De 24e editie van Blues On The River vond plaats op vrijdag 16 en zaterdag 17 Juni 2022 jl. Een verslag van Ton Kok met foto’s van Dick van der Wilt klik HIER
Op 16 en 17 juni 2023 stond de 24e editie van Blues on the River op het programma en de eerste dag waren ook de mensen van The Blues Alone? van de partij. In tegenstelling tot vorig jaar zat het verkeer richting Rotterdam mee en waren we zelfs eerder ter plekke dan het Partyschip De Ameland, dat wederom het decor vormde voor het bluesfeestje van de familie Wijs (René, Peter, Petra, Lisa en Jolanda). Alle bezoekers werden weer hartelijk ontvangen door de organisatoren onder genot van de vrolijke bluesklanken van het duo Reemers en De Greef en kregen we direct het heerlijke welkomstdrankje in handen gedrukt. Klasse ontvangst. Nieuw was het fouilleren, maar ja, Bob Dylan zong het al een tijdje geleden: “Times, they are a-changing'”. Veiligheid boven alles.
Nadat de bezoekers ingescheept waren gingen om 20:00 uur de trossen los en mochten de Sunset Travelers het muzikale spits afbijten. De heren stonden hier al heel lang geleden op een van de vroegere edities, maar het enthousiasme en de klasse van de mannen lijkt nog steeds alleen maar te groeien.
Roel Spanjers (toetsen/zang), Richard van Bergen (gitaar/ zang). Nico Heilijgers (bas/zang) en Jody van Ooijen (drums) wisten de bezoekers weer prima te entertainen en in beweging te krijgen op de dansvloer.
Nummers van ondermeer Fats Domino, Huey Smith, Johnny Guitars Watson e.v.a. kwamen voorbij. Hoewel het een riviertochtje was, zorgde ‘Sea Cruise’ toch voor wat extra deining. De heren treden nog slechts incidenteel op met deze band, maar de routine, enthousiame en individuele klasse zorgen toch voor een waar spektakel.
Ja, allemaal covers … maar dan wel gebracht met veel respect voor de grote meesters van weleer, zonder dat we kunnen spreken van een ‘van dik hout zaagt men planken’ repertoire. Bij het publiek veel minder bekende meesterwerkjes met regelmatig een feest der herkenningsnummer tussendoor. Chapeau!
De Chicago Capitols speelden op het middendek en het gezelschap rond zanger/harmonica speler Erik van Tilburg wist de temperatuur tot gevaarlijke hoogte op te stoken. Met van de eerste tot de laatste minuut full power wisten ze het publiek een knock out te bezorgen.
De band bestaat verder uit Jeroen Ansems (gitaar), Joni Houtman (bas), die tot enthousiasme van veel heren voor de nodige visuele meerwaarde zorgde. Achter het drumstel Johan Reijnders.
Het publiek kon er geen genoeg van krijgen en het gezelschap ging eigenlijk verder, waar Erik’s vorige band, de Hoodoo Monks, gestopt was.
Ook hier uitsluitend covers, vrijwel allemaal uit de top 50 van overbekende blues klassiekers. Prima gespeeld, maar door deze ‘blues on steroids’ aanpak gaat er helaas wel de nodige nuance en gevoel verloren. Maar het publiek had daar geen enkele moeite mee.
De Dynamite Blues Band nadert helaas zijn einde. Nog enkele optredens en de heren gaan andere paden bewandelen. Maar dat de band uitgeblust is … geenszins. Ook hier, net als bij het gezelschap op het middendek, tomeloze energie en power, alleen totaal anders gedoseerd.
Tel daarbij de prima geschreven eigen werkjes en we mogen constateren dat het einde van deze band een aderlating is voor de vaderlandse blues-scène. Wesley van Werkhoven (zang/harmonica), J.J. van Duijn (gitaar), Renzo van Leeuwen (bas) en Jan Aandewiel (drums) hebben in tien jaar tijd in elke uithoek van het land gespeeld en ik kan me wel enigszins voorstellen dat de mannen nieuwe wegen willen inslaan.
Het is alleen te hopen de deze klasbakken niet verloren gaan voor het bluesgebeuren in Nederland. Afsluiten met een live CD vind ik wel een goed idee, terwijl ik ook over een paar jaar een reünie tourtje wel zie zitten. Voorlopig hebben we een erfenis van drie CD’s, een prima medicijn om de komende tijd mee te doorstaan.
Ik zit hier achter mijn PC met een notitieboekje vol aantekeningen, waar ik eigenlijk geen raad mee weet. Door de overlapping van de sets van alle bands is een gedetailleerd concertverslag niet te doen, maar vrijwel iedereen aan boord had het grandioos naar zijn/haar zin.
Het programma was opgebouwd rond de headliners: het duo Chris Bergson (gitaar/zang) en Ellis Hooks (zang). Het had even geduurd met flinke golfslag in de aanloop, maar eindelijk stonden de heren er. En … het was het wachten waard. Een prima combinatie van blues, rock en soul zorgden toch voor een aantal momenten om de vingers bij af te likken.
De Amerikanen hadden drie Franse begeleiders achter/naast zich, te weten, Philippe Dandrimont (bas), drummer Stéphane Ranaldi en Philippe Billoin achter de toetsen. Soms low down blues, soms rock, dan weer een heerlijke soulslijper van o.a. Sam Cooke. Evenals de Sunset Travelers lieten zij een dampende versie horen van ‘Get Out Of My Life Woman’.
Muzikale hoogtepunt van de dag was voor mij een mooi eerbetoon van Ellis aan Levon Helm (‘Goin’ Home’). Kippenvel momentje. Twee fantastische zangers, indrukwekkend gitaarwerk (op de Fender Telecaster en Gibson SG), fenomenaal.
En dan is het alweer voorbij. Moe maar voldaan weer naar huis om af te tellen voor de 25e editie (21 en 22 juni 2024). Ik heb wel wat ideetjes voor de jubileum editie, maar die Rotterdammers zijn eigenwijs genoeg om hun eigen plan te trekken. Dat gaat wel goedkomen.
