The Imperial Crowns speelden Zondag 21 Mei 2023 jl. in The Shack – Oude Meer. Tekst door Nicolette Johns met foto’s van José Gallois. Klik HIER om het gehele album te kunnen bekijken.
Na The Imperial Crowns ooit op DVD ontdekt te hebben was dit setje verslaggevers van The Blues Alone? behept met het Wood-Holiday virus. Ondanks dat deze band Europa niet ‘overloopt’ hebben we al menig optreden in binnen en buitenland gezien. Na shows van de IC’s in 2016, 2017 en 2018 te hebben bijgewoond was ons ‘muzikale’ hek weer van de dam nadat we deze ‘rebels of rock ‘n blues’ afgelopen zaterdag op het Avans Talent Podium van Breda Jazz het publiek het hoofd op hol zagen brengen.
Zo komt het dat we ons vanmiddag naar The Shack van Berry en Rian begeven om nóg maar eens ons onder te dompelen in rauwe ongepolijste blues en rock ‘n roll. We worden alleraardigst ontvangen in de ‘coolste’ muziekjoint van Nederland, wàt ‘n toffe zaak is dit! Geen wonder dat hier vele internationale acts graag willen optreden en deze shows met gemak uitverkocht raken. Ook vandaag was al ver van te voren uitverkocht, iets waar menig podium tegenwoordig jaloers op mag zijn.
Nadat Rian het publiek op lieftallige manier inpepert dat de ‘Dutch Disease’ tijdens het spelen van de band in The Shack niet wordt getolereerd maakt de band rond kwart voor vijf acte de présence. The Imperial Crowns zien een vaste, vooral vrouwelijke, aanhang voor hun podium maar natuurlijk zijn ook de mannen goed vertegenwoordigd.
The Imperial Crowns is in mijn ogen een van de meest energieke en té gekke bands op deze aardkloot; bandleden die samenwerkten met o.a. Keith Richards, Bob Dylan, Chuck E. Weiss, Bruce Springsteen nog steeds werken met Johnny Depp en Tom Waits. Hun mix van dirty blues-roots, soulvolle soul en vette rock ‘n roll zal ook hier in The Shack weer vele muziekliefhebbers aan hun fan-base toevoegen.
Toch blijkt nog steeds dat niet iedere blues- of rock ‘n roll-adept met The Imperial Crowns heeft kennis gemaakt voor diegenen stel ik de bandleden nog even voor.
De kern van de band gevormd wordt door longtime friends J.J. Holiday op (slide) gitaar en frontman/zanger maar ook blues-harpist Jimmie Wood.
Sinds 2017 vergezelt Rachel C. Wood haar vader op tour en tekent voor de backing vocals en de harmony vocalen. Naar verluidt neemt zij ook – samen met de Oostenrijkse tourmanager Martin – veel organisatorische zaken voor haar rekening.
In 2018 maakt bassist James Carter zijn entree in de band, zoals zoveel bassisten is hij de rust zelve maar legt waar het moet de band wel de solide fundering voor het geheel.
Én nadat we hem eerder de band zagen versterken met hand en spandiensten zien we hier in Europa dit jaar voor het eerst Ryan Dean achter de drumms.
The Imperial Crowns staan na 30 jaar nog steeds hoog aangeschreven in de muziekscène en dat is ook vanmiddag in The Shack waar te nemen want we herkennen heel wat muzikanten in het publiek.
The Imperial Crowns hebben tijdens deze tour al heel wat optredens achter de rug met een totaal van twintig shows in bijna even zoveel dagen stonden er ook zelfs twee in een gevangenis op het schema. Vanmiddag wordt er geopend met ‘Blues Look Watcha Done’ dat uit 1997 dateert. Het wordt gevolgd door – hoe kan het ook anders – ‘Preachin’ The Blues’ én dàt doen deze cool cats met verve!
Vroeg in de set horen we ‘Lil’ Death’ met de nog immer sublieme J.J. op de slide gitaar. Man wat is dit anders dan in Breda, het lijkt wel of de entourage van de intieme tot de nok toe gevulde Shack de band nu al vleugels geeft.
Er wordt vanmiddag geput uit de vele albums uit vervlogen tijden zoals uit Hymn Book met het dubbelzinnige Kingsize Jones of uit nieuwer materiaal zoals ‘Miz Aphrodite’ uit het 2016 album The Calling. Telkens weer fabuleus gelardeerd door de gierende (slide) gitaar van J.J. Holiday. Voor die bezoeker die nog in de zondagmodus zat is het luieren definitief voorbij als het aan The Imperial Crowns ligt; dansen met je lieve lijf want stilstaan is geen optie!
“Baby Gayta” Rachel Wood is de zoetgevooisde vocale balans naast de rauwe raspende stem van haar vader Jimmie Wood. Werd er in vorige jaren nog wat sceptisch op haar deelname in de band gereageerd inmiddels is zij door menige IC-fan in het hart gesloten.
‘Papa Lawd’ handelt over de mythe van Robert Johnson en komt ook weer van The Calling. De song wordt uit volle borst door menige fan meegekrast en de extensieve drummsolo van Ryan ‘Samson’ Dean en de bassloopjes van de ‘Doctor’ Carter kunnen op veel bijval rekenen.
Naast klassiekers heeft de band ook wat nieuwe nummers die op de EP 4 Outta 5 te vinden zijn. We horen o.a. ‘The Ballad of Glory Daye’ en ‘Unholy Water’ songs waarvan de tekst snel door het publiek te omarmen blijkt. Ondanks de beperkte plek vindt de 69-jarige Jimmie Wood ruimte om te dansen en springen, deze cool cat heeft artiestenbloed door de aderen vloeien en stààt erop zijn publiek ‘full force’ te entertainen.
Tijdens de lock in 2021 overleed singer/songwriter Chuck E. Weiss, u wellicht ook wel bekend van Ricky Lee Jones’ hit uit 1980, hij was een goede vriend van J.J. en samen schreven ze ‘Devil With The Blue Suede Shoes’ om hem te eren hebben de IC’s de song op de set-list gezet. De slide van Holiday is zelfs in deze hitte kippenvelgevend, klasse!
Inmiddels is het kolkend en ‘smoking hot’ in The Shack, frontman Jimmie maar ook dochterlief Rachel druipen van de transpiratie, er moet gedronken worden en niet alleen door de band want ook het publiek zijn door deze meeslepende set toe aan nog meer koele drankjes. Maar voor het zover is spelen de IC’s de classic ‘Altar Of Love’ wat Jimmie’s favoriet is. Afleidend aan de reacties om mij heen is het óók de publiek’s favoriet.
Na een korte pauze zien we de band weer langzaam te voorschijn komen, Jimmie heeft weer een droog hemd aangetrokken en we zien hem meteen de gitaar omhangen. Set twee wordt geopend door ‘Stone Righteous’ dat ook uit 1997 dateert, het tempo ligt minder hoog dan in het verleden en daarom krijgt deze uitvoering niet mijn ‘douze points’. ‘Two Headed Woman’ (Star Of The West) daarentegen druipt van de funk door het gebruik van de wah-wah pedal waarvan J.J. kundig gebruik maakt. Lekkere song hoor!
Bij het horen van het erotisch getinte ‘Love Generator’ krijgen sommige dames toch wel aardig de hoogte, er hangt wulpsheid in de lucht. Het tovert een glimlach op de gezichten van de bandleden. Ja hoor, ze hebben ‘het’ nog steeds! Wonderbaarlijk hoe deze band nooit verveelt.
Voor die toeschouwers die na deze opeenvolging van nummers nog niet overtuigd waren dat deze band niets aan beleving en stemvolume heeft ingeboet spelen de IC’s het krachtige ‘The Calling’ waarbij Jimmie af en toe de eerste regels van een nieuw couplet wordt ingefluisterd door ‘Baby Gayta to the rescue’ Rachel C. Wood.
Ondanks dat de jonge Ryan ‘The Rumble’ Dean nog niet zoveel ‘vlieguren’ maakte als Jimmie en J.J. heeft hij de harten gestolen van de IC blues-discipelen die enigszins moeite hadden met de afwezigheid van Billy Sullivan (hij heeft inmiddels andere muzikale uitdagingen aanvaard).
Laten we met z’n allen hopen op een continuering van het gebodene zodat we The Imperial Crowns ook volgend jaar weer in de Lage Landen op een mooi festival mogen begroeten want dit is én blijft een top notch show! Ik zeg sla uw slag Ribs & Blues (ze waren al geprogrammeerd voor 2020), Swing Wespelaar of waarom niet het HIBF?
The Blues Alone? willen graag de organisatoren Berry en Rian van het coolste podium van het land – The Shack – bedanken voor hun liefde voor muziek en natuurlijk hun gastvrijheid.
Een optreden van deze band in een zaaltje nog ingrijpender, als buiten in de zon om 14.00. Maar het blijft desondanks een hardwerkende band, die nooit teleurstelt.