Zaterdag 17 Juni 2023 jl. vertelde Sem Jansen (Leif de Leeuw Band) zijn indringende verhaal “Van Britt naar Sem, van zangeres naar zanger.” Verslag Ton Kok met foto’s van Dick van der Wilt. Klik HIER om het gehele album te kunnen bekijken.
Na een heftig blues/soul/rock avondje bij Blues on the River de avond ervoor werd het afgelopen zaterdag een wat rustiger avondje in het Dordtse Bibelot voor de theatervoorstelling ‘Who The F*ck Is Britt?’ van zanger/gitarist Sem Jansen met begeleiding van de band waar hij al vanaf het begin deel uitmaakt, de Leif de Leeuw Band.
Althans … hij begon als zangeres Britt Jansen en heeft inmiddels de transitie doorstaan naar zanger Sem Jansen. In deze theatervoorstelling neemt hij ons mee middels verhalen, beelden en muziek door dit proces en krijgt het publiek zijn aangrijpende verhaal te horen.
De voorstellig begint met beelden van kort voor de transitie van het nummer ‘If Only I’. Tijdens de beelden komen de bandleden één voor één het podium op, beginnen mee te spelen en vervolgens wordt het nummer live beëindigd.
Het podium is ingericht als een huiskamer, volgestouwd met een groot scala aan instrumenten en Admiraal Hendrik-Jan Jansen, die de hele show rustig op zijn plek het gebeuren onderging. De Admiraal is de hond, die Sem tijdens de transitie van zijn ouders kreeg en een grote steun is geweest in die periode.
Naast Sem (zang en gitaar), stonden verder op het podium Leif de Leeuw (elektrische en akoestische gitaren, pedal steel, lap steel en mandoline), Boris Oud (bassen), Tim Koning (drums), Joram Bemelmans (percussie) en Willem ‘t Hart (toetsen).
We kregen te horen hoe de laatste stappen voor het proces werd ingegaan, de acceptatie door de omgeving,
maar ook angst over hoe de stem de transitie zou doorstaan en of hij ooit weer op hetzelfde niveau zou kunnen zingen. Maar met de juiste mensen om zich heen heeft hij het doorstaan en werden de suïcidale gedachten vervangen door een nieuw leven.
Eén cover stond er op de set-list, het op ingetogen wijze vertolkte Warren Haynes nummer ‘Soulshine’, met indrukwekkend slide intro van Leif.
In de pauze even tijd om het allemaal even te laten bezinken.
Na de pauze kwamen nog wat problemen aan bod en met name over de verdere muzikale carrière. Dat dit uiteindelijk goed gekomen is werd mooi bewezen in een duet dat hij met zichzelf zong, waarin de stemmen van Britt en Sem totaal verschillend bleken, maar toch ook perfect bij elkaar bleken te passen. Met de release van de CD ‘Uncle Sem’ werd de verandering binnen de familie geïllustreerd doordat hij oom werd van het kind van zijn zuster.
“Who the f*ck is Britt?” Deze zin is ontstaan kort na de transitie, toen er nog mensen waren die informeerden naar Britt en dan steevast deze reactie kregen van de ‘boys in the band’.
Al met al kregen we we vanavond een perfecte combinatie voorgeschoteld van theater, muziek met als onderwerp iets wat momenteel leeft in onze maatschappij en waar in ieder geval de bezoekers veel van opgestoken hebben. Deze serie voorstellingen is bijna ten einde (vrijdag 23 Juni de laatste in Paard van Den Haag, er zijn nog kaarten), maar aan het eind van het jaar duikt men nogmaals de theaters in voor een aantal shows.
Muzikaal blijkt dit gezelschap ongelooflijk veelzijdig, want naast de nogmaals meer rockende kant wist met ook dit Americana gebeuren overtuigend te brengen. De complete CD ‘Uncle Sem’ werd gespeeld, aangevuld met de nummers ‘Part Of Me’, ‘Twentyone’ en ‘Better Days Will Come’.
Een toegift ontbrak niet en dat werd het nummer ‘River Take Me’ van een van Sem’s favoriete artiesten, Darrell Scott.
We kunnen terugkijken op een leerzame, culturele avond met fantastische muziek. Chapeau!
