgren z’n debuutalbum kwam in 2007 uit onder de titel Kerosene Dreams, een houtje touwtje album waarop hij vooral vaak zelf met de door hem gefabriceerde instrumenten musiceerde. Het jaar daarop in 2008 speelde hij zichzelf in de kijker met de release van Outskirt vooral de blues-adepten stonden in de rij om het album te bemachtigen en de man ging zowaar op een kleine Europese tour om het live bij de fans te brengen. Inmiddels heeft de man zich verder ontwikkeld tot onder meer het schrijven van nog eens zeven albums maar ook werd zijn muziek – Like There Was No Door – gekozen als soundtrack voor Le Otto Montagne (The Eight Mountains) waarmee hij zelfs op het filmfestival van Cannes in de prijzen viel.
Norgren’s stemgeluid wordt in de media wel eens vergeleken met dat van Neil Young maar ook namen als Tom Waits en Dylan komen voorbij. Die laatste twee vergelijkingen gaan wat mij betreft niet op óf men moet doelen op zijn schrijverschap van de teksten want die zijn van bijzondere klasse. Met een kwartiertje vertraging komt de band het podium op en we zien de lange Daniel zich meteen achter de buffetpiano verschuilen. Tóch verschuilt hij zich in het geheel niet als hij ‘If You Look at the Picture Too Long’ van Alabursy (2015) met ijle stem ten gehore brengt, ja dààrom zijn wij hier om na lange tijd weer te genieten van zijn bijzondere stemgeluid maar ook zeker om zijn mooie teksten op ons in te laten werken.
De bezoekers die wat onbekender zijn met Norgren’s live optredens zijn verward door zijn positie op het podium, wellicht raken zij nóg meer verward door het wonderschone ‘The Power’ dat in 2019 het levenslicht zag op het album Wooh Dang, de hartverscheurende harpsolo doet de tranen opwellen. De kleine dame achter mij en ikzelf hebben in het begin van het concert weinig geluk want ook het derde nummer ‘Like There Was A Door’ (Alabursy 2015) komt vanachter de buffetpiano waar we slechts de top van Daniel’s baseballpet kunnen ontwaren. De mooie bedaarde, melancholische, ambient songs hebben een helende werking, het massaal opgekomen publiek luistert nu al ademloos naar de frontman en gaat op in het lange soundeffect dat gecreëerd wordt.
De bescheiden set-up van het podium dat zonder veel poeha wordt uitgelicht is de signature van deze Zweed; óf je woont een show bij waar hij de hele set op een stoelt musiceert of mét band maar dan mag de melodie slechts het kader van het muzikale schilderij zijn. Gelukkig stapt de lange Daniel voor ‘Moonshine Got Me’ dat op Buck in 2013 verscheen vanachter de piano en hangt de gitaar om. Overigens bracht Norgren tijdens de lockdown (2021) een vinyl uit onder de titel Live waar deze song ook op is te vinden. De herkenning door het publiek tovert een kleine glimlach op het gezicht van de frontman die doorgaans weinig interactie met het publiek aangaat. Hypnotiserende trance en tremelo vieren hoogtij.
Dat Norgren zich heeft ontwikkeld tot een groots muzikant van zeer weinig woorden, persoonlijk mis ik toch wel een beetje het singer/songwriter gehalte. Dat is misschien jammer maar toch is wat hij componeert wonderschoon zo ook ‘Everything You Know Melts Away Like Snow’ dat ook op Alabursy maar ook op Live werd uitgebracht. Bassist Anders Grahn geniet zelf ook, getuige zijn spel op de 4-snarige Harmony bass.
Deze oh zo fijne zondagavond wordt gelauwerd door een mooie mix van ouder werk zoals ‘I Waited For You’ van The Green Stone (2015) en nieuwer materiaal zoals ‘New Home’ dat hij alweer een dik jaar speelt maar dat nog niet werd uitgebracht op cd of vinyl. De outro door de meester zelf is ‘fingerlicking good’.
De avond gaat snel, té snel ook al duren Norgren’s songs soms tien minuten of meer. Als ik tijdens het beluisteren van ‘Music Tape’ (Buck 2013) naar de drummer kijk kan ik slechts concluderen dat de jonge Berntsson geheel in zijn eigen wereld vertoeft, het nummer huist weinig vocals maar dat wordt vakkundig opgevangen door de meeslepende gitaarriffs en de hulp van het Wah-Wah pedaal.
Waar zag ik voor het laatst zo’n aandachtig en respectvol publiek? Er wordt zelfs bijna niet gefluisterd, wat nou Dutch Disease? Het is allemaal de verdienste van deze integere muzikant uit het hoge noorden van Europa! Alweer zo’n adembenemend fraai nummer is ‘People Are Good’ dat ook op Live te vinden is maar mijn polshorloge wijst aan dat we toch wel tegen het einde van de show aanlopen.
Jammer genoeg heb ik nog niet mijn favoriete ‘Let Me Go’ of ‘Prettiest World’ voorbij horen komen vanavond. Toch voel ik me als een god(in) in Frankrijk aan de zijde van de Franse god in Nederland want we zijn het unaniem eens; Norgren is als een Zw…eeds zakmes, zo een met allemaal van die handige, uitklapbare tools waarmee hij moeiteloos de nummers uitknipt, bijvijlt en op het mesje aan zijn publiek offreert.
Was de avond een aaneenschakeling van rauwe en toch breekbare stemmige songs, Daniel Norgren lijkt het stevigere werk voor het laatste bewaard te hebben ‘Whatever Turns You On’ van Buck (2013) is de afsluiter van de reguliere show.
Gelukkig is het publiek niet van plan deze timide Zweedse Norgren en zijn kompanen zonder toegift af te laten reizen naar onze zuiderburen waar hij morgen in het zeer sfeervolle volledig uitverkochte OLT Rivierenhof van Deurne zijn Belgische fanbase zal hypnotiseren.
Ik geniet nog van de twee encore’s waarvan de tekst van ‘The Day That’s Just Begun’ (Wooh Dang 2019) – you’re the reason why I am, you’re the reason why I can, you’re the coffee in my cup – mij de tranen over de wangen doet rollen. U als lezer en onbekend met Daniel Norgren kan ik slechts adviseren op ontdekking te gaan door zijn songs te beluisteren, wie weet bent u er dan volgende keer ook live bij!
De verslaggevers van The Blues Alone? bedanken Paard voor haar gastvrijheid en hopen op nog veel indrukwekkende optredens als deze waar TBA? dan ook graag weer verslag van maakt.
