‘So Many Roads’, So Many Directions @ HIBF 2023 – Day 1

De zesde editie van het Holland International Blues Festival te Grolloo vond plaats op 9 en 10 Juni 2023 jl.. Hieronder de reportage dat TBA? maakte van de eerste festivaldag, vrijdag 09 Juni. Een verslag van Nicolette Johns met foto’s van José Gallois. Klik HIER om het gehele fotoalbum te kunnen bekijken.

Al voor het zesde jaar wordt Bluesvillage Grolloo met haar 600 inwoners tijdens het Holland International Blues Festival uitgebreid met gemiddeld 13.000 bezoekers per dag maar gelijk andere jaren zijn de inwoners, vrijwilligers en bediening in de twee cafés weer alleraardigst. Was er vorig jaar i.v.m. de ‘kaars-affaire’ van Johan Derksen geen MC, dit jaar is onze host zanger/gitarist/singer-songwriter Erwin Nyhoff.

Bij de blues-adept ook wel bekend van The Prodigal Sons die hij o.m. met Gerrit Veldman vormde. Nyhoff stuitert van enthousiasme om de eerste act bij het publiek aan te kondigen; Hearty Har is de band die het festival mag vlottrekken.

Hearty Har is hier in Europa nog niet zo heel erg bekend maar dit zal na deze tour wellicht anders zijn. Hearty Har wordt voorgestaan door de broers Shane en Tyler Fogerty. Een bekende achternaam; inderdaad Hearty Har is de band van de zonen van John Fogerty. De beide mannen spelen gitaar waarbij Tyler (op Rickenbacker) ook nog een twaalf snarige gitaar en de synthesizer bespeelt, vocaal wisselen de broers elkaar af in de songs die voorbij komen.

Hearty Har brengen een eigentijdse mix van rock en elektronische psychedelica. Zelf beschrijven ze hun stijl van muziek als volgt: “Stel je een neon bliksemschicht voor die zich uitstrekt van het podium en tot diep in je hart reikt, tot aan je voeten en dan door de grond naar de kern van de aarde. Nu heb je een idee van de liveshow van Hearty Har.” Er staat vijfenveertig minuten voor hun set gereserveerd en eerlijk gezegd luister ik samen met het aanwezige publiek wat terloops mee. Dit komt mede omdat de vocals van beide mannen praktisch niet boven het bandgeluid van bassist Jesse Wilson, drummer Richard Wilson, gitarist Nick Stratton en Douglas Lamothe op toetsen uit komen maar ook omdat de mix beter geïnstrueerd had mogen worden aan de geluidstechnicus. Niet één instrument springt eruit, het is een grote brij van geluid.

Pas nadat Shane (op Gibson) de eerste song ‘Can’t Keep Waiting’ van hun 2021 album Radio Astro de Pink Galaxy had ingeschoten kwam de herkenning met de stem van vader want zijn broer Tyler Fogerty bewijst namelijk onomstotelijk met het vertolken van ‘Calling You Out’ dat hij John’s zoon is; hij heeft dezelfde ‘scream’!

Deze band is wellicht gewend om voor een jonger publiek te spelen die deze trommelvliesverpletterende volumeniveaus meer gewend zijn dan de generatie die naar het Holland International Blues Festival plegen te bezoeken. Ikzelf was in ieder geval blij met slechts 45 minuten speeltijd.

De volgende act – Bette Smith – wordt door Erwin Nyhoff aangekondigd als “Southern Rock ‘n Roll with heavy Blues”. Wij van The Blues Alone? zagen de dame al eens eerder optreden maar dat is alweer vijf jaar geleden.

Bette Smith komt uit Brooklyn – New York. Terwijl Bette aan het ziekbed van haar broer Junior liedjes zong om zijn laatste dagen dragelijker te maken liet hij haar beloven dat ze een carrière als zangeres zou najagen “I want you to sing; don’t give up”. Ze hield haar belofte en kreeg zelfs een platencontract bij RUF Records. Haar debuut album Jetlagger werd geproduceerd door Jimbo Mathus, onder de blues-adepten wel bekend als de producer van Buddy Guy’s Sweet Tea album en vele, vele andere producties.

Smith werd al vergeleken met Bessie Smith en/of Big Mama Thornton maar zelf hoor ik ook Tina Turner en er zijn ook soms vocale overeenkomsten met Macy Gray waar te nemen. Haar laatste wapenfeit ligt in de platenschappen onder de titel The Good, The Bad And The Bette. Dit is meer een Southern rock ‘n soul album geworden. Om dit te verwezenlijken werkte ze hiervoor samen met Drive-By Truckers’ Matt Patton maar ook Patterson Hood, Jimbo Mathus en Luther Dickinson hebben een vinger in de muzikale pap gehad.

Smith draagt een ‘superwoman’ pakje inclusief cape en al in de eerste nummers van haar set bewijst ze dat ze in de afgelopen vijf jaar inderdaad een superwoman is geworden. We horen als opener ‘Shackle & Chain’ dat van het debuut album afkomstig, het is opzwepend maar nergens overstuurd. Deze dame uit de Big Apple wil ons ook meenemen naar Mississippi met ‘Durty Hustlin” dat van hetzelfde album afkomstig is en het rustpuntje in het begin van haar set is.

Ik geniet van haar gitarist Curtis J. Brewer en van zijn gruizige, distortion sound. Persoonlijk ben ik verguld met de cover van Isaac ‘Black Moses’ Hayes ‘Do You Thing’, een nummer wat ik al veel te lang niet gedraaid heb. Van haar andere begeleiders krijg ik de namen niet van mee maar Brian Krock op saxofoon herken ik nog van zijn optreden met Bette Smith op Moulin Blues. Het nylon pakje, de witte boa en de verzengende hitte vandaag in Grolloo maakt dat Smith inmiddels haar zeer uit de kluiten gewassen valse wimpers heeft verloren maar ze maalt er niet om want ‘the girl is on a roll’! In ‘Fist Full Of Dollars’ zijn de invloeden van Santana op haar gitarist duidelijk te horen, heerlijk nummer!

Maar deze ‘superwoman’ Smith kan ook serieus uit de hoek komen met het werkelijk hartverscheurende verhaal dat ze door haar moeder gedumpt werd schreef ze ‘Don’t Skip Out On Me’ wat als een a capella song begint en waarbij de muzikanten stuk voor stuk terugkeren op het podium. Heel indrukwekkend voor blues-adepten met een rugzakje…..Natuurlijk wordt de recentelijk overleden Tina Turner geëerd met een vertolking van ‘Nutbush City Limits’. De dame eindigt haar set al liggend op de bühne van het hoge podium hier op het HIBF 2023. Een zéér goede set van een zangeres die een gimmick zoals het Superwoman pakje écht niet nodig heeft!

De volgende artieste stond al eens eerder op dit het HIBF podium in Grolloo, in 2018 welteverstaan al was ze daar wat ongelukkig geprogrammeerd tussen Laurence Jones en Joe Bonamassa. We hebben het over de Britse in de US residerende Joanne Shaw Taylor.

De 37 jarige Brummie (Birmingham) werd ontdekt door Eurythmics gitarist Dave Stewart en heeft inmiddels in het gezelschap van haar gitaar al de hele wereld rondgereisd de blues-rock fans haar versie van het genre te laten ervaren. Haar nieuwe album – Nobody’s Fool – is volgens eigen zeggen haar meest persoonlijk tot nu toe. Overigens werd dit album geproduceerd door Josh Smith én Joe Bonamassa die zelf een grote fan haar is. Ze kreeg een British Blues Award voor Best Singer (!?) in 2010, 2011 en bij het 60 jarig jubileum van Koningin Elizabeth werd ze uitgenodigd op het concertspecial op te treden.

Wij van TBA? zagen haar al een aantal malen eerder optreden maar onze eerste kennismaking in 2014 in Peer leek ze vooral voor zichzelf te spelen en maakte ze weinig contact met het publiek, het oogde allemaal wat timide. Dat is nu helemaal veranderd, JST is opengebloeid en heeft blijkbaar door de erkenning van JB meer zelfvertrouwen gekregen. JST heeft als opener van haar set gekozen voor ‘Stop Messin’Around’ dat van het 2021 album The Blues Album komt en werd geschreven door Peter Green. De stem is nóg gruiziger als voorheen en u als fervente TBA? lezer weet dat ik niet van de gepolijste stemmen ben dus ik geniet van deze powerhouse opening. De titeltrack van het laatste album ‘Nobody’s Fool’ doet daar nog een schepje bovenop.

Toch is JST niet helemaal tevreden met hoe ze klinkt “My mic sounds like shit, fix it and I’ll love ye’ forever” vraagt ze al zingend en waarachtig ze krijgt een andere microfoon waardoor haar teksten inderdaad beter te verstaan zijn. Ook al is JST inmiddels een gerespecteerde songwriter ze schuwt niet hier en daar een cover te vertolken. We horen Albert King’s ‘Can’t You See What You’re Doing To Me’ (The Blues Album 2021) maar ook ‘Two Time My Lovin” van de Fabulous Thunderbirds van hetzelfde album is een succesvolle cover. Mijn hemel wat brengt haar stijl van spelen hier in Grolloo te weeg!

Haar souplesse op de Fender Telecaster is adembenemend, het legt liefde, verlies en het verlangen om vrij te zijn van het verleden bloot door middel van pakkende hooks en aanstekelijke gitaarriffs. Knallende bluesrock komt van Reckless Heart uit 2019 en heet ‘Bad Love’ dat zij op de Gibson Les Paul de tent in geslingerd wordt. Joanne Shaw Taylor een mannetjesputter op de gitaar met een stem die zelfs met deze temperaturen kippenvel geeft!

De festivalsfeer is ondanks de warmte helemaal top, het weerzien met vrienden is hartverwarmend, de drank is koud en de catering is klasse. Ondertussen zingt de MC van deze zesde editie van het Holland International Blues Festival Erwin Nyhoff op het picnic-plein een fijn deuntje (dank aan GvdH voor het shot).

Na al dit bluesrock geweld slaan we met de volgende band een hele andere richting in, zowel geografisch als muzikaal. The Teskey Brothers komen uit de buurt van Melbourne – Australië en brengen vooral op soul geënt repertoire. The Teskey Brothers stonden al een tijdje op mijn lijst van te bezoeken concerten maar iedere keer was er een reden waardoor het niet doorging dus mijn hart maakte een sprongetje toen ik de line-up van het HIBF 2023 onder ogen kreeg.

De band bestaat uit frontman/zanger/gitarist Josh Teskey, Sam Teskey gitaar/vocals, bassist Brendon Love en drummer Liam Gough zijn er dit jaar niet meer bij maar zijn vervangen door resp. Fabian Hunter en Nicholas Lawrence. Op het HIBF 2023 hebben ze ook nog een vrouwelijke horn-sectie meegenomen Lily Shaw (saxofoon) en Audrey Powne (trompet) én we zien maar liefst twee toetsenisten t.w. Hector McLachlan op piano en Olaf Scott op de Hammond.

Om maar gelijk met het nieuwe album The Winding Way in huis te vallen horen we het zachtaardige ‘Remember The Time’. Ook al mag de dynamiek door het vertrek van Love en Gough veranderd zijn, deze song is nog steeds even meeslepend en gepassioneerd als hun oudere materiaal. De herkenning voor het massaal opgekomen veelal jonge publiek komt al snel als ‘Carry You’ van hun album Run Home Slow (2019) wordt ingezet. De stem van Josh die zo vaak is vergeleken met die van Otis Redding en Sam Cook kan moeiteloos het publiek meeslepen tijdens deze ballad.

Nog een inkijkje in het nieuwe album is het ‘Oceans Of Emotions’, een belofte van trouw op muziek gezet. Naar wat ik hier in het snikhete Grolloo beluister belooft het nieuwe album hun kenmerkende karakteristieke soulvolle bluesy sound te behouden maar het moet gezegd dat de kopersectie altijd een perfecte laag aanbrengen, het wordt altijd wat voller door de toevoeging van sax en trompet. Als Josh ‘I Get Up’ inzet en hij de tekst “every time I get up, something comes and brings me down I get so low sometimes” is zijn low ook écht laag.

De slide gitaar van Sam Teskey mag natuurlijk ook niet onvermeld blijven evenals die fantastische band, wat een show zetten deze muzikanten neer. Natuurlijk helpt het dolenthousiaste publiek hen naar een hoger niveau te tillen maar kwaliteit is het zonder twijfel. Mijn enige commentaar dat het na een half uur toch wat saai en monotoon begint te worden. Graag zou ik Josh een wat ander register horen open trekken. ‘Take My Heart’ zal ook op het nieuwe album te vinden zijn. Josh kondigt het nummer aan als een “freaky song” persoonlijk ervaar ik dat helemaal niet zéker niet als ik de lekkere bluesy bridge hoor waarbij Sam al zittend op de rand van het podium een snoeischerpe solo speelt.

Echter deze solo is er niet een om bij te blijven zitten, de stukken vliegen er vanaf en wordt nog meer hartverscheurend als Josh Teskey voor een nóg hoger bluesgehalte de Mississippi saxofoon tussen de lippen laat schuiven. Natuurlijk is ‘Hold Me’ dat a capella wordt gebracht de uitsmijter. Wàt ‘n stem en wàt ‘n show!

John Fogerty is de afsluiter van deze eerste festivaldag in Grolloo. Fogerty stond al eerder gepland te komen optreden n.l. in 2020 en 2021 dat werd geannuleerd door de Covid-restricties en dacht vorig jaar te mogen optreden maar toen cancelde hijzelf zijn Europese tour door de net uitgebroken oorlog in de Oekraïne. Toch staat de voormalige frontman van Creedence Clearwater Revival nu de oorlog in de Oekraïne helaas nog immer voortduurt toch dit jaar op het Grolloose podium samen met zijn begeleidingsband Hearty Har die we eerder de festivaldag zagen openen. De videoboodschap die vooraf vertoond wordt maakt dat de 12000+ bezoekers al volle borst meezingen met een aantal songs.

Creedence Clearwater Revival waren maar een korte periode actief als band – 1968 tot 1972/74 – maar Fogerty schreef in die vier jaar tal van top tien hits die heden ten dage nog immer worden gedraaid worden maar ook door de jongere generaties woordelijk meegezongen worden. Fogerty werd beïnvloed door o.m. Willie Dickson en Muddy Waters. Blijkens het intro schrijft kleine Johnny al op acht jarige leeftijd zijn eerst song. Fogerty natuurlijk gehesen in zijn zo herkenbare houthakkershemd vertelt in introfilm over de vijftig jaren durende juridische strijd omtrent de rechten van notabene zijn eigen songs te kunnen verwerven. Helaas tekende hij al jonge man een louche platendeal te waardoor hij alle rechten verloren had. Sinds kort mag zich weer de rechtmatige eigenaar noemen van het oeuvre dat hij en broeder Tommy († 1990) voor CCR schreven. Dit heuglijke feit wordt gevierd met een wereldtournee die wellicht zijn laatste ooit zal zijn en een soort van ‘Best Of’ Creedence Clearwater Revival en Forgerty is.

Fogerty is inmiddels 78 jaar oud maar ziet er nog patent uit en lijkt er zin in te hebben, tijdens de opener ‘Up Around The Bend’ kan ik ook vaststellen dat zijn stemgeluid ook nog als vanouds klinkt. De die-hard CCR/Fogerty fans die al de hele dag voor het podium stonden/zaten/lagen worden beloond voor hun geduld, zij worden herkend door de frontman al waren het oude vrienden die elkaar na de Covid weer durfden te omhelzen. Fogerty – afwisselend spelend op de Gibson Les Paul en de Acme – loopt als een jonge kerel over het podium die we alleen maar gewend zijn van mannen op leeftijd zoals Mick Jagger en consorten. Het publiek krijgt waar het al drie jaar met smart op wacht, een set vol tijdloze klassiekers. De hippies van weleer dansen het stof uit de sandalen, de artrose uit knieën en de kelen worden schor gezongen. Ook ik blijk meer nummers mee te kunnen zingen dan vooraf gedacht, persoonlijk favorieten heb ik niet echt maar als ik er dan toch vanavond een paar vind uitspringen zijn dat ‘Born On The Bayou’, ‘Who’ll Stop The Rain’, hoe kan het ook anders dan de Led Belly cover ‘Cotton Fields’ en de ab-so-lu-te topper – door Tina Turner bij het soulpubliek tot hit gezongen – ‘Proud Mary’.

John Fogerty tekent voor een zeer strakke, bijzonder dynamisch en vitale set op dit alweer succesvolle Holland International Blues Festival. Een waardige afsluiter van deze eerste festivaldag!

Lees het verslag en bekijk de foto’s van Dag 2 van het Holland International Blues Festival 2023 HIER