Op 27, 28 en 29 Mei vond de jubileum editie ter ere van het 25 jarige bestaan van Ribs & Blues plaats in Raalte. (Her)beleef de festivaldag van eerste Pinksterdag Zondag 28 Mei 2023 in Raalte met ons sfeerverslag waarvan de tekst is geschreven door Nicolette Johns. De foto’s komen dit jaar van Dick van der Wilt (klik HIER om zijn albums te bekijken), Paul de Vries (klik HIER om zijn albums te bekijken). Voor het album van José Gallois klik je HIER.
De eerste dag van het festival is het TBA?-team helaas niet helemaal compleet door onvoorziene omstandigheden dus zien we ons genoodzaakt het verslag (tekstueel) hierop aan te passen…..Alvorens onze excuses als we niet iedere muzikant/band even uitgebreid belichten zoals u als lezer van TBA? gewend bent.
Nadat we bij onze aankomst op het terrein al van diverse bezoekers/media hebben vernomen dat de zaterdag van deze jubileumeditie zeer voorspoedig is verlopen met als speciale vermelding de zeer succesvolle show van The Analogues (NL) die Beatles-muziek nieuw/jong leven ingeblazen hebben komt de opener van de eerste Pinksterdag ook weer van Nederlandse bodem. Blackbird is het alter ego van Merel Koman en haar begeleiders.
Ze deed al eerder voorprogramma’s voor Sheryl Crow en Beth Hart en ook in Raalte was ze al eerder te zien. Zagen we haar in 2017 op het Delta Stage een behoorlijke show neerzetten met o.a. gitarist Wessel Herbschleb waarbij David Gram ook meespeelde op gitaar en de lap-steel, nu zien we ook nóg een ander bekend gezicht. Het is Dawn Brothers, Rhythm Chiefs en ex Ian Siegal drummer Rafael Schwiddessen.
Was ik daar in de kleine tent onder de indruk van Merel’s vocals, vandaag is dat op het Main Stage op de Domineeskamp van Raalte totaal anders. De songs zijn niet overal even zuiver gezongen. Zijn hier net als bij Dion en Mia de ‘in-ears’ het probleem? Heel jammer want het gonst van de kritiek rond mij. Merel laat zien dat vocaal niet haar enige stiel is als zij zelf ook nog even even de akoestische gitaar ter hand neemt waarbij Wessel nog maar eens een gierende gitaar solo eruit slingert. In ‘Wicked Song’ watertand ik net als vier jaar geleden weer van de lap-steel van David Gram.
Hoe dan ook het is immens jammer dat als je het grote podium tot je beschikking hebt dat je er in de vocalen achterblijft. De band is wederom sterk, een mooie lichting jonge musici!
Op het Delta Stage a.k.a. de kleine tent daar moet natuurlijk óók geopend worden; wie kunnen beter dit feestje van het jarige Ribs & Blues in deze intieme setting vlottrekken dan de winnaars van de Dutch Blues Challenge Little Hat?
Willem van Dullemen, Machiel Meijers en Paolo de Stigter doen wat zij heel goed kunnen. Ze zwepen de boel op welke tijd het horloge ook aanwijst, het is àltijd party-time met de muziek van Little Hat!
De menigte dikt fors aan bij het horen van de harmonicaklanken die komen uit Machiel’s smoelenschuiver, tel daarbij de bekwame maar verschroeiende gitaarlicks van Willem en de bonkende beat van drummer Paolo bij op en u weet dat het zo vroeg op de zondagmiddag helemaal los gaat!
Op het Main Stage staat een van de beste Nederlandse blues-rock gitaristen geprogrammeerd. Julian Sas maakt om kwart voor drie aanstalten het massaal opgekomen publiek zijn laatste (dubbel)album Electracoustic live te promoten op Ribs & Blues.
Het album werd in 2021 al opgenomen maar de Covid-19 sloeg toe en plotsklaps kon er niet meer getoerd worden, alles weg. Shows werden geannuleerd, opnieuw ingepland en wéér geannuleerd.
Na het overlijden van Fotis Anagnostou laat Sas zich tegenwoordig door Edwin van Huik op bass en Lars-Erik van Elzakker op drumms begeleiden.
Persoonlijk ben ik niet een blues-rock fan maar ik herken wél kwaliteit en dat heeft deze kerel uit Beneden-Leeuwen! Inmiddels is het een volle bak in de grote tent waar men hangt aan de lippen van Julian Sas, zijn gillende gitaargeweld is overweldigend.
Wat óók overweldigend is dat het gebruik van het zogenaamde rook-machine. Zoveel zelfs dat het publiek bij tijd en wijle maar moeilijk de frontman kan zien. Luisterend naar ‘Fallin’ From Edge Of The World’ kan ik slechts concluderen dat Sas op dit grote podium thuishoort!
Snel naar het Delta Stage waar de uit Londen afkomstige maar met Nigeriaanse roots Sister Cookie staat geprogrammeerd.
Zelf ga ik graag op ontdekkingsreis in de muziekscène en dus is deze dame voor mij een ‘must see’. Ze werd groot gebracht op een dieet van soul en jazz en dat deed deze singer/songwriter en autodidact pianiste besluiten zelf ook een gooi naar het artiestenvak te doen.
Ze laat zich hier in Raalte omringen door een aantal oude rotten in het vak die vast heel erg bekend zijn in het Londense circuit want muzikaal klinkt het allemaal fantastisch.
We zien Alex Bland op de tenor-sax, Pete Farrugia op gitaar, Marlon Ferrugia op bass die samen met Rob Tyler op drumms de ritme-sectie vormt. Cookie brengt in de eerste song een soort rap meets jazzvocals.
‘Medicine’ is wel een ‘meedeiner’ maar Sister Cookie heeft ondanks haar goede band en haar inzet mij live niet weten te overtuigen. Tóch denk ik dat zij veel potentie heeft en de jeugd door haar ‘no nonsense’ houding zal aanspreken.
Dat we vandaag het vijfentwintig jarig jubileum van Ribs & Blues vieren zal niemand ontgaan zijn, de burgemeester van Raalte – Martijn Dadema – heeft al de langstzittenden organisatoren toegesproken.
Ton Groot Beumer geeft een speech en Rob Telgenkamp – deze editie in lànge broek – werd ook al gelauwerd voor zijn inzet gedurende even zoveel jaren.
Maar nu The Anniversary Band het grote podium betreedt wordt het past écht feest. The Anniversary Band zijn muzikanten die bekend zijn en afkomstig zijn in/uit heel Nederland maar eerlijkheid gebied te melden dat er velen uit de regio komen.
Zo zien we o.a. de frontman van Grollo en Tricklebolt Bastian Pen maar ook leden van Grand East staan op het podium.
Er wordt geopend met Cuby’s ‘Appleknockers Flophouse’ maar er staan nog meer nummers van topbands die in de afgelopen vijfentwintig jaar op het Ribs & Blues podium stonden. Van Canned Heat horen we ‘On The Road Again’ en Merel Koman (Blackbird) zingt hun ‘Going Up The Country’.
De verrassing is groot als ook Sean Webster een song komt spelen en zingen, en wàt voor een ‘Halleluja’ van Leonard Cohen. Nu geloof ik niet dat Cohen óf Jeff Buckley die het nummer bekend maakte bij het bluespubliek ooit op Ribs & Blues optraden maar een fijne keuze is het wel want Sean kan dit nummer vocaal een fijne lading meegeven.
Als we ook nog een zangeres horen die Golden Earring’s ‘Back Home’ ten gehore brengt is het meezingfestijn compleet.
Op het Delta Stage entertaint Erik Neimeijer de voormalige zanger van Bökkers de toeschouwers. Neimeijer heeft blijkbaar een solo-album opgenomen en daarvan speelt en zingt hij een aantal stukken. Het geheel klinkt mij wat te gelikt en poppy in de oren.
Klaarblijkelijk is de man ook fan van Paul Weller want ook zijn cover van Weller’s ‘You Do Something To Me’ staat op zijn set-list. Leuk voor de Hellendoorners waar Neimeijer vandaan komt en voor de inwoners van de regio maar met roots en blues heeft het weinig van doen.
Dàn gaan we naar de laatste sensatie in bluesland, Spencer Mackenzie, deze drieëntwintig jarige Canadees mag nú al op het grote Main Stage podium zijn kunsten vertonen. Overal in de media waren lovende recensie te lezen maar zoals de trouwe lezer inmiddels weet vorm ik graag mijn mening op basis van mijn eigen ervaringen.
Spencer is een linkshandige gitarist die al een drietal albums op zijn naam wist te schrijven én waarmee hij ook al awards mee in de wacht wist te slepen. Je zou zijn spel kunnen typeren als het midden tussen Joe Bonamassa en Matt Schofield. Zijn stemgeluid doet wat iel aan en dat is gezien zijn leeftijd niet onbegrijpelijk, laten we hem de kans geven die te versterken.
Het is allemaal ‘wel aardig’ wat ik op het podium zie het maar kan mij niet echt meeslepen, de set is een beetje voorspelbaar maar vooral mist het aan beleving in mijn opinie. De Franse fotograaf en ik lasten een eetpauze in alvorens we het plein weer oversteken naar de kleine tent.
Op het Delta Stage podium staat Dan Patlansky geprogrammeerd en eerlijk gezegd had ik gedacht dat de Zuid-Afrikaan inmiddels – ik zag hem al in 2015 optreden – ondertussen het wel tot het Main Stage geschopt zou hebben. Met zijn negende album Shelter Of Bones op zak oogst hij veel lof.
Als we bij het Delta Stage aankomen valt ons meteen het stageplan van de band op; de frontman staat geheel op links waardoor er wat verwarring is in het publiek wie/wie is. Toch stroomt de tent behoorlijk vol, veel gitaarsolo’s met kracht uitgevoerd, vocaal niet allemaal even sterk want een zanger is Patlansky geloof ik liever niet.
Toch vind ik zijn stemgeluid aangenaam om naar te luisteren en hebben de uitvoeringen van de songs mij wel overtuigd van zijn kwaliteit als blues-rock gitarist. Dan Patlansky is een showman blijkens de effecten die hij met de tremolo uithaalt. Het talrijk aanwezige publiek smult ervan. Ik zeg Patlansky is klaar voor een groter podium, waar dan ook in de Lage Landen.
Een aantal jaren geleden liet ik een concullega op dit zelfde Ribs & Blues mij vertellen dat ik ab-so-luut naar Fantastic Negrito zou moeten gaan want het optreden dat hij bijgewoond had was geweldig geweest!
Xavier Dphrepaulezz is de frontman van deze band die de blues aan den lijve ondervond; na een zwaar ongeval lag de man in coma waarna hem een moeilijke revalidatie periode wachtte. Toch ziet hij zijn ongeluk als een verlossing, zijn samenwerking met voormalige Prince manager werd niet verlengd en zo kwam Fantastic Negrito onder het zogenaamde wurgcontract uit.
Inmiddels grossiert de man in Grammy awards want met inmiddels vijf albums op zak werden er maar liefst drie bekroond. Zijn laatste wapenfeit is het akoestische Grandfather Courage. Deze 55 jarige Californiër opent met een nummer waarin een sample te horen is van James Browns’s Gonna Have Funky Good Time, dat begint alvast goed. Als opvolger kiest de frontman voor Bill Withers’ ‘Ain’t No Sunshine’ , we kunnen het slechter treffen…..
Ondanks dat Xavier zijn eigen vreemde ‘swag’ aan de song geeft vind ik het toch een goede interpretatie. De set leert ons dat Fantastic Negrito niet één bepaalde stijl heeft want er komen songs voorbij waarin we reggae invloeden horen maar ook funk en songs die niet ver van de traditional blues staan. Fantastic Negrito, voor de bluespurist wellicht een ‘no go’ maar voor de ontdekkingsreizigers onder de bluesadepten zoals ik een verkwikkende kennismaking.
In looppas naar het Delta Stage want daar staat een dame die ik ooit (2017) in de kelder van de Q-factory mocht ontdekken. Elles Bailey is haar naam en zij is na zes jaar uitgegroeid tot een begrip in bluesland.
Elles Bailey laat zich op toetsen begeleiden door ‘the one and only’ Jonny Henderson die de bluesadept zal hebben herkend uit de Matt Schofield Band.
Ook Joe Wilkins op de gitaar vergezelt Elles na negen jaar ‘on the road’ nog altijd en is mede verantwoordelijk voor de vele composities die Elles op haar conto heeft. Verder zien we Mathew Waer op bass en de drummer is Matthew Jones.
Sodeflikkers dit is show! Ik ben getuige van zeer fijne doorrookte vocals, een goede articulatie van de lyrics, rasechte blues én Elles Bailey neemt direct het publiek me op sleeptouw.
De zeer goed gestylde Bailey laat ons o.a. genieten van eigen songs maar ook een cover schuwt ze niet zoals die van Levon Helm’s ‘When I Go Away’. Inmiddels heeft de dame uit Bristol-UK vier albums afgeleverd en deze werden allemaal zeer hoog beoordeeld. Van haar derde studio album Road I Call Home uit 2019 komt ‘Miss Me When I’m Gone’ waar ik zelfs een beetje emo van word.
De opvolger ‘Help Somebody’ die ook op hetzelfde album te vinden is maakt dat ik in mijn vertrouwde notitieboekje noteer dat Elles Bailey in een luttele zes jaar uitgegroeid is tot een grote madam! Politiek geëngageerd blijkt ze ook nog te zijn getuige haar voortreffelijke zelf gepende ‘Cheats & Liars’ dat te vinden is op haar 2022 album Shining In The Half Light.
Niet zo gek dat deze zeer sympathieke muzikante (ze speelt ook piano) eerder al onderscheiden werd met de Artist en Live Act of the Year bij de UK Americana Awards. Ook Joe Bonamassa toont interesse in haar en haar band getuige de uitnodiging om op zijn Keeping The Blues Alive @ Sea Cruise op te treden. Normaliter als Joe het goed vindt dan is je kostje gekocht en wij van The Blues Alone? gunnen dat Elles en haar mannen van harte en wie weet tot een volgende keer op het Main Stage van Ribs & Blues!
The Bintangs staan weer op het Main Stage geprogrammeerd maar het lijf begint inmiddels wat tegen te stribbelen, we luisteren twee songs die veel beter in de oren klinken dan de laatste keer op Kwadendamme maar toch laten we deze show even aan ons voorbij gaan.
Hier en daar wordt een mooie foto ‘getrokken’ van de band maar de schrijver van de dag besluit alleen nog kort Cari Cari die op het Delta Stage afsluit te gaan bekijken gevolgd door een flardje Walter Trout en daarna het onderkomen voor de nacht op te gaan zoeken.
Cari Cari komen uit Oostenrijk, komt daar blues vandaan zal u denken…..Jawel want ook Mena Cryle & the Chris Fillmore Band hebben daar hun Heimat. Toch is Cari Cari niet in het hokje blues en/of Americana te stoppen.
Het is wat vreemde muziek wat zangeres/drummer/didgeridoo bespeelster Stephanie Widmer en gitarist Alexander Koeck brengen maar dat dacht men ook ooit van The White Stripes en My Baby…..Ik ben wel in voor een ontdekking en hoop dat Cari Cari mij meeneemt op hun muzikale reis.
Cari Cari heeft een lekkere sound, zien er goed gestyled – zo’n jas als Stephanie had ik ook ooit – uit én weten hoe ze een show gestalte moeten geven al geeft de rookmachine wel iets teveel rook want het publiek zien hen bij momenten niet eens meer.
Enfin een psychelische sound wordt hier neergezet maar tekstueel zijn de song niemendalletjes én niet altijd even duidelijk te verstaan door het accent van Alexander. Apart is het wél. Maar zoals ik hier op ditzelfde Ribs & Blues helemaal ingepakt werd door My Baby lukt dit Cari Cari niet omdat het bluesgehalte van de set nu eenmaal veel lager is.
Wellicht heeft het te maken omdat het doel (onduidelijk blijft of dat artistiek of van economische aard is) van Cari Cari uiteindelijk is om als filmmuziek gebruikt te worden in een van Quentin Tarentino’s films? Met dat in gedachten schreef het koppel ‘Dear Mr. Tarentino’, ik moet toegeven dat ik bij het beluisteren wel beelden van een duistere western doorkrijg. Als Stephanie achter de drumms plaatsneemt is het hek van de dam in de kleine tent, de menigte die gelukkig heel veel jongeren telt gaat he-le-maal los. Cari Cari voor de ‘broad minded’ muziekliefhebber een naam om te onthouden!
Walter Trout en zijn band staan geprogrammeerd om deze eerste dag van het verjaardagsfeestje van Ribs & Blues 2023 met vette blues-rock af te sluiten. Vele malen mochten wij van TBA? de aimabele man al zien optreden en steeds weer levert hij een gedegen show af.
De man is een fenomeen op de gitaar, zo vingervlug dat er maar weinig gitaristen zijn skills kunnen evenaren. Deze keer op Ribs & Blues zien we niet trouwe bandleden Sammy Avila (toetsen) en Michael Leasure (drumms) zij worden vervangen door Richard ‘T-bear’ Gerstein op de keys en de Deense drummer Jakob Rønlov.
Verder zien we Johnny Griparic op bass en tourmanager/gitarist Andrew Elt ook weer terug op het Raaltense podium. Iedereen is het erover eens dat Walter Trout de beste act was om deze jubileumparty luister bij te zetten.
Lees het verslag en bekijk de foto’s van Dag 2 van Ribs & Blues 2023 HIER
Morgen weer een mooie dag in het verschiet met een zeer diverse programmering én mooi weer, wat wil een muziekliefhebber nog meer?
