Op 17 Juni 2023 jl. vond de eerste editie van de Haarlem Blues Night in Patronaat-Haarlem plaats. Onderstaand het verslag waarvan de tekst is geschreven door Nicolette Johns omlijst met de foto’s van José Gallois. Klik HIER om het gehele album te kunnen bekijken.
Haarlem Blues Club en Patronaat hebben de afgelopen maanden beider krachten gebundeld om ons vanavond de eerste editie van de Haarlem Blues Night voor te schotelen. Op deze eerste editie staan er twee internationale artiesten op de line-up die beiden door muzikanten uit de lage landen van Nederland en België worden begeleid. Rond de klok van half negen staat de Brit Steve ‘West’ Weston geprogrammeerd en daarna zal de Amerikaan SaRon Crenshaw de avond afsluiten.
Zoals gezegd wordt er afgetrapt door Steve ‘West’ Weston (1959). West komt uit Leigh-on-Sea (Essex) en blaast al zo’n veertig jaar z’n bluesharps op diverse podia in binnen- en buitenland. De eerste keer dat wij Steve zagen optreden was in 2014 Mijas -Spanje waar wij een lang week-end vertoefden om Mud Morganfield (de eeste zoon van Muddy Waters) voor het eerst in Europa een concert te zien geven. Weston staat bekend een van de beste spelers in Chicago/West Coast-stijl in het UK te zijn, ook staat hij bekend voor zijn gevoel voor timing bovendien zijn spel is altijd onberispelijk. Hij wordt in de media en bij harmonicaspelers geroemd om zijn prachtige toon. Steve Weston vangt elk publiek met een uniek charisma, zowel als performer binnen een band of als leider op het podium. De laatste paar jaar heeft West Weston uitgebreid rondgereisd met zijn eigen band The Bluesonics, The Big Town Playboys, Dexter Shaw, het Zweedse Trickbag maar ook met Wilko Johnson (ex Dr. Feelgood) en Roger Daltrey van The Who.
Deze zeventiende Juni wordt de Britse harmonica-wizzard en charismatische zanger vergezeld door gitarist en ‘partner in crime’ Paul Garner die geboren werd in Nieuw-Zeeland maar alweer jaren in Cambridge-UK resideert.
De ritme sectie die de mannen vanavond begeleidt komt uit ons eigen kikkerlandje en de oplettende lezer tevens bluesinsider weet als ik Dordrecht noem dat het hier handelt om de broeders Ciggaar. Dusty Ciggaar op bass en jongere broer Darryl op drumms. Samen zorgen zij in Haarlem voor de zeer deugdelijke back-bone.
In een uitverkocht (!!) Patronaat zien we een mooie mix van generaties onder de bezoekers, van jong tot oud ze willen allemaal deel uitmaken van de eerste Haarlem Blues Night en terecht want in deze toch wel moeilijke tijden een nieuw festival op de kaart zetten is riskant. Hulde aan Thomas Toussaint die ook samen met een groot team van vrijwilligers de drijvende kracht achter de Haarlem Blues Club aan de Verspronckweg in Haarlem is waar maandelijks een concert wordt geprogrammeerd.
De opener is ‘That Don’t Mean A Thing’ , een fijne swingende aanvang van een dik uur bluesharp gelardeerd met de gitaarklanken van de crème Epiphone van Paul Garner. Ondanks dat hij in het eerste nummer al een fikse bijrol krijgt toebedeeld houdt de blik op oneindig, de man is een naar mijn mening t’e bescheiden gitarist want zijn spel is aangenaam. De opvolger is ‘Four O’ Clock In The Morning’ en jammer genoeg blijft dit een ‘beschaafde’ Britse rhythm’ ’n blues ondanks de shuffleskills van drummer Darry Ciggaar.
Weston’s signature song ’36-24-38’ – helaas niet mijn maten – maar van de ideale pin-up girl huist een lekkere solo van Garner en een fijne vocale performance van West Weston die het omlijst met vette blues-harp, de Ciggaartjes hebben naar mijn mening een makkie en ik koester de hoop dat dit al naar gelang de set vordert dit omslaat in hard werken want het gebodene kan mij nu nog niet van de sokken blazen.
Als tiener ontdekte Steve Weston de blues via de Britse band Dr. Feelgood die hem via een omweg naar de Amerikaanse bluesharpist /zanger Paul Butterfield leidde vertelt West ons, van hem brengt hij zijn versie van ‘Walkin’ Blues’, Garner lijkt zich wat meer op z’n gemak te voelen getuige zijn laid-back houding met pic tussen de tanden; hij warmt kennelijk wat op want zijn werk wordt wat gedurfder. De vrouwlijke bezoekers komen langzaam uit hun coconnetje, de vertolking van ‘Catfish Blues’ is een toepasselijke song om dit bij te doen. Leuk voor de herkenning is de verweving van ‘Can’t Buy Me Love’ van The Beatles op the Mississippi saxofoon.
Steve probeert zijn vermoeidheid het hoofd te bieden door een paar swingende nummers aan elkaar te rijgen een beetje daarbij te dansen maar het vroege opstaan is klaarblijkelijk op zijn leeftijd al een dingetje…..We horen o.a. ‘ She’s A Sinner’ dat in 2018 werd uitgebracht op zijn album West Street en een song wat hij vaak met de Zweedse band Trickbag brengt ‘ In the House Tonight’. Paul’s solo in deze song is werkelijk niet te versmaden, heerlijk! Ook de Chromatic harmonica maakt haar intrede in een wat latin-achtig instrumentaal nummer.
Ook Thomas Toussaint wordt op het podium uitgenodigd waarmee Steve denkt zichzelf mee in de voet te schieten want zijn mening over de Nederlandse bluesharpist/vocalist steekt hij niet onder stoelen of banken “excellent musician”. Hij krijgt gelijk want Thomas’ vertolking van Sonny Boy Williamson’s the Walker is een hele fijne, klasse om te zien dat Steve plezier heeft hem te begeleiden met de bullit mic onder de smoelenschuiver! Thomas vraagt met een subtiel handgebaar Darryl het tempo van de beat wat op te schroeven en we zien de twee blues-harpisten een klein duel aangaan.
De afsluiter is een uptempo harmonica cover van ‘See See Rider’, ook horen we hier weer Steve’s fijne stemgeluid. De tekst “I’m gonna buy me a pistol just as long as I am tall” tovert een glimlach op m’n gezicht zéker bij het zien van het aanleggen van de Chromatic als ware het een pistool.
Om kwart over tien is het tijd voor de Amerikaan SaRon Crenshaw en zijn Nederlands/Belgische begeleidingsband Blind B & The Visionairs de toeschouwers in dit uitverkochte huis versteld doen staan. SaRon Crenshaw werd geboren op 21 januari 1961 en groeide op in Passaic County, New Jersey. Zijn vader kocht SaRon’s eerste gitaar als kado voor zijn achtste verjaardag.
De jonge SaRon luisterde veel naar B.B. King, Blues, Rhythm ‘n Blues en Funk en speelde als snel mee met wat hij hoorde. De met een soulvolle stem gezegende gitarist uit New York boort met zijn diepe ‘tone’ en repertoire ieder concert weer ‘n nieuwe fansbase aan. Inmiddels zijn Blind B & the Visionairs zijn vaste begeleiders in Nederland en omringende landen. SaRon Crenshaw deelde in het verleden podia met artiesten o.a. Bobby Rush, Denise Lasalle, Lee Fields en Jesse James.
Zoals gezegd wordt SaRon begeleid door Blind B & The Visionairs welke wordt gevormd door Bart Kamp op bass, Frank Duindam drumms en de Belgische toetsenist Patrick Cuyvers. Bart Kamp werd in 2015 bekroond met Dutch Blues Award voor Beste Bassist en drummer Frank Duindam stond in de halve finale op de International Blues Challenge van Memphis met Sugar Boy & The Sinners. Patrick Cuyvers – winnaar van de European Blues Award For Promotion (Peer Blues Festival en de bluesliefhebbers kennen hem natuurlijk ook van o.a.The Travellin’ Blue Kings, The Scabs en Hideaway sluit de rijen.
Na een tour van veertien dagen die hen voerde van Nederland, Frankrijk, Zwitserland, België is het laatste optreden weer in Nederland en wel op de eerste Haarlem Blues Night. SaRon opent swingend met de cover van Bobby Blue Bland’s I’ve Got A Twenty Room House’, de sfeer zat er al in maar deze opener met een levensluchtige Leslie solo van de altijd vrolijke Patrick Cuyvers laat het volle Patronaat bijna uit z’n voegen barsten.
Met een grote grijns kondigt Crenshaw aan dat hij wat blues zal gaan spelen, tegen het solide fundament van drummer Frank Duindam en bassist Bart Kamp zijn we getuige van een hele mooie cover van Otis Spann’s ‘Sometimes I Wonder’. Het ‘joie de vivre’ in dit nummer komt van het ‘ebony & ivory’ onder de liefkozende vingers van d’n Patrick vandaan.
De New York Hall Of Famer heeft er zin, lekker vuige en uptempo blues met ‘Cold Shot’. Cold shot, naar mijn bescheiden mening meer ‘n hot shot, het publiek geniet met volle teugen van SaRon’s vingervlugheid op de bloedrode Gibson Lucille gitaar. Stuwende Chicago blues is waar te nemen in de opvolger het zelfgepende ‘Come On’, de song is zo opzwepend dat zelfs bassist Blind B de rand van het podium opzoekt.
Of de dames in de tjokvolle zaal wel goed naar Crenshaw luisteren vraagt deze entertainer pur sang want hij wil de dames maar al te graag meedelen dat hij ‘Built For Comfort’ is. De Howlin’ Wolf cover kent zelf een vocale brug waarbij SaRon zonder de microfoon de aandacht weet te trekken van het aan zijn voeten liggende publiek. Ondertussen krijgt Cuyvers ‘carte blanche’ de boel nóg meer op te zwepen dan dat Crenshaw al doet met deze dubbelzinnige song.
Whole lotta of soul lees ik later over Patrick in m’n notitieboekje, inmiddels heeft frontman SaRon het podium verruild voor de zaal waar hij liefdevol omringd wordt door fans, vrienden en kennismakers. De man speelt de sterren van de hemel tussen zijn toehoorders, het publiek is als was in zijn handen en zingt gewillig de door hem aangegeven teksten mee.
Ook het gevoelig gespeelde ‘Night Life’ (ik ken het van BB King) wordt buitengewoon gewaardeerd, “Franky Dee” op drumms is ‘on a roll’ en speciaal de door mij zeer gesmaakte ff-ing B3 van Cuyvers maken dat ik hier in de hoek van Patronaat enorme waardering heb voor en geniet van deze band. Dank u SaRon om deze op de set-list op te nemen!
De avond loop ten einde maar niet zonder de begeleidende musici hun solo te gunnen, de funky Leslie bonkt bijna het podium af, de drummsolo schudt de hele Zijlsingel wakker en de dikke snaren van Blind B’s bass trillen in de onderbuiken van het in grote getale opgekomen bezoekersaantal.
Overbodig u als lezer te melden dat SaRon Crenshaw niet zonder een toegift het pand verlaten mocht. Het ludieke, luid meegezongen ‘I’m Gonna Marry My Mother In Law’ is de absolute hekkensluiter van een heel aangename eerste Haarlem Blues Night.
Deze afvaardiging van The Blues Alone? heeft genoten van dit nieuwe jaarlijks terugkerende blues evenement in Haarlem. Alle lof voor Thomas Toussaint en zijn team, dank voor de gastvrijheid en ik zeg op naar Vrijdag 15 Maart 2024 a.s. wanneer de tweede editie van de Haarlem Blues Night staat gepland!
