DeWolff speelde Zondag 04 Juni 2023 jl. in Poppodium De Boerderij – Zoetermeer. De special guests/ het voorprogramma waren de Dawn Brothers. Tekst Keimpe Sliep en foto’s Paul de Vries. Klik HIER om zijn gehele album te kunnen bekijken.
Als je voor een online magazine als TBA? iets op papier mag zetten over de Dawn Brothers en DeWolff dan ben je een gezegend mens.
Ik ben de tel een beetje kwijtgeraakt maar ben sinds 2010 een frequent bezoeker van DeWolff concerten. Vanavond dus in dienst van The Blues Alone?.
Beide bands behoeven amper introductie want ze hebben hun sporen in de muziek al lang en breed verdiend. Zowel individueel als samen, in binnen- en buitenland. De Dawn Brothers speelden zelfs op het legendarische Americana Fest in Nashville, Tennessee.
De fijne samenwerking tussen de bands is ontstaan nadat de Dawn Brothers enkele keren in het voorprogramma van DeWolff hadden gestaan.
Projecten Next of Kin en Double Cream zijn mooie voorbeelden van hoe deze hechte groep Nederlandse topmuzikanten “oude” muziek weer nieuw leven inblazen. En het mooie van deze nevenprojecten is dat DeWolff deze stijlen toevoegt aan hun van oorsprong klassieke bluesrock.
Deze avond dus deze bands in de Creative Colours zaal van poppodium Boerderij. Na wat plichtmatigheden rondom regels voor fotograferen kunnen we de zaal in. De Boerderij staat bekend vanwege hun stipte aanvang dus 20:00 uur sharp trappen we af.
Met Dawn Brothers wegzetten als support act doe je ze veel tekort. Deze muziekavond gaat dan ook de boeken in als een “double bill” en wordt de band omschreven als de speciale gast van DeWolff.
Dawn Brothers gooien het wat over een andere boeg dan gebruikelijk. De sfeer is met name stevige rock waar zo af en toe hun zo kenmerkende soul en Americana in doorsijpelt. Maar niks mis mee, hoor.
Bas van Holt tovert de ene na de andere solo en zijn maten Rowan de Vos op toetsen, bassist Tammo Deuling en drummer Rafael Schwiddessen weten er wel raad mee. Bas is overigens retegoed bij stem.
Van Holt kondigt hun nieuwe plaat aan die eind van het jaar uit moet komen. We zullen vanavond geen nieuwe nummers horen. Wel oude zoals het snoeiharde Junk van de nooit uitgebrachte lp Dusk. De zanger prijst ons gelukkig want we zijn de enigen die deze nummers zullen horen. De plaat is namelijk nergens te krijgen, ook niet op Spotify. Wat Bas blijkbaar niet weet is dat ie wel op Spotify staat. Maar dit terzijde.
“How Come” en “Vampire” liggen in de lijn van “Junk.” Met “Late To The Party” nemen de mannen wat gas terug om vervolgens het pedaal weer diep in te trappen met “Pictures”.
Op “Darlin'” laat Rowan op de Hammond van Robin Piso zijn kunsten horen. Hier worden we alleen maar blij van.
“Devil Woman” van het Next of Kin project is de perfecte afsluiter van de op de toppen van hun kunnen opererende Dawn Brothers.
Toch staan er enkele liedjes op de setlijst die met geen mogelijkheid terug te vinden zijn in de catalogus van de band. Neemt Van Holt ons gewoon in het ootje en spelen de Dawn Brothers wèl nummers van de nieuwe plaat? “Late to the Party”, “Birds of Prey”, “Cut me Loose?” Of waren het covers van voor mij onbekende liedjes? We gaan het zien!
Na het ombouwen van het podium kan het feestje van DeWolff beginnen. En wie anders dan Howlin’ Wolf “himself” met zijn “I’m the Wolf” kondigt de band aan…
DeWolff heeft op het podium geen aanloop nodig, ze knallen vanaf het allereerste begin:
“Night Train” en “Heart Stopping Kinda Show” zijn onbetwiste soulrockers. Het zijn tevens de openers van hun show, al sinds ze vorig jaar in het voorprogramma van de Black Crowes stonden en ook de eerste twee van hun nieuwe plaat “Love, Death and In Between.” De plaat waarmee DeWolff het qua bezetting over een vernieuwende boeg gooit is geheel opgenomen in Frankrijk. (Een prachtig mooie documentaire hier over is online te vinden op YouTube.)
Bassist Levi Vis, tot voor kort nog Dawn Brother, en de twee achtergrondzangeressen, Diwa Meijman en Kim Schulte vergezellen vanavond op ongekend inspirerende wijze de Limburgse band.
En waar in Paradiso begin januari tijdens de plaatpresentatie nog een drie man sterke blazerssectie een deel van het podium bezette, ontbreekt deze vanavond in Zoetermeer. Het drie koppig rockmonster is gaandeweg uit zijn cocon gekropen en verworden tot een veelzijdige rockband die er niet vies van is wat vette soul en vleugen psychedelica in hun ziel op te nemen.
Tijdens “Medicine” is de band voor even weer met z’n drieën. Dat voelt vertrouwd! De song wordt gepresenteerd als een gouwe ouwe. Pablo weet in de gauwigheid niet eens meer in welk jaar ze het hebben opgenomen.
“Will o’ The Wisp” is van een ongekende schoonheid en met “Jackie Go To Sleep” is er het eerste rustpunt in de set.
Visueel weet DeWolff ook van wanten. De lichtshow is strak uitgevoerd en muzikaal is werkelijk elke noot die wordt gespeeld snoeihard raak. Hun goeie vrienden van de Dawn Brothers worden door Pablo nog even aangehaald: een behoorlijk uitmuntend optreden van zijn favoriete Nederlandse band. Het zal je maar gezegd worden!
DeWolff “oude stijl” zet met mijn all-time favoriet “Tired Of Loving You” de finale van de show in. “Mr. Garbage Man” staat niet op de setlist maar deze bluessong is een rondje van de zaak, op verzoek van een fan en net als in Paradiso wordt er weer een vuilnisman van beroep gevonden die even in de spotlights wordt gezet.
Met het magistrale “Message For My Baby” en het epische slotstuk “Rosita”, hun eigen mini rockopera, heeft DeWolff zoals gebruikelijk maar weer eens een machtige rockshow neergezet.
Een ding is vanavond maar weer eens duidelijk geworden: DeWolff is niet meer weg te denken uit het (inter)nationale muzieklandschap maar ook dat we nog lang niet van ze af zijn. Net zo min als van de Dawn Brothers.
Voetnoot:
Dat DeWolff een bijzondere band is is een understatement. De vele projecten die ze al op hun naam hebben zijn legio. Zo zijn er de 9 Tivoli concerten (al hun platen tot dan toe van begin tot eind gespeeld) die online werden gegeven in coronatijd. Het opzetten van hun eigen studio aan de Oude Gracht in Utrecht. Fans die liedjes mogen selecteren voor hun plaat Wolfpack (ook tijdens corona). Next of Kin, Double Cream. En ga zo maar even door. Een behoorlijke palmares voor zulke jonge muzikanten.
Laatste wapenfeit is de poging het wereldrecord van Jack White van de White Stripes over te nemen. Het record wat inhoudt “studio-to-store” binnen 4 uur: plaat opnemen, plaat drukken en plaat verkopen! Het record werd werkelijk verpulverd met bijna een uur! En dat op de 25ste verjaardag van de Haarlemse Record Industry.
Pracht Werk Paul & Kiempe,,,,, Chapeau,,,,