De zesde editie van het Holland International Blues Festival te Grolloo vond plaats op 9 en 10 Juni 2023 jl.. Hieronder de reportage dat TBA? maakte van de tweede en tevens laatste festivaldag, zaterdag 10 Juni. Een verslag van Nicolette Johns met foto’s van José Gallois. Klik HIER om het gehele fotoalbum te kunnen bekijken.
Voordat we ons naar de entree begeven hebben we eerst nog een fijn samenzijn met ‘kindred spirit’ tevens oud medewerker van The Blues Alone? en zijn echtgenote waar we bij het beroemdste café van Grolloo – De Hofsteenge – de afgelopen festivaldag eens fijntjes doornemen. De rijen voor de entreepoortjes zijn om dit uur van de dag een stuk korter dan gisteren bij de opening van het festival, wellicht speelt de warmte de toch wat oudere festivalganger parten óf heeft de drankinname gisteren meer aangericht dan verwacht. Wij van TBA? hebben gisteren een goede balans gevonden tussen alcohol en water.
Ook vandaag is Erwin Nyhoff weer onze MC die toch wel iedere keer wat over zijn eigen woorden lijkt te struikelen. Deze keer kondigt hij Nikki Hill en haar band aan die deze zaterdag passioneel het Holland International Blues Festival luister zal gaan bij zetten. Nikki Hill – geboren en getogen in North Carolina – zong gospel in de kerk vanaf haar kinder- tot halverwege in haar tienerjaren.
Thuis werd ze geïnfecteerd met R&B, soul, pop en hiphop en zelf ontdekte ze garage rock, rock ‘n’ roll, blues en roots. Volgens eigen zeggen speelt de band ´Roots Rock ´n Roll´ wat zoveel behelst als een mix van eerder genoemde stijlen maar ook gospel hoort daarbij. Het echtpaar Hill waren zelf verantwoordelijk voor de uitgave en het produceren van het debuutalbum Here’s Nikki Hill uit 2013. Daarna maakte ze nog twee albums: Heavy Hearts Hard Fists uit 2015 en Feline Roots uit 2018. “The New Queen Of Rock ‘n Roll” of “The Southern Fireball”: prachtige bijnamen voor deze fantastische roots, rocking en souldame Nikki Hill.
Maar wie Nikki Hill hoort zingen, hier zit geen gospel in, het is niet de klassieke donkere Amerikaanse zangeres, dit is geen Etta James of Aretha Franklin. Nikki Hill is eerder de vrouwelijke Little Richard, het is onvervalste rock ’n roll! Naast het koppel Nikki en Matt (gitarist) Hill bestaat de band uit gitaargodin Laura Chavez, topdrummer Marty Dodson en bassist Nick Gaitan. Laura Chavez – 2023 Blues Music Award Best Guitarist – kennen de bluesliefhebbers van haar samenwerking met Candye Kane en tegenwoordig begeleidt ze zowel Whitney Shay, Vanessa Collier als Nikki Hill op de diverse tournee’s.
Chavez is een gerenommeerd gitariste en is onafscheidelijk van haar Fender Relic 1960 die zal alweer zo’n 25 jaar de wereld rond sjouwt. Zelf zegt Chavez dat haar spel meestal beïnvloed wordt door muziekinstrumenten zoals de orgelpartijen in rock, blues of soul, waarna ze die ideeën met de gitaar probeert na te bootsen. Het gaat minder om de gitaar als instrument en meer om zijn rol in het project zegt ze zelf. De set bestaat uit uitdagende mix van de drie albums waarvan ik o.a. ‘Poisoning The Well’, ‘Let Me Tell You Bout Luv’, ‘Don’t Be A Sucker’ en ‘Struttin’ ‘ herken maar ook een cover van Stevie Wonder’s ‘Every Time I See You I Go Wild’ maakt deel uit van de set-list. Een fijne cover kan ik u melden, Nikki’s stem leent zich uitermate goed voor deze sixties sound waarbij ik de drummer de drumms zie bespelen maar tegelijkertijd de tamboerijn.
De fijne distortion van Matt’s gitaar is dan weer voor een liefhebber van gruizige gitaren zoals ik. De balans tussen Laura’s verschroeiende solo’s en de gierende gitaar van Matt is zeer professioneel. Matt’s – winnaar Blues Music Award 2011 – gitaarspel vult aan waar het moet en hij pakt uit met een solo waar het kan. Het gepassioneerde spel van Chavez is betoverend en de zuiverheid van haar toon weerspiegelt de invloed van andere zeer emotionele spelers, zoals Ronnie Earl en Monster Mike Welch. Beide gitaristen spelen scheurende solo’s maar zijn nergens overdreven.
Het is hard werken als opener voor Nikki Hill – die wat minder krijst dat de vorige keren dat ik haar zag optreden – maar het hele programma van pure rock’n roll, afgewisseld met ballads en soul invloeden gaat er in als koek. Nikki Hill en haar band feat. Laura Chavez, top notch!
De opvolgers van al dit vrouwelijk geweld reizen de globe rond als Blood Brothers; deze “brothers from another mother” zijn Mike Zito en Albert Castiglia. Mike Zito (52 jaar Nederland-Texas) is geen onbekende meer voor de bezoekers van het HIBF want vorig jaar was hij naast zijn reguliere optreden met kittige Kat Riggins de redder in nood. Tijdens de vorige editie n.l. liet Beth Hart net voor aanvang van haar set verstek gaan en wist Mike Zito samen met Christone Kingfish Ingram en Kat Riggins de organisatoren van een gat in de programmering. te redden. De Texaan is een door de wol geverfde muzikant en ambachtelijk songschrijver. Zijn hart ligt bij de blues, rock & roll en country.
Ook Albert Castigilia (53 jaar) zullen de meeste bezoekers kennen, de man uit Miami heeft een behoorlijk indrukwekkende cv. Zo speelde hij bij niemand minder dan Junior Wells, Pinetop Perkins, Ronnie Earl, Billy Boy Arnold maar de lijst is te lang om hier op te sommen.
Zelf zag dit setje van TBA? de mannen verenigd in The Blues Giants in 2017 in de Amsterdamse North Sea Jazz Club. Begin 2023 bundelden deze twee grootheden hun krachten waarvan hun album geproduceerd door Joe Bonamassa en Josh Smith (daar zijn ze weer!) het succesvolle gevolg is. De opener ‘Hey Sweet Mama’ maakt dat de toeschouwers die tijdens het ombouwen van het podium in de schaduw op het plein vertoefden snel naar binnen. Heerlijk hoe deze stemmen elkaar completeren, de stemming zit er al snel in. Toegegeven ik ben een fan van Zito’s geluid – vocaal én instrumentaal – maar dit is muziek waarbij je moeilijk op de tribune kan blijven zitten. Dan doen er dan ook weinig, de meeste blueslovers staan voor het podium en hopen de vibe die deze mannen weten te creëren in hun onderbuiken voelen. Al snel zie ik beider zonnebrillen tot op het puntje van de neus glijden, ook vandaag is het heet in de Pink Galaxy. De brillen vinden de podiumvloer op niet zachtzinnige wijze…..
We zijn getuige van een hele lekkere vertolking door Castiglia van ‘Tooth And Nail’, dat overigens door Tinsey Ellis werd geschreven. Fijn om te constateren dat het live niet zo gepolijst klinkt als op de schijf. Zito tekent voor de vertolking van ‘In My Soul’, de backing vocals die er op de schijf aan toegevoegd zijn worden live nauwelijks gemist. De twee drummers – Mathew Johnson en Ephraim Lowell maken dat dit optreden een extra dimensie mee krijgt, natuurlijk is ook Zito’s trouwe toetsenist Lewis Stephens – hij speelde bij niemand minder dan Freddie King – weer van de partij en we zien Doug Byrkit op bass.
Tekstueel loopt het allemaal niet over van genialiteit maar het weet het publiek te boeien. ‘No Good Woman’ heeft die stuwende Chicago blues sound. Dan krijg ik een verrassing te verwerken want nooit eerder zag ik Castiglia een ballad brengen. De song is het zelfgepende ‘A Thousand Heartaches’ en zou zo uit de koker van Jagger/Richards kunnen komen, mijn complimenten Albert!
Ook een ouder nummer wordt door Mike Zito gebracht ‘Gone To Texas’ en eerlijk gezegd kan ik tijdens het beluisteren van de song alleen maar denken hoe moeilijk het voor hem is zijn vrouw alleen te laten in haar strijd tegen de gevreesde ziekte. De rock ‘n roller ‘Bag Me, Tag Me, Take Me’ is een mooie afsluiter van alweer een bijzonder goed optreden van Mike Zito en Albert Castiglia, Blood Brothers die nooit of te nimmer teleurstellen!
Met de volgende muzikant wordt er op de tweede dag van het HIBF 2023 weer een uitstapje naar wat meer ‘soulish blues’ gemaakt. Marc Broussard en zijn band staan te popelen om het publiek te laten kennismaken met hun sound. Eerlijkheid gebiedt te zeggen dat ik wellicht niet helemaal objectief ben als het over Marc Broussard handelt want de Franse fotograaf en ik zijn al heel lang fans van deze man uit Carencro-Louisiana.
De Amerikaanse zanger en liedjesschrijver Marc Broussard (1982) stond in 2004 al twee keer in de Adult Top 40 met songs van zijn album ‘Carencro’. De charismatische Broussard was al te gast bij ook in Nederland bekende Amerikaanse TV shows zoals Jay Leno, Conan O’Brien en Larry King.
Onze eigen Paul de Leeuw was er in 2008 als de kippen bij en nodigde de nog jonge Broussard om zijn ‘Come In From The Cold’ live op nationale tv te komen zingen. Daarmee veroverde de zanger de harten van vele Nederlanders en werd het nummer een hit in ons kikkerlandje. Broussard kreeg de muziek met de paplepel ingegoten want vader Ted Broussard, die gitarist was bij het swamppop en blue-eyed soul gezelschap The Fabulous Boogie Kings, liet Broussard jr. soullegende Otis Redding, Al Green beluisteren en liet hem kennis maken met de New Orleans rhythm and blues van Dr. John. Dit alles heeft Marc weten te bundelen tot een spicy bayou-soul sound zoals hij het zelf zegt met opzwepende ritmes en soulvolle vocalen.
Daarnaast is hij een grote fan van Bruce Springsteen met een op diens oeuvre geïnspireerde ‘Hurricane Heart’ tot gevolg. In reviews over Marc Broussard is te lezen dat hij klinkt als een crossover tussen Stevie Wonder, Marvin Gaye, Lenny Kravitz, en John Hiatt dit om het makkelijker te maken, wij van TBA? vinden Marc vooral klinken als Marc…..Om kwart over zes opent Broussard met ‘The Wanderer’ wat een nummer is wat op Carencro in 2004 werd uitgebracht maar door de jaren heen verder volwassen is geworden net als Marc zelf, het heeft meer ziel dan twintig jaar geleden.
Naar mijn bescheiden mening wordt ‘Come In From The Cold’ veel te vroeg in de set gebracht, als tweede song op de set-list zie ik dit als een gemiste kans in de opbouw van de show. Deze song zou beter na een nummer of vijf als het herkenningspunt voor het publiek hebben kunnen gediend. De opvolger is ‘Baton Rouge’, het is een cover van de ook in Nederland bekende Schotse zanger Frankie Miller over de stad in Louisiana waar hij een ‘cajun girl’ ontmoette en verliefd werd. De song huist een fe-no-me-na-le sax solo door toetsenist én saxofonist Jason Parfait. Toch bekruipt me het gevoel dat Broussard heel nerveus is op dit grote podium in Grolloo. De keuze voor veel softe soul achter elkaar vind ik storend op een festival als deze, daar had beter over nagedacht moeten worden.
Gelukkig staat ook het ritmische’Fire On The Bayou’ (The Meeters) op het programma anders denk ik dat vele blues-adepten na een paar nummers af zullen haken. Iets zegt me dat Broussard hier dezelfde songvolgorde hanteert als afgelopen oktober in Rotterdam. De cover van Al Green’s ‘Love and Happiness’ staat al sinds jaar en dag op de set-list van Broussard en ook hier op het HIBF podium op deze warme dag in Grolloo mag deze song natuurlijk niet opbreken. De man uit Carencro maakt tijdens de vertolking ervan nog een uitstapje naar Temptations’ ‘Papa Was A Rolling Stone’ wat goed scoort bij zijn publiek. Ook Marc Broussard is naar Grolloo met een nieuw album onder de arm gekomen SOS 4 (Save Our Soul) heet de geluidsdrager en wil hij net als met de voorgangers 1-3 fondsen genereren voor goede doelen. Voor de productie werd er een beroep gedaan op – alweer – Joe Bonamassa en Josh Smith. We zijn getuige van Johnnie Taylor’s ‘I’d Rather Drink Muddy Water’ een song wat op de zestienjarige Marc een enorme indruk achterliet. ‘That’s What Love Will Make You Do’ (Little Milton) is nog zo’n nummer wat op die plaat uitkwam en wat heerlijk omlijst wordt door gitarist Bobby Jr. en toetsenist/saxofonist Jason Parfait.
Van het gelijknamige album uit 2018 horen we ‘Easy To Love’ een lekkere slijper maar of dit geschikt is voor dit uur op zo’n groot festival als het HIBF valt te betwisten. De cameravrouw waar ik al het hele week-end van geniet vind het in ieder geval heel lekker klinken want ook op dit nummer danst ze behoedzaam achter haar apparatuur. Gelukkig is de opvolger uptempo ‘is ‘Rocksteady’ ook weer uit 2004 luidt het einde van dit optreden in, we horen nog ‘Fire’ (niet te verwarren met die van The Boss) als eerbetoon aan Al Green. ‘Cry To Me’ van Solomon Burke maakt dat dit optreden met succes afgesloten wordt. Goede show van Marc Broussard maar volgende keer toch liever op een kleiner podium óf met een grotere band zoals ooit met de band van J.J. Grey in Paard van Den Haag.
De organisatie van het HIBF hebben het aangedurfd om het gitaartalent Christone ‘Kingfish’ Ingram voor het tweede jaar achtereen op de bühne te zetten. Niet zo verwonderlijk want vorig jaar werd deze nu nog maar 24 jarige neef van bluesrock held Eric Gales in ons aller harten gesloten. CKI is afkomstig uit Clarksdale – Mississippi en dan weet je als muzikant waar de mosterd gehaald wordt.
Deze vocalist/gitarist werd ingelijfd door Bruce Iglauer’s platenlabel Alligator Records en nu verdringt de wereld van bluesliefhebbers zich om hem te zien optreden. CKI speelt op zijn debuutalbum Kingfish o.m. met een paar grootheden zoals Buddy Guy en Keb’ Mo, in 2021 kwam de opvolger 662 uit. Op ‘prime time’ je set starten is alleen voor de groten weggelegd en dat is CKI inmiddels, de afgelopen zes jaar is deze kerel enorm gegroeid door veel te spelen maar ook door van zijn publiek te leren. Ook dit jaar zien we weer bassist Paul Rogers, Brother Levi achter de toetsen en drummer Christopher Black. De set wordt geopend met ‘She Calls Me Kingfish’ waarbij de funky ondertoon door bassist Paul wordt gelegd maar de verschroeiende solo komt toch écht van CKI himself. De nog buiten vertoevende muziekfanaat haast zich snel naar voren want hier wil je natuurlijk niets van missen. Het nummer wordt lang uitgesponnen en wordt opgevolgd door ‘Fresh Out’ wat op het debuut album verscheen. Tijdens deze heerlijke slow blues krijgen we de kans om kennis te maken met de solo’s van Brother Levi op de toetsen, en jongens jongens wàt ‘n talent heeft deze heer.
De acrobatiek op het strakke koord(en) van de gitaar door CKI is geenszins een circusact maar een tot kunst verheven balanceren van zijn vingers. Het applaus is dan ook oorverdovend in de tjokvolle Pink Galaxy. De oh’s en ah’s op de rij voor en achter me zijn niet van de lucht. Zijn goede materiaal, goede beheersing, goede afstemming van de versterker maakt dat CKI – alweer – een indrukwekkende show aan het geven is. Zelfs al CKI het smooth jazz nummer ‘Another Life Goes By’ speelt eet dit bluespubliek met volle overgave uit zijn hand, je zou bijna vergeten dat de tekst maatschappijkritisch is geënt. Ook deze editie van het HIBF daalt CKI af naar tussen de toeschouwers echter dit jaar is er bijna geen doorkomen aan want zijn reputatie heeft hem vooruit gesneld. Liep hij vorig jaar nog met gemak de trappen van de tribune op om te soleren, dit jaar wordt hij omringd door bluesfans die hem verafgoden.
CKI maakt met zijn charisma, zijn gitaarspel maar ook zeker zijn warme stemgeluid veel los bij de gemiddelde toeschouwer, ik zie volwassen mannen waar de tranen over de wangen rollen van emotie. Het uptempo ‘Outside Of This Town’ maakt dat we even kunnen herpakken. De apotheose van deze opnieuw zeer emotionele – zowel voor de HIBF bezoeker als voor Christone Kingfish Ingram zèlf – is ‘Long Distance Woman’ waarin mijn vriendin een stukje Eleanor Rigby van The Beatles maar ook klassieke thema’s herkent in het turbulente toetsenspel van Brother Levi. We zien CKI nog de tanden in de snaren zetten en kunstig de Fender Telecaster achter het hoofd bespelen. Als laatste zien we CKI nog een clipje van het immens dankbare publiek opnemen en dan neemt deze door MC Erwin Nyhoff terecht genoemde “nieuwe king of the blues” zeer geëmotioneerd van ons afscheid.
Gisteren was ze al op het terrein door de Franse fotograaf aangesproken want ze wilde net als zovele muzikanten niets missen van de show van CCR legende John Fogerty die de eerste festivaldag afsloot. Vandaag mag zij zelf de laatste festivaldag afsluiten. Ik heb het natuurlijk over Beth Hart die vorig jaar op het laatste moment verstek moest laten gaan. Ik val bijna van mijn tribunestoeltje als ik tijdens het intro op het donkere podium de stem van mijn idool Tom Waits herken. De volledige tekst van ‘What’s He Building?’ wordt voorgedragen, nu weet ik wel dat Beth ‘Chocolate Jesus’ coverde op Don’t Explain van hetzelfde Mule Variations komt maar toch ben ik het spoor bijster wat de show van Beth Hart met het nummer te maken heeft maar veelbelovend is het wel! Als de die-hard fans die al de hele dag aan de hekken voor het podium bivakkeren Hart het podium op zie komen wacht haar een ovationeel warm welkomstapplaus.
Beth opent met ‘Waterfalls’ dat van het 2007 album 37 Days komt, de zeer uitdagende houding maakt dat ik een beetje schrik. Hart oogt opgejaagd en vermagerd, haar podium présance wordt door een aantal dames uit mijn omgeving zelfs wat ordi genoemd. Tóch kan de 51 jarige dame uit Los Angeles nog zeer ver van de microfoon vocaal uithalen. Naast Beth zien we gelukkig ook nog Jon Nichols op gitaar en ook hij krijgt na Hart’s introductie een warm welkomstapplaus.
Tijdens haar vertolking van ‘Delicious Surprise’ kan ik een glimlach niet onderdrukken als ik de tekst “In the back of my limousine and they’d call me an icon and I’d be lookin’ back at you, from the cover of the people magazine”. Is het haar teveel geworden, de delicious surprise van de roem? Ook van Seesaw met alweer JB horen we ‘I’ll Love You More Than You’ll Ever Know’ maar haar interpretatie van het Al Kooper nummer heb ik weleens gevoeliger én beter gehoord en destijds was haar styling ook klassieker.
Ze zoekt contact met haar publiek door als vanouds op de rand van het podium te gaan zitten en daar het subliem gezongen ‘If I Tell You I Love You’ laat horen. Maar met haar vertolking van de gospel ‘Walk Around Heaven’ slaat ze vandaag – ik hoorde het eerder in een concertzaal – de plank volledig mis. Het optreden lijkt op de bipolaire situatie in haar hoofd, het gaat van gevoelige ballads naar stevig vloekende rock ‘n roll; vooral dat laatste maakt het er niet plezierig op hiervan getuige te zijn. Tóch wordt Beth Hart ook hier op de zesde editie van het Holland International Blues Festival veel vergeven want Beth zit nu eenmaal in de harten van haar zeer grote Nederlandse fan-base.
De song ‘War In My Mind’ van het gelijknamige album uit 2019 is misschien de beste omschrijving van haar optreden hier in Grolloo. Wil ze wellicht té veel goedmaken met de toeschouwers die vorig jaar hier het terrein teleurgesteld verlieten? Wil Beth het té goed doen? Feit is dat ze wél om meer tijd vraagt, dat wordt haar gegund, ze geeft haar fans een toegift van een dik half uur waarin natuurlijk ‘Leave The Light On’ de song waarmee ze in Nederland doorbrak niet mag ontbreken. De ab-so-lu-te afsluiter van deze bijzondere editie van HIBF is ‘I’d Rather Go Blind’. Beth Hart, goed maar kan stijlvoller en heb zeer zeker haar beter zien performen.
Ook al hebben we het niet officieel bevestigd gezien op de borden maar volgend jaar zal Grolloo naar verluidt op 14 en 15 Juni 2024 wéér worden getransformeerd tot Blues Village Grolloo, hopelijk is The Blues Alone? dan weer vertegenwoordigd, tot dan!
Lees het verslag en bekijk de foto’s van Dag 1 van het Holland International Blues Festival 2023 HIER.
