Op 27, 28 en 29 Mei vond de jubileum editie ter ere van het 25 jarige bestaan van Ribs & Blues plaats in Raalte. (Her)beleef de festivaldag van tweede Pinksterdag Maandag 29 Mei 2023 in Raalte in ons sfeerverslag waarvan de tekst is geschreven door Ton Kok en Nicolette Johns. De foto’s komen dit jaar van Dick van der Wilt (klik HIER om zijn albums te bekijken), Paul de Vries (klik HIER om zijn albums te bekijken). Voor het album van José Gallois klik je HIER.
TK – Een beetje vreemde Ribs & Blues voor mij dit jaar. Door een blessure, vorige week opgelopen bij het Breda Jazz Festival en op aanraden van mijn fysiotherapeut heb ik het dit jaar beperkt tot één dag op één locatie (Main Stage) en heb ik van een groot scala aan uiteenlopende muzikale acts slechts vier bands aan het werk gezien, maar……een aaneenschakeling van muzikale hoogtepunten. Geen Ribs geproefd dit jaar, nauwelijks blues gehoord, maar toch een heerlijke dag doorgebracht aan het Domineeskamp in Raalte.
NJ – Na de uitputtingsslag van gisteren is mijn muziekmaatje en vrijwillige reporter Ton Kok gelukkig deze tweede Pinksterdag wel weer aanwezig om samen met mij van de acht acts die vandaag op de line-up prijken een mooi verslag te schrijven. Degene die het spits af mag bijten is een dame die door het leven stapt als Lera Lynn.
De dame heeft al sinds jonge leeftijd overal vertoeft. Ze werd geboren in Indiana maar haar ouders verhuisden met kleine Lera naar Canada, maar ze woonde ook in Texas en tegenwoordig in Nashville. Haar meest recente album (2022) heet ‘Something More Than Love’ en kreeg volop lovende kritieken. Het oeuvre schuurt tegen alternatieve country aan maar wij van TBA? willen geenszins Lera Lynn in een hokje duwen.
Ik ken haar niet maar laat me bijpraten door een True Detective kijker die weet dat Lynn daarvoor klaarblijkelijk muziek schreef maar ook figureerde als de muzikale entertainer. Voor die Ribs & Blues bezoekers die hem gisteren flink ‘geraakt’ hebben is dit een fijne ontwaker want het is smooth en poppy.
Haar hese stem laat me bij flarden aan de Franse ‘zuchtmeisjes’ uit de seventies denken. Een gedurfde opener op de line-up gezet door de in 2016 uitgeroepen beste programmeur van Nederland Frank Satink.
TK – De aftrap op het hoofdpodium in de grote tent werd verricht door Robert Jon & the Wreck. De eerste keer dat ik ze jaren geleden zag optreden ben ik na ca. 20 minuten weggelopen. De nogal clichématige Southern Rock (door sommigen gezien als een verfrissende nieuwe stijl blues) sprak mij niet echt aan.
Inmiddels zijn we enkele optredens van de band verder en ik moet zeggen dat ze wat mij betreft de juiste richting hebben gevonden en inmiddels een herkenbare eigen sound hebben.
De band rond zanger gitarist Robert Jon Burrison (zang/gitaar) met verder smaakmaker Henry James (gitaar/zang), Jake Abernathie (toetsen/zang), Warren Murrel (bas/zang) en Andrew Espantman (drums/zang) wist in een uur tijd vriend en vijand voor zich te winnen.
We kregen een mooie verzameling eigen songs te horen, hoogstaand twin-gitaarwerk. Zowel vocaal als instrumentaal stond het al een huis. Ook op het podium gebeurde wat.
De heren hadden het op het podium helemaal voor elkaar en waren na afloop ook nog lang in de tent tussen het publiek te vinden en zeer toegankelijk voor de fans. Een klasse begin.
NJ – Op het Delta Stage staat om half drie Ghalia Volt geprogrammeerd, wij van The Blues Alone? hebben haar al in diverse hoedanigheden mogen aanschouwen bij optredens in België en Nederland.
Toch blijft het publiek in Nederland een beetje achter bij de Belgen en de Amerikanen. Amerikanen zegt u? Jazeker want deze zangeres/gitariste/songwriter en powerwoman verruilde tien jaar geleden haar geliefde Brussel voor het al evenzo bruisende New Orleans. Daar kwam ze Johnny Mastro tegen waar ze in 2017 Let The Demons Out mee opnam.
Hier in Raalte is Ghalia Volt te zien als one-woman-band en de immer wervelende Ghalia heeft er zin gezien haar interactie met haar publiek. We zijn nog maar bij het tweede nummer beland ‘Shake Your Money Maker’ en iedereen zingt al mee.
Het vertoeven en toeren in de States heeft natuurlijk een grote invloed op haar schrijverskwaliteiten maar ook op haar gitaarspel. Haar pittige slidespel, hese stemgeluid en haar uiterlijk maakt dat ook Raalte op deze mooie zomerdag aan haar voeten ligt. Programmeurs van Nederland wij willen meer Ghalia Volt!
TK – Mocht je na zo’n openingsact op het Main Stage verwachten dat het wat zou inzakken? Niets was minder waar, want de girlpower van Vanessa Collier is de volgende op dit podium.
Aan haar zijde de onlangs door de International Blues Foundation verkozen tot bluesgitarist van het jaar gekozen Laura Chavez.
Op bas zagen we Andrew Cane en achter het drumstel zat Byron Cage. Een prima set met muziek waarmee ze is groot geworden: blues/soul/funk.
Maar ook jazz en rock ontbraken niet. Vanessa is een uitstekende zangeres en een top saxofoniste.
Ook nam ze even de gitaar ter hand. Veel eigen werk en wat covers zoals ‘I Can’t Stand The Rain’ en Chris Smither’s ‘Love Me Like A Man’. De dames gingen zo nu en dan een hevig gitaar/sax duel aan dat het gitaar/piano duel by Robert Jon’s band, wellicht nog wist te overtreffen.
Met het op haar moeder gebaseerde ‘Two Parts Sugar, One Part Lime’ kwam lekker rock ‘n’ rollend een eind aan deze dampende set.
NJ – The Deslondes (straat in de Lower 9th Ward van NOLA) is een vijf man sterke band uit New Orleans. De mannen zijn ieder op zich zeer goede zangers en songwriters en worden zelfs vergeleken met The Band. Dat gaat mij vooralsnog iets te ver maar enige overeenkomst is wel te horen.
Bijna had deze rootsband niet meer bestaan omdat Sam Doores én Riley Downing een aantal jaren geleden besloten om solo te gaan. Hun beider albums werden zo succesvol dat The Deslondes als band zeven jaar lang niet optraden.
Toch zijn ze weer bij elkaar en hebben alweer een nieuw goed ontvangen album op de markt onder de titel Ways & Means. Nu is de vraag of hier op het Delta Stage ook dezelfde intieme sfeer van de plaat geëvenaard kan worden.
Het antwoord is volmondig JA! Opener is net als op het album ‘Good To Go’ de krachtige gruizige stem van Riley is als koren op mijn molen.
Ook bij deze band staat er weer een pedal-steel opgesteld die vakbekwaam door J. J. Tourville gegeseld wordt. Heerlijke zinderende solo’s worden de kleine tent in gekatapulteerd.
De vergelijking met The Band gaat me iets te ver maar ze komen heel erg in de buurt mede door hun vijfstemmige zang, ik heb in ieder geval met volle teugen genoten van The Deslondes!
TK – Was dit allemaal nog te overtreffen? Eigenlijk niet, maar Devon Allman wist met zijn Devon Allman Project beide voorgaande bands wel te evenaren.
In het verleden heb ik wat wisselende ervaringen gehad met Devon, maar dit keer was er gewoon helemaal niets op aan te merken.
Ik heb het idee dat hij in zijn begin periode iets teveel zijn best deed om niet teveel te leunen op zijn beroemde vader, maar zonder diens muzikale erfenis te verloochenen heeft hij zijn plaats in de muziekwereld wel weten te veroveren.
Hij werd bijgestaan door Jackson Stokes (gitaar/zang, Justin Dean Corgan (bas), John Lum (drums), David Nacho Gomez (percussie/sax) en onze eigen Bob Fridzema (toetsen), net terug van zijn tour verlichtingen met Glenn Hughes.
De mannen zetten een mooie afwisselen set neer, met toch ook nog even vader Gregg’s ‘Dreams’ er tussendoor spelend, waarin alle solisten uitgebreid de kans kregen hun kunne te tonen.
Af en toe gooide hij er nog wat teasertjes van bv. ‘Paranoid’ en ‘Sweet Home Alabama’ tussendoor om het vuurtje nog wat verder op te stoken. De derde climax van de dag. Er was nog net tijd genoeg om met een wat ingekorte versie van ‘One Way Out’ (toch nog wat blues) de set af te sluiten.
NJ – Chuck Prophet & The Mission Express uit San Francisco is zo’n man die je in een adem kan noemen met Warren Zevon, Nick Cave en misschien zelfs wel Tom Waits al besef ik dat ik me daarmee op glad ijs begeef.
Prophet staat al een tijdje op de bucket-list van nog ooit live te aanschouwen artiesten en gelukkig is het vandaag eindelijk zover. Voor die lezers die nog niet eerder van hem hadden gehoord stel ik de man even aan u voor.
De deze maand zestig jaar wordende Charles William Prophet boekte in de eighties successen met Green On Red wat het makkelijkst te typeren viel als psychedelische roots maar evenzo schuurt zijn muziek tegen de rock ‘n’ roll aan.
Rond 1990 ging hij zijn eigen weg en nam tal wat platen op, schreef o.a. voor Solomon Burke én had een bescheiden hitje ‘Summertime Thing’ welke u vast wel herkent als u het beluistert. Tegenwoordig is het wat rockender maar zijn kritische vaak grappige teksten zijn gebleven. Zijn stemgeluid houdt het midden tussen Brian Ferry en Warren Zevon.
Er wordt op het Delta Stage geopend met het lome en toepasselijke ‘Just To See You Smile’ dat alweer in 2004 uitkwam op Age Of Miracles. Zijn vrouw Stephanie Finch staat achter de toetsen maar zien we later ook met de accordeon de rand van het podium opzoeken.
Verder zien we Chuck omringd door een slag/slidegitarist (ook 12 snarige gitaar) James DePrato en ritme-sectie. De mooiste solo’s vallen ons ten deel maar vooral veel speelplezier is waar te nemen bij de mannen en vrouw op het podium.
De toeschouwers zijn kenners want velen zingen snel de teksten mee. ‘Wish Me Luck (all you losers)’ is er zo één die lekker wordt mee gegalmd. Als ik luister naar een van Chuck’s introducties verbaas ik me – maar eigenlijk ook weer niet – dat je als muziekfanaat altijd weer bij dezelfde invloeden uitkomt want ook Chuck nam werk op in de Zebra Studio’s van Jim Dickinson en toerde zelfs met laatstgenoemde. We horen ‘Hungry Town’ dat alweer uit 1995 dateert.
‘High As Johnny Thunders’ ook zo’n winnaar van een song kwam in 2020 uit op The Land That Time Forgot. Ze komen allemaal voorbij….’You Did’, ‘Best Shirt On’, ‘Marathon’ en ‘Willie Mays Is Up At Bat’.
Té snel is dit uur omgevlogen, mocht Prophet nog eens tijdens deze Europese tour in Nederland te zien zijn dan ging ik direct weer. Check out die naam Chuck Prophet!
TK – Afsluiter was niemand minder dan Laurence Jones, die zich in tien jaar tijd toch heeft ontwikkeld tot een echte headliner. Vond ik hem in het begin een blues-rocker, later ging het wat meer richting pop-rock, maar hier leunde het zelfs af te toe richting hard rock.
De begeleiding bestond uit Jack Alexander Timmis (bas) en drummer Ash Sheehan. Ik ben opgegroeid met Cream, Jimi Hendrix, Rory Gallagher en dat was wel het summum van de powertrio’s en wordt nooit meer overtroffen.
Toch wist jongeheer Jones met zijn mannen de tent in vuur en vlam te zetten en ook mij nog een kippenvelmomentje te bezorgen met het altijd geweldige ‘Thunder In The Sky’. Laurence wist het festival op waardige en gepaste wijze af te sluiten en is in zijn categorie toch tot het topsegment gaan behoren.
Lees het verslag en bekijk de foto’s van Dag 1 van Ribs & Blues 2023 HIER.
De aanwezige reporters van The Blues Alone? willen al die vrolijke jongelui die zich ieder jaar weer inzetten voor dit fijne festival bedanken voor hun tomeloze energie. Ook een dikke merci aan al die ervaren vrijwilligers dat zij deze 25e editie van Ribs & Blues tot een waardig jubileum wisten te maken, dank aan allen voor het enthousiasme en de vriendelijkheid. Rob Telgenkamp en Frank Satink weer bedankt voor de verrassende programmering, Jaap Harmsen voor de aankondigingen, Ton Groot Beumer, Jan Doppen, Floor de Goede voor hun harde werk i.z. pr. én natuurlijk al die sponsoren met het muzikale hart op de goede plaats, ook betaald is jullie festival een topper!
